Vrijdag 7 januari 2005: Op dit moment leven we nog steeds in onzekerheid waar we naar toe gaan a.s. maandag. Vast staat dat we zondagnacht voor het laatst bij André slapen. Het is ons de afgelopen week, ondanks vele pogingen, helaas nog niet gelukt accommodatie te vinden op het eiland Koh Chang. Vele uren hebben we door gebracht met zoeken via het internet. Kranten hebben we doorgespit. We hebben ook Gino verzocht uit te kijken naar een huisje dat te huur stond. Helaas tot op heden ook zonder resultaat. Wel kunnen we het appartementje van Gino’s vader tijdelijk bewonen. Volgens Gino is het echter heel klein en heeft het geen airco, maar een fan. Omdat we vermoeden dat dit in een uitgaansstraat is, heeft dit niet direct onze voorkeur. Van het idee om zelfstandige woonruimte te willen zijn we als eerste optie al een beetje afgestapt. Als we maar ergens tijdelijk onderdak zouden kunnen vinden, dan kunnen we van daaruit verder zoeken. Nu wachten we nog op een paar antwoorden op mailtjes die we verzonden hadden……  We hebben zelfs overwogen om dan maar naar Koh Samui of Krabi te gaan. Krabi viel echter al snel af omdat uit de krant bleek dat ook dit gebied ernstig getroffen is door de vloedgolf. Jammer….. Koh Samui zou ook niet verkeerd zijn, maar het eiland is kleiner dan Koh Chang en in deze drukke periode is de vraag of daar wel plek is. We zouden dan samen op een dag op en neer moeten vliegen om te kijken of we daar iets kunnen vinden. Nadeel is dat we onze vrienden Jan en Sonja niet kunnen ontmoeten als het ons zou lukken daar iets te vinden….

Maar nu eerst terug naar Nieuwjaarsdag 2005.

We horen al snel van de Belgische Staf dat Henk toch warempel op TV is geweest!!!

Jawel mensen!! Hij stak toen hij een kaarsje op en heeft een witte roos neergelegd ter herdenking van de slachtoffers van de vloedgolf. Leuk…. Jammer dat we het zelf niet hebben gezien… Als we naar het internetcafé lopen zien we een grote hoeveelheid verkopers die hun waren op een grote hoop hebben gegooid en aan de man proberen te brengen. Stapels met horloges, tassen, T-shirts etc.. Vele van hen zullen kort geleden hun winkeltje zijn verloren aan de strandweg. Een aantal van hen zal voorheen hun waren hebben gesleten aan de vele mensen die op het strand lagen. Het zijn vooral de Thais die zich verdringen voor de grote bergen spullen. Het is een drukte van jewelste op straat. Thais haasten zich van hot naar her. Langs de weg staan overal erg veel scooters te huur. Tuk tuk chauffeurs staan met hun lege tuk tuks werkeloos langs de straatrand. Op straat zijn vrijwel geen toeristen te zien. Bij het internetcafé komen we tot de ontdekking dat onze mailhost van zeepost de lay out heeft verandert. En dat is niet het enige dat we ontdekken….. Telkens als we een mailtje willen openen moeten we opnieuw inloggen. Willen we een mailtje beantwoorden, moeten we weer inloggen. En willen we het vervolgens versturen dat moeten we soms drie keer achter elkaar inloggen voor het lukt. Dit is werkelijk om gek van te worden!!! Waarom kunnen die achterlijke lui die dit verandert hebben er niet voor zorgen dat het dan ook probleemloos werkt!!!! Dat kunnen we nu net nog gebruiken!!! Je zult zien dat we binnenkort ook dat beetje contact met het thuisfront nog kwijt zijn….. We hopen maar dat het morgen wel lukt. We zoeken met veel de moeite en allerlei omwegen onze eigen site op en proberen het nieuwe artikel erop te zetten. Het duurt even….. Jawel, het lukt!!!!! Als ik de tekst nakijk blijkt die gekke computer overal in de tekst getallen neergezet te hebben!!! Hoe kan dat nou???? Ik kijk het hele stuk zin voor zin na om te verbeteren…. En wat blijkt???? Daar waar punten staan achterelkaar of een apostrof heeft de computer getallen gezet!!! Zal wel iets Thais zijn. Na een half uur is de hele tekst weer zoals het hoort. Nu nog kijken naar de foto’s op de site. We besluiten de vakantiefoto’s die erop staan eraf te doen. Nu na de ramp vinden we die foto’s niet echt gepast. We willen proberen om ze te vervangen voor een aantal foto’s van de ramp. Maar hoe we ook blijven proberen de computer weigert de nieuwe foto’s te downloaden van het verwisselbare station dat we aangesloten hebben!! Vandaag lijkt niets te willen lukken! En dat op de eerste dag van het nieuwe jaar…..

Oké, dan maar helemaal geen foto’s op de site voorlopig, tot het wel een keer lukt! Goed, dat in ieder geval het verhaal er wel op staat!!! Na meer dan vier uur verlaten we eindelijk weer het internetcafé. We hebben zelfs nog niet ontbeten vandaag!! Als we terug bij André zijn besluiten we ons zelf maar eens te trakteren op een heerlijke biefstuk met peper / cognacsaus met sla en gebakken aardappeltjes bij Willem. Pitt heeft de grootste lol dat hij mee mag en sleurt ons bijna over het trottoir. Alle aandacht van de Thais gaat uit naar de hond. Mensen lachen, wijzen of knuffelen hem en een enkeling kijkt vol ontzag naar hem en wijkt zekerheidshalve maar een meter uit. We hebben net onze bestelling bij Willem gedaan en zitten aan de Singha als Arnold, Arie, Connie en Gerrit verschijnen. Gezellig. Op de achtergrond klinkt leuke Nederlandstalige muziek. We smullen allemaal van hartelust van de maaltijd. Een enkeling van het stel heeft erwtensoep of hutspot besteld. Hoe verzinnen ze het? Na enige tijd verschijnt Lemon, het tijdelijke vriendinnetje van Arnold. Onder haar arm draagt ze het ons inmiddels bekende zwarte tasje waarin zich de spuit en insuline van Arnold bevinden. Geroutineerd haalt ze de benodigdheden uit de tas, stelt de injectiespuit in op de juiste hoeveelheid insuline en injecteert Arnold! Vol verbazing kijken we toe… Zij heeft zich in deze korte tijd al meer vaardigheden aangeleerd dan we van menige Thaise gewend zijn! Knap hoor! Even later zie ik Nuy aan de overkant pool spelen. Nuy is een knappe Thaise meid die warempel goed Nederlands spreekt. Ik haal haar over met ons wat te komen drinken. Ze vertelt dat ze een aantal jaren in Nederland heeft gewoond. Ook haar twee dochtertjes wonen daar nog bij haar partner. Haar bedoeling is dat ze hier een kroegje wil gaan openen. Als het gesprek even later over voetballen gaat blijkt ze op haar onderbeen een grote tatoeage van Feyenoord te hebben staan!!! Onvoorstelbaar!!! Iedereen kijkt geamuseerd naar de tatoe. Snel neem ik een aantal foto’s. Dan besluiten we over te stappen op de B52. Jawel, het is weer zover. We willen even alle shit van de afgelopen week vergeten. We bestellen ook voor de anderen aan tafel.Het smaakt heerlijk!! Ik maak nog een paar dansjes op de muziek van André Hazes met de schone Thaise. Al snel volgt het ene rondje naar het andere…. En dan….. Ja, wat er dan gebeurde, geen idee…. Ik weet nog dat Ivo belde toen we weer op de kamer bij André waren…

De volgende ochtend ontwaak ik met een misselijk gevoel in mijn maagstreek….. Vreselijk!!! Ik probeer mij te herinneren hoe we naar huis zijn gekomen…. Nee, het lukt niet!!! Dan bekijk ik de blauwe plekken aan de binnenkant van mijn beide bovenarmen. Hoe komen die daar nou???? Henk weet een tijdje later te vertellen dat ik over te hard op de leuning van de tuk tuk heb geleund, die ons naar huis heeft gebracht. Nou dat verklaart het! De rest van de dag blijf ik in bed en verbaas me over de aanhoudende enorme misselijkheid. Gatver… Zo ziek heb ik mij nog nooit gevoeld! Ik kan het zelfs niet opbrengen om TV te kijken of wat te lezen!! Henk laat Pitt uit en tuft wat rond op zijn scooter. Hij voelt zich ook niet echt oké. Henk heeft broertje Gerard gevraagd een nieuw mailadres voor ons aan te maken voor het geval zeepost problemen blijft opleveren. Goede aktie!! Ik moet er niet aan denken om iets te eten. Pas om half zes ’s-middags eet ik een stuk of zes druiven en drink wat cola. Dan, om half zeven, hang ik boven de toiletpot!! Alles komt er weer uit! Brrrrrrrrrrrrrrr…… Ik duik mijn bed weer in en hoop dat ik mij morgen weer beter zal voelen.

Ik word wakker als de deur open gaat. Henk komt binnen met Pitt en heeft een zak heerlijk geurende croissantjes meegebracht van de bakker. Maar hoe lekker ze ook ruiken het lukt mij het eerste uur niet er een op te eten. Mijn maag is nog steeds van slag. Na een uur eet ik heel voorzichtig een croissantje en wacht af of het binnen blijft. Ja, gelukkig!! We pakken de scooter en rijden via Kamala naar Surin. Onderweg kijk ik mijn ogen uit over de verwoesting die de vloedgolf heeft aangericht. Daar waar anderhalve week nog een mooi houten huisje te huur stond, staat nu enkel nog een wasbak overeind!! Het hele huis is weggevaagd!!! Maar goed dat we daar niet zijn gaan wonen!! En ik vond het nog wel zo’n mooie plek om te wonen. Direct aan zee, met mooie rotsen om te snorkelen in het helder blauwe water… Bij Kamala is het water wel een kilometer landinwaarts geslagen en heeft alles op zijn weg meegesleurd en verwoest!! Dit is echt onvoorstelbaar!!!! Overal hangt een doordringende stank!!! Gatver!!! We verlaten het plaatsje en rijden de steile weg op richting Surin. We ademen diep de frisse lucht in en genieten van de groene omgeving. Als we bij het strand van Surin aankomen geloven we onze ogen niet…. Aan de rand van het strand staan overal eethuisjes. Op het strand staan kleurrijke parasols en ligbedden. Er heerst een drukke bedrijvigheid van toeristen die genieten van zon, zee en strand. De vloedgolf heeft dit stukje paradijs gelukkig vergeten!!!! We genieten van een lekkere ijskoude cola en een fruitshake…. Even alle narigheid vergeten…

Als we terug rijden besluiten we in Patong nog even naar het pas geopende restaurantje van de Belgische Victor te gaan. Victor verblijft al vele jaren in Thailand en heeft inmiddels een behoorlijk alcoholprobleem ontwikkeld. Ooit had hij een leuke zaak naast de Amsterdammer. Pas geleden heeft hij enige tijd in het ziekenhuis doorgebracht omdat hij was gevallen met zijn scooter. Twee overstekende honden!! Ja, ja… We zijn nog niet eerder in het nieuwe restaurant geweest, maar hebben gehoord dat het zich tegenover de moskee moet bevinden. Nou, het blijkt niet moeilijk te vinden. Buiten staat een bord met daarop de tekst restaurant a la Victor. We lopen naar binnen en bestellen een cola. Het is inmiddels 13.00 uur. Even later verschijnt een pas gedouchte Victor. En wat neemt hij als ontbijt??? Jawel, een Chang bier!!  Het interieur blijkt een allegaartje te zijn. Aan ieder tafeltje bevinden zich vier totaal verschillende, maar wel nieuwe, stoelen. In de hoeken staan etalagepoppen. Aan de wanden hangen wat oude grammofoonplaten en wat foto’s van Victor toen hij klein was, samen met zijn ouders. We kijken rond en zien nog een antieke naaimachine staan, een antieke platenspeler en een antieke telefoon. We vragen verbaasd aan Victor waarom hij toch alle stoelen door elkaar heeft gezet? Ah wel ja, het is net als Victor, een allegaartje!! We schieten in de lach. Victor blijkt door de vloedgolf zijn scooter te zijn kwijtgeraakt. Na het ongeval, terwijl hij in het ziekenhuis lag, hebben mensen de scooter geparkeerd op Karon i.p.v. in Patong. Juist op een plek waar het water met volle kracht over heen is geslagen!! Het resultaat laat zich wel raden. Zelf is hij, net als zo velen, de berg opgevlucht. Wat een toestand.

Als we de cola op hebben nemen we afscheid en gaan langs een ander internetcafé om nog een keer te proberen of het nu wel lukt om foto’s op onze site te zetten. Na vele pogingen moeten we tot de conclusie komen dat het ook hier niet werkt. Jammer. Broer Gerard heeft gelukkig wel een nieuw mailadres voor ons aangemaakt! Blij proberen we of het werkt.

Nee dus!!! Het levert dezelfde problemen op als bij zonnet!! Shit!!! We komen tot de conclusie dat we beter weer ons oude mailadres van zonnet kunnen gebruiken en vragen Gerard of hij zo lief wil zijn ons adresboek over te zetten. Dan op naar de Duitser. Op de menukaart heb ik ooit gelezen dat ze daar brood met schwarzwalderschinken verkopen. En dat is nu net waar ik trek in zou hebben! Iets lekker hartelijks! Ik bestel dus boord en Henk besluit om Beefsoup (rundvleessoep) te nemen. Na een vijftal minuten komt het meisje weer terug. No heb!! Sorry!!! Maybe, tomorrow!! Shit, en dat terwijl ik mij er zo op verheugd had. Het water liep al in mijn mond! Nou, dan maar brood met salami. Henk krijgt even later zijn soep voorgezet. Maar hoe hij ook roert met zijn lepel, geen rundvlees te ontdekken. In plaats daarvan drijven er wel twee eieren in de soep! Ha, ha!! De soep smaakt gelukkig wel. Als we klaar zijn en af willen rekenen maakt Henk de opmerking tegen het meisje dat het toch echt geen beefsoup was…. Yes, yes, beefsoup krijgt hij als antwoord. Lachen….. Het zal wel weer iets Thais wezen!! Als we terug op onze kamer zijn belt Ivo nog even. Binnenkort zal hij weer voor een aantal weken naar Amerika vertrekken voor zijn werk. Ja, dat jong reist heel wat af.. De avond breng ik door met TV kijken, lezen en het bijwerken van mijn nagels. Voor op het terras is het een drukste van jewelste. Vroeg slapen zit er dus weer eens niet in. Er klinkt luid gepraat vanaf het terras en in de gang en tientallen malen hoor ik de wc-bril naar beneden vallen. Ik heb mijn neus inmiddels goed vol van alle drukte in het Nederlandse guesthouse en op Patong. Bovendien wil ik graag een eigen stek voor ons. Onwillekeurig dwalen mijn gedachten weer af naar het onderwerp waar we binnenkort terecht zullen komen. Koh Samui, Koh Chang of toch het appartement op Nanai Road? Naar welk land zouden we binnenkort moeten voor onze visarun? Zal het Birma of Cambodja worden? Zouden we Jan, Sonja, Albert en Mary nog zien? Anderzijds kennen we hier inmiddels ook al wel behoorlijk veel leuke mensen. Zouden we hun gaan missen als we elders zitten? Een antwoord is er helaas niet… Rond 02.30 uur is de rust eindelijk terug gekeerd en val ik in slaap.

Dinsdag 4 januari besluiten we om te gaan kijken of de Thaise vrouw die in de supermarkt bij Ocean als beveiligingsmedewerkster werkte nog leeft. We hebben zo onze twijfels, want uit de winkel waar ze werkte hebben ze 47 lijken geborgen. Geen van de aanwezigen heeft kans gehad uit de winkel te vluchten. De reden hiervan is tweeledig. De supermarkt bevindt zich in een kelder, 50 meter van zee en de schappen staan erg dicht op elkaar. We besluiten naar de andere supermarkt van Ocean te lopen op Banglaroad. Mogelijk dat ze daar nu werkt aks ze nog leeft. Maar hoe we ook kijken, ze is er niet!!! Met bedrukte stemming lopen terug naar onze kamer en kijken naar het nieuws via de Deutsche Welle. Hier word de stemming ook niet beter op… Thailand kent nog 3000 vermisten, vooral toeristen!! Op het mooie Thaise eiland Phi Phi blijken nog veel lijken te liggen. En op Khao Lak heeft de ramp aan enorm veel mensen het leven gekost. In totaal zijn er in de verschillende landen die getroffen zijn meer dan 125.000 slachtoffers gevallen!! Onvoorstelbaar wat een aantal!! Identificatie van de overledenen is vrijwel onmogelijk doordat de lichamen al in verregaande staat van ontbinding zijn door de extreem hoge temperaturen. Vooral in Shri Lanka is de situatie erg slecht. Het gebied is voor de hulpverleners erg moeilijk te bereiken omdat complete wegen gewoon weg zijn!! Bovendien hebben enorme regenbuien ervoor gezorgd dat tijdelijke kampen opnieuw geëvacueerd moesten worden!!! Er blijken weinig dieren te zijn omgekomen tijdens de ramp. De meeste dieren zijn tijdig naar elders gevlucht omdat ze de dreiging waarschijnlijk al aanvoelden. In het buitenland is men inmiddels volop bezig met het organiseren van allerlei acties om geld te verzamelen voor de rampgebieden. Goede zaak!!! We zijn benieuwd of de rijke Thais, die vaak op corrupte wijze aan hun geld zijn gekomen, ook zo gul geven?? Dan volgt een berichtje over vrachtauto’s in Duitsland. Zij dienen per kilometer nu 12,4 eurocent te moeten betalen!!! Ja, Duitsland weet hoe ze de staatskas moeten spekken!! We vragen ons af of de andere Europese landen nu ook zullen volgen met een extra heffing? We zetten de TV uit en besluiten bij de Bakery een broodje te gaan eten. Het is heet buiten. Bijna alle tafeltjes blijken vol te zitten en we moeten helaas aan een tafeltje plaatsnemen zonder verkoeling van een fan. Met een stuk wc-papier veeg ik de zweetdruppels van mijn voorhoofd. Als de honger is gestild gaan we maar weer eens langs het internetcafé. Er is geen bericht van Gino over woonruimte op Koh Chang. Jammer!!! Tja dan moet Henk hem straks toch maar even bellen. We lezen een mailtje van Sjon. Hij is inmiddels weer terug in Nederland en heeft de dag van aankomst gehoord dat kennissen van hem op het Thaise eiland Phi Phi zijn omgekomen en er zelfs nog een aantal vermist zijn!! Hij is zich wezenloos geschrokken! Hij dacht dat ze allemaal al doorgereisd waren naar Vietnam! Ja, dat is echt vreselijk!!! We lezen en beantwoorden nog wat mailtjes en drinken wat in de Ierse pub aan de overkant van de straat. Gelukkig staat er geen luitschallende muziek aan. Het verkeer raast voorbij. Henk belt Gino en krijgt helaas te horen dat hij alleen het telefoonnummer heeft van iemand die zijn huis wil verkopen. Verder heeft hij niets kunnen vinden. Bovendien weet hij te melden dat het momenteel erg druk is op het eiland met allerlei toeristen die eerst naar Phuket zouden gaan!! Shit!! Van zo’n bericht word je niet vrolijk. Wat nu??? We overwegen nog om 3 dagen naar Koh Chang te gaan en zelf rond te kijken… Maar wie kunnen we dan vragen om voor Pitt te zorgen??? We kennen wel veel mensen… Maar een aantal hebben zelf honden, André heeft het veel te druk en sommige mensen vinden we niet echt betrouwbaar in nakomen van afspraken. Nee, dat is dus geen optie…. Of zullen we gaan kijken in Krabi met de bus of boot? Het voordeel is dat het dichter bij Phuket is. Nadeel is dat er mogelijk ook consequenties zijn van de vloedgolf in dat gebied en dat het geen eiland is. Of toch maar naar Koh Samui??? Het voordeel van deze plek is dat het een eiland is en op een veilige plek ligt. Het nadeel is dat het een stuk kleiner is dan Koh Chang. We weten het nog niet…………. En veel tijd hebben we niet meer want morgen is het al 5 januari, dus we nog maar 5 dagen!!! Henk begint voorzichtig terug te krabbelen wat betreft zijn beslissing om van Phuket weg te willen… Hij ziet op tegen een onbekende omgeving en blijkt zich toch te hebben gehecht aan al het bekende hier….

Als we terug bij André zijn blijkt de Belgische Sjef buiten op het terras te zitten. We hebben hem al weken niet gezien en vroegen ons al af wat er met hem aan de hand was… Hij blijkt tijdens de vloedgolf heel veel geluk te hebben gehad. Hij was vijf minuten voor de golf nog beneden door Kata gereden op zijn scooter. Toen de golf kwam was hij net boven op de berg. Gelukkig maar!!! We houden het kort want we hebben niet echt zin om gezellig te gaan zitten kwekken. Henk gaat zich douchen en heeft even later een enorm gevecht met een supergrote kakkerlak in de douche. Het dier blijkt onder de deur te zijn gekropen. Met een harde waterstraal weet hij het beest er uiteindelijk onder vandaan te spoelen, waarna hij in de toiletpot beland en doorgespoeld word. We lopen nog even naar de supermarkt van Ocean. En jawel, even verderop in het gangpad staat de mevrouw van de beveiliging!!!! Ze leeft!!!! Gelukkig maar!!! Ze is blij ons te zien. Ze was op het moment van de vloedgolf toevallig in Phuket Town en hoefde niet te werken!! Opgelucht lopen we terug naar Andre om Pitt mee te nemen voor een lange wandeling. Het is inmiddels als donker geworden en we besluiten langs het strand te wandelen. We bekijken nogmaals de verwoesting die het water heeft aangericht aan strand, bomen, trottoirs, boten en gebouwen. Hoewel ze hard werken alles op te ruimen is het nog steeds een enorme puinhoop. Er ligt veel rommel, er is geen elektriciteit en op geen enkele put ligt een deksel. Levensgevaarlijk!!! Na een aantal kilometer besluiten we via Bangla Road maar terug te keren. Even verderop kunnen we in het donker onderscheiden dan men met bulldozers aan de slag is geweest op het strand. Overal bevinden zich bergen zand met er tussen water!! Niet handig dus om door te lopen… In de eerste helft van Bangla Road stinkt het nog steeds verschrikkelijk. Het is een geur van allerlei schimmels en van ontbinding. Bah!!! Rolluiken zijn verbogen en een enkel barretje heeft zijn deuren weer geopend. Verderop in Bangla Road lijkt de situatie volkomen normaal te zijn. Alleen het ontbreken van de grote stroom toeristen maakt duidelijk dat hier het nodige gebeurt is. Verkopers proberen aan die enkele toerist die er is het nodige nog te slijten. Tuk tuk chauffeurs willen je per se in hun auto ergens heen brengen. En de barmeisjes staan werkeloos toe te kijken en proberen je als klant te werven. We lopen terug naar onze kamer waar een uitgeputte Pitt voor de waterbak neervalt en hem volledig leeg slobbert. Ik besluit hem te trakteren op een lekkere verkoelende douche. Hij ploft neer in de douche, gaat er lang uit voor liggen en geniet van de verkoelende waterstralen. We kijken nog wat TV en vallen al spoedig in slaap.

De volgende ochtend lees ik in de krant dat Krabi ook ernstig is getroffen door de vloedgolf. Nou, dat valt dus af als plek om heen te gaan. Vreemd dat we hier niet eerder over gehoord hebben. We hebben wel gehoord dat Pnangh Nha ernstig getroffen is, maar niet over Krabi. We besluiten nog maar eens via het internet iets te regelen. Helaas, al ons gezoek levert niets op over Koh Chang. Over Samui kunnen we wel het nodige vinden, maar het betreft enkel vakantieverblijven. We besluiten vandaag eens een kijkje te nemen in Rawai en Nai Harn. We zijn benieuwd hoe daar de situatie is en of de mensen die we daar kennen iets is overkomen. In Karon en Kata zijn de herstelwerkzaamheden in volle gang. Overal rijden bulldozers, puin word verzameld en de wegen zijn weer vrij van modder en zand. De reggeabar op het strand van Kata is compleet weggevaagd en er zijn nu al omtrekken te zien van een spiksplinter nieuwe bar die ze aan het timmeren zijn. Niet mooi dus…. Juist dat oude had zo zijn charme… Jammer… Ons favoriete restaurant, dat eveneens geheel weggevaagd is, heeft een twintigtal noodstoelen en tafels gecreëerd. Er achter zijn ze al volop bezig met de nieuwe fundering. Op het strand lopen een tiental toeristen. Er is op het hele strand geen strandstoel of parasol te zien. Vreemd…. We vragen ons af waarom niemand op het idee komt wat stoelen en parasols te plaatsen? Vlakbij staat een grote stapel ligstoelen op elkaar…

Mom Tri’s Boathouse heeft eveneens erg veel schade opgelopen. De jongens van het restaurant die we kennen zijn in geen velde of wegen te bekennen helaas. Aangekomen in Rawai bekijken we eerst een stuk grond met mooie huisjes. Zouden we dit wat vinden om in te wonen? Nee, ze zijn helaas te klein. Bovendien ligt het wel aan zee, maar het is eb. We kijken uit over een grote uitgestrekte modderpoel met grote keien waarin zich duizenden kleine krabben zenuwachtig een weg proberen te banen. We rijden naar Friendship Beach. Hier waren we nog niet eerder geweest, maar we hadden ons de moeite ook kunnen sparen. Het geheel maakt een rommelige indruk. Dan maar een kijkje nemen bij het strand van Leam Kha. De zee blijkt hier erg wild te zijn. Ook hier is het rommelig. Overal ligt rotzooi en niemand voelt zich geroepen hier iets aan te doen. Zonde!! Een Thai ligt op een verhoging te slapen… We drinken een cola-tje en rijden naar Bob’s Place bij de zeezigeuners in Rawai. De vrouw vertelt ons hoe ze de wave aan zag komen en als een gek op haar scooter is gesprongen en zo ver mogelijk is weggereden. Toen ze later terug kwam bleken de zware stenen banken en tafels weggespoeld te zijn tot bij de overburen die een stalletje hadden met allerlei voorwerpen van schelpen. Ook de vitrine, koelboxen en provisorische barbecue waren weggespoeld. Ze vond het jammer dat ze net veel extra drankvoorraad had ingeslagen met het oog op de feestdagen. Nu was alles verloren gegaan. Ook de longtailboot waarmee ze toeristen naar de omringende eilanden vervoerden is verloren gegaan. Ze is wel blij dat ze geen huur hoeft te betalen voor de plek waar ze staat en dat de regering van plan is een kleine vergoeding (600 euro) te betalen aan de mensen die geen werk meer hebben door de ramp omdat hun longtailboot of tuk tuk verloren is gegaan. Aan ieder die ander soort werk heeft verloren door de ramp wil de regering een vergoeding van 2000 bath (40 euro) betalen. Maar het zal beslist niet voldoende zijn om de grote hoeveelheid spullen te herstellen die verloren is gegaan. Bovendien zullen de getroffen gebieden te kampen krijgen met economische crisis door het wegblijven van toeristen. Erg triest allemaal, en we leven met haar mee. In het zeezigeunerdorp blijkt niemand te zijn overleden aan de gevolgen van de vloedgolf. Gelukkig maar!!!! Nadat we onze cola op hebben nemen we hartelijk afscheid van haar. Het is een gezellige tante… In Patong weer aangekomen besluit ik de Phukette Gazette te kopen. De krant roept mensen op keukenapparatuur en bakolie te doneren voor de getroffen gebieden in Thailand. Wij vragen ons af hoe het dan zit met de donaties van andere landen??

Even later rijden we samen met Pitt op de scooter de grote berg op achter Patong. Hier is het heerlijk rustig en we hebben een mooi uitzicht over Patong. De kleurrijke lichtjes laten niet vermoeden welke ramp hier heeft plaatsgevonden…. Na een lange wandeling met Pitt keren we weer terug naar de drukke menigte van Patong. We gaan nog even op het terras zitten van Andre en horen van hem dat hij ook meerdere afzeggingen van klanten heeft ontvangen. Ja, het zal iedereen financieel raken…. En dat voor meerdere jaren….

We kijken op de kamer opnieuw even naar het nieuws. De Thaise scholen zijn inmiddels bijna overal weer begonnen. En er word met de leerlingen veel gesproken over de tsunami en hun belevenissen. Veel kinderen blijken zich ook nu nog erg onveilig te voelen. En dat is erg begrijpelijk gezien wat ze hebben meegemaakt. We vinden het wel een goede zaak dat de scholen hier volop aandacht aan besteden…..

Donderdag 6 januari beginnen we dag weer met koffie en het volgen van het nieuws. We zien erg jonge Duitse kinderen die gekluisterd aan de tv de beelden volgen van de ramp. Lijkt ons geen goede zaak… Ook psychologen benadrukken dat ouders te allen tijde moeten kijken hoe hun kinderen reageren op zoiets schokkends. Zelfs leraren hebben aan deze jonge kinderen van amper zes of zeven jaar gevraagd geld te doneren!! Belachelijk!! Waar schepen ze deze kinderen mee op!! Kan dat niet beter via de volwassenen?? We lopen opnieuw naar het internetcafé en beantwoorden wat mailtjes van familie, vrienden en kennissen. Dan maar weer zoeken naar pagina’s over Koh Chang. We vinden veel boekingskantoren die willen bemiddelen voor accommodatie op Koh Chang. Ik stuur naar een ervan een mailtje… Dan vindt ik een site van Penny’s Bungalows…. Ook maar een mailtje heen sturen of er plek is en een kleine hond geen bezwaar is… Dan nog maar een naar Green Wood Travel in Bangkok met de vraag of zij iets weten. En nog maar eentje naar een real-estatebureau in Pattaya… Ook op het prikbord van de Thailand pagina plaatst ik nog maar een oproep… Je weet nooit waar het goed voor is… Tja we moeten toch wat…. Enigszins voldaan gaan we ontbijten op de hoek. Ik bestel en luch-set en krijg een grote kop soep, een heerlijk vers stokbroodje met sla, komkommer, tomaat, ui, kaas, ham en salami en een cola. Henk geniet van de soep en ik van de rest. Hierna kopen we wat sigaretten en water en laten Pitt even uit. Op de hoek komen we Staf en zijn vriendin tegen. Dit grietje is altijd even aardig en gehumeurd. We gaan op de scooter nog even een kijkje nemen bij Tri Trang Beach. Als we de berg afrijden schrikken we van de enorme ravage die we zien. Een groot hotelcomplex dat ver landinwaarts ligt heeft erg veel schade opgelopen. Buiten ligt allerlei rommel, meubelstukken, ligstoelen en matrassen. Werklui zijn druk in de weer met de ravage. Snel neem ik wat foto’s. Even verderop staat een auto midden op straat met de nodige schade. Van de berg is een compleet stuk weggeslagen. Hopen stenen en zand liggen op straat. Het restaurantje is geheel weggevaagd. Alleen een lege vlakte is te zien.. De oude longtailboot waar de grote hagedis in woonde is er niet meer. Het is een triest gezicht allemaal… We rijden via de strandweg terug naar André. Het strand is vrijwel leeg op een enkele toerist na die loopt te wandelen. Nu twaalf dagen na de vreselijke vloedgolf zien we nog steeds bulldozers die grote hoeveelheden puin en rommel verzamelen. Veel panden zijn afgezet met groene golfplaten. Hotels zijn volledig ontruimd en complete zijstraten die in het verlengde van de zee liggen zijn compleet verwoest. Vreselijk!!

We gaan nog even langs bij Willem met Pitt en spreken Peter weer voor het eerst sinds lange tijd. Hij woont inmiddels in een appartementje op Nanai Road en houd zich vooral bezig met golfen overdag. Hij leest geen kranten en volgt geen nieuws, dus de ramp heeft op hem weinig impact. Even later komt Edwin aanrijden. Hij weet te vertellen dat Thaksin alle financiële hulp van het buitenland heeft afgewezen!!! Hoe bestaat het??? Edwin is inmiddels zelf een actie gestart om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de ramp. Hij heeft een aparte bankrekening geopend en inmiddels gestuurd naar iedereen die hij kent over de hele wereld. We wandelen even later rustig terug over de bijna verlaten straten van Patong en zoeken ons bed op….

De volgende dag zijn we al vroeg op. Henk wandelt met Pitt naar het strand waar hij volop speelt met de straathonden. Hij wordt inmiddels volledig geaccepteerd. Ik zet wat koffie en we lopen opnieuw naar het internet. Vol verwachting bekijken we de mailtjes. Maar tot onze grote teleurstelling is geen bericht van Koh Chang. Shit!! We proberen via andere sites nog wat accommodatie te zoeken maar alles loopt via boekingskantoren. We kunnen van de betreffende resorts geen enkel adres, telefoonnummer of mailadres vinden…  We lezen het mailtje door dat Edwin ons heeft gestuurd. Na een paar regels gelezen te hebben denken we oei!! Edwin beschuldigt Thaksin in zijn mail ervan o.a. een vrek en gierigaard te zijn, die zelf schatrijk en allerlei aandelen in grote bedrijven heeft, maar de Thaise bevolking in de steek laat door financiële buitenlandse hulp af te slaan. Als gast in Thailand lijkt het ons niet erg slim je te laten verleiden tot dergelijke uitspraken. Iedereen hier weet dat de invloed van Thaksin hier tot erg ver reikt!!! Hopelijk ondervind Edwin geen nadelen van zijn uitspraken!! We hebben het er samen nog even over en besluiten dan eerst maar te gaan ontbijten bij Azuro, een Italiaans guesthouse en restaurant. Ik bekijk de kaart en zie dat er parmaham op staat. Hoera!! Ik bestel een stokbroodje met parmaham en Henk besteld een American Breakfast. Na een vijftal minuten komt het meisje aanlopen… Ik denk, niet weer he!! Jawel!! Sorry, zegt ze, no heb!!! Maybe tomorrow!!! Ja vast!!! Ik bekijk opnieuw de kaart en bestel dan maar een stokbroodje met salami. Of zouden ze dat ook niet hebben?? Jawel, even later staat er een heerlijk stokbroodje voor mijn neus. Ik neem een hap en geniet met volle teugen van de salami die naar metworst blijkt te smaken. Heerlijk!!!! Henk worstelt ondertussen om het kuipje jam open te krijgen. Hoe hij ook zijn best doet, het wil niet lukken. Net als hij op het punt staat om te beginnen vloeken schiet een vriendelijke Thaise te hulp en opent het kuipje zonder problemen!! Ha, ha, ha!! Genietend van het ontbijt kijken we toe hoe grote groepen Thais zich verdringen voor de spullen op de straatrand die te koop zijn.. Dan lopen we terug naar André en gaan even bij Aldo en Feike zitten. Feike heeft vroeger in Nederland bij de waterpolitie gewerkt. Het is een leuke vent die altijd wel iets zinnigs te melden heeft. Deze keer praat hij opnieuw over de consequenties van de vloedgolf. Het geheel heeft ook op hem een grote indruk gemaakt en de beelden die hij gezien heeft zullen voor eeuwig op zijn netvlies gebrand staan. Henk gaat de Belgische Aldo wat zitten jennen door te vragen of hij niet een paar dagen met Aldo kan meelopen om te kijken waar Aldo zijn leven in Thailand van financiert. Aldo begrijpt nog steeds weinig van deze Nederlandse humor en haast zich naart zijn afspraak met Luuk en Maaike. We gaan een lange wandeling met Pitt maken en als we een eind gelopen hebben zien we een aantal volwassen Thais met hun kinderen bij een van de vele kraampjes staan. Een klein meisje probeert de aandacht van haar moeder te trekken door aan haar arm te schudden. Farang, Farang, Farang (buitenlander), roept ze opgewonden tegen haar moeder en wijst naar ons. Ja, het lijkt er op dat we langzamerhand hier een zeldzaamheid beginnen te worden, nu veel toeristen huiswaarts zijn gekeerd!!! We besluiten nog ergens wat te drinken. Henk bestelt een soort shake en soep en ik bestel een tropische cocktail en wat knoflookbrood. In het restaurant zit verder niemand. Op het terras zitten maar een handje vol mensen. De hotels er tegenover liggen in volledige duisternis. Alle toeristen die de ramp overleefd hebben zijn geëvacueerd of zitten veilig thuis. Op de terug weg lopen we even binnen bij het Duitse reisbureau van Paul en Gisela. We informeren hier naar de kosten vaan vlucht naar Pattaya of Koh Chang. Ze vragen 1000 bath meer per persoon als bij het reisbureau waar Henk eerder in de week is geweest!!! Schandalig!! Ze willen nog wel kijken of er hotels of resorts zijn die honden toelaten. We spreken af morgenochtend terug te komen. Gisela laat ons even duidelijk weten dat ze het er niet mee eens is dat we van Phuket willen vertrekken!! Phuket is toch nog steeds mooi!! En als iedereen zou vertrekken of besluit niet meer te komen waar moeten de mensen hier dan van leven??? Tja ze is natuurlijk vooral bang voor haar eigen inkomen!! We kunnen ons niet voorstellen dat ze bang is voor het inkomen van de Thaise mensen!! Op de valreep weet ze nog te melden dat de regering het Phuket vlak na de ramp verboden heeft strandstoelen en parasols op de stranden te plaatsen!! Zou het echt??? Het lijkt ons stug, want de toeristen met geld die in de luxe resorts normaler wijze verblijven gaan echt niet met een handdoekje op het strand liggen in de volle zon!! Als ze al een reden hadden om weer naar Phuket te gaan na de ramp, zou dit een reden zijn waarom ze helemaal niet meer gaan!! Als we weer bij André aankomen, rijden we nog even een berg op boven Nanai Road. We zien een aantal erg mooie luxe appartementen. Een aantal van hen heeft het complete dak als dakterras. Te midden van de appartementen ligt een groot zwembad. We genieten even van de rust en het mooie uitzicht over de lichtjes van Patong beneden ons…. Henk overweegt nog om hier te informeren naar een appartement. Maar het lijkt mij niets!! Het heeft bij mij een aantal dagen geduurd eer ik mij er op ingesteld had dat we Phuket zouden verlaten, en nu wil ik ook weg!!! De vraag is echter nog steeds waarheen??? Morgen is het al zaterdag en maandag moeten we ergens anders heen!!!

Maandag 10 januari 2005: De afgelopen dagen is er weer heel wat gebeurt en hebben er veel veranderingen plaatsgevonden!!! Lees maar mee…..

Op zaterdag 8 januari starten we de dag met een lekkere bak zelf gezette oploskoffie en laten Pitt genieten van een lange wandeling. Dan haasten we ons opnieuw naar het internetcafé, in de hoop dat we positief bericht hebben gekregen op een van de vele mailtjes die we verstuurd hebben. We werpen vluchtig een blik op de afzenders van de nieuwe mails en ja hoor, er is een bungalow vrij bij Penny’s Bungalow op Koh Chang!!! Eindelijk!!!! Hoera!!! Wat voor bungalow het ook alweer was??? Geen idee. We hebben de dagen er voor ook zoveel gezien op internet. Waarschijnlijk een eenvoudige rieten hut op het strand met fan… Niet hetgeen waar Henk op valt, maar alla dat zei dan zo… Ik weet Henk ervan te overtuigen dat het een eerste start is en dat we dan ter plekke kunnen zoeken naar ander onderkomen. Mij lijkt het wel knus een tijdje in een rietje hutje te wonen met weinig comfort. We moeten er vandaag in ieder geval wel voor zorgen dat we per mail een boekingsbevestiging sturen voor 20.00 uur en telefonisch nog een keer de boeking bevestigen. Oké, geen probleem… Eerst maar even snel naar het reisbureau om een vlucht te boeken voor ons drieën… Henk is nu toch wel blij dat de beslissing gevallen is, en dat we weggaan.. Het is erg triest als je dagelijks ziet en ervaart wat de vloedgolf heeft aangericht. En als Europa en Amerika weer overgegaan zijn tot de orde van dag zal een grote groep mensen nog dagelijks de consequenties ervaren van hetgeen heeft plaatsgevonden. Veel mensen zijn familie, vrienden en dierbaren kwijtgeraakt. Een nog veel grotere groep mensen is dakloos en werkeloos geworden. Het zal vele jaren duren voor dat deze mensen weer enigszins in staat zullen zijn zichzelf te bedruipen en de emotionele schade die ze hebben opgelopen zal nooit meer ongedaan kunnen worden. Wij, die het dagelijks gedurende 2,5 week hebben meegemaakt en hebben proberen te helpen waar we konden, weten dat beter als geen ander….

Het reisbureau waar Henk eerder die week geweest is blijkt gesloten te zijn… Dan maar naar een andere een eindje verderop in de straat… We lopen naar binnen en zijn direct aan de beurt. We leggen uit dat we een vlucht willen voor a.s. maandag via Bangkok naar Trat of naar Pattaya en dat onze hond zal meevliegen. Ze gaat druk aan het bellen… Na enige tijd krijgen we te horen dat beide vluchten mogelijk zijn. We zitten even te dubben…. Welke vlucht is handig??? Als we naar Trat vliegen moeten we in Bangkok overstappen… Hierdoor hebben we opnieuw kans dat er iets mis gaat met het vervoer van Pitt en dat hij in Bangkok is en wij in Trat. Bovendien arriveren we pas om half vijf in Trat en moeten we er rekening mee houden dat de ferries naar Koh Chang vanaf een uur of zes niet meer vertrekken. Dus als de hond er niet is hebben we geen tijdsruimte meer om op hem te wachten.. Ik besluit dus dat we beter een vroege vlucht naar Pattaya kunnen boeken en de rest per taxi kunnen afleggen. Als we dan ’s-morgens om 9.20 uur vliegen arriveren we om 11.40 uur in Pattaya en kunnen we rond 16.00 uur op Koh Chang zijn… Het meisje gaat druk aan de slag om van alles te regelen en navraag te doen over de hond. Dan horen we van haar dat de reismand van de hond te groot is en de vliegmaatschappij Bangkok Airways niet akkoord gaat!!! Hoe kan dat nou, vragen we haar.. Hij is toch ook vanuit Nederland naar Phuket gereisd in dezelfde mand??? Wat een onzin!!! We besluiten bij de buurman eerst maar even te ontbijten terwijl zij verder belt en haar best doet zodat de hond mee kan.. Als we onze toast met gebakken eieren, bacon, jam, koffie, thee en jus d’orange voor ons hebben staan begint Henk opnieuw te wikken en te wegen. Vliegen naar Trat lijkt hem toch ook wel aantrekkelijk. Oké dan…. Ga het maar veranderen… Hij loopt het reisbureau binnen en komt na een paar minuten weer buiten. Mient, je moet even naar binnen komen want ik kom er niet uit… Ik zucht een keer en laat mijn ontbijt staan, terwijl ik tegen het meisje beduid dat ik zo weer terug ben… Binnen aangekomen blijkt dat ze enkel het ras van de hond wil weten… Ik haast mij weer naar buiten en net als ik mijn mes heb opgepakt komt Henk met een zuur gezicht naar buiten… Mient, ik weet het niet, maar volgens mij is ze mij aan het vertellen dat de hond apart moet vliegen!!! En dat doe ik niet hoor!!! Eet maar even verder en dan moet je toch echt even met haar gaan praten…. Ik zucht nog eens diep en eet snel mijn ontbijt op… Nog even een trekje van de sigaret en dan maar eens horen wat het meisje van het reisbureau te melden heeft…. Ik loop naar binnen met Henk in mijn kielzog en vraag wat het probleem is… Geen enkel dus!! Er blijkt voor de vlucht naar Trat nog maar een plek vrij te zijn, maar we kunnen wel naar Pattaya vliegen en de hond is geen probleem mits wij hem een slaappilletje voor vertrek krijgt. Oké, zeg is snel, geen probleem. En denk ondertussen die zijn gek!! De hond heeft zonder pillen 24 uur gereisd toen we hier naar toe kwamen, dan gaan we hem nu toch geen slaappil geven voor zo’n korte reis!! Nou, we zullen wel doen alsof…. Als we de vroege vlucht naar Pattaya nemen hebben we wel een tussenstop van 40 minuten op het eiland Koh Samui, maar we houden hetzelfde vliegtuig, en dat is het belangrijkste. We betalen en nemen direct de tickets in ontvangst. Voor Pitt moeten we op de luchthaven betalen. We haasten ons terug naar het internetcafé om een bevestiging voor de boeking van de bungalow te sturen naar Penny en geven aan dat we verwachten dat we er rond vier uur inde middag zullen zijn. Daarna kijken we nog eens op de site van Penny om te kijken welk soort onderkomen we nu precies geboekt hebben… Ja, erg logische volgorde hoor ik jullie denken… Als we de site eindelijk gevonden hebben word vooral Henk op positieve wijze verrast!!! Het blijkt dat we een mooie stenen bungalow geboekt hebben met airco en inclusief continentaal ontbijt en zwembad, aan zee!!! Precies wat in zijn straatje past… Henk haalt opgelucht adem en verheugt zich, terwijl ik toch wel iets teleurgesteld ben dat het geen rieten hutje is met fan… We sturen nog snel een mailtje naar Edwin dat we met hem willen afrekenen voor maandag en de scooter willen inleveren. Ook sturen we nog snel een paar mailtjes naar familie en vrienden om te laten weten dat we maandag dus naar Koh Chang zullen vertrekken. Zo, zij hoeven zich dus geen zorgen meer te maken over ons welzijn. Dan keren we terug naar André. We drinken samen met Staf nog wat op het terras en proberen te wennen aan het gevoel dat we hier dus maandag vertrekken!! Raar!!! Heerlijk!!! Ik kijk er erg naar uit de drukte en de chaos van Patong achter mij te laten en in te ruilen voor een rustig eiland met volop ruimte voor Pitt om lekker te wandelen.. Toch zal ik de Thaise en andere kennissen gaan missen… Het is ook een vervelend idee dat je vertrekt terwijl anderen hier in de misère blijven zitten… Alsof je ze in de steek laat…. Maar aan de andere kant moet ik ook bekennen dat wij aan het eind van ons latijn zijn gekomen… Henk is blij dat de beslissing uiteindelijk gevallen is, maar weet niet precies wat hij kan verwachten op Koh Chang, of het hem bevalt en of hij kan wennen daar. Bovendien ziet hij erg op tegen het reizen met Pitt. Ja, ik kijk tegen dat laatste ook niet luchtig tegenaan, maar wat moet dat moet… We vragen André om een taxi te bestellen voor maandagochtend 07.00 uur. Dan zijn we mooi op tijd. Naar het vliegveld is amper een uurtje per auto en we moeten een uur voor vertrek op de luchthaven zijn. Henk loopt een klein rondje met Pitt en komt terug met de mededeling dat een meisje iets verderop in de straat Pitt graag voor een uurtje wil hebben. Ze vindt hem zo lief!! Oké. Geen probleem… Even later is Henk met Pitt weer terug. Ik kijk hem verbaasd aan. Wat is dat nou?? Pitt had er geen trek in, en wilde direct met Henk weer mee toen hij weg liep. Ha, ha… We gaan even naar de kamer waar ik eerst Penny op bel om de boeking te bevestigen en daarna mijn nagels nog even bijwerk met acryl. Zo, dat is ook weer klaar.. We gaan nog even op het terras zitten en kletsen wat met Peter. We brengen hem op de hoogte van het feit dat we maandag naar Koh Chang vertrekken. Hij vindt het erg jammer en hoopt dat we nog wel terugkeren naar Phuket. Tja, hier kunnen we dus geen antwoord op geven.. Even later komt er nog iemand aan tafel zitten. Het blijkt een Nederlander te zijn die luistert naar de naam Gerar en die twee hotels bezit in Patong. We raken aan de praat en ik verneem dat hij lid is van de Lions Club en dat ze zich inzetten om een weeshuis op te richten in Phuket. Tja, dat onderwerp spreekt mij natuurlijk heel erg aan en geïnteresseerd stel ik de nodige vragen. Het blijkt dat het vorige weeshuis, dat er was in Patong, op gehuurde grond stond en de eigenaar het contract niet meer wilde verlengen. Sindsdien leven de kinderen die er woonden weer op straat!!! Vreselijk toch!! Ik luister vol verbazing naar zijn verhaal… Ik maak kenbaar dat ik erg sceptisch sta tegenover welke club dan ook omdat er zo’n Amerikaans tintje aan zit en ik de indruk heb dat het vooral rijke snobs zijn die zijdelings nog iets van gulheid willen laten zien tegenover de lokale bevolking. Hij probeert mij te overtuigen van het tegendeel… Het lijkt niet echt te lukken… Dan vertelt hij dat ze morgen spullen gaan brengen naar de overlevenden van de vloedgolf op Khao Lak. Oké, dat vind ik een erg zinvolle actie en dit is voor hem de kans mij te overtuigen, mits ik mee kan gaan en zelf kan zien wat men doet. We spreken af dat hij mij de volgende ochtend om 08.30 uur zal oppikken bij André. Henk vindt het geen enkel probleem en zal zich wel vermaken. Ik neem afscheid van Gerar en klets nog wat met Aldo die net gearriveerd is. Net als de anderen, vindt ook hij het niet leuk dat we maandag vertrekken en hij is ervan overtuigd dat we weer terugkomen naar Phuket. Nou, dan weet hij meer dan wij… Maar wie weet…. Rond 00.30 uur zoeken we ons bed op en zetten de wekker op 07.00 uur. Het zal een drukke dag worden morgen want we moeten al onze spullen weer inpakken, nog wat inkopen doen en bovendien zal ik pas rond 18.00 uur terug zijn…. Ik val in een rusteloze slaap…..

Klokslag 07.00 uur worden we die zondag gewekt door de wekker. Ik zucht eens diep om het misselijke gevoel te proberen te verdrijven… Henk vraagt zich af of ik al spijt heb van mijn beslissing om met Gerar naar Khao Lak te gaan… Echt niet, antwoord ik, en haast mij uit bed. Terwijl hij met Pitt even gaat wandelen, zet ik alvast het water voor de koffie aan en trek wat praktische kleren aan. Dan pak ik een grote reistas en pak alvast de meeste van mijn spullen in. Zo, dat hoef ik dan vanavond niet meer te doen als ik terug ben. Voldaan geniet ik van mijn bakje koffie. Ik ben heel erg benieuwd en ook wel bevreesd wat we gaan aantreffen vandaag. Ik heb de beelden op de tv gezien, maar ik ben ervan overtuigd dat de werkelijkheid vele malen erger zal zijn…. Hetzelfde was namelijk ook het geval met de beelden die ze op tv lieten zien van Phuket. Je weet pas hoe het is als je zelf de vloedgolf hebt meegemaakt, de angst hebt gevoelt en het resultaat van de vloedgolf ziet… Als je het verdriet van de mensen ziet…. Hun persoonlijke verhaal hoort…. De ravage die aangericht is…..

Even na achten is Henk terug met verse croissantjes. Hoewel mijn maag aangeeft hier niet echt al aan toe te zijn, werk ik toch maar een croissantje naar binnen. De ander neem ik mee voor onderweg. Om 08.25 uur lopen we naar buiten en staat er een auto te wachten. De ruiten weerspiegelen zo erg dat ik niet kan zien wie er in zit, maar waarschijnlijk is het Gerar. Inderdaad, de deur gaat open en ik neem snel afscheid van Henk en stap in. Behendig stuurt Gerar zijn auto door het drukke verkeer en rijdt even langs zijn hotel om wat flessen water mee te nemen. Zijn hotel blijkt dus de plek te zijn waar wij de dag ervoor hebben ontbeten! Kleine wereld… We rijden richting Phuket Town en ik krijg te horen dat we eerst naar de Makro rijden om de benodigde spullen te gaan kopen. Hier zullen we ook de anderen van de Lions Club treffen. Als ik vraag welke spullen we gaan kopen, blijkt dat men van Khao Lak een lijstje door heeft gekregen van de spullen waar behoefte aan is. Erg praktisch dus… Bij de Makro is het nog niet erg druk. De winkel is pas een paar maanden geleden geopend en lijkt veel op de Makro zoals wij die in Nederland kennen. Alles zit bijna in grootverpakkingen. Ik maak kennis met een zestal andere leden van de Lions Club en stel mij voor aan de president van de club. Het blijkt een gemêleerd gezelschap te zijn, die enkel bestaat uit mannen en in leeftijd varieert van jong tot oud. Ze zijn afkomstig uit Duitsland, India en Engelstalige landen. Het merendeel van hen draagt een felblauw overhemd met daarop het logo van de Lions Club. Iets verderop staan twee Thaise vriendinnen van twee van de leden. Gerar legt hen uit dat ik maatschappelijk werker ben en geïnteresseerd ben in hun weeshuis project. Nou, dat blijkt in goede aarde te vallen. Het project blijkt in de kinderschoenen te zijn en ze hopen gebruik te mogen maken van mijn kennis en inzet in de toekomst. Tja, denk ik dan, wie weet…. Vooralsnog vertrek ik morgen naar Koh Chang….

Waarschijnlijk was ik wel op Phuket gebleven als ik eerder op de hoogte was geweest van het project. We splitsen ons op en gaan gehaast aan de slag om de benodigde spullen op karren te laden. Ik sluit mij aan bij de president van de club en laad grote hoeveelheden kussens en babymelkpoeder op de karren. We ontmoeten elkaar weer bij de kassa’s en rekenen af. Een van de leden onderhandelt nog met een medewerkster van de winkel en krijgt nog wat spullen cadeau. Goed zaak…. We laden alle spullen in twee pick ups en twee luxe auto’s. Phoe, dat is een hele klus… Een aantal mannen veegt het zweet van hun voorhoofd. Helaas, het is ons niet gelukt om dunne matrassen en kookgerei op flessengas te bemachtigen. Dus rijden we even langs een andere grote winkel. Als we aan komen rijden vraag ik mij af waar die winkel zich wel niet bevinden moet. Ik kan niets ontdekken dat op een winkel lijkt. Iets verderop staat een grote oude lood met vieze golfplaten. Ja, weet Gerar, dat is waar we moeten zijn. We lopen de oude loods binnen en het blijkt daar een drukte van jewelste te zijn… Een bonte verzameling Thaise mensen doet hier hun dagelijkse inkopen en laden hun karretjes vol met etenswaren en allerlei andere spullen. De winkel heeft de naam gekregen Super Cheap. Oh, denk ik bij mezelf, hier doen de Thais zelf dus hun inkopen… Ik kon mij al niet voorstellen dat de doorsnee Thai zich kon permitteren om hun boodschappen bij Big C of Tesco Lotus te doen. Veel te duur voor het vaak lage salaris van de doorsnee Thai. Ik haast mij achter Gerar aan die met zich met grote passen behendig door de menigte begeeft en kijk ondertussen vol verwondering om mij heen. Jammer dat Henk en ik deze winkel niet eerder hebben ontdekt. Gerar blijkt een gruwelijke hekel aan deze winkel te hebben. Hij is er vier jaar geleden voor het laatst geweest en vindt het hier nog steeds verschrikkelijk. Niet alleen door de aanwezigheid van de vele mensen, maar ook door het ontbreken van airco’s. Zijn overhemd is ondertussen al doorweekt van het zweet. We zien geen van de anderen van de club en Gerar pakt zijn mobieltje om vervolgens te horen dat de anderen nog bij de ingang zijn… Nou, dan maar weer terug, en we banen ons opnieuw een weg door de mensenmenigte. Als we elkaar weer gevonden hebben gaan we op zoek naar gasstellen en matrassen. De matrassen zijn zo gevonden en we laden twee karren vol. Helaas zullen we het zonder de gasstellen moeten doen, want ook hier blijken ze niet te hebben wat we zoeken. Als alles afgerekend en in de auto’s geladen is nemen we weer afscheid van elkaar en spreken af elkaar bij een benzinepompstation te ontmoeten voor het maken van foto’s. Tja, ook dat hoort er blijkbaar bij… Gerar legt uit dat de Lions Club in ieder land vertegenwoordigt is en dat de foto’s gebruikt zullen worden voor promotie en hun clubblad. Met onze auto propvol geladen met kussens en andere spullen begeven we ons op weg. Ik hoor van Gerar dat Khao Lak nog ongeveer 2,5 uur rijden is. Zo lang??? Ja, het is nog 260 kilometer!! Daar had ik geen flauw idee van… Ja, inderdaad…. Gerar vertelt dat het een lange kuststrook is van 35 kilometer lang waar vooral resorts aan liggen. Dat verklaart dus waarom daar zoveel toeristen en lokale mensen dodelijk zijn getroffen door de vloedgolf. Als we het Heroines Monument in Thalang naderen vertelt Gerar waarom dat monument daar ooit opgericht is. Thailand blijkt vroeger in een oorlog verwikkelt te zijn geweest met o.a. Maleisië. Dit land was erop uit om het eiland Phuket te bemachtigen. En omdat de soldatentroepen in het noorden van Thailand hun land aan het verdedigen waren was er dus niemand om Phuket te verdedigen. Twee Thaise mensen hebben toen een grote hoeveelheid olifanten bij elkaar gebracht en samen met deze dieren de strijd gewonnen van de Maleisiërs. Thailand heeft dus aan deze twee mensen te danken dat Phuket onderdeel is blijven maken van Thailand en heeft voor hen een monument opgericht. Goh, leuk om te horen. Gerar vraagt of we wel eens naar Phuket Fantasea zijn geweest. Nee, dus. Hij raadt ons aan om eens met Thaise mensen naar de show te gaan die iets van wat zich afspeelt voor ons kunnen vertalen. De show blijkt namelijk veel van de geschiedenis van Thailand uit te beelden. Nou goede tip!!!! Ik verbaas mij onderweg over de gewone dagelijkse gang van zaken in dorpjes…. Niets duid erop dat zich een grote ramp heeft voltrokken op het eiland en andere delen van het land en andere landen. Even verderop stoppen we bij een benzinepomp en worden de noodzakelijke foto’s genomen…. We vervolgen onze weg na een tiental minuten… Als we na enige tijd de rand van het kustgebied van Khao Lak bereiken worden we opnieuw geconfronteerd met beelden van verwoesting…. Bomen, lantaarnpalen, huizen en hotelcomplexen zijn geheel weggevaagd…. Naar mate we verder rijden neemt de verwoesting toe…. Overal zijn mensen druk in de weer om puin te ruimen…. Militairen hebben zich verzameld op diverse plekken en gaan aan de slag…. Rechts van ons word een groot meer leeggepompt…. Er staan veel Thaise mensen te kijken…. We hoeven niet nader te verklaren waarom…. We stoppen bij wat eens het resort was van een van de leden van de club. Twee maanden geleden voor het eerst geopend… En er is vrijwel niets van over…. Complete plafonds zijn in zijn geheel in de hotelkamers naar beneden gekomen… Een gedeelte is helemaal verwoest…. Ik vraag mij af in hoeverre het de zoekteams is gelukt deze kamers volledig te doorzoeken… Het lijkt er niet op…. We lopen over de dikke laag opgedroogde modder… Ik vraag me af hoeveel mensen hier nog onder liggen…. De stemming bij de clubleden en mijzelf is bedrukt…. Opnieuw worden we geconfronteerd met een geur van schimmels en ontbinding…. We lopen wat verder door de overblijfselen van het resort…. Overal zien we persoonlijke spullen van de mensen liggen die hier tot de vloedgolf vertoefden… Pasfoto’s, schoenen, slippers, kledingstukken, koffers met labels…. We realiseren ons als nooit te voren welk een drama zich hier heeft afgespeeld… Alle mensen die in deze kuststrook verbleven hebben nooit een kans gehad om te vluchten…. Het gebied achter de kuststrook is vrij vlak en het water heeft tot op een afstand van wel twee kilometer alles compleet verwoest…. Het is vreselijk…. In stilte vervolgen we onze weg….. We nemen vol ontzetting de beelden in ons op…. Langs de straat zien we af en toe noodkampen opgezet…. Er hangen allerlei foto’s van vermiste en/of overleden mensen…. Ernaast staan grote koelcontainers waar men de overledenen die afkomstig zijn uit het buitenland in bewaard… Iets verder staat grote hoeveelheden lijkkisten opgestapeld….. Ik zie in mijn ooghoeken een grote bulldozer die bezig is een massagraf te delven…. Her en der zie ik vuren die oplaaien….. Het lijkt een complete horrorfilm te zijn…. Alleen is dit vele malen erger, want het is de werkelijkheid…..

Na nog zo’n honderd kilometer slaan we links een zandweg in… Aan het eind zien we de restanten van wat op de ochtend van de 26e  ^{december nog een mooi vissersdorp was…. Een enkel huis staat nog overeind…. Bulldozers zijn bezig de grote hoeveelheid puin te verzamelen….. We zien de trieste gezichten van enkele bewoners en kinderen die zijn achter gebleven…. Aan de andere kant van wat ooit een dorp was staat een grote houten boot die wel een kilometer landinwaarts is geworpen door de vloedgolf….. Ook hier zoekt men nog naar dierbaren…. Iets verderop is een noodkamp opgeslagen…. De hulpverleners daar vertellen ons dat de overgebleven dorpsbewoners bijna allemaal zijn geëvacueerd naar tentenkampen bij het dorpshuis ongeveer twee kilometer verderop….. We stappen weer in onze auto’s en rijden naar het dorpshuis…. Het is hier een drukte van jewelste….. Aan de linkerkant liggen op een veld een grote hoop vuilniszakken vol kleding…. Aan de rechterkant is een grote tent opgezet. Er ligt een grote berg etenswaren, dat al verdeeld is in plastic zakken…. Twee medewerkers delen aan de overgebleven dorpelingen de zakken uit…. We maken kenbaar wie we zijn en vragen waar we de benodigde spullen kunnen achterlaten. Er blijkt een verzamelpunt te zijn…. We openen de kofferbakken en beginnen de spullen uit te laden en naar het depot te brengen…. Een aantal mensen ontfermt zich gretig over de matrassen…. Van alle kanten schiet men ons te hulp om de spullen naar de plaats van bestemming te brengen…. We weten echter dat de spullen die we brengen slechts een druppel op een gloeiende plaat is… Teneergeslagen en met bedrukte stemming keren we weer huiswaarts…. Het is inmiddels vier uur in de middag als we voor het eerst sinds ons vertrek ergens stoppen voor een hapje en een drankje…. Niemand blijkt echter in de stemming te zijn om iets te eten…. Iedereen is erg aangeslagen en ontdaan door de beelden die we vandaag hebben gezien… Ze zullen waarschijnlijk voor de rest van ons leven op ons netvlies gebrand blijven… We drinken snel wat en keren huiswaarts…. Het is even na vijven als terug in onze kamer ben… Gerar zal rond zevenen nog even langs komen om wat te kletsen…. Ook hij moet zijn verhaal kwijt… Ik doe summier verslag aan Henk en begin gehaast met het inpakken van onze spullen… Ook de reismand van de hond moet weer in elkaar gezet worden… Dan nog even snel wat spullen inkopen en een verjaardagkaartje per e-mail naar een dierbare tante sturen…. Was ik al bijna vergeten…. Als we terug komen blijkt Gerar al aan tafel te zitten en we bespreken de beelden en indrukken na die we vandaag opgedaan hebben…. Het is na negenen als we hartelijk afscheid van elkaar nemen en beloven met elkaar in contact te blijven over het weeshuisproject…. Op de valreep komt Edwin nog even de scooter ophalen… Hij is erg gehaast en druk in de weer met een project dat hij opgezet heeft voor de slachtoffers van de ramp…. Zo, nu nog snel een kleinigheid eten bij Willem en dan maar vroeg naar bed….}

De volgende ochtend loopt om vijf uur de wekker af… Jonge, dat is vroeg!! We zetten eerst maar even koffie en proberen wakker te worden…. Terwijl Henk Pitt even uit laat, doe ik de laatste spullen in de tas en sluit de koffer en hoeveelheid tassen… We kijken even goed of we niets vergeten zijn en dan blijkt de taxi er al te zijn. Het kost wat moeite alle spullen erin te laden maar dan zijn we ook op weg naar de luchthaven. Met een blik van weemoed neem ik de laatste beelden van Phuket in mij op… Een gevoel zegt mij dat we hier over niet al te lange tijd weer zullen terugkeren….

Na aankomst bij de luchthaven hebben we nog tijd voor een bak koffie. We laten Pitt voor de laatste keer even uit en gaan dan inchecken. Ik sta even verderop met de bagage en Pitt als de dame aan de balie vraagt hoe laat Pitt het slaappilletje heeft gehad. Ik zie Henk denken en hij antwoord om zeven uur. Ze kijkt nog een paar keer nadenkelijk, maar dan is het oké. We lopen naar de betreffende gate en ik heb nog net tijd voor een paar trekjes van mijn sigaret als we al kunnen instappen. Dat gaat snel!!!! In het kleine vliegtuig is het even passen en meten met de vier stuks handbagage en dan stijgen we op… We krijgen een verfrissingdoekje aangereikt en een kleine maaltijd voorgezet…. Als we amper het deksel weer dicht geklapt hebben horen we al dat de landing in Koh Samui is ingezet. Volgens de vriendelijke stewardess moeten we onze handbagage wel meenemen uit het vliegtuig. Jammer…. Dus opnieuw zeulen en slepen…. Als we buiten zijn zien we de reismand met Pitt erin buiten staan. Een Thaise jongen ontfermt zich over de hond. We zijn blij te zien dat ze nu wel de nodige aandacht aan het dier besteden. De kleine luchthaven van Koh Samui oogt erg tropisch en vriendelijk. Het is allemaal laagbouw van mooi gebeitst hout…. We worden door een vriendelijke Thaise dame naar de juiste gate geleid en nemen plaats op een van de talrijke stoelen. Henk haalt een kleinigheid te eten en komt terug met kleine broodjes en croissantjes die geheel gratis blijken te zijn!! Ook het internet is gratis en hij kijkt snel onze binnengekomen mailtjes na en stuurt een kort berichtje aan Sonja. Dan kunnen we alweer instappen. Weer volgt hetzelfde ritueel en krijgen we een verfrissingdoekje en een maaltijd. Heerlijk!!!! Ik maak een paar mooie foto’s van de wolken en dan zet de landing al weer in… Op het vliegveld Utapao zien we een aantal militaire vliegtuigen staan. Waarschijnlijk bedoelt om ingezet te worden in de getroffen gebieden… Opnieuw dwalen mijn gedachten af… Ik word weer afgeleid door het wachten op onze bagage en onze hond. Zou hij er echt zijn, vraag ik me af… Ja, hoor… Even later zijn we weer herenigd. Het luchtvaartpersoneel heeft hem zelfs water gegeven!! Fantastisch… Ik hem snel uit in de brandende zon terwijl Henk een taxi regelt naar Laem Nhop, vlakbij Trat. Het personeel van de luchthaven houdt zich geamuseerd bezig met de hond. Na een vijftal minuten arriveert de taxi en stouwen we de bagage naar binnen. Het is inmiddels even na twaalven. De taxichauffeur blijkt een wat oudere vriendelijke man te zijn met blauw-grijze haren en een goed muzikaal gevoel. Hij zet een muziekje op van onder andere John Denver en John Lennon en vertelt ons dat de rit ongeveer drie uur zal duren. Nou dat was een goede planning van mij… Dat betekend dus dat we op de afgesproken tijd op de Pier van Koh Chang kunnen arriveren. Mooi zo…. Pitt heeft zich in zijn mand genesteld en is warempel gaan slapen… Geen zenuwachtig heen en weer gedribbel of spugen, maar gewoon lekker slapen. Het landschap is, zoals we al wisten, niet echt boeiend, het is vlak en we zien veel lelijke gebouwen en fabrieken. Er is dus vrijwel niets veranderd in vergelijking met 2001. We maken onderweg nog een korte stop, drinken wat en laten de hond even uit. In de auto rekt hij zich even uit en slaapt weer verder. Als we de verschillende pieren van Laem Nhop bereiken is de taxichauffeur zo vriendelijk om uit te zoeken welke ferry het eerst vertrekt. Hij rijdt van de ene pier na de andere… Eindelijk is hij tevreden… Het is tien voor half vier en de ferry vertrekt half vier als de chauffeur ons afzet en helpt met de bagage. We bedanken de chauffeur uitgebreid en geven hem een royale fooi. Hij heeft het verdiend. In de verte zien we de ferry al aankomen. We kopen de kaartjes en bellen Penny om te vragen of iemand ons af wil komen halen van de pier als we arriveren. Dat blijkt geen probleem te zijn. Ze wil wel even weten op welke van de drie pieren we aankomen? Ja, dat is dus wel een probleem want de tekst op de tickets is in Thai. Henk weet het snel op te lossen door een Thaise vrouw die bij ons aantafel zit de telefoon te geven. Opgelost!!! De ferry legt aan en terwijl eerst een paar auto’s erop rijden laadt Henk onze bagage op een oud gammel ijzeren karretje met drie wieltjes. Het kost wat moeite om over de drempels van de ferry te karren, maar dan zijn we zover. We nemen plaats boven op dek met Pitt en kijken hoe de ferry uitvaart. Pitt kijkt nieuwsgierig om zich heen… Ik steek een sigaret op terwijl Henk een nieuwe voorraad voor mij inslaat. We zien de hoge bergtoppen van Koh Chang al voor ons opdoemen. Ze zijn erg indrukwekkend. We genieten van het mooie uitzicht…. En ik overpeins mijn kennis over het eiland Koh Chang……

Koh Chang is het op een na grootste eiland van heel Thailand. Het grootste eiland van Thailand is namelijk het eiland waar we net vandaan komen, Phuket. Koh Chang ligt vlak bij de Cambodjaanse grens, in het oosten van Thailand. Het ligt ongeveer 300 kilometer van Bangkok. Het is per vliegtuig te bereiken via Trat. Ook is vervoer per bus mogelijk. De reis van Bangkok naar Koh Chang neemt dan ongeveer vijf tot zes uur in beslag en kost ongeveer vier euro. Het is belangrijk er rekening mee te houden dat de laatste ferry van het vaste land naar het eiland rond 17.00 uur vertrekt. De oversteek duurt ongeveer 45 minuten en kost tussen de 30 en 60 bath. Het eiland behoort samen met nog 47 eilanden tot het Mu Koh Chang Nationaal Park. Het bestaat voor 80 % uit tropisch regenwoud. In 2003 telde het eiland bijna 5000 inwoners op een oppervlakte van 429 vierkante kilometer. Het eiland heeft veel hoge bergen en kliffen. De hoogste berg is Salek Phet (744 meter). Op het eiland zijn erg veel waterwallen. Een deel ervan droogt echter op in het warme seizoen. Gedurende het regenseizoen zijn ze echter een bezoek meer dan waart. De Klong Phu Waterval is een grote waterval van drie verdiepingen. De derde verdieping is de mooiste. Je kunt er namelijk heerlijk zwemmen. De entree voor een bezoek aan de waterval bedraagt 200 bath (4 euro) voor buitenlanders en 20 bath voor Thais. De Namtok Than Mayom waterval bestaat eveneens uit drie verdiepingen en is erg mooi, maar niet zo groot als de Kong Phu waterval. Koning Rama V en Koning Rama VI hebben deze waterval in het verleden ook bezocht en hun initialen achtergelaten op de bovenste verdieping. De weg naar de waterval (500 meter) voert door uitgestrekte mooie durianplantages. Durians zijn enorm grote vruchten, wel vijf keer groter dan een kokosnoot, en ruiken naar kaas. In veel hotels is het verboden ze mee op de kamer te nemen vanwege hun doordringende geur. De Namtok Klong Nonsi waterval ligt in het noorden van het eiland. De weg er heen voert door rubberplantages en boomgaarden. Hij droogt soms op gedurende het droge seizoen. De Kiri Phet waterval ligt in het zuiden van Koh Chang. Het bestaat uit een verdieping en word omgeven door een rijke natuurlijke omgeving waar veel Thaise kruiden en orchideeën te vinden zijn.

Het eiland kent één onverlichte hoofdweg, die bijna rondom het eiland loopt. Momenteel is men nog bezig met de voltooiing van het laatste gedeelte. Op het eiland kun je gebruik maken van een gedeelde taxi (laadbak met banken) om je te vervoeren. Ze komen regelmatig over de hoofdweg en ze stoppen als je zwaait, mits ze niet vol zitten. Het is op het eiland heel gebruikelijk dat de taxi’s zo volgeladen worden met passagiers, dat je op de buitenste treeplank moet staan. Dit laatste is erg gevaarlijk gezien de enorm hoge snelheid waarmee ze de steile hellingen en haarspeldbochten nemen. Het vervoer ’s-avonds kan een probleem vormen, vooral als je naar een van de afgelegen plekken van het eiland wilt of terug naar je hotel. Het best kun je dan de eigenaar van het betreffende hotel, resort, restaurant of bar een taxi laten regelen. Natuurlijk is het ook mogelijk een scooter of motor te huren. Maar de steile onverlichte wegen leiden al snel tot ongelukken. Vooral na een regenbui zijn de wegen namelijk spekglad. Het is dus erg oppassen geblazen. Ook omdat tal van andere verkeersdeelnemers hard en soms onverlicht rijden en er veel voetgangers langs de onverlichte wegen lopen. Een of twee keer per jaar controleert de politie op het dragen van een helm of het rijbewijs. Het eiland kent veel mooi poederwitte zandstranden, die allemaal op het westelijk deel gelegen zijn en uitnodigen voor zonnebaden en zwemmen. Andere watersporten die bedreven kunnen worden zijn kajakken, surfen, waterskiën, duiken en snorkelen. Het belangrijkste strand van het eiland is White Sand Beach. Het is een uitgestrekt lang strand dat ’s-avonds word omgetoverd in tal van restaurantjes en barretjes met knusse verlichting waar je heerlijk relaxed kunt zitten en genieten van de jongens die hun kunsten vertonen met vuurfakkels. Er zijn allerlei soorten restaurantjes te vinden. Van goedkope Thaise restaurantjes tot restaurants waar je heerlijk Duits, Italiaans of Indisch kunt eten. In de omgeving van White Sand Beach, maar ook op andere plekken, is volop accommodatie te vinden in allerlei prijsklassen. Een veelheid van de accommodatie bestaat uit knusse hutjes, vaak met hangmat waar je heerlijk in kunt relaxen met een goed boek en een drankje.

Bang Bao is een schitterend klein vissersplaatsje dat vrijwel geheel op palen over zee is gebouwd. Hier zijn tal van leuke kleine restaurantjes, waar men heerlijke verse vis kan eten, en knusse winkeltjes te vinden. Vlak bij Klong Prao kun je Koh Chang Plaza vinden. Mensen die van regaemuziek houden kunnen hier terecht bij Malibu. De eigenaars zijn enorm vriendelijke en gastvrije Thaise mensen die bovendien goed Engels spreken. Naast Koh Chang Plaza ligt VJ Plaza. In dit complex zijn veel winkeltjes en barretjes hun intrek aan het nemen. Momenteel is Gino de enige Nederlander op het eiland die hier zit met een bar-restaurant. Andere activiteiten die men kan ondernemen zijn het maken van een jungle trekking m.b.v. een ervaren gids, fietstochten maken, een rit op een trike, tempelbezoek (er zijn er vier op het eiland), Thaise kookles nemen, kleding leren versieren met batik, genieten van een Thaise massage en/of sauna, bezoek brengen aan een full moon party, strand voetbal- en/of volleybal, olifantentrekking, bezoek brengen aan de apenschool, kleding laten maken….. Of een bezoek brengen aan een van de vele omringende mooie eilandjes, een van de lokale markten van Trat of een bezoek aan de robijnmijnen van Chanthaburi of een bezoek brengen aan het buurland Cambodja.

Ik word uit mijn overpeinzingen gerukt door een stem achter mij….

Een Engelssprekend stel vraagt ons of we al eerder op Koh Chang zijn geweest en of we goedkoop onderkomen weten. Ik stel hun gerust dat er voldoende goedkope accommodatie te vinden is op het eiland, vooral als ze niet veel luxe willen. We arriveren op het groene eiland en laden de bagage van het karretje. Een tenger Thais meisje staat op ons te wachten. Het blijkt de dochter van Penny te zijn. Ze helpt mee om de zware tassen in de grote landrover te stouwen. Behendig stuurt ze de zware auto de enorme steile hellingen op en af en neemt de ene indrukwekkende haarspeldbocht naar de andere. We worden met z’n allen flink heen en weer geschut en bewonderen haar rijstijl. We nemen nieuwsgierig de omgeving in ons op… Er lijkt niet erg veel verandert te zijn in de afgelopen drieënhalf jaar.. Waarschijnlijk komt dat ook omdat het eiland tot een Nationaal Park behoort. We herkennen nog veel plekken en gebouwen. We rijden door het kleine dorpje Klong Son, waar het dorpsleven rustig z’n gangetje lijkt te gaan en de tijd te hebben stil gestaan. Kippen, hanen en honden lopen her en der. Een Thais vrouwtje loopt haar restaurantje te vegen. Hangmatten hangen tussen de palmbomen en buigen door onder het gewicht van een slapende Thai. Dan rijden we White Sand Beach door. De kleurrijke stalletjes hebben in hoeveelheid wat toegenomen, evenals de aanwezigheid van allerlei accommodatie en restaurantjes. Maar binnen in een paar minuten zijn er ook weer doorheen gereden. Vervolgens zien we her en der nog een enkel restaurantje of winkeltje en dan slaan we rechts een lange zandweg vol grind in. Ik kijk achterom naar de enorme stofwolk die de auto veroorzaakt. Aan de linker en rechterkant staat veel nieuwe aanplant van palmbomen tussen oude exemplaren en bananenbomen. Aan het eind van de weg liggen een paar accommodaties met kleine hutjes. Aan de linkerkant bevindt zich een primitief restaurantje. We slaan links af en zien aan de rechterkant het uithangbord van Penny’s Bungalow verschijnen. We zijn er!!! Verwachtingsvol laden we onze spullen… Helaas, de bungalow is nog niet klaar… Dus we nemen plaats en bestellen een Singha. Helaas… Het bier staat net in de koelkast en is dus nog niet koud…. Oké, denk ik, dan maar op de Thaise manier, en vraag twee glazen met ijsklontjes… Ik schenk het lauwe bier in de glazen en even later genieten we van ijskoud pilsje… Dan kunnen we onze bungalow bezichtigen… Het is werkelijk een plaatje… Grote getinte ramen aan de voorzijde… Een mooi zitje op het terras, dat twee meter van het restaurant is verwijderd en uitkijkt over het zwembad en een deel van de andere elf bungalows. Binnen zijn de muren zachtblauw geverfd, zachtgele gordijnen camoufleren de ramen, een mooie tegelvloer, een groot bed met spierwitte lakens en tot driehoek gevouwen handdoeken en een supergrote koelkast, airco en… een perfecte douche. Terwijl ik onze bagage uitpak opent Henk de koelkast…. Leeg!!!! Nou, daar zal snel verandering in komen. Henk loopt naar buiten en bestelt een grote hoeveelheid water, cola en Singha. Zo, opgelost…. Dan belt onze Nederlandse vriend Gino…. Of we er al zijn… Ja, dus…. We beloven hem om morgen even bij hem langs te komen, mits we het adres kunnen vinden. Hij legt uit dat we dan vooral moeten uitkijken naar twee grote stenen olifanten aan de linkerkant van de weg. Ja, ja…. Olifanten… Die staan hier overal…. We zullen zien….. Henk laat Penny alvast een scooter regelen… Hij heeft besloten deze keer een schakelbak te nemen.. De bergen hier zijn namelijk wel erg hoog, en of een automaat dat zou trekken??? Op mijn vraag of Henk wel eens eerder met zo’n ding heeft gereden antwoord hij zelfbewust dat hij vroeger er toch op gereden heeft en het weinig voorstelt. Nou, ik ben benieuwd…. We rusten wat uit en besluiten dan om met Pitt een lange wandeling te gaan maken in, de ons nog onbekende, omgeving. Als we de deur van de bungalow openen komt ons luide muziek tegemoet. Penny legt uit dat voor aan de zandweg een grote Thaise bruiloft wordt gehouden. Een en ander heeft zelfs in de kranten gestaan.. Een vrouw die zich heeft laten veranderen in een man gaat namelijk met twee Thaise vrouwen!!! Ik kijk Penny aan en vraag of dat gebruikelijk is in Thailand.. Nee, beslist niet!! Vandaar dat het de kranten heeft gehaald.. We lopen met Pitt de lange zandweg af en besluiten onze nieuwsgierigheid te bevredigen door een kijkje bij het gebeuren te gaan nemen. Bij de hoofdweg aangekomen zien we felle rode lampen op de weg geplaatst staan en politieagenten die het verkeer regelen. Onvoorstelbaar… En dat enkel voor een bruiloft… Tegenover een restaurant staan een grote hoeveelheid plastic stoelen en tafels opgesteld onder kleurrijke lampjes op een voorheen kale vlakte. Het is een geroezemoes van een veelheid van gasten. We blijven even aan de overkant staan en ontdekken tussen alle gasten een Thaise man in wit kostuum en twee Thaise dames in trouwjurken. Dat zullen dus de bruidegom en zijn twee bruiden zijn… Het is wel een mooi gezicht… Een liveband speelt allerlei harde Westerse muziek… Een felle schijnwerper volgt de bruidsparen (of hoe zeg je zoiets?. We banen ons een weg door de mensenmenigte die het gebeuren staat te aanschouwen en keren langzaam huiswaarts… Het is inmiddels even na negenen en het restaurant van Penny is in volledige duisternis gehuld… Op een enkel terrasje zitten voor de andere bungalows mensen zachtjes te praten… De scooter blijkt inmiddels gebracht te zijn… Maar we besluiten dat het wel heel erg ondoordacht zou zijn om die in het donker te gaan uitproberen en gaan vroeg naar bed……

De eerste dag na onze aankomst op het paradijselijke eiland Koh Chang zou, zo bleek later, uitmonden in een regelrechte rampdag! Maar we begonnen de dag uitgerust om 07.00 uur met een heerlijke bak zelfgezette oploskoffie. Ja, die primitieve waterketel blijkt een goede investering te zijn in Thailand. Niet eerst persé douchen, aankleden en dan in het restaurant koffie bestellen. Maar zo uit je warme bedje aan de verse koffie. Heerlijk. We zijn ondertussen al helemaal gewend aan de oploskoffie en melkpoeder. Daarna aan de wandel met Pitt en samen ontbijten. Voor dit laatste nemen we echt de tijd. De omgeving van Penny’s Bungalows in werkelijk schitterend. Vanaf het verhoogde open restaurant kijk je uit over een mooi aangelegde tuin en over het verhoogde zwembed dat over lijkt te gaan in de hemelsblauwe zee. Hoewel vrijwel alle bungalows verhuurt zijn straalt het resort toch veel rust uit. Een ware verademing na de drukte op Patong. Je hoort volop allerlei soorten vogels fluiten en het zachte ruisen van de golven. Na een heerlijk American breakfast en voor Pitt twee geroosterde boterhammen met jam besluiten we eerst maar met de scooter te gaan tanken. Want zoals gewoonlijk zit er bij een verhuurde scooter vrijwel geen druppel benzine in. Ik bekijk op een afstandje hoe Henk het ding aan de praat weet te krijgen en ben erg benieuwd hoe het schakelen zal verlopen. Nou, daar hoef ik dus niet lang op te wachten. Het lijkt wel alsof we samen op een hobbelpaard zitten!!! We gaan er maar vanuit dat het vooral nog een kwestie van wennen is.. We hobbelen de grindweg af en slaan rechtsaf de grote hoofdweg op. Als het goed is moet zich even verderop links een benzinepomp bevinden volgens onze Duitse gastheer die luistert naar de naam Wolfgang. En inderdaad, hij heeft gelijk. We stoppen en terwijl Henk de tank laat volgieten horen we een bekende stem hallo zeggen. Verbaasd kijken we om… Het blijkt onze Nederlandse vriend Gino te zijn! Het is bijna een jaar geleden dat we hem voor het laatst gezien hebben, maar uiterlijk is hij zeer zeker niet veranderd. Nou, die heeft ons dus snel weten te vinden.. Hij stelt voor dat we meerijden naar zijn zaak, die iets verderop blijkt te zijn. Hij start zijn knalgele scooter en scheurt als een echte Thai eerst even naar een buurtsuper om iets te halen. Dan scheurt hij de hoek om en zijn we hem uit het oog verloren. We kijken uit naar de twee grote olifanten die het kenmerk moeten zijn voor VJ Plaza, de plek waar Gino binnenkort zal gaan starten met zijn bar restaurant. Nou, dat blijkt dus niet moeilijk te vinden te zijn.. We rijden tussen twee levensgrote olifanten door en zien aan weerskanten van de doodlopende straat winkelpanden met gesloten grijze rolluiken. Er boven bevinden zich blijkbaar appartementen. Helemaal aan het eind is een soort hotelcomplex in aanbouw. Links achteraan zien we enige bedrijvigheid in een van de panden. Dat zal vast de plek van Gino zijn… De muren binnen zijn vrolijk geel geschilderd en er staat al een bar binnen. Een aardige man komt ons begroeten. Het is Ton, de vader van Gino. Die volop aan het klussen is. Even later komt Gino aanrijden op zijn knalgele scooter. Jullie hebben dus al kennisgemaakt, constateert hij. Inderdaad. We lopen vol bewondering de ruimte door, ook de er achter liggende keuken en het bovengelegen appartement. Ter vergelijking kijken we ook nog even in het aangrenzende pand. Tjee, de mannen hebben veel werk verricht. Gino blijkt in totaal vijf panden met bijbehorende appartementen te hebben gehuurd. Een ervan is van zijn vader. Een ander appartement zal zijn vader klaar maken en inrichten voor de zus van Gino. Zij komt met haar vriend over enige tijd op vakantie naar Thailand. Het stel wilde graag een pension openen in Frankrijk, maar Ton en Gino hopen nu dat ze hun plannen willen verleggen naar Thailand. Zou inderdaad leuk zijn de familie bij elkaar. We maken kennis met Katay, de vriendin van Gino, en een nichtje van Katay. Na even gekletst te hebben laten we de mannen weer alleen zodat ze verder kunnen klussen. Gino wil, tegen beter weten in nog steeds de veertiende januari openen. We adviseren hem vooral toch rustig aan te doen. Vanwaar die haast? We begrijpen het niet echt… We vervolgen onze weg, waarheen die ook leiden mag. Het landschap oogt haast landelijk. Her en der staan tussen palm- en bananenbomen primitieve hutjes van riet die voor weinig geld verhuurd worden aan toeristen. Veelal zijn het backpackers. Maar bij een enkel hutje zien we ook wel veertigers zitten relaxen. Mijn fototoestel maakt overuren terwijl ik achterop de scooter zit. Af en toe zie je iets dat een winkeltje moet voorstellen, een restaurantje of een benzinepomp. Rondom de bedrijfjes die vaak opgetrokken zijn uit golfplaten is het een allegaartje. We zien kippen en hanen rond scharrelen, Thaise mensen die op de grond zitten te eten of in een hangmat liggen, uithangborden die er vaak verwaarloosd uitzien zodat men moet raden wat er op heeft gestaan. Voor sommige piepkleine winkeltjes staat vaak een houten gammel tafeltje met daarop plastic flessen met een voor ons nog onbekende rode of geel gekleurde inhoud. De rieten hutjes voor toeristen worden een enkele keer afgewisseld door een luxe resort. Veel verkeer is er niet op de enige hoofdweg die het eiland rijk is. De verkeersdeelnemers bestaan veelal uit scooters, wat auto’s, taxi’s en een enkele vrachtwagen. Maar ze rijden je meestal met grote snelheid claxonnerend op de vrij smalle weg voorbij. Van waar die haast toch? Soms moet Henk abrupt op de rem voor een overstekende straathond. De lege vlakten die er drieëneenhalf jaar geleden waren blijken er nu bijna allemaal ook nog te zijn. Een enkele is al bebouwd of werklui zijn er met dikke kleding aan iets aan het realiseren. Bouwsteigers kent men hier niet, dus ze balanceren vaak op meters hoog. De bouwvakkers hier hebben nog een geluk dat hoogbouw niet toegelaten word op Koh Chang. Links passeren we een groot bord dat de weg aan geeft naar de Klong Plu waterval. Hier zijn we een aantal jaren geleden ook geweest, maar ik kan mij er weinig van herinneren, dus het zal wel niet zo’n indruk hebben gemaakt. We rijden een soort brug over. De bedding eronder die overtollig water afvoert van de waterwal gedurende de regentijd staat momenteel droog. Aan de linkerkant van de weg zien we een tuinderij. Vooral de felle bloeiende planten in alle kleuren zich er prachtig uit. We naderen een gedeelte waar meer ‘winkeltjes’ en restaurantjes bij elkaar staan en een telefooncel. Dan weer een stuk waar een enkel huisje staat en daarna zien we weer wat winkeltjes zonder gevel. De felgekleurde doeken moeten de kleding en andere waren beschermen tegen het zonlicht. De weg maakt een scherpe buiging naar links en aan weerszijden staat allerlei wild gewas, bamboe, palmbomen, bananenbomen en andere soorten bomen. We rijden de ene na de andere steile helling op en af. Af en toe zien we een houten bordje aan een boom genageld die kenbaar maakt dat er ergens in het dichte groen een bar of resort verscholen ligt. Sommige borden nodigen je uit voor een te gekke full moon of half moon party of beweren het beste eten van het eiland te verkopen. Dan tuffen we voorzichtig een enorm steile berg af die halverwege ook nog eens een ontzettend scherpe haarspeldbocht naar rechts maakt. Henk remt met alle kracht… Ik hou mij goed vast aan de achterzijde van de scooter om er voor te zorgen dat ik Henk met mijn gewicht niet van de scooter druk… Gelukkig rijden we hier aan de linkerkant van de weg… Maarre… We moeten straks dus wel weer terug… Als we ongeschonden onder aan zijn gekomen halen we opgelucht adem en besluiten eerst maar even te ontspannen bij een verkoelend drankje. Direct aan het strand staat een groot gebouw bestaande uit dak en steunpilaren met een tiental stoelen en tafels. We nemen plaats en bestellen twee glazen ijskoude cola. Terwijl we onze dorst lessen en ik voldaan nog een stevige trek van mijn Krongthip neem en diep inhaleer bekijken we de omgeving. Het ziet er werkelijk paradijselijk uit. Een roomwit poederstrand strekt zich uit tussen grote kokosnootpalmen… Een enkele toerist zit dromerig in het zand voor zich uit te staren of te lezen in boekje… Een ander zoekt verkoeling in de langzaam aanrollende witte golven.. Overal liggen kokosnoten verspreid in het zand.. Op de achtergrond klinkt zachte reggaemuziek… Het lijkt wel een strand op een van de bounty-eilanden die soms in een film op televisie te bewonderen zijn… Als we wat uitgerust zijn overwint ons nieuwsgierigheid het en begeven we ons weer op pad. We slaan rechts af en bewonderen de dichtbegroeide jungle die zich nu aan weerskanten van de weg bevind. Na een paar kilometer naderen we een dorpje dat op zee is gebouwd op houten palen. We lopen de steiger op en kijken onze ogen uit… Kleurrijke kleding hangt in de kleine winkeltjes. Bij een aantal restaurantjes staan grote bakken buiten. Een blik in de bakken laat zien dat er allerlei levende krabben en andere zeedieren in zwemmen. Grote aquariums herbergen allerlei bonte vissen. De uithangborden nodigen uit voor een verse vismaaltijd… Iets verderop ligt een grote beige hond in de zon op nauwgezette wijze de vis van graad te peuzelen… Thaise mensen zitten gezellig samen te eten op de vloer… Een hangmat met een kindje erin word af en toe heen en weer gewiegd. Een doordringende geur dringt in onze neus als we een winkeltje passeren waar allerlei kruiden verkocht worden… Het valt ons op dat we hier niet, zoals in Phuket of Pattaya, aangeklampt worden door verkopers… Luid getimmer maakt duidelijk dat het vissersdorpje met uitbreiding bezig is..  Verschillende duikersscholen prijzen hun duiktrips aan… Vrijwel overal kunnen trips naar de omliggende eilanden geboekt worden… Een ander winkeltje heeft een vitrine buiten geplaatst waar heerlijk gebak en brood uitgestald staat… Binnen staan mooi gevormde houten vazen met mystiek uitziende bloemen…. Aan het eind van de pier liggen een viertal vissersboten… We lopen weer langzaam terug en ik kan de verleiding niet weerstaan om in een van de winkeltjes tussen de kleding te gaan neuzen… Het aanbod blijkt wezenlijk te verschillen van elders in Thailand… Schitterende broeken, jurken, shirts, jasjes en rokken in een grote kleurschakering hangen dicht op elkaar… Sommige kleding doet wat India’s aan… Er hangt ook kleding bij dat in Nederland perfect gedragen zou kunnen worden in de winter… De keuze is moeilijk… Ik besluit uiteindelijk een oriëntaals uitziende tweekleurige paarse driekwart broek te kopen met elastische taille...  In mijn nopjes keren we terug naar onze scooter…. We klimmen erop en slaan weer linksaf… Even later hebben we de keus om recht door te rijden of linksaf te slaan. De weg naar links ziet er erg nieuw uit… Zou dit soms de weg zijn die er voor moet zorgen dat men op den duur het hele eiland rond kan rijden? We gaan kijken… De weg blijkt erg steil een berg op te lopen… Boven aangekomen kijken we vol ontzetting naar beneden… Oei… Dit is dus wel een gigantische afdaling… Nee, dat doen we dus maar niet.. Een aantal Thaise mannen die met ontbloot bovenlijf voor een hutje zitten bekijken geamuseerd onze capriolen om de scooter te keren… Ik besluit zekerheidshalve maar af te stappen en een paar meter de berg op de lopen tot we weer het hoogste punt hebben bereikt. Een grote glimlach verschijnt op het gezicht van de mannen. We tuffen de berg heel langzaam de berg weer af en realiseren ons dat we nu toch echt weer die vreselijke berg met die enorme haarspeldbocht over moeten. We zien hem voor ons opdoemen en halen beide diep adem.. We tuffen aan de linkerkant van de weg de berg op en daar waar de weg de bewuste bocht naar links maakt blijkt de scooter niet meer te willen gehoorzamen en schiet zachtjes recht door in de richting van de bergwand… Shit, denk ik, en roep ondertussen verwoed tegen Henk dat hij moet stoppen. Stop!!! Stop!! Stop!!!  In mijn ooghoeken zie ik hoe een andere scooter van de berg af komt rijden direct gevolgd door een taxi. Net als zij de bocht gepasseerd zijn gebeurt het onvermijdelijke…  We schuiven we met de scooter de diepe greppel vol harde rode aarde en keien in… Oei, dat doet pijn!!! Ik begin te vloeken en vraag daarna of Henk iets mankeert.. Een vriendelijke jongen komt een paar meter de berg aflopen met in zijn hand een fles water en vraagt bezorgd of we oké zijn… Natuurlijk, verzekeren we hem… We krabbelen onder de scooter vandaan… Henk heeft flinke schaafwonden op zijn rechterelleboog en knie… Het vuurrode bloed loopt in straaltjes naar beneden… Ik blijk wat schaafwonden aan voet en knie te hebben… Mijn rechtervoet die klem onder de scooter heeft gezeten vertoont een pijnlijk kloppend gevoel… Henk trekt de scooter overeind en we bekijken de schade aan de scooter… Die blijkt gelukkig mee te vallen.. Alleen het rechterpedaal staat scheef… Het zweet loopt in straaltjes van ons af… Ik scheur een stuk toiletpapier af zodat Henk het bloeden iets kan stelpen.. Mensen die voorbij tuffen kijken belangstellend toe… Eerst maar zorgen dat we weg van deze plek komen waar we naar ons gevoel een toeristische attractie vormen.. We lopen langzaam de steile berg op tot we uiteindelijk bij een zijweg komen… Nog maar eens de wonden deppen…. Shit…. En dat terwijl het rechterbeen van Henk net weer geheeld was van de diepe hondenbeet… Het zit hem toch echt niet mee… Gelijktijdig schiet door mijn gedachten dat hij de reeks tetanusinjecties op Phuket niet heeft afgemaakt… Hij heeft er destijds wel drie gehad, maar in tegenstelling tot in Nederland krijg je er hier een stuk of zeven. Als dat dus maar goed gaat… Henk overweegt om langs Gino te rijden om daar zijn wonden te gaan verbinden… Enigszins beschaamt om onze eigen klungeligheid besluit ik dat het beter is onderweg ergens water en verbandgaasjes te kopen en de wonden thuis te verbinden. We klimmen weer op de scooter en rijden naar de eerste ‘winkel’ die we tegen komen. Nee, verbandgaas hebben ze niet. No heb… Dan bij de buurman maar proberen… Buiten staan grote gevlochten manden met vechthanen… Naast allerlei etenswaren en drank blijkt de man ook wat huishoudelijke spulletjes te verkopen en soevenirs. Engels blijkt de man niet te kunnen verstaan… Ik wijs op mijn voet en probeer duidelijk te maken dat ik verbandgaas nodig heb.. No heb…. Ik verlaat de winkel met een fles water en geef de oude gerimpelde man tien bath fooi. Hij bedankt mij met de woorden pa punta en een grote tandeloze glimlach. Ik klim weer achterop de scooter en we begeven ons naar de V-Markt, een soort superwinkel. Ja, daar hebben ze dus wel verbandgaas.. We hobbelen de grindweg weer over naar onze bungalow. Ik probeer Henk aan de opmerkzame ogen van Penny en Thomas te onttrekken door voor hem te gaan lopen. Ze zouden misschien moeilijk kunnen gaan doen over de scooter als ze merken dat we ermee gevallen zijn… In de bungalow aangekomen spoel ik eerst maar de wonden van Henk schoon met water.. Zijn gezicht vertrekt pijnlijk.. Ik dep ze af met wat verbandgaas en doe er voorzichtig wat betadinejodium  op… Een diep gekreun van Henk is het gevolg. Ik adviseer hem om maar een tijdje op bed te blijven liggen en de wonden zoveel mogelijk te laten opdrogen. Nou dat is niet tegen een dove gezegd, de eerste uren zal hij niet meer van zijn plek komen.. Ik laat Pitt even uit en nestel mij vervolgens buiten neer op ons terras met een leesboek. Dan besluit ik nog even de foto’s van Khao Lak te bekijken en installeer de computer buiten neer. De beelden zijn werkelijk vreselijk… Ik verbaas mij er keer op keer weer over…. Ontelbare lichamen liggen deels verpakt in blauwe plastic zakken naast elkaar op het strand… Tussen de brokstukken puin liggen overal nog lichamen…. In een zwembad drijft een verdronken vrouw…. Overal staan doodskisten opgestapeld….. Op verschillende houtstapels zie je lichamen die buiten gecremeerd worden…. Ik ben in gedachten weer terug bij de mensen op Phuket en Khao Lak….

Het is kwart over zes als de avondschemering valt en er klinkt een luid Ak-kah, Ak-kah, Akkah… Pitt schiet overeind en luistert gespannen…. Het is weer even stil en dan horen we opnieuw ak-kah, ak-kah, ak-kah…. Ik ben benieuwd welk soort beest een dergelijk geluid maakt… Henk is inmiddels weer aanspreekbaar en we besluiten voor vandaag maar geen kapriolen meer uit te halen op de scooter en bij Penny wat te gaan eten. Henk schiet een lange broek aan om de schaafwonden te verbergen. Hij is er inmiddels van overtuigd geraakt dat het ongeluk enkele en alleen te wijten is aan de oudheid en gebrekkigheid van de scooter, en geeft aan Thomas door dat hij een andere wil. Oké, geen probleem. Morgenvroeg zullen we een automaat krijgen. Opgelost dus. Nu maar afwachten of een automaat ons over de steile bergen brengt… Als we ijsblokjes vragen en twee glazen om onze cola in te kunnen schenken komt het meisje eerst aan met alleen twee glazen. We schieten in de lach, ja, dat is Thailand denken we. Dan vraagt Henk haar weer om ijsblokjes. Even later verschijnt een aardig jongetje met een klein emmertje met ijs. Tja, het is of niets, of teveel… We genieten van een uitstekende Thaise maaltijd terwijl Pitt tevreden onder de tafel ligt. Na een paar Singha’s maken we nog even een wandeling en nemen een kijkje bij de zee. De maan verlicht de forse witschuimende golven die zich een weg zoeken over de hoge rotsen. Toch jammer dat er geen strand voor het resort ligt… Bij de bungalow aangekomen zien we tegen de muur een aantal gekko’s (kleine hagedissen) hun best doen om wat muggen te vangen. Een grote groene sprinkhaan heeft besloten de nacht door te brengen naast onze deur… Weldra vallen we in een diepe slaap….

We worden weer vroeg wakker. Niet van het gefluit van de vogels maar van een enorme plensbui. Een blik om mijn horloge vertelt mij dat het half zeven is. Ik vul de waterkoker met water uit een fles en steek de stekker in het stopcontact om een lekkere kop koffie te zetten. Nog voor het water kookt is alweer kurkdroog buiten. Tja, we kunnen het hier niet vergelijken met de onophoudelijke regenbuien in Nederland. Alhoewel, we hebben de moesson hier nog niet meegemaakt. In Patong stond vorig jaar oktober meer dan een meter water in de straten toen het een paar dagen aan een stuk regende. Er is toen zelfs nog iemand geëlektrocuteerd. We genieten buiten even van onze koffie als om acht uur iemand verschijnt die een andere scooter komt brengen. De scooter die we gisteren hadden bleek namelijk wat startproblemen te vertonen. Zo is er dus altijd wel wat. Net als de voorgaande dag komen er weer een aantal helikopters overvliegen als we aan ons ontbijt zitten. Getver! Tegen beter weten in blijft het een naar gevoel oproepen. Als we onze ochtendwandeling achter de rug hebben besluiten we maar eens rond te gaan kijken naar huizen die te huur staan. We rijden richting Kai Bae. De eerste indrukwekkende mooie beelden van het eiland maken nu plaats voor de details. Wat ons het meest van al opvalt, is dat er vrijwel overal langs de weg afval ligt. Naast de afvalcontainers en huisvuilzakken die gevuld langs de straat staan en een vreselijke geur verspreid, ligt er namelijk ook een grote hoeveelheid papier, plastic en dergelijke in de bermen, bij huisjes en naast hotels. Erg jammer hoor. Drieëneenhalf jaar geleden was ons dit ook al heel erg opgevallen. Maar we hadden gehoopt en min of meer verwacht dat hier nu inmiddels een oplossing voor bedacht was. Dat men in ieder geval de mensen hier voorlichting zou geven over wat vervuiling met het eiland doet en dat passende wetgeving het gedrag van de mensen zou ondersteunen. Waarom voelt niemand zich geroepen de rommel een beetje op te ruimen, vragen we ons af. Met name de grote luxe hotels beschikken over een enorme hoeveelheid personeel. Het is toch in hun eigen belang als de directe omgeving er mooi bij ligt?? Het lijkt er echter op dat hun belangen ophouden bij de voordeur en de muur om het hotel. Even verderop ontdekken we dat het probleem nog veel schrijnender is… Langs de kant van de weg is een vuilstortplaats gecreëerd. En er blijken nog meer van dit soort plekken te zijn. Niet netjes verscholen landinwaarts, maar voor het blote oog van iedereen. Hoe verzinnen ze het? Hebben we niet ergens in het boekje van Koh Chang gelezen dat er een groep is die zich bezighoud met de bescherming van de natuur van Koh Chang?? Is het gebruikelijk dat mensen zo omgaan met een eiland dat tot een Nationaal park behoort??? Ja, het is allemaal erg vreemd en onvoorstelbaar vinden wij.

We zien achter een benzinepomp een aantal huizen met felblauwe daken staan. Uit eerdere ervaring weten we dat dit de huizen zijn die vaak verhuurd worden aan toeristen. We rijden er naar toe en al spoedig komen uit een nabijgelegen huis twee vrouwen op ons toe. We leggen uit dat we op zoek zijn naar een huis om te huren. De twee huizen die we gezien hebben blijken al voor langere tijd verhuurd te zijn. Maar via een kennis weet ze nog wel een ander huis te huur. Ze beduidt ons dat we even moeten wachten en gaat weer naar binnen. Als ze weer buiten komt heeft ze nog steeds haar poppetjes pyjama aan en stapt ze op een scooter. Ze rijdt voor ons op naar de overkant van de straat en slaat een zijweg in. Hier staan eveneens een aantal huizen met felblauwe daken. Helaas is de persoon er niet die over de huizen gaat. Ze pakt hulpvaardig haar mobieltje en begint in het Thais wat te brabbelen. Dan rijden we achter haar aan weer naar de benzinepomp. Ze praat even met een Thaise jongen en dan keren we met z’n vieren weer terug naar de plek waar we vandaan kwamen. De jongen laat ons een nieuw huis zien waar een muur omheen staat die wel anderhalve meter hoog is. Veel ruimte is er buiten niet. Net voldoende om een paar stoelen neer te zetten. Maar dan zit je natuurlijk wel tegen die idiote kale muur aan te kijken… Afijn, we besluiten toch maar even binnen te kijken. Op een bed na blijkt het hele huis ongemeubileerd te zijn. Ook zit er geen airco in. Het is niet echt wat we zoeken. Ook is de omgeving erg rommelig en is men overal druk aan het bouwen en timmeren. We horen dat het huis te huur is voor 6000 Bath per maand, omgerekend dus 120 euro. De huurprijs is exclusief kosten voor elektra en water. Niet duur dus… Maar ja, dan moeten we wel alle spullen die we nodig hebben zelf kopen. Het behulpzame meisje weet nog een goedkoop adres waar we spullen kunnen kopen als we het huis willen huren. We spreken af dat we er nog over willen nadenken en zullen bellen als we interesse hebben. We rijden verder en slaan dan een zandweg in. We kijken even rond. Er staan leuke bungalows op palen. Maar om voor langere tijd in te wonen is het echt veel te klein. We lopen naar een groot restaurant iets verderop en bestellen twee cola. We geniten van het schitterende uitzicht over de azuurblauwe zee. Henk besluit nog een soepje te nemen en ik laat mijn keus vallen op garnalen in deeg. Tjonge dat is alweer een hele tijd geleden dat ik die gegeten heb. Ze smaken heerlijk. De Thaise jongen die loopt te bedienen komt even een praatje maken en oefent zijn Engels. Hij heeft er echt plezier in. Dan rijden we weer terug en nemen even een kijkje bij Gino. Het uithangbord hangt inmiddels buiten aan de muur en binnen zijn de ventilatoren en de tv geïnstalleerd en er staat een grote koelkast. Ook staan alle tafeltjes en stoelen er. Toch is er nog een veelheid aan kleine dingen die gedaan moet worden voor de opening. Gino ziet nu, tot opluchting van zijn vader, toch wel in dat de opening morgen niet haalbaar zal zijn en heeft deze verschoven naar zondag 17 januari. Een vriend van Gino, die hij op Samui heeft ontmoet, zal vandaag aankomen op Koh Chang met zijn Thaise vriendin. En Gino is van plan morgen een dagje vrij te nemen om hun morgen wat van het eiland laten zien. We kletsen samen wat en Gino en vader Ton vertellen over de vreselijke vasthoudendheid en opdringerigheid van een aantal Cambodjanen die bij de grensovergang Hat Lek je aanklampen om e.e.a. tegen betaling voor je in te vullen m.b.t. je visum. Ton had de ervaring opgedaan dat iemand hem voor hij het wist zijn paspoort had ontfutselt, wat op de papieren had gekrabbeld en daar 200 Bath voor wilde hebben, anders had hij zijn paspoort niet teruggekregen. Ook hadden veel kleine kinderen en een aantal gehandicapte mensen halsstarrig lopen bedelen. Beide hadden het een heel vervelende ervaring gevonden en geven ons het advies vooral geen zaken van waarde mee te nemen, geen extra geld bij ons te dragen en sieraden af te doen. Oei, dat beloofd dus wat te worden! Het trekt al een erg bedenkelijk gezicht. We zullen zien.. We nemen afscheid en halen op de hoek bij de V-Markt nog een paar plastic borden en wat levensmiddelen. Bij thuiskomst laten we eerst onze enthousiaste viervoeter uit en Henk bekijkt voor het eerst de vreselijke foto’s van Khao Lak buiten op de laptop. Pitt krijgt ondertussen een lekkere douche. Uitgelaten rent hij heen en weer na het douchen en schud het water van zich af. Dan is het oefentijd voor Pitt. Henk start de scooter en Pitt neemt plaats op de treeplank en daar tuffen ze samen voorzichtig de grindweg af. Het lijkt goed te gaan. Een tijdje later gaan we een lekkere steak eten vlak bij het Coconut Resort. We zitten wel drie kwartier voor het eten verschijnt. Maar de steak die uiteindelijk geserveerd word heeft een enorme omvang en de sla ziet er heerlijk uit. We proeven een stukje. Het smaakt verrukkelijk, maar is wel een beetje erg taai. Och ja, ook dat is Thailand, denken we maar. Aan de tafel naast ons vraagt iemand om een scherper mes om zijn steak te kunnen snijden. Even later komt de bediende aanlopen en overhandigt de gast een hakmes!! Ha, ha, wel lachen. Nadat we helemaal verzadigd zijn kijken we nog even onze mails na bij Flipper en informeren of we ook terecht kunnen met onze laptop. Inderdaad het kan. Da’s dus weer prima geleverd. Ons mobieltje gaat af en Gino vraagt of we gezellig een pilsje komen drinken. Dat komt goed uit want we staan amper 200 meter bij hem vandaan. Er blijkt al een heel gezelschap buiten te zitten.We maken kennis met de vriend van Gino en diens vriendin. Bij aankomst hier op het eiland was hun boot vastgelopen op de stenen. Alles bij elkaar had het anderhalf uur geduurt voor een andere boot hem losgetrokken had, en toen zat die vervolgens weer vast. Gino had al die tijd geduldig op de kade staan wachten. Het is gezellig en we wisselen veel nieuwtjes over en weer uit. We hebben nog een leuk gesprek met een Nederlandse kapster en haar Ierse vriend. Ze zijn voor het eerst in Thailand dus er valt het nodige te vertellen. Het stel blijkt het erg boeiend te vinden hoe anders de mensen hier leven. Het meisje heeft wel wat schrik voor de zogenaamde girlybars, maar we kunnen haar verzekeren dat dat beslist nergens voor nodig is. Natuurlijk komt ook de vloedgolf nog even ter sprake. Dat is en blijft een hot item. Ze vinden het eiland erg mooi en groen. Overmorgen zullen ze hun koffers weer pakken en doorreizen naar Chang Mai en Chang Rai in het noorden van Thailand. Het is alweer half twee als we in de volledige duisternis weer terugkeren naar onze bungalow en met Pitt een laatste rondje lopen. Ineens begint hij als een gek in het rond te springen. Henk en ik kijken elkaar verbaasd aan. Waarschijnlijk zijn het mieren die hem gebeten hebben. Die arme sukkel… En we vegen goed zijn pootjes schoon. Als de rust weer wat hersteld is kunnen we eindelijk gaan slapen.

Visa perikelen

Vrijdag 14 januari 2005: Vandaag gaan we ons verder verdiepen in onze visa-run naar Cambodja. In Nederland hebben we voor ons vertrek via het Thaise consulaat in Amsterdam drie entries gekocht voor E 90.=. De eerste entry gaat in op moment van binnenkomst in Thailand en geeft je toestemming om maximaal twee maanden in Thailand te verblijven. Na deze twee maanden ben je of verplicht een grens met een buurland over te gaan of je kunt nog een maand verlenging vragen bij een immigratiekantoor voor ongeveer 1100 bath. Dit laatste hebben wij dus een maand geleden gedaan bij de immigratiedienst in Patong. Nu is het binnenkort dus zover dat we voor het eerst een grensoversteek moeten maken zodat we weer twee maanden hier kunnen blijven.

We worden ‘s-morgens rond achten uitgerust wakker en gaan eerst even ontbijten. Toch wel heerlijk als je slechts twee meter hoeft te lopen voor een lekker ontbijtje! Henk bestelt hetzelfde voor ons als voorgaande dagen. En natuurlijk twee toast extra als ontbijt voor Pitt. Helaas, deze boodschap blijkt nog steeds niet over te komen. We proberen het nog maar een keer. En jawel, daar komt de vriendelijke slanke Thaise jongen met twee extra toast aangelopen. Pitt smult van de toast met aardbeienjam en wij van onze uitsmijters bacon met toast en jam. Een kop koffie en jus d’orange doet de rest. We genieten in alle rust. Henk belt de eigenaar van de scooter op om te informeren naar het huis dat hij te huur had. De man blijkt weer eens in Bangkok te zitten. Wat hij daar toch te zoeken heeft zo vaak? Geen idee. De Thaise wegen blijven voor ons vaak ondoorgrondelijk. En als we denken het te weten, blijkt het net weer anders te zijn, ha, ha.. We geven onze vuile was af bij de wasserette en informeren bij het ernaast gelegen pand naar de visa-run. De Engelse jongen weet te vertellen dat we een minibus met chauffeur kunnen huren voor 2300 bath. Ook kunnen we ervoor kiezen zelf de oversteek naar het vaste land te maken en daar een gedeelde taxi te nemen naar Trat, waar ieder uur gedeelde minibusjes vertrekken naar Cambodja. Dat zou een stuk goedkoper zijn. Ook weet de jongen nog te melden dat een aantal Cambodjaanse je vaak naar een soort koffiehuis willen loodsen en je vervolgens willen laten betalen voor iets. Zijn advies is om niet mee te gaan en ook niet te betalen. Voor het visum moeten we 100 bath betalen. Amerikanen laten ze echter 1400 bath betalen! Hoezo, discriminatie? Voor het feit dat je niet in Cambodja blijft maar direct de grens weer overgaat met Thailand brengen ze iedereen nog eens een extra 300 bath in rekening. Tja, het moet geld kosten, en liefst vooral veel. De farang betaalt…. Altijd….

We nemen nog even een kijkje in White Sand Beach. Het aanbod van de verschillende stalletjes en winkeltjes heeft de toerist nog steeds niet erg veel meer te bieden dan drie jaar geleden. We lopen langs het strand waar het nog steeds vloed is. We pauzeren even bij hotel Ban Pu, een luxe hotel waar we in 2001 overnacht hebben. Alles maakt nog dezelfde vertrouwde indruk, met uitzondering van het strand dat er niet meer is. Woeste golven slaan op de aangebrachte keien. We spreken onze wederzijdse verbazing uit. Hoe kan dit nou? Vreemd… We genieten van onze heerlijke verse mix-fruitshake en aanschouwen het waterspel. Uitgerust gaan we weer op pad om een aantal lege CD’s te kopen zodat we e.e.a. kunnen kopiëren voor Gino. We kleppen het ene winkeltje na het andere af. No heb!

Het begint zachtjes te regenen. Dus dan maar terug naar de bungalow. Henk heeft ergens nog een lege CD gevonden en begint muziek en foto’s van de tsunami te kopiëren voor Gino. Ik rooster ondertussen een paar heerlijke boterhammen voor ons met suiker die we weg spoelen met de overheerlijke Milo chocomel. Ik neem met Pitt nog even een kijkje aan zee. Ook hier beuken de golven woest op de rotsen. Ik neem een trekje van mijn sigaret en bedenk dat de golven doen denken aan de vloedgolf van Phuket. Mijn maag trekt samen. Snel lopen we weer terug naar de bungalow en even later genieten we van een kop lekkere koffie. De grote hagedis laat zich regelmatig luidkeels horen. Ak-kah! Ak-kah! Ak-kah!

Henk besluit om Pitt nog even te laten oefenen met het zitten op de scooter. Enthousiast neemt hij plaats en kijkt trots om zich heen. Als ze later weer terug zijn peinst hij er zelfs niet over om er af te komen. Wel een grappig gezicht. Zelfs als Henk al bijna bij de bungalow is staat Pitt nog op de treeplank van de scooter. Hij vindt het echt leuk. We lopen nog een blokje met hem om, en net als de voorgaande dag draait hij weer helemaal door als hij gebeten word door mieren. Snel vegen we hem de pootjes weer af. Omdat mijn maag de hele dag al wat opspeelt besluit ik vroeg naar bed te gaan met een spannend boek terwijl Henk nog even de CD’s naar Gino gaat brengen.

Het roer om…………………… Vijf vrienden uit Nederland willen verkassen naar Thailand

De volgende dag word ik al om 06.00 uur wakker. Ik blijf nog even liggen soezen terwijl ik luister naar het ruizen van de golven en geniet van de rustige omgeving. De beslotenheid van het eiland geeft mij een veilig gevoel. Pitt draait zich tevreden nog een keer om en snurkt diep. Om 07.45 uur stap ik uit bed en zet de waterkoker aan. De eerste vroege vogels hebben zich zoals gewoonlijk al aan het zwembad genesteld. Een enkeling zit te genieten van zijn ontbijt. Henk opent zijn ogen zodra de geur van verse koffie zijn neus binnendringt. We genieten buiten van onze koffie en lopen vervolgens een blokje om met Pitt. De DVD voor Gino bleek gisteren helaas niet te werken. Al het werk dat Henk dus gedaan heeft is waarschijnlijk voor niets geweest. Waarschijnlijk kan Gino de DVD met MP3 liedjes niet afspelen omdat het apparaat niet over die mogelijkheid beschikt. Dat zou jammer zijn. Behalve de Thaise werklui en de vriend met vriendin van Gino waren er nog een Duitse jongen met vriendin geweest. Overmorgen 16 januari 2005 zal de opening van de zaak plaatsvinden. Hopelijk word het wat ze ervan verwacht hebben. Gino hoopt veel klanten te trekken als het complex naast hem klaar is. Daar verhuurt men in de toekomst enkel kamers zonder voorzieningen. Een enkel pandje in de lange straat is inmiddels al open. In de andere panden is men druk bezig met allerlei verbouwingen. Als we terug zijn bij de bungalow besluit ik aan de slag te gaan met een deel van het verslag voor onze site. Ik installeer de laptop buiten neer terwijl Henk en Pitt weer stukje gaan rondrijden op de scooter. Om 11.30 uur staat het verhaal er op. Nu dus snel naar het internetcafé met de laptop. We zijn benieuwd of we de laptop bij Flipper zonder problemen kunnen aansluiten. Het blijkt gelukkig geen enkel probleem op te leveren. We krijgen twee gratis bekers ijskoud water. Naast iedere computer staat leuke Marlboro asbakken in de vorm van een open geklapt pakje sigaretten. Verder liggen er pennen en blokjes papier om aantekeningen op te maken. We zijn dus van alle gemakken voorzien. Allereerst kijk ik de binnengekomen e-mailtjes na. Sjon, een aardige gozer uit Spijk, laat weten dat hij ook overweegt voor langere tijd in Thailand te willen gaan wonen. Hij heeft veel last van zijn luchtwegen en de weersomstandigheden in Nederland maken die problemen er niet beter op. Hij is net weer terug in Nederland van de zoveelste vakantie in Thailand en kan het verschil voor zijn gezondheid dus goed merken. Mijn gedachten gaan terug naar de vloedgolf op Phuket en het grote geluk dat Sjon heeft gehad. Volgens planning zou hij op dat moment ook op Phuket geweest zijn. Gelukkig kwam er iets tussen waardoor hij zijn plannen bijgesteld heeft. Ik wissel wat informatie met hem uit en kijk de andere e-mails na. Ik lees vol verbazing dat een viertal goede vrienden van ons het plan heeft opgevat om hier in Thailand iets voor hun zelf op te zetten!!  Tjongejonge, wie had dat gedacht? Het zou natuurlijk wel erg leuk zijn als het hun zou lukken. Dat is dus echt het roer om, net als in het gelijknamige programma op tv dat ik altijd met veel plezier bekeken heb. Volgens het mailtje is de aanleiding voor de plannen deels te vinden in gezondheidsproblemen. Ik zet zonder problemen een nieuw verslag op onze site en na lang nadenken besluiten we ook een aantal foto’s van de ramp te plaatsen. Het is voor ons van doorslaggevende betekenis geweest dat familie, vrienden en bekenden er recht op hebben te zien wat we meegemaakt hebben sinds ons vertrek naar Nederland. De vloedgolf en de vreselijke consequenties die dit gehad heeft voor tal van mensen zijn hier jammer genoeg ook onderdeel van. We gruwen opnieuw bij het zien van de gruwelijke foto’s. Herinneringen komen weer boven en laten zich niet stoppen….. Ontredderde mensen die tussen de enorme puinhopen naarstig op zoek zijn naar verdwenen kinderen, familieleden en vrienden. Sommige ervan zijn ernstig gewond. Velen zijn hun hele hebben en houden kwijtgeraakt. Woorden schieten hier tekort…. We laten nog even een berichtje achter in het gastenboek en lezen in het berichtje van broer Bennie en schoonzus Annie dat ze hun vakantieplannen naar Phuket hebben omgezet naar een ander deel van Thailand. De kans is groot dat we elkaar nog even kunnen zien ergens in het oosten van Thailand. Gezellig!! Na een aantal uren zit onze internetsessie er weer op. We drinken nog even iets aan de overkant bij Malibu. De Thaise eigenaars zijn altijd even vriendelijk en komen graag een praatje met ons maken. De man draagt een grappige gebreide bruine muts. Hij vertelt dat het op Koh Chang vorig jaar vrij stil is geweest met toeristen. Dit jaar zijn er meer toeristen die een aantal dagen op het mooie eiland doorbrengen. Na januari zal hun aantal echter alweer afnemen. Een veelheid aan winkeltjes en barretjes die vorig zijn begonnen in de tegenovergelegen panden hebben na een aantal maanden hun deuren weer gesloten door gebrek aan voldoende klandizie. Mijn gedachten dwalen af naar Gino en zijn vriendin en de nog te openen bar annex restaurant en ik vraag mij af of hun verwachtingen uit zullen komen. We keren op de scooter weer terug naar de knusse bungalow en laten Pitt even uit. Als ik vervolgens even zit uit te rusten laat ik mijn gedachten nog eens gaan over het huizenaanbod hier op Koh Chang. Het huis waar we geweest zijn moet nog gemeubileerd worden en kost 6000 bath per maand exclusief elektriciteit en kabel. Het appartement waar Henk ’s-morgens is geweest is van een Duitser en ligt vlakbij White Sand Beach. De eigenaar wil 24000 bath per maand inclusief meubilair, elektriciteit, kabel en internet. Ik laat het nog maar even rusten……..

We gaan eerst maar even een hapje eten bij het Duitse restaurant. We kiezen beide voor een echte westerse maaltijd. Want hoe heerlijk het Thaise eten ook is soms hebben wij, Europeanen, behoefte aan een stevig stuk vlees. We bestellen beide een schnitzel en een fruitshake. Onze verwachtingen worden veruit overtroffen. We krijgen ieder een grote salade voorgezet en een supergrote heerlijke schnitzel met friet en een met gebakken aardappeltjes. De fruitshake maakt heel verfrissend. Na deze overweldigende maaltijd zitten we beiden propvol. We wandelen nog even over het strand. Overal staan stoelen en tafeltjes opgesteld. De gasten doen zich te goed aan maaltijden die veelal op de barbecue bereid zijn. Kleurrijke lampjes en kaarsjes completeren het geheel. Iets verderop liggen mensen rond kleine tafeltjes op matjes en bonte kussens. Ze genieten van hun drankjes. Een aantal Thais staan hun kunsten te vertonen met brandende fakkels. Het is werkelijk een idyllisch plaatje dat perfect bij een dergelijke paradijselijk eiland past.

De opening van de allereerste Nederlandse bar en restaurant op Koh Chang

Vanavond zal Gino’s grote droom in vervulling gaan en zal hij zijn eerste eigen zaak openen. De zaak zal de naam dragen Travellers Lounge food en drinks.

Voor het zover is gaan we echter eerst nog op huizenjacht. Na het vaste ochtendritueel van koffie, ontbijt en wandelen met Pitt klimmen we op de scooter en rijden richting tempel. Vlak achter de tempel zien we een aantal felblauw gekleurde daken. Uit ervaring weten we inmiddels dat dit meestal de huizen zijn die aan buitenlanders verhuurd worden. We slaan een stoffige zandweg in. Kippen en hanen scharrelen hun kostje bij elkaar in het dorre struikgewas. Vlak bij de tempel is een school in aanbouw. We naderen de drie huizen en zien een Thaise man buiten bij een van de huizen staan. Het eerste en tweede huis zien er bewoont uit. Een veelheid aan bont gekleurde slippers staat bij de voordeur. Een paar kinderen zijn buiten aan het spelen. Recht voor ons staat een typisch Thais huis geheel van hout op palen. Mooi. Het derde huis ziet er echter onbewoond uit. We doen navraag bij de Thaise man die buitenstaat. Hij pakt zijn mobieltje en begint iemand te bellen. Even later krijg ik de telefoon in mijn hand gedrukt en hoor ik een Thaise vrouw aan de andere kant praten. Ik vertel haar in het Engels dat we benieuwd of het huis te huur is. Ze antwoord bevestigend maar kan niet vertellen hoeveel de maandelijkse huur is omdat ze dit eerst moet overleggen. We spreken af dat we het huis eerst zullen bekijken en wanneer we interesse hebben ons telefoonnummer bij de Thaise man zullen achterlaten. Bij de voordeur trekken we onze slippers uit volgens Thaise gewoonte. In de kamer staat een blauw bankstel en salontafeltje. Het huis blijkt verder over twee grote slaapkamers en een keuken te beschikken. Het is gemeubileerd en er zit airco in. Niet verkeerd dus. We bedanken de Thaise man en zullen het telefoontje afwachten. Het begint ondertussen al te schemeren en we moeten ons haasten om bij de bloemisterij nog wat planten voor Gino en zijn vriendin te kunnen bemachtigen die we hen willen geven voor de opening vanavond. Helaas, we zijn al te laat. Morgen zijn meer dan welkom. Jammer, maar er zit niets anders op dan morgen maar terug te komen. We rijden weer naar onze bungalow en frissen ons eerst wat op. Gino belt even later en laat weten dat we beslist niet moeten eten voor we komen omdat er een barbecue georganiseerd is door hem en zijn vriendin. Gezellig!! Ik ga met Pitt nog een tijdje aan zee zitten alvorens we weer op de scooter klimmen en naar Gino gaan. Zowel buiten als binnen zitten een aantal mensen. We verontschuldigen ons voor het feit dat de bloemisterij al dicht zat en beloven hun de planten de volgende dag te brengen. We nemen buiten plaats. Gino vertelt dat hij de afgelopen dagen ongeveer 200 flyers heeft uitgedeeld om de opening onder de aandacht van de mensen te brengen. We verwonderen ons enigszins omdat het dus een echte Thaise opening blijkt te zijn. Concreet wil dat zeggen dat genodigden gratis kunnen eten maar hun consumpties afrekenen, net als op een Thaise verjaardag. Op de barbecue liggen allerlei heerlijk geurende grote vleesspiezen met tomaat, uit en ananas. In de pot ernaast zit een goedgevulde Thaise soep. Katay is druk in de weer het vlees te breiden en de gasten van eten te voorzien terwijl Gino zich bekommerd om de drankjes. Ton, de vader van Gino, neemt bij ons plaats. Even later schuiven ook Dirk met vriendin aan en komt er een Limburgse jongen bij zitten. Tijdens de daarop volgende gesprekken horen we dat de grote superwinkels ongeveer 70 kilometer verderop zitten! Oei!! Dat is een hele afstand. Eerst een kilometer of zeven met de scooter naar de pier, dan nog de oversteek maken met de ferry die ongeveer 30 minuten duurt en dan nog 70 kilometer rijden. De schoonouders van de Limburger blijken in het oosten temidden van de rijstvelden te wonen. Hij heeft er samen met zijn vriendin wat tijd doorgebracht en is erg te spreken over hun primitieve levensstijl. Hij blijkt een soortgelijk pand als Gino gehuurd te hebben maar heeft nog niet duidelijk wat hij er in wil beginnen. Liefst iets dat echt voor de Thaise mensen is. Een laundry (wasserij) of zo, oppert hij. Ik frons mijn gezicht. Op het hele eiland barst het van de laundries en zij doen allen de was voor spotprijzen. Zelfs als je er rekening mee houd dat buitenlanders altijd veel meer betalen voor alles dan de Thaise mensen zelf! Tja, het zal wel aan ons liggen…… We kletsen nog wat en nemen rond 22.30 uur hartelijk afscheid van iedereen. De opening van de allereerste Nederlandse kroeg annex restaurant op Koh Chang is een feit. Over de donkere weg tuffen we weer naar onze bungalow….

Thaise kledingmaten en kledingwasserijen (laundries)

Henk besluit om direct na het ontbijt en de wandeling met onze trouwe viervoeter onze was op te gaan halen bij de wasserij. Bij nadere inspectie blijkt mijn witte broek echter vuiler te zijn dan voordat het naar de wasserij ging! Gatver! Het lijkt wel of ze hem gewoon over de smerige vloer hebben gesleept. Ik bekijk nog een paar witte shirts en een korte broek. Tot mijn verbazing zijn die ook allemaal vuil! Nou, dat hebben we in al die tijd nog nooit meegemaakt. Het wil soms nog wel eens gebeuren dat iets lichtelijk verkleurd is of dat men het hete strijkijzer op de knoopjes heeft gezet, maar dat zijn echte uitzonderingen en daar blijft het dan ook bij. Ontstemd doe ik alles weer in de plastic zak. We overleggen samen even of het zinvol is om terug te gaan met het wasgoed of dat we het beter naar een andere wasserij kunnen brengen. Henk besluit om terug te gaan naar de laundry en te klagen over het vuile wasgoed. Natuurlijk heeft hij wel gelijk want we hebben ook de rekening moeten betalen. Dat bedrag is wel niet hoog, maar toch. Sommige laundries vragen namelijk rond de 50 bath per kilo kleding, anderen rekenen bijvoorbeeld 10 bath voor een jeansbroek en 5 bath voor een shirt. Na een tiental minuten is Henk weer terug. Het Thaise meisje had meerdere keren sorry gezegd en Henk heeft haar aan het verstand gepeuterd dat ze deze keer wel moet zorgen dat de kleding ook daadwerkelijk schoon is als hij het ophaalt. We wachten het af…….

We besluiten om met z’n drieën even naar White Sand Beach te gaan op de scooter. Pitt neemt zonder aarzelen weer plaats op de treeplank. Als we met een snelheid van vijftig kilometer per uur de weg af tuffen steekt hij enthousiast zijn kop in de wind. Bij het strand aangekomen sleurt hij ons bijna de golven in. Languit geniet hij van het verkoelende zeewater. We wandelen nog een stuk langs het bijna verlaten strand. Als hij weer wat opgedroogd is halen we bij een Thais stalletje nog een heerlijke geurende kip, vers van de barbecue. De eigenaar van het stalletje snijdt behendig met het grote hakmes de kip door en hakt op verzoek van Henk de kop van het beest af. Alles wordt keurig verpakt en in een plastic draagtasje gedaan. Ik wil nog even een en ander kopen bij de V-Markt aan de overkant van de straat. Ik besluit een aantal kaarten te kopen, de Sudostasien Zeitung en een Duits boek met allerlei informatie voor mensen die in Thailand wonen en/of werken. We keren met z’n drieën weer naar huis. Ik besluit eerst de kaarten te schrijven en te voorzien van postzegels en verdiep me daarna een tijdje in het Duitse boek. Het is echt een interessant boek. Naast algemeenheden over het land en de leefwijze van zijn boeiende bewoners staat er ook van alles in over visa, werkvergunningen, belastingen, investeringen doen, lijst met verboden beroepen voor buitenlanders, huur- en koopcontracten enzovoort. Kortom teveel om op te noemen. Met tegenzin leg ik na enige tijd het boek neer. We moeten op pad om planten voor Gino te gaan kopen. We tuffen op de scooter weer naar de bloemisterij die een vijftal kilometer verderop ligt. We kijken onze ogen uit als de we de felgekleurde bloeiende planten bewonderen in allerlei formaat. Het vriendelijke Thaise meisje vertelt dat de planten ook de volgende ochtend door haar bezorgd kunnen worden. We overleggen even. Nee, we willen toch dat Gino en zijn vriendin vandaag de planten nog krijgen. Voor het gemak besluiten we dus één grote bloeiende plant mee te nemen met sierpot en één bak vol bloeiende orchideeën. Het bedrag dat we moeten afrekenen is belachelijk laag, nog geen E 20.=. We klimmen weer op onze scooter en met enig kunst en vliegwerk lukt het mij de planten achterop vast te houden. Ja, door deze manier van transport voelen we ons als een echte Thai! Gino en Katay zijn erg blij met de planten en ze krijgen direct een mooie plaats toegewezen. We drinken nog wat met Dick en de vader van Gino. Gino zelf is boos op de man van de Coca Cola. Ze zijn voor de zoveelste keer hun afspraak niet nagekomen. Ik probeer hem wat te kalmeren door uit te leggen dat dit soort dingen niet volgens Nederlandse maatstaven afgehandeld worden en het dus bij de cultuur van het land hoort. Natuurlijk weet Gino dit inmiddels wel, maar hij word er niet minder boos om. Hij loopt even weg om de menukaarten op te halen die om vijf uur klaar zouden zijn. Een paar minuten later is hij weer met lege handen terug. Ze zijn nog niet klaar. Zes uur kan hij ze ophalen. We schieten met z’n allen in de lach…… TT ofwel Thai Time.

De Thaise werklui komen ook nog even iets drinken. Gino blijkt afgelopen nacht nog met wat mensen naar de Sky Bar geweest te zijn tot half drie. Vroeger bleef deze disco open tot vijf uur s’-morgens. Maar na klachten van overlast moet deze zaak nu eerder sluiten.

We nemen afscheid en ik ga nog een paar shirts kopen bij een stalletje langs de weg.

Als we weer terug zijn in de bungalow moet ik helaas constateren dat het lichtpaarse shirt toch echt te strak zit. Jammer. Ik overweeg even om hem te gaan ruilen. Maar Henk legt uit dat het Thaise meisje hem voor 1000 bath heeft terug gegeven terwijl hij toch echt meerdere keren heeft benadrukt dat hij met een briefje van 500 bath heeft betaald. Ik laat het er dus maar bij. Misschien dat ik het shirt nog een keer aan een of ander Thais grietje kan geven. We gaan bij penny nog een hapje eten en bestellen fried rice with vegatebles and chicken with basil leaves. Het smaakt heerlijk pittig. Ook Pitt smult van de heerlijke gebakken rijst. We drinken nog even wat op het terras en ik vertrek vroeg naar bed met een goed boek terwijl Henk nog even naar White Sand Beach gaat.

Het rustige noorden en oosten van Koh Chang

Vandaag 18 januari hebben we een uitstapje gepland naar het noordelijke en oostelijke deel van het mooie eiland Koh Chang. We beginnen de dag weer met een wandeling en een lekker ontbijtje.

We kletsen samen nog even na over de opening van Gino’s horecazaak. Hoewel ze allemaal erg hun best hebben gedaan iets moois tot stand te brengen vragen we ons beide af of het inderdaad op termijn kans van slagen heeft. Het idyllische eiland heeft als nadeel dat veel plekken in de avonduren moeilijk bereikbaar zijn met een gedeelde taxi. Overdag rijden ze met grote frequentie, dit in tegenstelling tot de avonduren. Het is dus maar afwachten of en wanneer je weer naar je hotel kunt. Ook zal niet iedere toerist er voor kiezen zich op een scooter te wagen en de mensen die dat al doen zullen zeker oppassen met alcohol drinken. Dat maakt dat toeristen er toch vaak voor kiezen vlak bij hun hotel te gaan eten en drinken. Daarnaast is het ook nog lang niet zo dat Koh Chang tijdens het hoogseizoen (van november tot maart) overspoeld word met toeristen. Er zijn er bovendien maar weinig die langer dan een paar dagen op Koh Chang verblijven. Verder ligt de zaak aan het eind van een lange straat waar allerlei winkeltjes, barretjes en restaurantjes hun deuren nog gaan openen. Toeristen die de straat doorlopen hebben vaak de neiging bij het eerste gezellig uitziende restaurantje te stoppen en daar te vertoeven. Ook maakt de naam van de zaak, Travellers Lounge, de aanwezige Nederlanders op het eiland er niet op attent dat het hier een Nederlandse zaak betreft. Een nieuwe relatie met iemand uit een totaal andere cultuur met wie je 24 uur per dag samen een zaak moet runnen maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Kortom veel nadelen. Het zou toch wel heel erg jammer zijn als zijn droom op termijn in een nachtmerrie zou veranderen. Het enige dat we kunnen doen is vooral duimen dat alles goed komt. We gunnen het hun van harte.

We rijden op onze scooter de lange grindweg af en slaan aan het eind van de weg linksaf. Het weer is warm en enigszins bewolkt. Als we White Sand Beach achter ons hebben gelaten begint de weg in snel tempo te klimmen. Taxi’s volgeladen met toeristen klimmen met een slakkengang tegen de berg op. We voelen ons beide niet bepaald zelfverzekerd. Zonder kleerscheuren overwinnen we voorzichtig de verschillende haarspeldbochten die in de weg zitten. Op het hoogste punt worden we beloond met een schitterend uitzicht over White Sand Beach. Als we weer aan de afdaling beginnen blijkt al snel dat we opnieuw een paar erg scherpe haarspeldbochten moeten overwinnen. Op een enkele plek zit bovendien een flink gat in de weg en losliggend grind maakt het er niet gemakkelijker op. Oei, als we daar ten val zouden komen…..  Een koude rilling trekt over mijn rug en ik klamp mij nog steviger aan Henk vast. Gelukkig verloopt alles zonder problemen en zien we in de verte de pier opdoemen. Een tiental mensen heeft zich met bagage verzameld bij de pier om de oversteek te maken naar het vaste land. Voor sommigen zal het einde van de vakantie in zicht zijn terwijl anderen een dagtripje maken of voor hun visa-run de grens met Cambodja passeren.

Wij rijden verder en merken al snel dat er steeds minder verkeer op de weg is. Een enkele auto passeert ons. Langs de kant van de weg zien we soms typisch Thaise huisjes en krotwoningen van golfplaten opdoemen waar mensen bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden. Bontgekleurde was hangt aan rekken. Kinderen vermaken zich met een balspel. Een hangmat word heen en weer gewiegd door een moeder. Bijna ieder huis verkoopt een aantal levensmiddelen, eten of benzine in plastic limonadeflessen. Aan de rechterkant passeren het ziekenhuis. Zelfs op een afstand ziet het er smetteloos uit. Aan de linkerkant vangen we af en toe een blik op van een eenzaam strand en de azuurblauwe zee. In de nabijheid bevinden zich meestal de hutjes van een of ander resort. Mijn blik word getrokken naar een durianplantage. Durians zijn stekelige groene vruchten zo groot als een rugbybal die een vreselijke kaaslucht verspreiden. Liefhebbers zweren echter bij het eten van deze vrucht. In veel hotels zie je bordjes met een streep door deze vrucht om aan te geven dat het verboden is ze mee te nemen in het hotel. De durianplantages worden afgewisseld door rubberplantages en andere fruitbomen met groene en gele vruchten. Af en toe passeren we een bruggetje. De bedding is bezaaid met keien en droog. Het is bedoeld om overtollig water af te voeren gedurende de regentijd van een van de vele watervallen die het eiland rijk is. De weg is gelukkig niet echt stijl en we kunnen rustig om ons heen kijken. We passeren af en toe een ingeslapen dorpje. We realiseren ons dat we nodig benzine moeten tanken. Aan de linkerkant zien we een aantal grote vijvers liggen. Waarschijnlijk bedoeld om vis te kweken. Even verderop stoppen we bij een winkeltje annex restaurantje. De plastic flessen met gele en oranje inhoud, die buiten op een tafeltje staan, maken duidelijk dat we hier ook benzine kunnen kopen. Ik maak snel een paar foto’s van de schitterende omgeving terwijl Henk de tank van de scooter laat vullen door de vriendelijke Thaise eigenaar. Mijn blik wordt getrokken naar een plant met fel paarse lelieachtige bloemen. Mijn camera legt het plaatje vast terwijl ik mij gelijktijdig realiseer dat ik gefopt ben. Het is een plastic bloem! Ha, ha…. Typisch Thais…. Niets is zoals het lijkt…………….

We rusten wat uit en bestellen wat te drinken. Een grote vrachtauto komt met veel lawaai aanrijden en opent zijn laadklep. Een grote hoeveelheid grind wordt voor de winkel gekiept. De eigenaar van de zaak begint met een ijzeren hark alles egaal te harken. Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd. We vervolgen onze weg en klimmen weer op de scooter. Het verkeer op de weg wordt als maar minder terwijl de omgeving steeds groener word. We bereiken het dorpje Salak Phet. Het lijkt alsof het hier pasgeleden geregend heeft. We naderen de modderige brug. Midden op de brug lopen een vijftal straathonden. Henk rijdt er voorzichtig om heen. De beesten gaan nog geen centimeter aan de kant. Aan de linkerkant zien we een school. Even verderop zien we het roodwit en goudkleurige dak van een tempel die in de bouwsteigers staat. Thaise huisjes staan op houten palen in het water. Vissersnetten hangen buiten in allerlei formaat. We rijden een bruggetje over en bewonderen de grote hoeveelheid groene varens in het water. Aan de linkerkant dobberen een paar oude vissersboten. De tijd lijkt hier honderd jaar te hebben stilgestaan. Ik schiet snel een paar plaatjes. Aan het eind van de weg maken we rechtsomkeer en slaan linksaf als we het dorpje uitgereden zijn. Ook hier weer vele plantages van rubber- en fruitbomen. We passeren twee Thaise meisjes op een scooter. Het meisje dat achterop zit sleept een paar meterslange bamboestokken achter zich aan. Haar haren wapperen vrolijk in de wind. Na een aantal kilometer zien we een resort aan de rechterkant opdoemen. Het ziet er behoorlijk luxe uit. We rijden nog een stukje verder. De weg loopt hier echter dood. Aan de linkerkant zien we een klein winkeltje annex restaurantje. Buiten staat een rieten afdak met tafel en twee banken. We nemen plaats en bestellen een Singha bij het oude Thaise dametje. Even verderop is een vrouw bezig, om met een lange stok van bamboe met daaraan een mes geknoopt, vruchten uit de hoge boom te snijden. Wel een heel praktische oplossing. Hanen en kippen scharrelen hun kostje bij elkaar op de zanderige bodem. Bontgekleurde grote vlinders vliegen van bloem naar bloem. Her en der liggen kokosnoten verspreid. Aan het einde van een groot grasveld staan idyllische hutjes vlakbij de zee. Na een rustpauze wandelen we er samen heen. Een grote hangmat hangt uitnodigend tussen twee palmbomen. In geen velden of wegen is er iemand te bekennen. Henk kan de verleiding dan ook niet weerstaan om toch eens te proberen hoe dat ligt. Met enige moeite laat hij zich in de hangmat zakken en wiebelt heen en wee. Snel nog een paar kiekjes schieten. We lopen weer terug en vervolgens onze weg op de scooter. Opnieuw kijken we onze ogen uit en genieten van de landelijke stille omgeving met op de achtergrond de enorme hoge groene bergen. Als we na een uurtje weer zonder kleerscheuren in White Sand Beach aankomen stop ik allereerst de kaarten, die nog steeds in mijn tas zitten, in de rode brievenbus. Dan halen we nog wat hondenstaafjes voor Pitt bij de V-Markt en een potje echte pindakaas en besluiten om een kijkje te gaan nemen in het appartement van de Duitser. We lopen een steile helling op. In een grote volière zitten allerlei bontgekleurde vogels vrolijk te fluiten. Alles ziet er keurig verzorgd uit. Boven aangekomen zie ik dat er een steile trap naar beneden loopt. De treden zijn erg ongelijkmatig en er is geen leuning om je aan vast te houden. Het ziet er erg gevaarlijk uit. Henk weet te vertellen dat het pad naar een piepklein stukje strand gaat waar je kunt zwemmen. Een Duitse man en vrouw op leeftijd, die momenteel in het appartement verblijven, zitten gezellig samen op het terras. Ze laten ons zonder problemen het appartement bekijken. Over een paar dagen zullen ze weer naar huis vertrekken. In de kamer staat een blauw bankstel en in dezelfde ruimte staat een tweepersoonsbed deels afgescheiden door een gordijn. Er achter bevind zich een piepklein keukentje en een doucheruimte. De mensen vertellen dat ze soms de nodige geluidsoverlast ondervinden van de lokale markt aan de overkant van de straat. Buiten aangekomen geef ik aan dat de woning toch wel erg klein is voor de gevraagde huurprijs. We besluiten nog even over de lokale markt te lopen. Thaise mensen van allerlei leeftijden zijn druk bezig hun waren aan de man te brengen. Fruitstalletjes wisselen zich af met kledingstalletjes, eetstalletjes enzovoort. Het is een gezellige bedrijvigheid. Moe keren we terug naar onze bungalow. Tijd om een hapje te eten. Pitt en Henk eten heerlijke gebakken rijst terwijl ik voor mijzelf een paar boterhammen met pindakaas smeer. Heerlijk!!

Later op de avond rijden we Pitt nog even naar White Sand Beach waar we op het strand nog een heerlijke fruitpunch bestellen en knoflookbrood eten. De sfeer is erg gezellig. Overal verlichten bontgekleurde lampjes de mensen die gezellig bij elkaar zitten te eten en drinken. Zachte muziek klinkt op de achtergrond. Langzaam aanrollende lange witschuimende golven completeren het geheel. Moe, maar voldaan zoeken we een uur later ons bed op.

Het romantische houten hutje met een dak van bamboebladeren

Vandaag zal, naar later blijkt, een droom in vervulling gaan. Maar nog geheel onwetend worden we deze ochtend in alle vroegte wakker. Een blik op mijn horloge vertelt mij dat het pas zes uur is. Buiten is het druilerig en somber weer. Het regent zachtjes en donkere wolken beletten de zon zijn stralen naar beneden te sturen. Pitt vermaakt zich met zijn nieuw knabbelbot waar inmiddels nog maar weinig van over is. Onder het genot van een kop koffie kletsen we wat bij. Bij Gino en Katay was het erg rustig geweest. De hoofdweg was afgelopen nacht geblokkeerd. Veel mensen hadden buiten staan kijken. Wat er aan de hand was? Henk heeft geen idee. Als we ontbeten hebben regent het nog steeds zachtjes. Een goed moment voor mij om maar weer eens op de computer aan de slag te gaan. Terwijl ik mij buiten installeer rijdt Henk een stukje op de scooter. Na een uurtje is hij terug en heeft aanvullende informatie over de visa-run naar Cambodja ingewonnen. De ambtenaren blijken namelijk ook op zondag te werken. Dan komt de grote verrassing. Hij heeft vlakbij een leuk houten hutje met rieten dak gevonden. Nieuwsgierig ga ik met hem kijken. Het hutje blijkt ongeveer 200 meter richting White Sand Beach te liggen, direct naast Sky Bay, de plaatselijke nachtclub.

Voor het hutje ligt een grote vlakte. Aan de linkerkant wonen Thaise mensen in een hutje van golfplaten. Aan de rechterkant van het houten hutje liggen nog twee kleinere hutjes. Een Thais meisje dat goed Engels blijkt te praten staat ons te woord en laat ons het hutje zien. We lopen het trapje op. Ze opent de openslaande glazen deuren. Alles is van hout. Binnen staat een groot tweepersoonsbed dat van hout is getimmerd. Aan de linkerkant staat een televisie op een primitief tafeltje, een minikoelkast en een grote airco. In de muur zit een kleine kast weggewerkt. Rechts bevindt zich een schap aan de muur met daar boven een grote spiegel. Een deur aan de linkerkant geeft toegang tot de achterliggende toilet- annex doucheruimte. Het plafond van deze ruimte bestaat uit doorzichtige golfplaten. Een steile degelijke houten trap in de kamer leidt naar boven waar op matten een tweepersoons matras ligt. Het ziet er knus uit. Geheel mijn stijl. Van het Thaise meisje horen we dat de huur 13.000 bath per maand is, inclusief elektra en water en schoonmaken. Nou, dat is redelijk vinden we. We besluiten het hutje direct te huren en betalen de eerste maand huur. Het meisje nodigt ons nog uit voor een kop koffie. Ze woont met haar Engelse vriend tijdelijk in een van de andere hutjes. Haar vriend blijkt een joviale Engelsman te zijn. Beide hebben al een aantal jaren samengewoond in Engeland en zijn nu hier om een resort op te zetten. Ze zijn bungalows aan het bouwen even verderop. Zodra de eerste klaar is zullen ze daar heen verhuizen. De Engelsman biedt direct aan ons te helpen met verhuizen van onze spullen. We hoeven hem maar te bellen. Erg aardig. We kletsen samen nog wat over de Thaise mentaliteit. De Engelsman stoort zich er vooral aan dat de Thais altijd overal ja op zeggen ook al hebben ze geen flauw besef van je wilt of bedoelt. Ook stoort hij zich er aan dat je bij bouwwerkzaamheden alles zelf steeds weer controleren omdat er anders niets van terecht komt. Ja, het klinkt ons inmiddels bekend in de oren. We nemen na een uurtje hartelijk afscheid van elkaar. Voldaan en opgetogen stappen we weer op onze scooter en controleren onze mailtjes bij het internetcafé. Daarna gaan we nog wat drinken bij Malibu. De eigenaar begint een praatje over de grondprijzen op Koh Chang. In het noordelijke en oostelijke deel van het eiland blijkt de vraagprijs voor land twee tot drie keer goedkoper te zijn dan op de rest van het eiland. We kunnen ons daar inmiddels wel iets bij voorstellen omdat dit ook het minst ontwikkelde deel van het eiland is. Ook vertelt hij dat het tijdens de regenperiode op Koh Chang heel erg stil is omdat er vrijwel geen toeristen meer komen. We praten nog even over de consequenties van de vloedgolf die op 26 december in het zuiden heeft plaatsgevonden. Het hotel in Patong waar hij zeventien jaar heeft gewerkt heeft al de helft van het personeel moeten ontslaan. Ja, het is vreselijk. We nemen afscheid en besluiten nog even lang Gino en Katay te rijden. Tot onze verbazing constateren we dat de zaak nog dicht zit terwijl het al na vieren is. Wat zou er aan de hand zijn? We keren terug naar de bungalow en ik werk nog wat aan het verslag terwijl Henk geld gaat pinnen bij de geldautomaat. Als hij weer terug is weet hij te melden dat Gino en Dick buiten zaten. De zaak was nog niet open. Katay was bezig eten klaar te maken voor familie en vrienden. Gino voelde zich, volgens eigen zeggen, niet lekker.

We gaan ’s-avonds nog even naar White Sand Beach en werpen in het voorbijgaan nog een blik op ons toekomstige onderkomen. Waar zullen we eens gaan eten? Bij een open restaurant dat verlicht word door fel TL-licht zitten veel mensen op smoezelige plastic stoelen aan formica tafels te eten. De aankleding van het restaurant nodigt niet bepaald uit tot een gezellige maaltijd. Toch zal het eten er bepaald niet slecht zijn als er zoveel mensen gaan eten. We wagen het erop en nemen plaats. Voor drie euro krijgen we samen een complete maaltijd voorgezet inclusief drankjes. En de smaak? Verrukkelijk. We praten nog wat over de trip naar Cambodja die we zaterdag gaan maken. Henk ziet overal beren op de weg na de verhalen van Gino en Ton. Ik probeer hem gerust te stellen en denk dat het allemaal wel zal meevallen. We zullen zien.

We lopen na het eten nog een stukje de straat af en verwonderen ons over de vele Thaise mannen, vrouwen en kinderen die gehurkt aan de stoeprand zitten rond een soort primitieve barbecue. De barbecue is gemaakt van een stenen pot met daarin gloeiende kooltjes en daarboven een metalen rekje. Op het rekje liggen kleine inktvisjes, vis, kokkels en stukjes vlees te bakken. In plastic zakjes zitten allerlei soorten groene groente die men rauw eet. Een enkeling houdt een flesje Thaise whisky aan de mond. Ze zitten samen gezellig te kletsen en kijken geamuseerd naar ons farangs, die zich zo lopen te verwonderen over hun gedrag. Een grote kakkerlak rent vlak voor ons voeten en zoekt een veilig plekje. We moeten goed uitkijken waar we lopen. Hoge stoepranden wisselen zich af met allerlei kuilen en omhoog stekende stenen. Toeristen vergapen zich aan de weinige stalletjes langs de kant van de weg. We lopen weer terug naar de scooter en gaan naar huis. Een paar pijnstillers zullen er hoop ik voor zorgen dat mijn rugpijn zal verminderen. Ik verdiep mij een poosje in een spannend boek en ben al spoedig in dromenland.

Thaise nachtclub: Sky Bay – Koh Chang

Henk blijkt gisterenavond voor het eerst een kijkje te hebben genomen in de enige nachtclub die het eiland rijk is. Toevallig ligt het net naast ons toekomstige hutje. In het voorbijgaan hebben we ons al meerdere keren verbaasd over de lelijkheid die het gebouw uitstraalt. Het is een groot vierkant gebouw dat in the middle of no wear staat. Een supergrote nep-olifant compleet met kerstpak en kerstmuts lijkt de gasten met opgeheven slurf te verwelkomen. De auto’s die we tot nu toe geparkeerd zagen staan wekken de indruk dat het bepaald geen drukbezochte gelegenheid is. Dit vermoeden werd gisteren dus bevestig. Er waren weinig bezoekers geweest, eigenlijk voornamelijk Thaise mannen. Een liveband deed zijn best om populaire liedjes ten gehore te brengen. Henk was wel geamuseerd toen bleek dat een paar vrouwelijke toeristen die bij Penny logeren behoorlijk beschonken waren geweest en zich hadden laten versieren door de aanwezige Thaise mannen. Als we net aan ons ontbijt zitten komen de betreffende dames uit hun bungalow. Ze lijken niet bepaald last te hebben van een kater of enig schaamtegevoel. Maar misschien zegt dat meer over ons dan over hun.

We nemen de plannen voor vandaag door. Allereerst zullen we spulletjes gaan kopen die we nodig hebben in ons toekomstige hutje. Op de scooter rijden we voorbij Koh Chang Plaza. Een paar kilometer verderop stoppen we bij een winkeltje waar werkelijk van alles en nog wat te koop is. Van schroeven tot bekers, van levensmiddelen tot kleding. Na een rondgang door de winkel verlaten we de zaak weer bepakt en bezakt. We zijn voorzien van een leeslampje, wat plastic bekers, een verlengsnoer en een nieuw hangslot. Dit laatste blijkt geen overbodige luxe. Het huidige slot van de deur houdt namelijk nog geen vlieg tegen om binnen te komen. En hoewel onze ervaring is dat de criminaliteit in Thailand relatief laag is in vergelijking tot in Nederland willen we natuurlijk de goden ook weer niet verzoeken. We rijden nog een paar kilometer verder zodat ik op zoek kan gaan naar een paar nieuwe shirts. Het meisje van het stalletje is blij ons weer te zien. Ik kies een paar dunne shirts uit met lange mouwen. Dit laatste is op Koh Chang ’s-avonds geen overbodige luxe als je op de scooter zit en het wapent je bovendien tegen de bloeddorstige muggen. We besluiten vervolgens nog even langs de bloemisterij te rijden en zoeken daar twee metershoge bloeiende planten uit. Morgenvroeg om 08.00 uur zullen ze bezorgd worden. Dat betekend dus vroeg op staan. Want we zullen de eigenaresse zelf de weg naar ons hutje moeten wijzen. We rijden terug om de sleutel in ontvangst te nemen. De Thaise jongen vindt het geen enkele moeite om het hangslot aan de deur te bevestigen en gaat druk aan de slag met de boormachine die hij ergens uit hun golfplaten hutje vandaan heeft gehaald. Wij kijken ondertussen rustig om ons heen en nemen de omgeving in ons op. Wat we zien bevalt ons. Een knalgele scooter komt de lege vlakte oprijden. Een klein hondje springt eraf. Het is Pen Pen, het kleine hondje van Gino. Ze komen samen even kijken waar we zullen gaan wonen binnenkort. Pen Pen rent enthousiast rond en verkent de omgeving. Als we bij gekletst zijn nemen we afscheid en gaan terug naar de bungalow. Tijd om te douchen en te verkleden. Henk brengt alvast een tas met spulletjes naar onze toekomstige woonplek. Als hij weer terug is besluiten we vlak bij VJ Plaza een hapje te gaan eten. Pitt mag ons gezelschap houden. We nemen plaats op de bamboestoelen en genieten even later van een supergroot broodje tonijnsalade en rijst met garlic en pepper. Op de achtergrond klinkt zachte reggaemuziek. Af en toe klinkt het naarstige geblaas van een boze poes die aan Pitt de koude oorlog heeft verklaard. Als we helemaal verzadigt zijn lopen we nog even naar het internetcafé om de hoek om de post te beantwoorden en lopen daarna naar Malibu voor een drankje. Pitt raakt helemaal uit zijn doen door het speelse gedrag van een jonge puppie. Hij heeft de dag van zijn leven. De eigenaar van de bar komt zoals gewoonlijk een praatje met ons maken. Hij is deze keer erg opgelucht. En niet zonder reden. Een tamelijk goede vriend van hem, die ieder jaar naar Khao Lak op vakantie ging voordat hij naar Koh Chang kwam, heeft dit jaar gelukkig besloten niet naar Khao Lak te gaan. Waarschijnlijk dé reden dat de man nu aan de bar kan genieten van zijn flesje Singha. Hij heeft geluk gehad…….

In gedachten verzonken rijden we terug naar huis voor een welverdiende nachtrust.

Laptopproblemen

De volgende ochtend, vrijdag 21 januari 2005, worden we om zeven uur gewekt door het schrille geluid van de wekker. Allereerst maar een lekkere kop koffie zetten. We spreken af dat Henk voor de bezorging van de planten zal zorgen terwijl ik aan de slag ga met mijn acrylnagels. Ik installeer mij buiten neer en begin met vijlen. Pitt ligt tevreden onder de tafel. Allereerst maar een flink stuk korter vijlen en dan zoveel mogelijk de acryllaag eraf vijlen. Zorgvuldig begin ik daarna met een penseel de witte en roze poeder, gedoopt in acrylvloeistof, de nieuwe laag aan te brengen. Daarna alles glad vijlen. In no time zijn we drie uurtjes verder. Terwijl ik daar nog mee bezig ben komt Henk aanrijden. Henk had, naast de bloeiende planten die we samen uitgezocht hadden, ook nog een aantal hangplanten gekocht. De jongen van de hutjes was in zijn nopjes geweest dat we planten hadden gekocht. Hij is tevens nog naar het internetcafé geweest om foto’s van de laptop naar zijn broertje te mailen. Een paar dagen geleden constateerden we namelijk dat er kleine scheurtjes bij de scharnierpunten van de laptop zaten. Dat was wel even behoorlijk schrikken. Het ding is namelijk pas een maand of vijf oud. Hoe we ook nadachten, we konden geen enkele logische verklaring geven voor het ontstaan van de scheurtjes. We vervoeren hem altijd in een metalen koffer. Bovendien zitten er alleen scheurtjes in de scharnierpunten, dus waarschijnlijk is het een soort metaalmoeheid doordat hij vrij moeilijk open gaat. Even hebben we zitten wikken of wegen of we er nu melding van zouden maken bij de leverancier of pas als we terug zijn in Nederland. We hebben ten slotte drie jaar garantie. En de kans bestaat natuurlijk dat de leverancier wil dat we de laptop naar hun opsturen. Dit laatste lijkt ons helemaal geen goed idee gezien de corruptie in Thailand en elders. Waarschijnlijk horen we dan over een aantal weken dat de laptop nooit is aangekomen. Het zal je maar gebeuren! Uiteindelijk heeft Henk besloten een aantal foto’s van de scheurtjes te nemen en deze per mail te versturen naar zijn broertje. Hij wil zich dan vervolgens met de leverancier in verbinding stellen. Toch wel lief.

Nu maar hopen dat het allemaal goed afloopt….

Tijd om naar het internetcafé te gaan om de post na te kijken. Vrienden van ons zijn inmiddels de dagen aan het aftellen in Nederland om voor vier weken naar hun geliefde vakantieland te vertrekken. En natuurlijk leven we met hun mee. Ook wij verheugen ons namelijk heel erg op hun bezoek. We maken tevens een nieuwe link aan voor onze internetsite. In de voorgaande dagen was namelijk gebleken dat we een ongewenste bezoekster hadden in ons gastenboek die vrij hardnekkig haar gal bleef spuwen. Daar hebben we op zich natuurlijk niets op tegen mits het om opbouwende kritiek gaat die getuigd van enig niveau en inzicht. Helaas was dat niet het geval en bleek ze ook via mailtjes niet in staat te zijn enige toelichting te geven op haar zienswijze. Jammer. Met een paar handelingen hebben we weer een nieuwe link en we maken meteen maar van de gelegenheid gebruik nieuwe foto’s te plaatsen van dit mooie eiland en plaatsen een nieuw verslag op de site. We lopen nog even naar de V-Markt op de hoek en halen wat boodschappen. Dan terug naar Penny waar we een heerlijke hamburger bestellen en wat gebakken rijst. Mmmmmm, smullen maar. We maken nog een lange wandeling met Pitt en besluiten vroeg naar bed te gaan want morgen hebben we een lange reis voor de boeg.

De zesde verhuizing binnen drie maanden tijd !

We hebben met Wolfgang, de Duitse echtgenoot van Penny overeen kunnen komen dat we 25 januari vertrekken naar ons nieuwe onderkomen. We hebben het plan opgevat om alles per scooter over te huizen. Echt in Thaise stijl dus. Gisteren hebben we al een volle reistas met spulletje snaar het hutje gebracht. Vandaag brengen we weer een tas vol weg. Pitt zit zoals gewoonlijk op de treeplank van de scooter en kijkt nieuwsgierig rond. Als we in het hutje aankomen blijken er veel tamelijk grote keutels in de kast en op het bed boven te liggen. Een nadere inspectie wijst uit dat een of ander beest aan de hondenstaafjes van Pitt heeft geknabbeld! Gatver!! Ik besluit de hondenstaafjes in het vervolg in een leeg blik te bewaren en pak onze tassen verder uit. Morgen zullen we dus definitief over gaan. Dan brengen we Pitt terug naar de bungalow en gaan een ritje op de scooter maken. We willen een nieuw stukje van het mooie eiland gaan ontdekken. Onderweg wil ik nog een bezem kopen. We rijden richting White Sand Beach en tuffen voorzichtig de steile berg op. Voor ons rijden een aantal songtaews (gedeelde taxi’s) vol toeristen. Het is nu vooral zaak voldoende afstand te houden zodat we voldoende vaart kunnen houden als we bij het steilste punt aankomen. Als we er te dicht achterrijden zullen we anders moeten stoppen doordat de taxi’s erg langzaam voortkruipen tegen de berg. Het gaat allemaal goed. Henk krijgt er steeds meer behendigheid in. Als we weer beneden aankomen zien we aan de linkerkant van de weg een grote zaak waar onder andere stenen tafels en banken verkocht worden. We besluiten even een kijkje in de winkel te gaan nemen. Ze verkopen er werkelijk van alles en nog wat. Allerlei soorten verf, buizen, elektrabenodigdheden en ook bezems. De eigenaar heeft een goed gevoel voor humor. Hij maakt wat grapjes over een andere klant die Engelsman blijkt te zijn. Ik zoek een mooi exemplaar uit en we verlaten, met een goedkeurend knikje van het Thaise personeel dat ons lachend nakijkt, de winkel. We slaan rechts een weg in en genieten van de vele rubber- en fruitplantages. Verscholen zien we een aantal Thaise hutjes staan op palen. Het leven gaat hier heel gemoedelijk zijn gang. Een Thaise vrouw schommelt een hangmat heen en weer waarin een kindje ligt te slapen. Thaise mannen zijn met machines bezig rubbermatten te maken van de gewonnen rubber van de rubberbomen. De matten worden op rekken gehangen om te drogen. Een paar kilometer verderop maakt een bord duidelijk dat de zandweg uitkomt bij een olifantenkamp en een plek vanwaar jungletrekkings worden georganiseerd. We besluiten om te keren. Nieuwsgierige blikken van Thaise bewoners volgen ons. Aangekomen bij het beginpunt stappen we af om even wat te gaan drinken. Een paar straathonden komen nieuwsgierig aan ons snuffelen en gaan tevreden bij onze voeten liggen slapen. Aan de overkant van de weg staan een blanke jongen en meisje te wachten op een taxi. Een twintigtal minuten later staan ze nog steeds in de blakende zon. Meerdere taxi’s zijn hun voorbijgereden zonder te stoppen. Tja, dat is typisch iets voor Koh Chang. Een grote auto volgeladen met kokosnoten komt voorbij rijden. We verbazen ons dat er geen een afvalt. Bij de volgende taxi heeft het jonge stel echter meer geluk. We zien ze opgelucht ademhalen en snel instappen. Tijd voor ons om af te rekenen. We rijden aan de overkant een weggetje in. Mooie bloeiende struiken geven de huizen een idyllische aanblik. Kleine kinderen vermaken zich met een bal. Een vrouwtje is haar was aan het ophangen. Een paar jongens schommelen wat heen en weer in een hangmat. Niets lijkt hun rust te kunnen verstoren. We rijden verder en worden plotseling geconfronteerd met een grote vuilnisverzamelplaats. Vlak naast de enorme berg plastic en andere stinkende rommel wonen een paar mensen in een golfplaten hutje. Vreselijk, wat een stank. We zien een stapeltje glas en een stapel plastic en realiseren ons dat deze mensen de vuilnis een beetje sorteren en eruit halen wat voor hun nog iets oplevert. Allemaal wel erg primitief. We rijden verder en zien verderop een prachtige tempel. Ik maak snel een paar foto’s. We keren weer om omdat de weg dood loopt. Aan de linkerkant zien we een Thaise man met een groot geweer die probeert iets uit de boom te schieten. We rijden langzaam weer terug en brengen eerst de bezem naar ons toekomstige hutje. Bij de bungalow aangekomen laten we Pitt even uit. Net als we terug zijn komt Gino aanrijden. Hij wil graag de foto’s van Khao Lak zien. We bestellen een paar Singha’s terwijl hij de foto’s bekijkt. Hij is erg onder de indruk van de verwoestende beelden en de slachtoffers op de foto’s. Ook wij worden opnieuw stil als we de beelden bekijken. Gino neemt weer afscheid na een telefoontje van zijn vriendin die zich afvraagt waar hij blijft. Wij gaan een hapje eten in het goedkope restaurant in White Sand Beach. Als we binnen komen zien we de Limburger aan een andere tafel zitten. Hij komt gezellig bij ons aan tafel zitten en we kletsen wat. Hij blijkt die dag gevallen te zijn met zijn scooter en heeft behoorlijk wat lelijke plekken op zijn armen en benen. Ook is de scooter licht beschadigd. Hij is benieuwd wat de verhuurder zal zeggen, want die was getuige van het ongeval. Oei, dat kan hem dus flink geld gaan kosten. De Thaise vriendin van de Limburger is en paar dagen naar haar ouders om spullen om te halen. Ze zijn er nog niet over uit wat ze nu precies willen beginnen in het gehuurde pand. Nadat we ons te goed hebben gedaan aan de maaltijd nemen we afscheid van elkaar en rijden terug naar de bungalow. Ik besluit nog even naar tv te kijken terwijl Henk nog even bij Gino langs gaat.

De volgende ochtend worden we om half zeven wakker. Dit was onze laatste nacht dat we bij Penny hebben geslapen. Vandaag gaan de laatste spullen over naar ons nieuwe hutje. Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in. Het blijkt toch nog behoorlijk veel te zijn. Dus er zit niets anders op dan twee keer te rijden. We zijn al blij dat we gisteren de hondenmand weggebracht hebben. Terwijl Pitt op de treeplank van de scooter gaat zitten, neem ik achterop plaats. In mijn ene hand hou ik de zware reistas vast en in mijn andere hand de grote groene koffer. Henk probeert behendig de kuilen in de weg te vermijden. De Thaise mensen bekijken lachend de vertoning van die twee rare farangs. Als we bij het hutje aankomen heb ik ondertussen wel de nodige spierpijn, maar het is gelukt. We brengen de spullen en Pitt naar binnen en blazen even uit op het verhoogde terras. De zon staat alweer hoog aan de hemel. We stappen na een kwartiertje weer op de scooter om de sleutel in te gaan leveren bij Penny en onze laatste spullen mee te nemen. Als we bij Penny zitten te wachten op de rekening blijkt dat we ons een dag vergist hebben!! We hadden eindelijk gisteren al behoren uit te checken! Geen wonder dat Wolfgang ons gisteren vroeg of we die dag weg gingen! Het relaxte leventje hier maakt dat we amper nog weten wat voor dag of datum het is. We lachen om onze eigen dommigheid. We beloven Penny en Wolfgang dat we nog regelmatig zullen terugkomen voor ontbijt en andere maaltijden en geven hun nogmaals een compliment over hun mooie resort en het goede personeel. Ze stralen. Als we de laatste spullen in ons nieuwe hutje hebben neergezet gaan we eerst op pad om een grote emmer met deksel te kopen waar we de etenswaren in kunnen bewaren en om wat schoonmaakmiddelen te kopen. Dit laatste lijkt geen overbodige luxe te zijn want de douche annex toilet is bezaaid met allerlei kleine beestjes die langs de openingen van de golfplaten zijn gekropen. Het is grappig om te zien dat ze in de winkel ook sigaretten per vijf stuks verkopen. Bepakt en bezakt verlaten we de winkel van sinkel. We hebben een grote groene emmer met deksel gekocht, rattenvergif, extra verlengsnoeren, een blikje Thaise tabak, sponsjes en afwasmiddel. Onderweg waait het deksel de straat over. Achter ons word luid getoeterd. We stoppen en ik haast mij naar het deksel. Die blijkt al behoorlijk beschadigd te zijn. Jammer. In het hutje aangekomen pakken we eerst de spullen maar uit en ik stop alle etenswaren in de emmer. Terwijl Henk druk in de weer is met de verlengsnoeren en het aansluiten van een leeslampje boven het bed begin ik met de schoonmaak. De douche wordt eerst even goed uitgesopt en ontdaan van ongedierte. Dan nog even snel de bezem door het huis en over het terras. Henk loopt even naar de superwinkel aan de overkant voor een paar blikjes cola en een paar flesjes Singha. We laten ons voldaan op de stoelen buiten zakken en genieten van de omgeving. Pitt ligt tevreden in de schaduw. Als Henk een uurtje later gaat wandelen met Pitt aan de overkant meent hij een klein strand te hebben ontdekt. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn. De telefoon gaat. Gino is vanochtend naar Trat geweest en heeft voor ons twee stoelen en een klaptafel gekocht. Hij wil ze meteen maar even komen brengen. Prima geregeld dus. Nu kan Henk dus zijn laptop installeren. We helpen Gino met het afladen van de spullen en geven ze meteen maar een plaatsje in de hoek van het hutje. Gino heeft zelfs twee stevige felblauwe kussens meegebracht. We drinken samen nog wat terwijl we zitten uit te puffen. Ton, Gino’s vader, heeft in Trat een televisie, koelkast, bed, kast en toilettafel kunnen bemachtigen. De zus en haar vriend komen dus in een compleet ingericht appartementje als ze over een paar weken op vakantie komen. Het visum van Gino is weer voor een maand verlengd bij de immigratie in Laem Nhop. Als Gino weer vertrokken is gaat Henk nog even op pad met de scooter. Na een klein uurtje verschijnt hij weer en hij blijkt een broodrooster gekocht te hebben. Nou, het is al heel wat dat hij die heeft weten te bemachtigen op dit eiland. We besluiten hem meteen uit te proberen en genieten even later van heerlijke geroosterde boterhammen met suiker. Smullen dus. Voldaan ga ik nog even wat liggen lezen op bed. Pitt nestelt zich slaperig tegen mij aan. Als de schemering valt steek ik buiten de kaarsjes en de muggenwierook aan. We genieten van de rust en de zonsondergang. Tegen achten besluiten we dat het tijd wordt dat we een hapje gaan eten. Als we binnen komen horen we ontzettend hard gekrabbel vlak bij de airco. Ik pak de zaklamp en probeer te ontdekken welk beest een dergelijk geluid maakt. Er valt echter niets te zien achter de airco. Het geluid lijkt zich even te verplaatsen richting badkamer. Terwijl ik het lichtknopje aan doe trek ik gelijktijdig de deur open. Helaas, weer niets. Volgende keer dan maar beter. We rijden naar White Sand Beach waar we in een sfeervol restaurant heerlijke vleesspiezen eten met geroosterde ui, tomaat en ananas. Ik bestel er lekkere frietjes bij, terwijl Henk geniet van een overheerlijke aardappelsalade. De cola die we bestellen word ingeschonken in……bierglazen!! Ha, ha.. Aan de tafel naast ons zit een stel bier te drinken uit limonadeglazen. Lachen. Dat is nou typisch Thailand. Op de achtergrond klinkt zachte sfeermuziek. We bewonderen de enorm grote waaierbomen die in de tuin staan. Ze zijn werkelijk schitterend. Jammer genoeg lukt het niet er een foto van te maken. Met volle buiken keren we terug naar ons hutje. Buiten branden verschillende kleine lampjes. Ik besluit mijn bed op te zoeken terwijl Henk nog even op het eiland rond kijkt. Ik stap in bed terwijl ik de zaklamp binnen handbereik leg. Mocht het beest zich toevallig laten zien dan kan ik in ieder geval zien om welk beest het gaat. Ik hoor op de achtergrond zachtjes de bas van de naast gelegen nachtclub terwijl ik langzaam in slaap sukkel.

Beestjes, beestjes, allemaal beestjes

Om half vijf die nacht zitten we allebei rechtop in bed! We zijn wakker geworden van een hard gekrab en gekrabbel bij de airco! Gatver!! Ik begin mij langzamerhand toch wel te ergeren aan de overlast die we van het ongedierte ondervinden. We luisteren een tijdje naar de geluiden zonder de moed te kunnen opbrengen om te gaan kijken wat het nou is. We zijn moe. We sukkelen weer in slaap om tegen zeven uur weer wakker te worden. Als Henk de doucheruimte inloopt blijken er twee gigantisch grote kakkerlakken hun intrek te hebben genomen. Bah! Een ferme druk op de gifbus maakt snel een vroegtijdig einde aan hun leven. Zekerheidshalve spoelt Henk ze door het toilet. Zo, die zullen zeker niet meer terugkomen. Ik zet koffie en rooster een aantal boterhammen. Helaas de broodrooster functioneert niet meer. Balen. Henk doet nog een paar pogingen het ding weer aan de praat te krijgen, maar helaas, zonder resultaat. Hij doet het apparaat in een plastic tas en stapt op zijn scooter om verhaal te gaan halen bij de winkelier. Vervelend dat we gisteren meteen de verpakking van de broodrooster hebben weggegooid. Na amper een kwartiertje is Henk weer terug, met een nieuwe broodrooster. Even later smullen we alsnog van geroosterde boterhammen met jam en suiker. Voor ieder van ons zijn er nog net twee sneetjes want het brood is op. Terwijl ik aan de schoonmaak ga en het wasgoed van de lijn haal gaat Henk een stukje wandelen met Pitt. Dan begeven we ons eerst naar het internetcafé om te kijken of het broer Gerard gelukt is de link voor een fotoalbum en ons gastenboek weer op onze site te zetten. Inderdaad, het is hem gelukt. Opgelucht halen we adem. We kijken alvast hoe het digitale fotoalbum werkt zodat we later op de dag direct aan de slag kunnen met het downloaden van foto’s. Onze vrienden uit Nederland zijn inmiddels al gearriveerd in Thailand en Sonja heeft haar eerste massage al gehad. Hier kan ze zo van genieten. Op de hoek nemen we meteen wat boodschappen mee. Het lijkt mij warempel ook nog om twee damesslips te bemachtigen die passen. Meestal zijn zelfs de grootste maten nog te klein voor het postuur van ons Europeanen, ha, ha. Er staan wel kinderlijke poppetjes op de slips, zoals op bijna alles in Thailand, maar oké, ik doe het er mee. Als we weer thuis zijn krijgt Pitt eerst een lekker yoghurttoetje. In een mum van tijd zit zijn hele snoet vol. Het is een erg grappig gezicht. Daarna gaan we aan de slag met het verhaal voor onze site en om foto’s op de stick te zetten. Pitt begint met zijn hypnose-act. De boodschap komt over. Hij wil wandelen. Na de wandeling komt de buurvrouw ons een soort Thaise kleine oliebollen brengen. Vol verwachting nemen we een hap. Bah, het smaakt vreselijk. Nee, dit is dus niet aan ons besteed. De buren die iets verderop wonen zitten ook buiten te keuvelen. Het is toch heerlijk dit buitenleven. We besluiten nog even naar het internetcafé te gaan om onze site bij te werken en een hapje te gaan eten. In een Thais restaurantje genieten we van heerlijke garnalenkoekjes met friet en gebakken rijst met varkensvlees en knapperige groenten. Op tafel staat een rol toiletpapier die dienst doet als servetten. Ja, toiletpapier is hier multifunctioneel. Als we terug zijn bij ons hutje installeren we ons buiten bij kaarslicht. De kleine gekko, die er gisteren ook zat, lijkt absoluut niet bang te zijn voor mijn nabijheid. Het lijkt zelfs wel alsof hij het als veilig ervaart. Hij zit tegen de houten balken, slechts op tien centimeter afstand en jaagt actief op de kleine muggen die ronddansen. De stilte wordt doorbroken door het getjilp van sprinkhanen en de kusgeluidjes van de gekko’s. We genieten van onze ijskoude Singha en zitten stilzwijgend te genieten van onze nieuwe omgeving. Rond tienen besluit ik mijn bed op te zoeken. Voor Henk is dit een veel te vroeg tijdstip en hij wil nog even wat gaan drinken. Hij sluit de deur af en staat binnen een minuut weer binnen. Hij is erg geschrokken van een beest dat uit de vuilnisbak schoot toen hij iets weg wilde gooien. Ik schiet in de lach. Zo’n grote vent en dan bang voor een beest dat waarschijnlijk nog banger voor hem is. Ik stel hem gerust waarna hij zijn weg vervolgd richting scooter. In de doucheruimte laat ik de lap aan. Ervaring heeft geleerd dat dit kakkerlakken weert. Ja, de muggen en vele vliegjes zullen er zeker door aangetrokken worden, maar altijd nog beter dan die grote kakkerlakken. Ook de leeslamp boven het bed blijft aan zodat we direct het beest kunnen bekijken dat ons iedere keer uit onze slaap houdt. Tegen drieën zijn we alle twee weer wakker door het harde gekras en gekrabbel bij de airco. Henk heeft er genoeg van en slaat een paar keer hard tegen de airco. Helaas zonder resultaat. Het beest laat zich niet afschrikken. Vreemd. Een tiental minuten later meen ik vanuit mijn ooghoeken iets langs de trap te zien rennen. Zou het gezichtsbedrog zijn geweest, vraag ik mij af ?? Ik lig doodstil te luisteren maar hoor niets. Dan, na een paar minuten opnieuw harde geluiden. Getrippel en gepiep. Het is duidelijk dat er zich iets boven bevind. Uiteindelijk liggen we tot half vijf wakker en sukkelen dan eindelijk weer in slaap.

Die vrijdag, 28 januari 2005, worden we rond achten wakker. We zijn allebei nog vreselijk moe door het slaaptekort. Ik besluit mijn speurtocht naar het beest voort te zetten en ga eerst boven kijken of ik uitwerpselen kan vinden. Niets. Ook achter het hutje is niets te zien. Tegen de motor van de airco staat een stuk golfplaat. Ik besluit het wat steviger neer te zetten zodat het niet heen en weer kan wiebelen als er een beest tegenaan kruipt. Iets verder ligt een stuk toiletpapier. Dat kan ik wel eens in de opening langs de aircobuizen stoppen. Ik raap het op en zie dat er iets uitvalt. Ik buk mij om te kijken wat het is. Gatver, het is een gebruikte condoom!!!! Wie zijn er in hemelsnaam zo onromantisch om hier achter ons hutje de liefde te gaan bedrijven?? Ik vervolg mijn weg en ontdenk achter ons hutje een grote rubberplantage. In de lege kokosnoothelften die aan iedere boom hangen zitten een paar druppels harde rubber. Iets verderop staat een grote bananenboom met kleine bananen. Ik besluit twee lege kokosnoothelften mee te nemen om er een asbak van te gaan maken. Vervolgens gaan we eerst in een winkel op zoek naar een goede zaklantaarn en wat kaarsjes. De kaarsjes blijken een probleem te vormen. Nergens kunnen we bruikbare kaarsen vinden voor buiten. Overal liggen wel de dunne lange kaarsen die de Thaise mensen voor Boeddha aansteken, maar daar hebben we niets aan. Het is toch een vreemd eiland met veel beperkingen. Henk vindt een nieuwe zonnebril. De afgelopen vier dagen is hij er al twee kwijt geworden. Ik ben benieuwd hoelang hij van deze plezier heeft. Als we weer bij ons hutje aankomen nestelen we ons even buiten neer bij de verkoelende wind van de ventilator. Het is warm. Het hutje naast ons blijkt nu bewoond te zijn. Een broer van de Engelsman heeft er tijdelijk zijn intrek genomen. Ik lees een aantal artikelen in de krant. Er blijken in Thailand veel onofficiële vermisten van Birmese afkomst te zijn sinds de noodlottige dag van de tsunami. Het gaat hier om mensen die illegaal in Thailand verbleven. Veel familieleden en vrienden van de getroffen Birmezen durven geen aangifte te doen bij te politie uit angst het land uitgezet te worden. Ook de werkgevers die deze mensen in dienst hadden doen geen aangifte uit angst voor represailles. Ja, het is een vreselijk drama dat vele malen meer slachtoffers heeft gemaakt dan officiële cijfers ooit zullen weergeven. We gaan ’s-Avonds even bij Gino en Katay langs en bestellen een heerlijke gevulde goulashsoep. Het smaakt werkelijk verrukkelijk en zit boordevol vlees. De kandidaten die zich hadden gemeld voor de lege panden van Gino hebben helaas afgehaakt. Gino’s vader raakt met Henk in gesprek over hun diensttijd in Nederland. Samen halen ze herinneringen op. Het is leuk om naar te luisteren. Gino heeft van medewerkers van de Thaise bank gehoord dat ze iemand zoeken die hun Engelse les wil geven tegen betaling. Hij vraagt of dit iets voor mij zou kunnen zijn. Ik denk er korte tijd over na en kom tot de conclusie dat ik mijzelf hier niet de juiste persoon voor vind. Uiteraard heb ik een bachelor-degree en het benodigde TEFL-diploma om Engelse les te mogen geven, maar Engelse les geven aan kinderen is toch wel even iets anders dan business Engels geven aan bankmedewerkers. Bovendien zou ik samen met de bank een werkvergunning moeten gaan regelen. Ik leen van Gino een paar mooie boeken. Het ene boek is geschreven door Sjon Hauser en draagt de titel ‘Zacht als zijde en buigzaam als bamboe’. Het boek gaat over een man die jaren in Thailand heeft gewoond. In het boek beschrijft hij zijn belevenissen en gaat verder in op de Thaise gewoonten en cultuur. Het lijkt mij een heerlijk boek om te lezen. Het andere boek is geschreven door Peter R. de Vries, en gaat over de verschillende zaken waar hij bij betrokken is geweest de afgelopen jaren. Ook een erg leuk boek. Een vlotte Duitse jongen van in de twintig neemt even later plaats aan onze tafel. Hij is al een jaar in Thailand en verbleef tot 13 januari van dit jaar op Phuket. Hij is gelukkig persoonlijk niet getroffen door de tsunami. Zijn kamer lag een stuk verder landinwaarts. In Phuket heeft hij vele pogingen ondernomen om een baantje te vinden aan een of andere school. Helaas zonder resultaat. Het is hem deze week echter gelukt een vrijwilligersbaan te vinden op een school in het afgelegen vissersdorpje Salek Phet, aan de andere kant van het eiland. Hij geeft Engelse les aan de leerlingen van de school. De leeftijd van de kinderen varieert van heel jong tot een jaar of zeventien. Met name de oudere kinderen vormen voor hem een regelrechte uitdaging. Gelukkig spreekt hij een aantal Thaise woorden. De schoolleiding heeft hem een kamer aangeboden en goedkope maaltijden in ruil voor zijn diensten. Het zal voor hem moeilijk worden een betaalde baan als onderwijzer te vinden. Hij heeft helaas geen bachelor-degree en geen TEFL-diploma. Ook een werkvergunning ontbreekt. Veel scholen nemen zich niet de moeite de benodigde papieren voor buitenlandse werknemers in te vullen zodat ze legaal kunnen werken. Nu is dat ook een behoorlijk ingewikkelde bureaucratische aangelegenheid. De school moet op papier onder andere totale inzage geven in hun statuten. Maar zonder werkvergunning (ook voor vrijwilligerswerk) loopt deze jongen een groot risico dat hij een flinke boete moet betalen en door de Thaise overheid het stempel krijgt van persona non grata, ofwel ongewenst vreemdeling, waardoor hij na uitwijzing niet meer welkom is in Thailand. En dat enkel omdat hij iets om handen wil hebben, ervaring wil opdoen en de kinderen van Thailand wil helpen. We nemen na een aantal uren afscheid en tuffen op de scooter de duisternis weer in op weg naar ons hutje.

Midden in de nacht worden we opnieuw gewekt door hard gekrabbel bij de airco. Het begint nu toch wel echt vervelend te worden! De volgende ochtend vind ik opnieuw een aantal zwarte keuteltjes. We hebben nog steeds geen idee welk dier ons uit onze slaap houd. Na de koffie besluit ik de ramen van het hutje maar eens te gaan lappen. Er zit zo’n dikke laag vuil tegenaan dat we amper nog naar buiten kunnen kijken. Sinds onze intrek in het hutje hebben we ook nog niemand gezien die komt schoonmaken, zoals was beloofd. Op zich vind ik dat geen probleem, maar het zou natuurlijk wel handig zijn als we weten waar we aan toe zijn. En als we al zelf moeten schoonmaken zou het ook fijn zijn als de benodigde schoonmaakspullen aanwezig zouden zijn. Maar bij het ontbreken daarvan besluit ik maar aan de slag te gaan met afwasmiddel, water, kranten en toiletpapier. Echt zoals de Thais dus ook hun ramen lappen. Ik haal bij de overburen de waterslang op die buiten ligt en sluit hem aan op de waterkraan buiten ons hutje. Als ik de kraan opendraai spuit het water alle kanten op behalve uit de slang. Onderzoek wijst uit dat de slang in het midden aan elkaar geschoven was en door de waterdruk losgeschoten is. Nadat de slang weer aan elkaar zit spuit ik eerst wat afwasmiddel tegen de ruiten en sproei ze daarna af met water. Al snel ben ik zelf natter dan de ruiten, ha, ha. Daarna probeer ik de ramen droog te wrijven met krantenpapier. Een hele klus. Het Thaise meisje kijkt vol belangstelling naar mijn inspanningen. Ik vraag mij af wat bij zichzelf denkt.

Als deze klus geklaard is zet ik mij met Pitt in de schaduw op de schommelbank vlak bij ons huis. Het is tijd voor een goede borstelbeurt. Henk is ondertussen zijn derde paar slippers gaan kopen sinds zijn aankomst in Thailand. Tja dan gaat het met mijn 21 bath slippers toch wel even iets beter, ha, ha. Pitt is net naar binnen gelopen als ik een grote zwarte schorpioen ontdek op ons kleine terras. Het beest steekt gevaarlijk zijn achterste omhoog, klaar om te steken. Oei. Ik ben blij dat ik hem op tijd ontdek heb en zwieper hem met de bezem van het terras af. Daarna nestel ik mij in de stoel met het boek van Sjon Hauser. Tegen zonsondergang maken we een wandeling met Pitt naar de zee. Het stuk land waar we overheen lopen staat vol met lage palmbomen. Vooraan wonen de Thaise beheerders van de grond in golfplaten hutjes. Een Thaise vrouw zit met haar jonge kinderen zitten bij een vuurtje. Aan de rechterkant bevinden zich een viertal rieten hutjes die verhuurd worden aan toeristen. We genieten van de schitterde zonsondergang. Tevreden lopen we weer terug naar ons hutje waar de Thaise eigenaar ons vraagt of we met hem willen gaan vissen om zeven uur. We zullen dan ongeveer twee uur ’s-nachts terug zijn. Verwachtingsvol kijkt Henk mij aan. Oké. We doen het. Een blik op ons horloge verteld ons dat we ons wel moeten haasten. Het is al zes uur en we moeten nog een hapje gaan eten. Gemakshalve besluiten we aan de overkant bij de ‘Hungry Elephant’te gaan eten. Het is een Frans-Thais restaurant en even later genieten we beide van een heerlijke pfeffersteak met frietjes, salade en vers stokbrood. Het was de moeite waard. Terug bij ons hutje nestelen we ons op het terras en steken de kaarsjes aan. Na een klein half uurtje komt de Thaise eigenaar vertellen dat het vissen helaas niet door kan gaan omdat er iets tussen gekomen is. Henk kijkt teleurgesteld, maar ik ben stiekem wel blij met de situatie. In plaats van te gaan vissen gaan we even naar het internetcafé en daarna nog even naar Malibu. Een piepklein poesje nestelde zich tevreden op mijn schoot en valt al spinnend in een diepe slaap. Opnieuw is het onbekende beest dat ons uit onze slaap houd onderwerp van gesprek. We besluiten, zodra we terug zijn, de golfplaat achter het hutje te verwijderen. Mogelijk dat dat iets uithaalt. Die nacht slapen we heerlijk. We hebben geen luiden meer gehoord.

Om half acht worden we uitgerust wakker. De zon staat alweer hoog aan de hemel. We willen er vandaag een stranddagje van maken. Hoewel we sinds onze aankomst in Thailand dagelijks naar het strand kunnen maken we er weinig gebruik van. Het zal wel te vergelijken zijn met mensen die in Scheveningen wonen en ook niet dagelijks naar het strand zijn. Het is echter wel fijn te weten dat we de mogelijkheid hebben. Dat is de voornaamste reden waarom het wonen in het Noorden van Thailand mij niet echt aanspreekt. Na het ontbijt bij Penny rijden we met Pitt naar White Sand Beach. Bij gebrek aan strandstoelen spreiden we onze handdoeken uit op het fijne witte poederzand. Pitt begint direct een diepe kuil te graven en even later zit hij van onder tot boven onder het zand. Het is een komisch gezicht. Verkopers proberen zonder aandringen hun waren te slijten aan de enkele toerist die op het strand ontspanning zoekt. Massagedames proberen je over te halen om een massage te nemen. We genieten van de rust en luisteren naar het ruizen van de golven. Het is een raar idee dat dezelfde golven die zoveel rampspoed over zoveel mensen hebben gebracht nu een rustgevend effect kunnen hebben. Als we weer in ons hutje zijn komt de Thaise buurvrouw ons een tros kleine Thaise bananen brengen. Henk weet uit ervaring dat deze niet echt lekker zijn, dus ik leg ze maar op de koelkast binnen. Ik besluit vanavond maar eens vroeg naar bed te gaan. Als ik rond negenen binnen kom blijkt er een halve banaan opgegeten te zijn! Wat een brutaliteit heeft dat beest! Ik begin steeds nieuwsgieriger te worden naar het beest. De bananen krijgen een plekje in de afgesloten emmer en ik nestel mij in bed met het boek van Sjon Hauser. Mijn slaap word nog even verstoord door wat geritsel, maar ik kan het niet opbrengen uit te gaan zoeken welk beest het veroorzaakt.

De volgende ochtend vraag ik eerst bij Henk na of hij toevallig van de bananen heeft gegeten. Nee, dus. Eigenlijk wist ik dat al wel. Ik vertel hem over de aangevreten banaan. Hij verbaasd zich er ook over dat het beest zoveel lef heeft gehad terwijl wij een meter verder op het terras zaten. Vandaag vertrekken onze Thaise buurvouw en haar Engelse vriend naar hun eigen bungalow iets verderop. Ze zijn druk in de weer om een enorme hoeveelheid bagage in de pick-up te stouwen. Wij genieten van onze koffie terwijl we geamuseerd kijken naar hun inspanningen. Als we afscheid van hun hebben genomen besluiten we dat we vandaag naar het vissersdorpje Bang Bao gaan. Het dorpje waar we na ons vorige bezoek tegen de grond geklapt zijn met de scooter! Oei, als dat maar goed gaat! De heenweg zal geen probleem vormen, maar terug. Mijn maag begint al op te spelen bij de gedachte. Ik probeer het te negeren en geniet van het uitzicht onderweg. Het is werkelijk een schitterende route. Het eiland is onvoorstelbaar dicht begroeid en groen en de extreme hoogteverschillen leiden tot spectaculaire uitzichten over de haast verlaten baaien en stranden. Aangekomen in Bang Bao bewonderen we de vele levende vissen, krabben en andere dieren die in de bakken zitten, klaar om geconsumeerd te worden. Er zitten beesten tussen die we werkelijk geen van beide ooit gezien hebben. In een vitrine zien we allerlei heerlijke broodjes en gebaksoorten liggen. We kunnen de verleiding niet weerstaan. Even later genieten we van een superverse berlinerbol met vanillecream. Heerlijk! We kijken lachend naar de spelende kinderen en begrijpen niet dat ze nooit van de hoge planken vallen. Na een uurtje stappen we eerst op de scooter om aan de terug weg te beginnen. Tja, het zal er toch eens van moeten komen. Vlak voor het punt waar de vorige keer zijn gevallen maken we eerst nog even een pitstop. We moeten eerst moed verzamelen en bestellen ieder een Singha. Een Thaise jongen draagt een grote hoeveelheid dozen op zijn rug. Na de Singha stappen we weer op de scooter en na een keer diep adem te hebben gehaald tuffen we de steile berg op. Gelukkig, het gaat allemaal goed. Opgelucht halen we weer adem. In het eerst volgende dorpje kopen we een paar kaarsjes en olielampjes. Keus is niet. De olielampjes zijn oerlelijk, maar functioneel. Lampolie verkopen ze in de winkel niet. Opnieuw valt ons hoe beperkt het eiland is als je spullen wilt kopen. We doen nog een poging bij Foodland. Nee, geurloze lampolie kennen ze niet, wel gewone stookolie. Oké, dan kopen we dat maar. We nemen rattenvergif mee. Ik kijk nog even rond of ze een zwart of bruin wenkbrauwpotlood verkopen. Niets. In ons hutje aangekomen blijkt het beest aan een plastic zak in de kast te hebben geknabbeld. En dat blijkt nog niet alles te zijn! Er zit een gat in mijn nieuwe shirt! Shit!! Hier baal ik toch wel van. Ook aan de lege plastic tas die aan de stoel hangt heeft hij geknaagd. We besluiten een lege koffer van boven te halen en daar mijn kleren in te doen. Het zal al niet gekker moeten worden. Nadat de koffer is ingepakt stop ik een grote hoeveelheid rattenvergif in een stuk banaan. Eigenlijk zijn we hier geen voorstander van, omdat je niet weet waar zo’n beest blijft als hij dood gaat. Maar, we hebben geen andere keus. We laten de lamp binnen aan en gaan op het terras zitten kijken wat er gebeurt. Na een uur ligt de banaan nog steeds onaangeroerd op de koelkast. Onze magen beginnen te knorren en we gaan in het restaurant tegenover ons Thais eten. Als we weer terug zijn ligt de banaan nog steeds onaangeroerd. Henk gaat binnen patience zitten spelen op de computer. Even later komt hij vragen of ik de stoel buiten verschoof. Nee, dus. Het blijkt dat hij binnen dus een hard geluid heeft gehoord. De Thaise buren die achter de bosjes in golfplaten hutjes wonen, blijken dolle pret te hebben. Er klinkt Thaise muziek en veel gelach. Het is leuk om naar te luisteren. Ik ben blij dat we besloten hebben deze week een kijkje te gaan nemen in Trat. Dit mooie eiland kent toch wel erg veel beperkingen. Mijn gedachten gaan naar de verschillen tussen Phuket en Koh Chang. Hier zijn geen grote supermarkten, geen schietbanen, geen kartbaan, geen bungeedump, geen sportscholen, geen Thais boksen, geen schoenenzaak, weinig kledingzaken, geen meubelzaken, weinig make-up en parfum, vrijwel geen koelhouders voor drank, geen verfrissingsdoekjes, geen onderzetters, weinig girliebars, geen dierenarts, geen verkeerslichten, geen straatverlichting. Kortom teveel om op te noemen. Wat het eiland dan wel heeft? Mooie rustige stranden met wit poederstrand, veel natuurschoon, leuke reggeabars, een aantal goede restaurants en een leuk uitgaansleven ’s-Avonds op het strand.

Die nacht worden we opnieuw een aantal keren gewekt door geritsel en gepiep. Vanaf kwart voor zes kunnen we niet meer in slaap komen door de geluiden die in ons hutje klinken. Zachtjes loop ik naar buiten met de zaklamp. Ik schijn naar boven en zie vlak boven mijn hoofd een supergrote oranje gevlekte hagedis zitten die mij nauwlettend zit aan te kijken. Hij lijkt niet bepaald bang te zijn. Na een tijdje trekt hij zich terug in een spelonk in het hout van het hutje. Zou dat het beest zijn dat onze al die ellende bezorgt? Wat weet ik eigenlijk van hagedissen? Ik kan mij niet voorstellen dat ze kunnen piepen en van hondenstaafjes eten. Rond zevenen word Henk wakker. Ik loop de trap op naar boven en klop een aantal keren hard tegen het hout op de plek waar de hagedis zou moeten zitten. Misschien dat hij tevoorschijn komt. Helaas niets. Wel liggen er boven een gigantische hoeveelheid ovalen zwarte keuteltjes. Het metalen waxinehulsje vol rattenvergif is spoorloos!! Raar!!

De situatie lijkt steeds vreemder te worden. Afwachten maar, wat kunnen we anders? Na de koffie en het ontbijt gaan we broer Jopie een verjaardagskaartje sturen per e-mail. Van Gerar Keuben van de Lions Club heb ik een leuk mailtje gekregen van hun activiteiten voor het weeshuis en de slachtoffers van de tsunami. Henk belt nog even met onze vriendin Sonja, die inmiddels met Jan, Mary en Albert in Pattaya zitten. Ze overwegen om acht dagen naar Koh Chang te komen. Nee, dat is echt veel te lang op een eiland als dit, tenzij je echt van rust houd. We adviseren hun om drie of nachten te blijven. Ze gaan vanavond naar het reisbureau om een en ander te regelen. We verheugen ons echt op hun komst. Als we even later bij Gino langs gaan blijkt hij zich weer kiplekker te voelen. Vreemd, terwijl hij zich gisteren opnieuw erg ziek voelde. Hij had zich zelfs voorgenomen naar de dokter te gaan voor een malariatest. Nu vindt hij dat niet meer nodig. We zijn in ieder geval blij dat hij zich beter voelt. Maar als je in zo’n korte tijd je zo vaak beroerd voelt is het misschien toch verstandiger naar een dokter te gaan. Katay loopt, ondanks de extreme warmte, met een dik vest aan. Ja, de Thais lijken maar zelden last te hebben van de warmte. We drinken bij Malibu nog een lekkere fruitshake als Henk overvallen word door buikkrampen. Ja, ook dat hoort er bij. Hij haast zich naar huis terwijl ik op hem blijf wachten. Een aantal Thaise werklui is eindelijk begonnen met het opruimen van restanten van oude bars op het plein. Op een karretje worden de bars naar elders gebracht. Een mooie groene kikker springt uit de waterbak op het terras van Malibu. Ik leg hem snel op de gevoelige plaat vast. Een nichtje Van Katay komt aanrijden op hun scooter en gaat bij ‘Yes’ naar binnen. Daar zullen Gino en Katay blij mee zijn. Dat betekent dat ze zelf niet op de scooter weg kunnen, terwijl het nichtje slechts een straat verder zit met hun scooter! Zodra Henk terug is halen we bij V-Markt nog een paar boodschappen. Als Henk later het schone wasgoed ophaalt bij onze verhuurster blijkt al mijn witte kleding roze te zijn verkleurd. Shit! Even overwegen we om er mee terug te gaan. Maar wat heeft het voor zin? Morgen maar een fles bleekwater kopen en hopen dat de roze kleur weer verdwijnt. Als ik naar buiten kijk zie ik Henk weer voorbij tuffen op zijn scooter. Tja, de mogelijkheden zijn ook voor hem beperkt hier op dit eiland. Ik verdiep mij verder in de krant. Phuket zal zeer waarschijnlijk vanaf mei een groot water tekort hebben. Ook dat nog! Eerst een hoop narigheid door een teveel aan water, de vloedgolf, en nu een tekort aan water! Mijn hart gaat uit naar de bewoners daar. ‘s-Avonds gaan we Thais eten bij de Italiaan op Koh Chang Plaza. Henk bestelt gebakken rijst met rundvlees en groenten. Ik bestel een noedelgerecht. Veel zin in eten heb ik helaas niet. Mijn darmen vertonen kuren en mijn rug speelt op. Als het meisje de rijst met groenten komt brengen kijkt ze ons vragend aan en wil weten wie van ons de rijst met rundvlees en groenten krijgt. Ze zet het voor Henk neer. We kijken naar de rijst en kunnen geen van beide ook maar één stukje rundvlees ontdekken in de rijst, wel een grote hoeveelheid garnalen. We schieten beide in de lach. Het meisje heeft toch moeilijk over die garnalen heen kunnen kijken, en dan toch beweren dat het rundvlees is. Grappig! Voor een pizza vragen ze tussen de drie en vier euro. Niet echt goedkoop, maar wat wil je ook als je pizza wil eten in Thailand. Alle restaurantjes zitten vol hongerige mensen. De Thaise jongen van het internetcafé staat iets verderop aanstekers te verkopen. Ja, ze zijn hier over het algemeen van alle markten thuis en zitten niet voor een gat gevangen. Als we weer terug zijn bij ons hutje kijkt ons de grote hagedis aan met lodderige ogen. Henk schrikt zich een hoedje van zijn grote afmetingen. Het beest verdwijnt even achter de houten balken om even later weer nieuwsgierig te voorschijn te komen. Zou dit dan echt het dier zijn dat ons al die overlast boord? Henk wil hem een mep geven met de bezem. Zielig hoor. Maar gelukkig is de bezem tekort. Ha, ha. Ik neem een kijkje op de zolder. De hele banaan blijkt verdwenen te zijn! Vreemd. Henk besluit nog even het eilandleven verder te gaan verkennen. Ik heb net de eerste drie regels gelezen van het spannende boek van Peter R. de Vries als ik opgeschrikt word door allerlei geluiden. Er lijkt iets bovenop het dak te springen, boven klinkt hard gekrabbel en getrippel. Ik stap het bed uit en schiet mijn ochtendjas aan. Met de bezem in de aanslag klim ik de trap op en sla wild tegen de houten balken en het dak. Zo, dat zal ze wel verjagen, denk ik. Maar nee hoor, de geluiden blijven. Toch wel enigszins ongerust besluit ik dat er voor nu niets anders op zit dan maar weer naar bed te gaan. Ik besluit de lamp boven aan te laten. De geluiden nemen iets af.

Om zeven uur de volgende ochtend klim ik allereerst de ladder weer op. Al het gif blijkt totaal verdwenen te zijn! De huishoudelijke taken zitten er na een half uurtje weer op. Tijd voor de koffie. Ik bedenk dat onze vrienden, Sonja, Jan, Albert en Mary, alweer een week in Thailand zitten. Wat gaat de tijd toch vreselijk snel. Ik ben benieuwd hoe ze het zullen gaan vinden op Koh Chang. De buurvouw haalt mij uit mijn overpeinzingen als ze fruit komt brengen. Op het schaaltje liggen geel-oranje vruchten. Ze blijken erg vezelachtig te zijn en bevatten vrijwel geen sap. De smaak is werkelijk niet te beschrijven. Het smaakt niet lekker, maar ook niet vies. Apart. Hoe deze vruchten heten? Geen idee, want onze buurvrouw spreekt geen woord Engels. We rijden samen met Pitt op de scooter naar White Sand Beach om bij Cookies te gaan ontbijten. Zoals gewoonlijk krijgt Pitt volop aandacht van het vele personeel van de zaak. De broodjes smaken heerlijk. De kiwishake die ik echter besteld heb smaakt niet echt naar kiwi. Jammer. Na het ontbijt maken we een lange strandwandeling. Na onze terugkomst besluit ik eerst boven maar een beetje de rommel op te gaan ruimen die de onbekende beesten hebben veroorzaakt. Er blijken een grote hoeveelheid keutels te liggen. Bah! En hoe ik alles ook af zoek, het bakje met gif blijft spoorloos. Buiten is het inmiddels erg warm. We brengen de middag luierend door. Tegen zonsondergang zien we een complete familie hagedissen tussen de houten balken buiten zitten. Dat zou dus al die geluiden kunnen verklaren. Henk overweegt om te verhuizen naar het hutje naast ons. Eigenlijk ben ik hier geen voorstander van want het is een stuk kleiner, en wie zegt dat daar geen ongedierte zit? We besluiten het nog een tijdje aan te zien. Voor de zekerheid spuit ik nog eens flink rond met de gifbus.

De volgende ochtend blijkt er opnieuw een bakje met gif te zijn verdwenen! Weer kunnen we niets van het bakje terugvinden. Het zal toch al niet gekker moeten worden. We zullen toch echt andere maatregelen moeten nemen. In de superwinkel zien we grote vierkante platen waar, volgens de verpakking, lijm op zit. Ze zijn bedoeld om ratten mee te vangen. We besluiten er een paar mee te nemen. Baat het niet, schaad het niet. We genieten op het bankje buiten nog even van een heerlijk ijsje, Engelse toffeesmaak. We lopen nog even een zandweg in die naar het plaatselijke ziekenhuis leidt. Henk is er eerder die ochtend al geweest samen met de verhuurder van onze scooter. De man had binnenkort hier een huisje te huur. De andere huisjes heeft hij allemaal voor langere tijd verhuurd, variërend van drie tot vijf jaar. Phoe, ik zou er toch niet aan moeten denken hier zolang op het eiland door te brengen, ondanks de schoonheid van het eiland. Als we het pad oplopen slaat een Thaise familie die op de grond zit te koken ons belangstellend gade. De hutjes hebben lange daken die ongeveer anderhalve meter boven de grond eindigen. Het ziet er grappig uit. Tegenover de hutjes is een bouwplaats waar kinderen tussen het afval spelen. Van alle kanten klinkt hondengeblaf. Veel privacy hebben de mensen die in de hutjes wonen niet. De omgeving doet rommelig aan. Iets verderop wonen Thaise families in golfplaten hutjes. We keren huiswaarts en ik besluit de rattenvallen te installeren boven. In het midden van de lijmplaten leg ik een stukje banaan met blauw gif. Waarschijnlijk zullen we het nodige kabaal horen als een of ander beest erin vast blijft plakken. We besluiten bij Gino en Katay nog een gloulashsoepje te gaan eten. We waren helemaal vergeten dat vandaag de grote dag was van de inzegening van hun horecazaak! Hoewel Gino het niet echt zag zitten, moest en zou er van zijn vriendin een ceremonie plaatsvinden door plaatselijke monniken. Zou dit niet gedaan worden dan zou het zeker tegenspoed en ongeluk brengen. Uiteindelijk is Gino dus overstag gegaan. Hij kreeg van de katay de keuze tussen vijf, zeven of negen monniken. Het werden er vijf. Ik vind het leuk te luisteren naar hoe alles in zijn werk is gegaan die ochtend en was er graag bij aanwezig geweest. ’s-Morgens in alle vroegte hebben ze gezamenlijk de hele zaak ontdaan van meubilair en matten uitgespreid waar de monniken op zouden gaan zitten. Gino heeft vervolgens de monniken, met een geleende pick-up, opgehaald bij de tempel. Nadat de monniken hadden plaatsgenomen volgde een soort gebed die een half uur duurde en werd wierook aangestoken. Daarna mochten Gino en Katay de monniken eten voorzetten en deden de monniken zich tegoed aan de maaltijd. Gino is nog steeds heel sceptisch over de gebeurtenis en de noodzaak ervan. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat dit onderdeel is van de Thaise cultuur en hij zich als buitenlander toch zal moeten aanpassen aan deze gebruiken wil hij hier een zaak runnen. Gino’s vader staat voor dit soort zaken meer open. Gezamenlijk kijken we naar de opnamen die ze van de ceremonie hebben gemaakt. Het ziet er indrukwekkend uit. Vervolgens kijken we nog naar de beelden die ze in oktober 2004 op Patong hebben gemaakt. De regen was destijds zo heftig dat mensen in korte tijd tot bijna hun middel in het water liepen. Vol verbazing kijk ik naar de beelden. Eén toerist is destijds zelfs omgekomen doordat hij geëlektrocuteerd werd door een elektriciteitskabel. Aansluitend kijken we nog even naar de beelden die ze opgenomen hebben op Koh Samui. Het ziet er allemaal gezellig uit. Onvermijdbaar komt daarna het gesprek op de beesten die ons al tijden uit onze slaap houden. Gino denkt dat het een soort zeldzame leguaan is. Ik denk dat hij het bij het verkeerde eind heeft en we laten hun een foto zien van de hagedis die in ons hutje woont. Katay weet te vertellen dat het een Toeki is die leeft van muggen. Nou, die van ons niet hoor, die eet banaan en hondenstaafjes. We schieten dus niet echt iets op met de informatie van Katay. We praten samen nog wat over de verschillen in mentaliteit tussen de Thais en ons buitenlanders. Gino en Ton storen zich vreselijk aan de ongeïnteresseerde houding die het Thaise personeel aan de dag legt voor de zaak. Nog niet één keer heeft een van hun bijvoorbeeld gezegd dat er veel werk verricht is en het resultaat er wezen mag. Wij kunnen dit beamen, het is ons de afgelopen maanden ook vaak opgevallen dat de meeste Thais vooral in hun eigen doen en laten geïnteresseerd zijn en een erg vertekend beeld van de buitenlanders heeft. Buitenlanders zijn allemaal rijk. We hebben in het verleden al vaak proberen uit te leggen dat wij in Europa meer verdienen maar dat ook de kosten vele malen hoger zijn. Dit kunnen of willen ze echter niet bevatten. Ook stoort vooral Gino zich aan het feit dat zelfs de simpelste opdracht dagelijks herhaald moet worden en het zelfs dan nog lijkt alsof ze totaal hun eigen gang gaan. Tja, wij zijn nu eenmaal heel anders dan zij. We besluiten huiswaarts te keren om te kijken of de rattenvallen hun werk al hebben gedaan. Zodra we de deur open horen we direct al een luid gepiep. Bingo! Ik haast mij nieuwsgierig de trap op en zou bijna van verbazing weer naar beneden vallen. Er blijken echt twee ratten in de val te zitten! Een volwassen en een jonge rat proberen zich uit aller macht te bevrijden van de plakkende lijm. Dat hadden we nu toch werkelijk niet gedacht. Ratten! Ik denk meteen aan de hagedissenfamilie die we de schuld gaven van de overlast en de keren dat we druk in de weer zijn geweest met muggenvergif. Een schuldgevoel bekruipt mij. Voorzichtig pak ik de lijmplaat met de spartelende en piepende ratten en daal weer af naar beneden. Henk vindt die spartelende beesten maar niets. Wat nu? Ik besluit de plaat met beesten en al aan de overkant van de weg neer te gooien, halverwege de zee. In het donker ga ik op pad met de zaklamp. Even later hebben de beesten een laatste rustplaatsje gekregen tussen de palmbomen. Tevreden keer ik weer huiswaarts. Morgen meteen maar nieuwe platen halen, want waarschijnlijk zitten er nog veel meer. Terwijl ik mijn bed opzoek maakt Henk nog een rondje over het eiland. Binnen een half uur ben ik vertrokken naar dromenland.

Vandaag, vrijdag 9 februari 2005, gaan we naar Trat. Ik zit om zes uur ’s-morgens al de krant te lezen. Mijn blik valt op een artikel over Pnang Nha, waar men opnieuw de zoektocht heeft gestart naar overledenen van de tsunami. Vreselijk. Een ander artikel meldt dat de olifanten in het zuiden onvoldoende eten hebben nu er vrijwel geen geld meer binnenkomt door het lage aantal toeristen. Iedere olifant blijkt dagelijks zo’n 350 kilo voedsel nodig te hebben. Tjongejonge, dat is een enorme berg! De olifant is een symbool van Thailand. Ze deden vroeger de zware sjouwwerkzaamheden in de jungle, maar zijn door de inzet van machines overbodig geworden. Een zelfstandig leven in de jungle zit er voor deze olifanten niet meer in. Niet alleen zijn ze het gewend dat de mahouts voor hun zorgen en zijn ze bijna allemaal in gevangenschap geboren, maar een groot deel van de jungle is ook ontbost. Triest hoor, dat de tsunami zelfs verstrekkende gevolgen voor de dieren heeft.

Na de koffie maken we ons gereed om naar Trat te vertrekken. Op de scooter rijden we naar de pier en maken met de ferrie de dertig minuten durende overtocht naar de overkant. Dan hebben we nog een tocht van ongeveer zesentwintig kilometer op de scooter voor de boeg. De weg ligt er verlaten bij. We zien veel typisch Thaise huisjes op palen met weinig tot geen comfort voor de Thaise families die er wonen. Ze leven binnen op matjes, slapen op een dunne matras op de grond. In een hoekje staan de potten en pannen opeen gestapeld. Ze leven hetzelfde als onze Thaise buren, maar zijn tevreden met het weinige dat ze bezitten. In Trat aangekomen gaan we allereerst naar de Department Store, de enige grote winkel van Trat.  In het souterrain bevindt zich de supermarkt. Ik sla direct een grote hoeveelheid hondenstaafjes voor Pitt in en een kauwbot. Daarna nemen we boven een kijkje. De afdeling van de herenkleding ziet er schitterend uit. Rekken vol overhemden hangen strak in de rekken, ze hebben werkelijk iedere kleur die ja maar bedenken kunt. De damesafdeling vormt hierbij een schril contrast. Het lijkt wel of ze enkel strakke kleurloze kantoorkleding verkopen in maat 34-36. We wandelen door de afdeling waar ze beddenovertrekken, handdoeken, elektronica en kinderkleding verkopen. Bij een kleine make-up afdeling vraag ik of ze ook zwarte wenkbrauwpotloden verkopen. Nee dus! Dan maar een bruine. We moeten 450 Bath betalen. Dat is omgerekend negen euro! Schandalig duur. Naast het winkelcentrum zit KFC. Nee, we hebben beide geen zin in een vette hap. We lopen naar buiten. Het is heet. Aan de linkerkant zien we nog een elektronicazaak. We lopen naar binnen voor platte batterijen. Ze blijken ze warempel te verkopen. Even later verlaten we de winkel met batterijen en een oranje kerstverlichting voor buiten. Ja, we moeten ons hutje toch een beetje gezellig maken, vind ik. We steken de drukke straat over en ontdekken aan de overkant een grote markt. Gezellig. We kijken onze ogen uit bij de verschillende kraampjes. Ze verkopen er echt van alles. Een groot deel van de kraampjes bestaat uit eetstalletjes en stalletjes waar men allerlei groenten, fruit en kruiden verkoopt. We genieten van het geroezemoes om ons heen en snuiven de verschillende geuren op. Heerlijk! We voelen ons hier echt thuis. Een wereld van verschil met het stille, maar mooie eiland waar we nu wonen. Iets verderop blijkt een overdekte markt te zijn. We kunnen het niet nalaten deze ook af te struinen. De sfeer is ronduit gemoedelijk. Van alle kanten lachen de mensen je vriendelijk toe en nodigen je uit hun waren te proeven. Sommige verkopen grote manden vol garnalenpasta, de lokale specialiteit. We nemen plaats aan een van de opgestelde tafels en smullen even later van heerlijk gemarineerde vleesstokjes en Singha. Oei, wat hebben we dat gemist de afgelopen tijd. Voldaan keren we weer huiswaarts want we hebben nog een lange reis voor de boeg. Met weemoed werpen we nog een blik op de stad en stappen op de scooter. Op de terugweg maak ik een aantal foto’s van de ronde en vierkante hoeden die aan stellages hangen of op de stoep liggen te drogen. Het is een specialiteit van het dorpje Ban Nam Chiao. De hoeden worden ngop genoemd en gemaakt van bamboe- en palmbladeren. Op de pier hangen een kleurrijk stel hippies rond. Ze zijn een oude auto aan het repareren. Het is amusant om te kijken hoe ze als bezetenen hun best doen het ding weer aan de praat te krijgen. Na een kwartiertje slaat de motor aan en rijden ze een rondje. Een oorverdovende knal volgt. Maar hij doet het nog. Een donkere jongen met rastaharen en gehaakt mutsje met felle kleurtjes neemt op de passagiersstoel plaats en ze tuffen de lange zandweg op. De ferrie die ons naar de overkant zal brengen blijkt deze keer een enorme roestbak te zijn. Opnieuw kijken we vol bewondering hoe de chauffeurs van de voertuigen aanwijzingen krijgen hun voertuigen strak naast elkaar te parkeren. Als ze niet snel uitstappen zijn ze zelfs verplicht in hun auto te blijven zitten. Langzaam maar zeker stroomt de boot vol met toeristen. Vele van hen maken voor het eerst de oversteek naar Koh Chang. Van sommige gezichten is de irritatie af te lezen. Anderen nestelen zich met hun bagage op een stoel en kijken verwachtingsvol om zich heen. Als we in de verte de hoge bergen van Koh Chang zien opdoemen vragen we ons af of Sonja, Jan, Albert en Mary maandag ook zo onder de indruk zullen zijn als ze aankomen. We zijn natuurlijk nog benieuwder hoe ze de steile bergen zullen gaan vinden. In een van onze mailtjes hebben we hun nadrukkelijk geadviseerd om vooral te regelen dat het hotel waar ze overnachten hun komt ophalen van de pier. Het is hun niet aan te moedigen met een grote hoeveelheid andere toeristen in een gedeelde taxi te gaan zitten. Misschien moeten ze dan zelfs wel op treeplank blijven staan! Vreselijk, en bovendien levensgevaarlijk. Als we der steile bergen weer op rijden op onze scooter passeren onze enkele taxi’s vol toeristen. We zien hun verschrikte gezichten en kunnen bijna horen hoe ze hun adem inhouden als er weer een haarspeldbocht in zicht komt. Ja, het is en blijft indrukwekkend. Thuis aangekomen geniet Pitt met volle teugen van de nieuwe hondensnacks. Daarna maak ik eerst de oranje verlichting aan de balk buiten op het terras. We zijn benieuwd welk effect het heeft als het donker is. We halen aan de overkant een paar boodschappen en kunnen in de verte de oranje gloed al zien. Het ziet er knus uit. Die nacht worden we opnieuw gewekt door hard gepiep….

Het allereerste wat ik de volgende ochtend hoor is dat mijn oudste schoonzusje lelijk gevallen is en in het ziekenhuis ligt. Henk blijkt een sms-je van zijn jongste zusje te hebben gehad. Het schijnt dat haar rug gebroken is. Hier schrikken we toch wel van. Vooral omdat ze door haar ziekte al weinig lichamelijke weerstand heeft. Terwijl ik het nog op mij in laat werken loop ik de trap op naar boven. Er blijkt een kleine rat in de lijmval te zitten. In de hoop dat ik de val nog kan gebruiken begin ik het beest aan de staart te trekken. Oei, wat zit dat beest stevig vastgeplakt. Ik trek nog harder en hou even later alleen een stuk staart in de hand. Bah! Nou, dat schiet dus niet op. Ik kieper het beest met plaat en al in de vuilniszak. Na het ontbijt besluiten we dat het bewolkte weer ideaal is voor een wandeling naar de Kong Phu waterval. Het is de enige waterval op het eiland waar je entree voor moet betalen. Buitenlanders betalen 200 bath en Thaise mensen betalen 20 bath. Ja, verschil moet er zijn, ha, ha. We betwijfelen of ze Pitt binnen laten maar besluiten het risico toch te nemen. In heel Thailand barst het per slot van rekening van de straathonden met allerlei ziekten, en dat is toch wel even iets anders dan een aangelijnde hond die al zijn inentingen heeft gehad. We tuffen met ons drieën naar de waterval. Daar aangekomen worden we meteen omringd door een vijftal honden. Met enige moeite krijgen we het voor elkaar de kassa te bereiken. Het meisje verkoopt ons de kaartjes en int 400 bath. Nadat we ongeveer 200 meter hebben gelopen bereiken we de ingang. Hier horen dat het verboden is de hond mee te nemen. Nou ja, wat is dit nu voor onzin? Waarom heeft het meisje aan de kassa hier niets van gezegd? Ze zag de hond toch? Omdat het geen enkele zin heeft met Thai in discussie te gaan keren we ons om en lopen terug. We zijn benieuwd of we ons geld terugkrijgen. We hebben weinig hoop. Aan de rechterkant zit een Thaise man in uniform. Hij wil wel op onze hond passen terwijl wij naar de waterval wandelen. Aardig aangeboden, maar dat doen we dus echt niet! Bij de kassa aangekomen geeft het meisje zonder problemen het betaalde geld terug. Nou, dat valt ons echt mee. Direct worden we weer omringd door de straathonden. Hun huid vertoont overal kale plekken en zweren. Bah! Waarom geven ze deze dieren niet de nodige medische verzorging, terwijl ze ze wel dagelijks eten geven? Als we de honden van ons afgeschud hebben zie ik iets verderop een mooie grote roze bloem die verscholen zit achter de lianen van een oude boom. Het is werkelijk een plaatje! De zon breekt door de wolken. Pitt heeft het warm. We besluiten hem naar huis te brengen en zelf nog een strandwandeling te maken. Halverwege het strand van White Sand Beach zakken we neer op een terrasje. We genieten van een paar exotische cocktails. Ze zijn heerlijk! Een heerlijk uitziende garnalencocktail doet de rest. We wandelen verder en ik neem snel een paar foto’s van de primitieve barretjes die tegen de steile rotswanden zijn gebouwd. Het is een schitterend gezicht. Als we weer op terugweg zijn besluiten we opnieuw een korte pauze in te lassen. Het warme weer speelt ons parten. We bestellen beide iets te drinken en kijken naar het personeel dat telkens in hun handen klapt om er vervolgens aan te ruiken. Wat stelt dit nou weer voor? Henk vraagt het. Het vriendelijke meisje legt lachend uit dat ze parfum op hun handpalmen hebben gespoten. Het geklap zorgt ervoor dat de geur geïntensiveerd word. Ze laat ons ruiken. Inderdaad, het is een heerlijke geur. Over Thaise vindingrijkheid gesproken. We gaan ’s-avonds een hapje eten in een
Duits restaurant. Iedereen drinkt water. Wat is dit nou? De eigenaresse legt uit dat ze van de overheid gedurende twee dagen geen alcohol mag schenken in verband met de op handen zijnde verkiezingen. Oh ja, ergens had ik er iets over gelezen. We bestellen dus een cola. Een enkele buitenlander ergert zich aan de opgelegde regel. Waarom mogen toeristen en andere buitenlanders geen alcohol drinken? Zij hoeven toch niet naar de stembus??? Tja, daar zit natuurlijk wel iets in, maar wij leggen ons zonder problemen neer bij de beslissing van de Thaise overheid. Het heeft wel iets. Bij de buurtsuper 7-eleven zitten een aantal toeristen buiten een flesje bier te drinken. Ja, zo kan het dus ook….. Na het eten rijden we het eiland nog even over. Het toch al stille eiland lijkt nu wel helemaal verlaten te zijn. De gezellig uitziende barretjes en restaurantjes zijn allemaal in volledige duisternis gehuld. Het lijkt wel een spookeiland. Die avond ligt Henk voor het eerst sinds zijn aankomst in Thailand vroeg in bed, ha, ha…….

Om kwart voor zes worden we opnieuw gewekt door hard gepiep. Bingo! We hebben weer een rat gevangen! We vragen ons nu toch wel af hoe lang dit zo door gaat? Om kwart over zes klim ik mijn bed uit en bekijk onze vangst. Het is weer een jonge rat. Vastbesloten stop ik hem met plaat en al in de vuilniszak buiten. Na de koffie ga ik mijn kleren eerst maar proberen te ontkleuren. Het Thaise meisje heeft al mijn witte kleding namelijk een roze kleurtje bezorgd. Zo kom ik langzaam maar zeker wel van al mijn kleding af. En nieuwe kopen wil nog weleens een probleem vormen met die kleine maten hier. Ook blijkt het haakje van mijn bikinibovenstuk het begeven te hebben. Balen. Waar haal ik nu een haakje vandaan? Bovendien hebben we nieuwe vuilniszakken nodig. Dus, op naar de winkel. Bij 7-eleven blijken ze geen vuilniszakken en haakjes te verkopen. Op naar de V-Markt. De vuilniszakken hebben we na lang zoeken kunnen vinden, maar een haakje??? Nee hoor! Ik begin te snuffelen tussen de bikini’s die er hangen. Van de meeste kan ik op het eerste oog al zien dat ze veel te klein zijn. Uiteindelijk kies ik een bontgekleurde bikini waar je het broekje van dicht moet strikken. Dat moet dus altijd passen, denk ik. Het is niet het soort bikini dat ik in Nederland zou hebben gekocht, want het laat teveel onbedekt van het lichaam van een veertig plusser. Maar ja, ik zal het ermee moeten doen. Henk doet nog navraag bij een hotel of Sonja en Jan er een kamer gereserveerd hebben. Helaas ze weten van niets. Zouden ze dan toch in het hotel schuin tegenover ons geboekt hebben? We hopen van niet want het is er een enorme puinhoop. Morgen zullen we het weten. We maken met Pitt nog een lange wandeling en gaan daarna eten bij Penny. Het blijkt er behoorlijk druk te zijn. De jongens kunnen het amper bolwerken en lopen zenuwachtig van de ene naar de andere tafel. We hebben onze rijst al op als het andere gerecht nog moet arriveren. Bovendien komt de jongen ons dan pas vertellen dat de beef  (rundvlees) op is. We hebben begrip voor de situatie en knijpen een oogje toe, in tegenstelling tot een aantal andere gasten. We verheugen ons op morgen, de dag waarop Sonja, Jan, Albert en Mary zullen arriveren! Met een goed gevoel keren we huiswaarts…

Bezoek uit Nederland

Vandaag is het dan eindelijk zover, Sonja, Jan, Albert en Mary zullen op bezoek komen.

Sommigen onder jullie zullen denken wie zijn dat überhaupt? Voor diegene zal ik het even

uitleggen. Mijn vriendschap met Sonja is begonnen in 1990 toen we beiden, de bijna drieëneenhalf jaar durende, opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige in Wolfheze gingen doen. En ondanks ons leeftijdsverschil van tien jaar en het feit dat we soms heel verschillende kanten in het leven opgingen of totaal andere standpunten over bepaalde zaken hadden, is onze vriendschap gebleven. Fijn toch? Niet dat we elkaar nu dagelijks, of zelfs maar wekelijks of maandelijks zagen of spraken, nee soms zagen we elkaar maanden niet. Maar dan wisten we, zonder dit uit te spreken, dat we druk in de weer waren met andere dingen. Om dan vervolgens ons contact weer te intensiveren. De uren vlogen om, als we weer eens druk zaten te discussiëren over een of ander maatschappelijk of sociaal probleem dat ons bezig hield op de werkvloer. Later heeft ieder van ons nog de opleiding Maatschappelijk Werk gevolgd aan de HBO. Sonja deed de opleiding drie jaar na mij in Enschede, terwijl ik de opleiding in Arnhem heb gevolgd. Dus opnieuw raakvlakken voor voldoende gespreksstof. Die mannen van ons werden er soms niet goed van, ha, ha….. Natuurlijk was Thailand ook een geliefd gespreksonderwerp als Henk en ik bij hun op bezoek waren of andersom. En uiteindelijk lieten Jan en Sonja zich overhalen eens een vakantie te boeken naar ‘Het land van de glimlach’, met alle gevolgen van dien, want sinds die dag (jaren geleden) zijn ze helemaal verknocht geraakt aan het land. En zij hebben op hun beurt, Albert en Mary het hoofd op hol gebracht. Een en ander heeft inmiddels al zulke extreme vormen aangenomen dat ze alle

 vier serieus overwegen in Thailand te gaan wonen. Jawel! Het lijkt bijna een besmettelijke ziekte te zijn waar je maar moeilijk van geneest en die grote consequenties heeft voor je agelijkse functioneren en de rest van je leven, ha, ha…. En hun zijn dus echt niet de enigen! Sjon, Ceub en Doreen zijn ook aan het overwegen voor langere tijd hierheen te gaan! Ja, het lijkt wel alsof iedereen een beetje genoeg heeft van het geneuzel en de bemoeizucht van Nederland en al dat moeten en moeten. Maar of het hier in Thailand zoveel beter is kun je je afvragen als je je beter in de politiek en de dagelijkse gang van zaken verdiept. Want ook hier bemoeit de overheid zich bijna met alles en lopen ze in veel opzichten, net Als Nederland, achter Amerika aan. Zo is het hier sinds kort verboden voor veel horecazaken om na enen

’s-nachts open te zijn. Ook is het sinds kort verboden in openbare parken te roken, en natuurlijk in openbare gebouwen. Eigenaars van horecazaken dienen ook in het bezit te zijn van vergunningen om muziek ten gehore te mogen brengen, en om sigaretten en alcohol te mogen verkopen. En dan natuurlijk de afgelopen verkiezingen. Je mag dan gedurende een

aantal dagen geen alcohol verkopen. Nou, dit laatste is in Nederland toch echt ondenkbaar, niet dan? Maar even terug naar de aankomst van onze vrienden. Ik breng de ochtend door met het schoonmaken en verfraaien van ons hutje terwijl Henk zich voorgenomen heeft om ze op te halen van de pier. Hij weet wel niet hoe laat ze aan zullen komen, maar is bereid desnoods een paar uur op hun te wachten. Tja, veel anders heeft hij toch niet om handen, ha, ha…… Terwijl ik op het terras van ons hutje zit bij te komen, meen ik onze vrienden voorbij te zien komen in een taxi. Amper vijf minuten later komt Henk aantuffen op zijn scooter. Ze blijken inderdaad gearriveerd te zijn. Henk is nog even meegereden naar hun hotel. Het is gelukkig niet het bouwvallige hotel bij ons aan de overkant waar ze overnachten, maar een luxe hotel bij Gino in de buurt. Een van de stellen moest in een bungalow aan de overkant van de straat, bij het zwembad, terwijl het andere stel een kamer in het hoofdgebouw kreeg. Ze hebben er samen eerlijk om getost. Sonja en Jan zitten nu dus in de bungalow. Ik pak snel mijn spullen bij elkaar om ze welkom te gaan heten. Spannend! Als we de scooter parkeren komt Sonja al naar buiten gelopen. Het is een hartelijk weerzien. Jan zit gemoedelijk op bed.

Ook Mary en Albert blijken erg toffe mensen te zijn. Dat kunnen dus gezellige dagen worden. Terwijl wij vrouwen bijkleppen gaan de mannen samen scooters huren. Ja, dat is onontbeerlijk op dit eiland. Sonja heeft, op verzoek, een grote plastic tas vol metworsten voor ons meegebracht. Heerlijk!! Daar had ik de laatste tijd echt zin in! De taxi die hun had moeten ophalen van de pier had het helaas laten afweten. Ja, die dingen kunnen hier zomaar gebeuren! En op de telefoonnummers die ze hadden gekregen had niemand opgenomen. Als de mannen weer terugkeren met de scooters gaan we met z’n allen een hapje eten bij Ban Nuna in White Sand Beach. Daarna nog even bij Gino en Katay langs. Onze vrienden zijn erg benieuwd naar de nieuwe zaak van Gino en hebben tevens een apparaat voor Gino meegenomen voor zijn televisie. Bij Gino zitten nog een stuk of zeven mensen. We bestellen wat te drinken terwijl het ding voor de teevee uitprobeert. Het werkt! We nemen afscheid en nemen samen een kijkje bij de schaarse girliebars die het eiland rijk is. We hebben veel bij te kletsen. Dan nog even een kijkje nemen bij Sabay. Het is druk binnen en de stemming zit er ondertussen goed in. Voor het eerst sinds lange tijd kan Sonja weer helemaal uit haar bol gaan en zich overgeven aan de opzwepende muziek. Ze vermaakt zich prima in haar uppie tussen de dansende menigte. Knap hoor! Natuurlijk zijn er altijd wel een paar ladyboys die in zijn voor een praatje, maar toch… Dan komt Sonja ineens met een voorstel. Hebben we geen zin een paar dagen naar Jomtien te komen? Ja, dat lijkt ons inderdaad leuk. Jan zal proberen onderdak voor ons te vinden. Als ik een uurtje later mijn bed op zoek voel ik een lichte hoofdpijn opkomen. Oorzaak? Waarschijnlijk teveel alcohol. Al mijmerend over de op hande zijnde trip naar Jomtien, val ik in een rusteloze slaap.

De volgende ochtend word ik wakker en voel mij misselijk. Bah! Henk heeft, na de wandeling met Pitt, besloten dat hij een gratis ontbijt gaat nuttigen in het hotel waar onze vrienden slapen. Over brutaal gesproken!! Een ontbijt is aan mij deze ochtend niet besteed, dus ik nestel mij buiten in een stoel met een spannend boek dat ik van Sonja mocht lenen. Het boek draagt de titel ‘Nog eenmaal mijn moeder zien’ en is geschreven door Zana Muhsen. Ik laat mij al snel meeslepen door het verhaal. Het gaat over twee meisjes die in Engeland wonen en uitgehuwelijkt worden in Jemen door hun vader. Rond elven verschijnen Sonja en Jan voor een bakkie koffie. Onze Thaise buurvrouw verschijnt met appels en mandarijntjes. Een andere Thaise vrouw loopt met een glas water en wierookstokjes naar een grote hoop zand die naast ons hutje is verschenen. Geboeid kijken we met z’n allen toe. Wat moet dit nu weer voorstellen? We zien hoe ze het glas water en de wierookstokjes bij de hoop zand neerzet en knielt om te gaan bidden. We begrijpen er helemaal niets van. Ineens schiet mij te binnen dat ik de rattenval die ochtend nog niet gecontroleerd heb. Ik klim de trap en jawel, weer een kleine rat in de lijmval. Hij leeft nog. Sonja vindt het toch maar erg zielig en vraagt zich af of het toch geen muis is. Jan weet haar te voertuigen dat het toch echt een jonge rat is. De rat krijgt met val en al een plekje in de vuilniszak. Sonja heeft nog steeds medelijden met het beestje en kan zich er niet echt in vinden. Nee, die medelijden voelen wij beslist niet. Het beest heeft ons lang genoeg uit onze slaap gehouden! We nemen afscheid en spreken af dat we elkaar rond tweeën weer treffen voor een rit op de scooter naar Ban Bao. Ja, we moeten dan inderdaad die vreselijke berg over waar we zijn gevallen tijdens onze tweede dag op het eiland. Ik hoop dat onze vrienden het allemaal goed zullen doorstaan, want ik moet er niet aan denken dat een van hen iets overkomt. Vreselijk! We genieten met z’n van de mooie groene omgeving, terwijl we de ene steile berg na de andere over tuffen. Een vrouwelijke toerist is in de problemen gekomen met haar scooter. Ze verliest haar evenwicht terwijl ze de steile berg oprijdt. We stoppen om te kijken of alles goed met haar is. Ja, gelukkig wel. Bij Siam Beach stoppen we voor een versnapering. De bediening van het restaurant is nou niet echt om over naar huis te schrijven. Maar na een tijdje zitten we dan toch met z’n allen aan de fruitshake, salades en soep. Sonja zit met een ernstig gezicht in haar soep te turen. Zit daar nou echt een duizendpoot in, vraagt ze zich af? We kijken met haar mee en schieten in de lach, het blijkt een reepje champignon te zijn, ha, ha…. Amper een half uur later zitten we met z’n allen weer op onze scooters en tuffen naar het vissersdorpje op palen. De mannen laten zich niet zo snel boeien door de kleine winkeltjes en lopen naar het einde van de pier. Wij vrouwen, nemen uitgebreid de tijd alles te verkennen. Bij een van de restaurantjes staan ook vandaag weer grote bakken buiten met levende krabben en andere zeedieren. Een vriendelijke Thaise jongen pakt de verschillende beesten uit de bakken, laat ze ons bestuderen en geeft uitleg. Hij pakt een groot plat beest met hard schild op. Aan de onderkant blijken allemaal pootjes te zitten. De jongen vertelt dat de eitjes van de krab gebruikt worden in Thaise salades. Bah! De jongen nodigt ons uit de pootjes vast te pakken. Het ding spartelt dat het een lieve lust is. Nee, dat is echt niet aan ons besteed. We bedanken de jongen en lopen verder. Af en toe klinkt achter ons geroep van een klein kind dat op haar fietsje aan komt kachelen. In de huisjes zitten families bij elkaar te genieten van hun maaltijd. Af en toe lachen ze vriendelijk naar die nieuwsgierige ‘farangs’die een blik proberen op te vangen van wat zich er binnen afspeelt. De mannen staan al een tijdje bij de scooters te wachten terwijl Sonja en Mary nog ansichtkaarten uitzoeken om naar het thuisfront te sturen. Dan is het moment aangebroken waarop we aan de terugweg beginnen en dus de steile berg over moeten. Mijn maag krimpt alweer bij elkaar en weer denk ik als dat allemaal maar goed gaat. Wij rijden voorop, direct gevolgd door Albert en Mary en Sonja en Jan. Terwijl Henk de steile haarspeldbocht neemt kijk ik achterom hoe het de anderen vergaat. Albert en Mary lukt het de bocht zonder problemen te nemen. Sonja is vlak voor de scherpe bocht toch maar afgestapt en loopt een stukje. We zijn allemaal blij dat we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen zijn en vegen de zweetdruppeltjes af die zich op onze voorhoofden hebben gevormd. In het volgende dorpje laat Henk onze band van de scooter oppompen. Het ding blijkt al behoorlijk zacht te zijn. We rijden met z’n allen naar het internetcafé om de mailtjes te beantwoorden van het thuisfront. Henk en ik hebben een mooie foto gemaild gekregen van de kleinkinderen van een van zijn broers en schoonzus. Een andere zwager overweegt toch een paar dagen naar Koh Chang te komen als hij in april voor zaken in Bangkok moet zijn. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn. We halen snel nog even wat boodschappen en haasten ons dan naar onze trouwe viervoeter die zit te wachten op zijn maaltijd en een wandeling. Rond half negen die avond rijden we met onze vrienden naar een India’s restaurant. Sonja vond het tijd worden weer eens iets anders te proberen. Het restaurant ziet er schitterend uit met al zijn kleurtjes ren verlichting. Het is druk binnen. We bestellen wat te drinken terwijl we de menukaarten bestuderen. De keuze is groot, maar de prijzen zijn behoorlijk pittig. De drankjes worden geserveerd. Een onhandige manoeuvre van de bediende zorgt ervoor dat een half glas cola precies in Sonja’s tas beland! Shit! Ze springt overeind om te voorkomen dat ook haar kleren doordrenkt raken. De jongen staat onhandig naast haar te kijken en komt zelf niet op het idee een doekje voor haar te halen en sorry te zeggen. Sonja pakt haar handtas vol cola en kiept hem om boven een plantenbak. Met servetten probeert ze de schade enigszins te beperken. Ze baalt als een stekker en ergert zich aan de nonchalante houding van de bediende. Terecht. Er worden wat sausjes en een soort dun brood op tafel gezet. Nieuwsgierig proeven de anderen. Het smaakt. Sonja maakt contact met een ander stel dat aan de tafel achter ons zit. Het blijkt dat de mensen meer dan een uur hebben moeten wachten op hun eten, dat wel smaakte, maar ook niet echt bijzonder was! Nou, we weten genoeg. We gaan dus elders eten en vragen om de rekening. Onder de verbaasde blikken van personeel en andere gasten verlaten we met ons zessen het restaurant. Een half uurtje later zitten we bij de Duitser achter een grote schnitzel. Mary geniet van een pizza en Sonja van chilli con carne. We gaan aansluitend nog een afzakkertje nemen bij Gino en Katay. Gino blijkt zich de afgelopen tijd vooral geërgerd te hebben aan zijn Thaise personeel die vaak ’s-morgens al om negen uur arriveren terwijl ze pas ’s-middags hoeven te werken en die bovendien gedurende de hele dag extreem veel eten op zijn kosten. Ja, dat is inderdaad ergerlijk. Henk en ik nemen vroeg afscheid. We zijn moe. De anderen blijven nog even.

De volgende dag geniet Henk opnieuw van een gratis ontbijtje in het hotel waar onze vrienden overnachten. Wat een brutale vlerk! Onze vrienden heeft hij niet gezien, dus waarschijnlijk liggen ze nog op een oor. Vandaag gaan we met z’n allen de andere kant van het eiland op de scooter verkennen. Ook nu zullen we dus weer een aantal steile bergen over moeten. Het is na enen als we weg tuffen. Bij de eerste steile berg die we oprijden zien we een ander stel dat gevallen is met hun scooter. Gelukkig blijkt ook nu de schade wel mee te vallen en hebben ze geen letsel. We rijden met een gerust hart verder. Een tiental kilometer verder blijken we toch allemaal behoorlijk pijn aan ons zitvlak te krijgen en word het hoogtijd voor een onderbreking. We stoppen aan de linkerkant van de weg. Het is dezelfde Thaise zaak waar we een aantal weken geleden ook hebben gezeten. De mannen trekken de grote koelkast en voor ons dames van koude drankjes. Zelfbediening dus. De eigenaar van de zaak schijnt dit ook geen enkel probleem te vinden. Na de nodige verkoelende drankjes en ijsjes begeven we ons weer op pad. In het idyllische vissersdorpje Salak Phet besluiten we opnieuw iets te gaan drinken. Een uithangbord wijst ons de weg. We lopen de steiger tussen de hutjes op. Alle gebouwen staan hier op palen en worden omgeven door water. Aan het eind van de steiger nemen we plaats op grote banken. We proberen wat te drinken te bestellen. Helaas verstaat niemand Engels. Henk besluit met de vrouw mee te lopen en het dan maar aan te wijzen. Het werkt. Nu nog het toilet. Na een viertal pogingen lukt het ons de vrouw duidelijk te maken waar we naar op zoek zijn. Ze loopt met ons mee naar achteren. Op een verhoging zit een oud vrouwtje op een glimmende parketvloer met wat gele vruchten. Ze wijst naar onze slippers en we begrijpen dat we ze uit moeten doen. Geen probleem. Iets verderop zijn de toiletten. We zijn benieuwd of het toiletten Thaise stijl zijn. Nee, dat blijkt dus mee te vallen. De ruimte waar ik zit word tevens gebruikt door de bewoners als opslag van kleding. Er staat zelfs een strijkplank met een berg strijkgoed erop. Het ziet er allemaal keurig uit. Ook de toiletruimte waar Sonja gebruik van heeft gemaakt stond vol met allerlei spulletjes van de bewoners. Als we weer langs het oude vrouwtje lopen krijgen we wat van de gele vruchten aangeboden. Het zijn dezelfde vruchten die we onderweg aan de bomen zagen hangen, dus ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en wil er een proberen. Ze blijken er sappig en lekker te zijn. Ook Mary en Sonja proberen een klein stukje. We nemen afscheid van de Thaise mensen en stappen weer op de scooter. Son heeft honger gekregen. We besluiten zo’n honderd meter verder te stoppen bij een ander Thais tentje. De soep blijkt helaas niet aan de verwachtingen te voldoen, er zit een vreemde smaak aan. We vervolgen onze weg en genieten van het uitzicht en de vele rubberplantages. Bij het eindpunt van de weg aangekomen nemen de anderen een kijkje aan zee, terwijl ik alvast onder een rieten hutje plaats neem en een Singha bestel. Ik vraag het Thaise vrouwtje waar ik de wc kan vinden en ze wijst opzij van het huis. Ik begeef mij op weg, maar zie geen toilet als ik aan de zijkant van het huis ben. Iets verderop loopt een Thaise vrouw met twee kleine kindjes. Zij ziet direct wat ik zoek en gebaart dat ik tweehonderd meter verder moet zijn in een ander gebouw. Ik open de deur en zie een grote stenen bak van twee bij twee meter en anderhalve meter hoog die tot aan de rand vol water staat. Erachter bevindt zich de wc. Terwijl ik mijn blaas leeg vraag ik mij af waar die bak voor dient? Zouden ze het als badkuip gebruiken??? Het zal wel altijd een raadsel blijven. Nadat ook de anderen hun drankjes op hebben keren we weer huiswaarts. We maken nog één tussenstop bij een karaoketent. We zijn de enige gasten en Thaise mensen hebben dolle pret als Henk geld in het karaoke-apparaat gooit. Ze hebben dan ook weinig aanmoediging nodig om de microfoon in de hand te nemen en te zingen. Het is dolle pret als Henk en ik hun bijvallen en meezingen. Jan regelt ondertussen dat we vijf nachten kunnen slapen bij de Windmolen in Jomtien. Het is dezelfde plek waar hun ook slapen. We zullen zaterdag vertrekken. Nu is het dus zaak dat we een taxi regelen zodra we thuis komen. Met een telefoontje blijkt ook dat geregeld te zijn. Geen enkel probleem. Die avond eten we z’n allen op het strand. Het is erg gezellig aan tafel. Jammer dat het niet lukt een paar foto’s te maken. Na de maaltijd moet ik er toch echt aan geloven. Ik kom er niet onderuit. Sonja heeft een voetenmassage op het program staan. Luttele seconden later liggen we met z’n drieën op een verhoging en begin de drie massagedames onze voeten te kneden. Het is wel wennen hoor. Henk komt nog even een kijkje nemen en kan het niet laten nog snel wat foto’s te schieten. Na een uur lopen we met fluweelzachte geknede voeten weer naar buiten. We nemen vroeg afscheid want de anderen hebben voor morgen een duiktrip op hun programma staan. Voor Mary en Albert zal het spannend worden, want ze gaan voor het eerst duiken.

We zijn benieuwd….. 

De volgende dag gaat Henk opnieuw gratig ontbijten. Ja, hij heeft de smaak te pakken. Rond twaalven komen Gino en Katay op bezoek. Henk vraagt Katay of ze wil vertalen voor ons. We moeten 20 februari namelijk beslissen of we het hutje nog langer willen huren. En we zijn het er beide over eens dat we dat wel willen maar dan niet voor 13.000 bath per maand. Dat vinden we toch echt teveel. De ruimte is er te beperkt voor, we hebben last van ratten, bovendien word er niet schoongemaakt en loopt het toeristenseizoen ten einde. Redenen genoeg dus, denken we. Katay geeft in het Thais onze overwegingen door aan de Thaise jongen. Helaas, zonder resultaat. Ze willen er geen stuiver af doen. Nou ja, dan moeten we maar eens kijken wat we gaan doen. Hier op het eiland andere woonruimte zoeken of elders. Na onze terugkomst van Jomtien hebben we nog drie dagen om te beslissen. We nemen afscheid van Gino en Katay en gaan op zoek naar toiletblokjes. Nadat we in vier winkels zijn geweest hebben we echter nog steeds geen toiletblokjes. Ja, dat zijn nu echt de beperkingen van dit eiland. Terug in ons hutje haast ik mij om de laatste pagina’s van het boek van Sonja uit te lezen. Dat kost weinig moeite, want het is een erg spannend en boeiend boek. Vervolgens ontdek ik een nieuw computerspel. Het duurt even voor ik door heb hoe het werkt, maar het is een leuk spel. Zelfs Henk raakt er geboeid door. Rond negenen zijn onze vrienden nog steeds niet gearriveerd. Appie reageert ook niet op de telefoon. We beginnen ons nu toch echt zorgen te maken. Er zal toch niets aan de hand zijn?? Nee, gelukkig niet. Een kwartiertje later arriveren ze en kunnen we aan de koffie. Het is uiteindelijk al half elf als we in het Duitse restaurant aankomen. Eigenlijk is de keuken al gesloten, maar men wil voor ons een uitzondering maken. Fijn, toch? Sonja had die dag weer een soort theoretisch duikexamen afgelegd waar ze eigenlijk geen zin in had en wat toch wel erg intensief was geweest. Mary had het uiteindelijk onderwater toch benauwd gekregen. Jammer. Het eten blijkt deze keer niet echt om over naar huis te schrijven. De goulashsoep ziet eruit als groentesoep en smaakt ook zo, en mijn gehaktbal is erg flauw van smaak. Jammer. We gaan met z’n allen nog even naar een girliebar voor een afzakkertje en nemen vroeg afscheid. Onze vrienden zijn moe van de inspannende dag die achter hun ligt.

Dan is het alweer zover, onze vrienden gaan terug naar Jomtien. Ja, de dagen zijn werkelijk omgevlogen. Rond half tien rijden we naar hun hotel om afscheid te nemen. We hebben nog tijd voor een gezamenlijke bak koffie, waarna de mannen hun scooters terug gaan brengen. Alle bagage staat ingepakt. En dat is maar goed ook, want de taxi blijkt een half uur te vroeg te zijn. We zwaaien ze uit. Het afscheid zal gelukkig maar kort zijn want we zullen elkaar morgen in Jomtien weer zien. We rijden nog even naar het internetcafé om mailtjes te beantwoorden en halen wat boodschappen. Dan terug naar ons hutje en heerlijk bij geslapen. Toch wel vermoeiend hoor, de afgelopen dagen. Die avond brengen we onze laptop naar Gino en blijven we meteen een hapje eten. Henk geniet van zijn soep en gebakken rijst met basil leaves, terwijl ik zit te smullen van een overheerlijke steak met heerlijke sju, grappige boontjes, bloemkool en sla. We kletsen nog wat met een stel Nederlanders en liggen die avond vroeg in bed. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg nadat we onze spullen bijeengepakt hebben…………………………..

Op naar Jomtien – Pattaya

Vandaag 12 februari 2005 zijn we al om half zeven wakker. Na een lekkere kop koffie om wakker te worden, zijn we aan het inpakken geslagen. Tja, wat moet er nu wel en niet mee? Toch wel lastig hoor. Alle andere keren dat we moesten pakken was dat nooit een vraag want alles moest gewoon mee. Dat is nu wel even anders. Na wat getob besluiten we alleen het allernoodzakelijkste mee te nemen. Op Jomtien en Pattaya kunnen we namelijk wel datgene kopen wat we verder nog nodig denken te hebben. De taxi zal ons rond half elf komen ophalen. Om negen uur gaat de telefoon. Henk neemt op maar krijgt niet duidelijk wat de persoon aan de lijn nu precies wil. Ik neem de telefoon over en hoor een begroeting in het Thais. Ik groet de man terug in het Thais. Het is een van de tien woordjes die ik in het Thais ken. Kennelijk komt mijn begroeting zo goed over, dat de man begint te ratelen in het Thais. Ha, ha, hij denkt waarschijnlijk dat ik een Thaise ben. Ik vraag hem of het ook in het Engels kan. Geen probleem. De man van de taxi vraagt of het voor ons een probleem is als er nog iemand mee rijd. Nee, dat is voor ons geen probleem als we met een minibusje gaan. Henk besluit om kwart voor tien de scooter naar de man te brengen. Een tiental minuten later is hij op de scooter weer terug. Hij begrijpt er niets meer van. We hadden toch afgesproken dat we om half elf zouden vertrekken? Een Thaise jongen had bij het bureau echter gezegd dat we pas twaalf uur vertrekken en de chauffeur was nergens te bekennen. Balen, dus! Ik zet binnen de airco maar weer aan en zet de bagage naar binnen. We gaan eerst nog maar even naar het internetcafé. Om kwart voor twaalf heeft Henk toch echt genoeg gekregen van het wachten en rijdt opnieuw naar het bureau. Amper vijf minuten later arriveert hij met de chauffeur in het minibusje. Tja, als je denkt het te weten in Thailand, is het toch net weer even anders. We laden de bagage en de hondenkennel in, en dan kunnen we dus op pad. In White Sand Beach stapt nog een blanke toerist in van een jaar op veertig en een Thais meisje met een klein kindje op haar arm. We dachten dat er maar een persoon zou meerijden? Nou, we zien wel. Bij de pier aangekomen kunnen we direct de boot oprijden. We stappen met z’n allen uit om nog even wat frisse lucht op te snuiven alvorens we beginnen aan de vier uur durende tocht naar Jomtien. Het is druk op de boot. Een Thaise vrouwtje komt met een klein kindje aan lopen. Ze willen Pitt iets te eten geven. Nee, helaas is dat geen goed plan omdat hij anders moet overgeven. We drinken snel nog een kop koffie en zien dat we het vaste land naderen. Instappen weer. We rijden van de boot af en slaan linksaf. Hoezo, linksaf? We moeten toch rechtsaf? Even verderop blijkt een ontmoetingspunt te zijn van chauffeurs met minibusjes. Misschien dat het Thaise meisje met haar kindje nu uitstapt? Nee, dus. De blanke man in het busje moet een ticket laten zien. Er neemt nog een Thais meisje plaats naast de chauffeur en we gaan weer op weg. We waren alweer helemaal vergeten hoe het was in een minibus vervoerd te worden. Maar binnen een paar minuten weten we het weer. Bij ieder oneffenheid in de weg stuiten we heen en weer. Ik probeer uit alle macht de hondenkennel stabiel te houden, zonder resultaat. Al na een tiental minuten begint Pitt te kokhalzen. Tja, dat wordt een lange rit. Gelukkig ligt onder in de mand een grote handdoek. Toch wel zielig als je dat zo ziet. We hebben weinig aandacht voor de omgeving. De blanke man zegt geen woord, terwijl de taxichauffeur continue zijn mobieltje aan zijn oor heeft of in gesprek is met de Thaise naast hem. Niet bepaald gezellig dus. Tegen half vier krijgen we een telefoontje van Jan. Het hele stel zit al vanaf drie uur bij de Windmolen op ons te wachten. Ja, het kan nog wel even duren voor we arriveren. Als we Pattaya en Jomtien naderen is het een drukte van jewelste op de straten. We zijn onder de indruk en zien op het eerste oog geen enkel teken van herkenning. Drie jaar geleden zag het er toch echt heel anders uit. Veel minder gebouwen en veel rustiger. De drukte maakt dat we ons afvragen of we er goed aan hebben gedaan hierheen te gaan. Ik begin al terug te verlangen naar de stilte van het groene eiland Koh Chang. En dan nog de vraag hoe we hier moeten wandelen met onze trouwe viervoeter. Oh jee…. Als we de Beach Road van Jomtien oprijden zien we weer meer herkenningspunten. Het is nu zelfs zo druk geworden dat er zelfs een file is ontstaan. Dan zie ik het reclame bord van het Jomtien Thani Hotel en dirigeer de chauffeur het straatje in. Mijn blik valt meteen op het uithangbord van de Windmolen, de plek waar we gaan overnachten. Onze vrienden zitten nog steeds op het terras op ons te wachten. Een drietal honden loopt langs de straatrand. Oh jee, ook dat nog. Meteen komen de herinneringen boven van de valse honden die we in Phuket soms tegen kwamen. Het minibusje stopt en terwijl ik onze vrienden begroet sjouwt Henk met Jan de bagage naar boven. Even lekker een verkoelend pilsje en een sigaretje. Er klinkt een geblaf van jewelste als de drie honden Pitt in het oog krijgen. Ja, het zal nu dus voor iedereen duidelijk zijn dat we gearriveerd zijn, ha, ha…. De drie honden blijken geadopteerd te zijn door de Nederlandse eigenaar van de Windmolen. Na een klein uurtje besluit ik eerst onze kamer te gaan bekijken en onze bagage uit te pakken. De kamer ziet er perfect uit. Een groot tweepersoonsbed, een tafeltje met twee stoelen, een toilettafel, minikoelkast en doucheruimte. Alles ziet er kraakhelder uit. Wel even een verschil met ons hutje in Koh Chang. Ik geniet van de ongekende luxe en luister naar de Nederlandse televisiezender BVN. Ja, ook die hebben ze hier. Heerlijk, deze vertrouwde Nederlandse teeveegeluiden. Dat hebben we al bijna vier maanden niet meer gehoord. Pitt voelt zich in zijn nieuwe omgeving direct thuis. Ja, hij past zich gelukkig gemakkelijk aan. Hij krijgt van ons een extra portie aandacht en smult even later van het hondenvoer en de hondensnacks. Dan word er op de deur geklopt. Tijd voor een bakkie koffie bij Sonja en Jan. We lopen achter hun aan de trap op naar de derde verdieping. Ze blijken te beschikken over twee kamers! In een kamer staat een bankstel, salontafel en twee fauteuils en een kleine eethoek. De andere kamer is hun slaapkamer. Wat een ongekende luxe, en dat voor 650 bath, omgerekend 13 euro per nacht voor twee personen. Ja, dat zijn andere prijzen dan op Koh Chang, waar we bij Penny 30 euro per nacht betaalden. Even later genieten we van een kop Douwe Egberts filterkoffie. Ja, Son en Jan waren zo verstandig een tweepersoons koffiezetapparaatje en koffie mee te nemen vanuit Nederland. Heerlijk! We kletsen wat over de Thailandplannen van het viertal en wisselen wat ideeën en gedachten uit. De tijd vliegt. We gaan ons snel douchen en omkleden en drinken beneden eerst nog een kop koffie alvorens we met de taxi naar Pattaya gaan om een hapje te gaan eten. Wat een luxe al die voorbij rijdende taxi’s die je voor 10 bath dat hele eind willen wegbrengen. Op straat is het nog steeds erg druk. Waarschijnlijk heeft het ook te maken met het Harley Davidson Weekend. In Pattaya stappen we uit bij de plaatselijke school. We lopen een stukje en stappen naar binnen bij het Duitse restaurant Zum Simpl. Onze vrienden zijn hier vaste klant. Even later genieten we van schnitzels, grilltellers en goulashsoep en salades. Mmmmmm, lekker. Na het eten lopen we met z’n allen de Walking Street door. Het is er een drukte van jewelste. Overal staan allerlei kleurige eetkraampjes en stalletjes. De heerlijkste geuren komen je tegemoet. Met Thaise creativiteit worden op primitieve wijze de heerlijkste gerechten bereid. De vele tafeltjes en stoelen op straat worden bezet door een bonte verzameling mensen die gezellig zitten te kletsen en te eten. Het blijkt dat men het Chinese Nieuwjaar aan het vieren is. We besluiten ergens iets te gaan drinken en kijken een tijdje geboeid naar al die verschillende toeristen, die zich soms werkelijk op de meest vreemde lachwekkende wijze uitgedost hebben. Het is een komisch gezicht. Na een tijdje besluiten we nog wat te gaan drinken bij Toto Lulu in Jomtien. Een van de vele taxi brengt ons in no time naar Jomtien. De kroeg Toto Lulu blijkt slechts drie staten verwijderd te zijn van de Windmolen, en ligt aan het eind van een druk gezellig straatje vol barretjes met terrasjes. Henk en ik kijken onze ogen uit. Terwijl we wat te drinken bestellen genieten we van de aanhoudende stroom straatverkopers die van alles en nog wat aan de man proberen te brengen. Dit blijken we toch gemist te hebben op het eiland. Heerlijk….. We genieten van de drukte en het geroezemoes. Het is bij enen als we moe maar voldaan ons bed opzoeken. Ik laat alle indrukken nog even op mij inwerken en val in een droomloze slaap.

Naklua Market

Onze eerste nacht in de Windmolen hebben we alledrie heerlijk geslapen. Gezien het vrij late tijdstip waarop ons bed opzochten worden we de volgende ochtend al vroeg wakker. Het blijkt pas kwart over zeven te zijn. Na een lange wandeling met Pitt zitten we om negen uur met z’n allen aan het ontbijt. Henk en ik genieten van de overheerlijke warme broodjes met Hollandse kaas. Mmmmm, dat is smullen. Sonja en Mary willen vandaag met ons naar de markt in Naklua. Natuurlijk vergezellen Appie en Jan ons ook. Het is bij tienen als we in de taxi stappen die ons naar de markt zal brengen. Onderweg kijken Henk en ik onze ogen uit naar alles wat er in de talrijke winkels te koop. Het lijkt wel of er werkelijk niets is dat je hier niet kunt kopen. De afgelopen drie jaar heeft Pattaya dan ook een enorme groei doorgemaakt. Bij de markt aangekomen is het een drukste van jewelste. Er staan wel honderd kramen die van alles en nog wat verkopen. Kleding, speelgoed, sieraden, schoenen, huishoudelijke spullen, brillen, kruiden, groenten en allerlei etenswaren. Het kleurrijke geheel is werkelijk een lust voor het oog. En de prijzen zijn een lachertje in vergelijking met in Nederland. We slenteren langs de kraampjes. Overal zijn mensen druk aan het afdingen. Daar waar buitenlanders afdingen is een calculator essentieel om spraakverwarring te voorkomen. Iedere Thaise verkoper heeft deze dan ook standaard bij zich. Sonja en Jan storten zich op de spijkerbroeken en shirts, terwijl Mary wat make up spullen staat uit te zoeken. Ik slaag erin een viertal leuke shirts te kopen die lekker ruim zitten voor twee euro per stuk. Geen geld toch?  Henk besluit een nieuwe leesbril aan te schaffen en is zo druk in de weer dat hij bijna wegloopt met de bril van Thaise eigenaresse op zijn neus. Appie vraagt de verkoper of de zonnebril in zijn hand shock proof is. Sure, antwoord de verkoper. Appie vraagt het de man nog een paar keer en vraagt of het een probleem is als hij erop gaat staan. Geen probleem, zegt de man. Even later liggen er alleen scherven op de grond. Vol verbazing en geschokt kijk ik naar wat Appie uitgevreten heeft, terwijl Henk en hij in een deuk liggen. Voor de verkoper lijkt het echter geen enkel probleem te zijn. Dus, ik schiet ook in de lach. Nou, zoiets had je bij ons toch echt niet moeten flikken. De zon staat genadeloos te branden op tentdoeken boven de kraampjes. Tijd voor een versnapering. Bij een kraampje bestellen we cola. Helaas is de cola vreselijk lauw. Gatver….. Het vrouwtje weet echter een typisch Thaise oplossing. Ze kiept wat gemalen ijs in een plastic zakje met handvaten, schud het flesje erin leeg en steekt een rietje erin. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en even later geniet ik van ijskoude cola terwijl ik verder slenter langs de kraampjes direct gevolgd door de anderen. Als we de markt bijna verlaten zien we een grote hoeveelheid kooien met dieren die te koop aangeboden worden. Het assortiment is groot. Allerlei ras puppies, hamsters, konijntjes, eekhoorntjes en mini aapjes. Zielig hoor…. In een tiental veel te kleine flessen zwemmen sluierstaartvissen. Het is moeilijk voor te stellen hoe ze zo’n grote vis in zo’n kleine fles hebben gekregen. Alle dieren krijgen ruim aandacht van de vele toeschouwers. Het doet mij denken aan de dieren die in België op de Vogeltjesmarkt verkocht werden. Vreselijk. Iets verderop besluit Sonja een broek te passen. Midden op het troittoir schiet ze haar benen in de pijpen en schuift haar rok omhoog. Ja, echt een staaltje Thaise creativiteit. Helaas, de broek is te kort. We houden een taxi staande en laten ons naar Pattaya brengen. We besluiten in Walking Street nog iets te gaan drinken met z’n allen. Het is ver in de middag en het is er lekker rustig. Sonja krijgt haar pilsje in een grappig dubbelwandig plastic glas. De mannen zitten naast elkaar en vermaken zich super met een verkoper die ze tot vier keer weten over te halen een tas voor hen te demonstreren. Wij meiden hebben toch wel een beetje medelijden met de verkoper die zo zijn best staat te doen. Henk krijgt de smaak te pakken en gaat met een verkoper van portemonnees een weddenschap aan. Als de man raadt in welke hand hij het geld heeft koopt Henk de portemonnee, raadt hij het niet dan krijgt Henk de portemonnee gratis. De man is wel in voor een geintje en raadt gelukkig waar het geld in zit. Henk is tevreden met zijn nieuwe portemonnee. Zijn oude portemonnee krijgt een plekje midden op de straat. Kijken hoelang het duurt voordat iemand hem opraapt. Nou, dat blijkt niet lang te duren. Amper een minuutje later raapt een Thaise man de portemonnee op en bekijkt even verderop de schamele inhoud. Leeg, helaas. We liggen in een deuk van het lachen. Een Zweedse man komt een praatje met ons maken. Als hij even later weg loopt zien we dat zijn linkerarm eraf is geweest en later weer vakkundig aangenaaid is. Tja, de medische wetenschap staat voor niets. We laten ons met de taxi weer naar de Windmolen vervoeren en bestellen nog een broodje kaas en een hamburger. Wij, meiden gaan lekker een tijdje rusten, terwijl de mannen poolbiljart gaan spelen. Als we een aantal uren later een blokje om lopen met onze hond zien we in een steegje een groot huis te huur staan. Toch maar even in ons achterhoofd houden. Die avond ben ik zo moe dat ik het niet kan opbrengen met de anderen te gaan eten. Ik blijf lekker op onze kamer de krant lezen en teevee kijken, terwijl de anderen een hapje gaan eten bij Eurostar en nog wat gaan drinken in Soi 8. Het was een geslaagde dag………

***********************************************************

Pattaya – ooit een idyllisch vissersdorpje

Voor alle lezers die niet of minder bekend zijn met Thailand en in het bijzonder met de  plaats Pattaya en de vlakbij gelegen plaatsen Naklua en Jomtien volgt hier een korte beschrijving aan wetenswaardigheden.

Pattaya ligt op 154 kilometer ten noordoosten van Bangkok. Op 29 juni 1959 arriveerden vier Amerikaanse trucks met een paar duizend soldaten in het ingeslapen vissersdorpje Pattaya. Wat ze hier kwamen doen??? Nou, uitrusten en lol trappen alvorens ze weer ten strijde moesten trekken. Deze gebeurtenis zou ongekende gevolgen voor het vissersdorpje hebben zo bleek later. In de heetste fase van de Vietnam oorlog kwam Pattaya namelijk pas echt in trek als een toeristenoord voor soldaten. Hier werd handig op ingespeeld door de Thaise overheid en de Thaise bevolking, want de Amerikanen hadden veel dollars te besteden. Van heinde en verre kwamen Thais die een graantje mee wilden pikken. In korte tijd groeide het ingeslapen vissersdorpje uit tot een plek waar vooral het sekstoerisme welig tierde. Onlosmakelijk hiermee verbonden bloeide ook de criminaliteit volop en kreeg Pattaya te maken met ongekende milieuproblemen. Pattaya verwierf hiermee wereldwijd faam als meest verderfelijke toeristenplek van Azië en trok hierdoor dan ook veel toeristen aan van dubieus allooi. Wij hebben Pattaya voor het eerst aangedaan in 1981, bijna vijfentwintig jaar geleden. Pattaya was toen amper een tiende van de stad die het nu is. Het naastgelegen plaatsje Jomtien kende destijds nog helemaal geen toerisme. Wat ons destijds vooral opviel waren de grote hoeveelheid blanke mannen die met een Thaise grietje aan de arm liepen te paraderen en zich op alle gebieden lieten verwennen. Ook nu zie je dat nog steeds, maar tevens zie je nu ook veel families die hier vakantie vieren. De campagne van de overheid heeft dus succes gehad. Pattaya heeft nu voor ieder iets te bieden. Het is een stad met ruim 260.000 inwoners. En de stranden zijn nog steeds een populaire bestemming voor de Thais die tijdens de weekenden en vakanties even het drukke Bangkok willen ontvluchten. Pattaya heeft inmiddels vijf internationale scholen en vier internationale ziekenhuizen. Vlak bij Pattaya ligt het vliegveld U-Tapao, ooit gebouwd voor de Amerikanen. Nu kan men vanaf hier dagelijks vliegen naar andere delen in Thailand, zoals Phuket, Koh Samui of Trat. Accommodatie is in alle soorten en prijsklassen volop verkrijgbaar. Voor 350 Bath (7 euro) heb je al een kamer met airco, inclusief ontbijt voor twee personen vlak aan zee. Voor het vervoer ter plekke kun je gebruik maken van een van de vele honderden Bathbusjes die iedere paar seconden komen langsrijden en je bijvoorbeeld voor 10 Bath naar Jomtien brengen. Het is voldoende je hand op te steken als je mee wilt rijden. De busjes rijden een vaste route van Jomtien, via Pattaya tot Naklua en rijden dan via de strandweg van Pattaya weer terug. Wil je ergens anders heen gebracht worden spreek dan eerst een prijs met de chauffeur af. Een andere mogelijkheid is natuurlijk het huren van een auto, scooter of motor. Mensen die willen shoppen komen in Pattaya echt aan hun trekken want er is werkelijk van alles te koop. Ook op culinair gebied komen de Bourgondiërs niets te kort. Naast een veelheid aan Thaise stalletjes en restaurantjes is er een overweldigend aanbod aan restaurants die zich specialiseren in bijvoorbeeld de Hollandse, Franse, Duitse, Zweedse, Noorse, Deense, Indische, Franse en Zweedse keuken. Je kunt het zo duur of goedkoop houden als je budget toelaat. Zelfs een snelle hap bij de McDonalds of KFC behoort tot de mogelijkheden. Papa David is een uitblinker in allerlei soorten ontbijt, een echte aanrader dus. En voor de ijsliefhebbers is een bezoek aan Time Out een must, de zaak is onder andere te vinden in de Walking Street. En laat je ook eens verrassen met een overheerlijke tropische cocktail of een verse fruitshake. Of breng eens een dagje door in een beautyfarm, neem een heerlijke massage, bekijk een spannende film in een van de bioscopen, ga naar de schietbaan, maak een rit op een olifant, of ga naar de dierentuin, vlindertuin of krokodillenfarm. Voor tuinliefhebbers is een bezoek aan Nong Nooch een must. Snelheidsmaniakken kunnen hun hart ophalen bij de internationale motor- en formule 3 races. Voor de kinderen is er een groot water amusementpark. Golfliefhebbers kunnen terecht op een van de vele uitstekende golfbanen. Of breng een dagje door aan het strand, ga duiken, snorkelen, vissen, parasailing, windsurfen of huur een jetski. Een bezoek aan een paar voor de kust liggende eilandjes behoort ook tot de mogelijkheden. Voor een ieder die er nog niet is geweest is een bezoek aan Tiffany of Alcatraz een must. Travestieten geven hier dagelijks een overweldigende show. Ook een bezoek aan een van de tempels kan de moeite waard zijn, en niet te vergeten een bezoek aan een van de vele lokale markten. Kortom, Pattaya en het nabijgelegen Naklua en Jomtien hebben nu voor iedereen iets te bieden!

***********************************************************

Settelen in Jomtien

De weken na het vertrek van onze vrienden staan vooral in het teken van het settelen en verkennen van onze nieuwe omgeving. Ondanks een reeks leuke uitstapjes, grappige en leuke ontmoetingen en gebeurtenissen heerst bij ons beiden een gevoel van onbehagen. Waar het vandaan komt??? Geen idee. Maar regelmatig betrappen we ons zelf er toch op dat we inmiddels een behoorlijke cynische kijk hebben ontwikkelt op de inwoners van het ‘Land van de glimlach’ en steeds vaker terug verlangen naar ons koude kikkerlandje met al zijn bureaucratische regelgeving en bemoeizucht. Ja, het verblijf hier heeft er in ieder geval toe geleid dat we bepaalde zaken toch met andere ogen zijn gaan bekijken en zaken waar we ons voorheen aan stoorden of juist idealiseerden nu beter kunnen relativeren. Kortom, op dit moment kunnen we wel stellen dat de ‘honeymoonfase’ voorbij is. Jullie vragen je natuurlijk af waar heeft dat mens het over???? Het is een benaming die frequent gebruikt werd door een leraar op de HBO. Als uitleg vertelde hij erbij dat je eerst in een soort roes, vergelijkbaar met de wittebroodsweken, komt zodra je start met een nieuwe baan of in een nieuwe situatie of omgeving terecht komt. Hoelang deze periode duurt, verschilt van persoon tot persoon. Maar zeker is dat het een tijdelijke periode is. Na deze periode ontdekken sommigen dat het totaal niet is wat ze verwacht hadden en gaan iets anders doen of ergens anders heen. Anderen schikken zich en zijn redelijk tevreden met de situatie waarin ze zich bevinden.

Welke kant wij op zullen gaan? Voorlopig hebben we daar nog geen idee van, dus we schikken ons voorlopig min of meer in het gegeven dat we ons voelen zoals we ons voelen en proberen ons ondertussen te settelen en verder te verdiepen in de Thaise samenleving.

We hebben al vrij snel voor langere tijd een scooter gehuurd om niet afhankelijk te hoeven zijn van de Bathbusjes en rustig de hele omgeving te kunnen bekijken. Vrijwel dagelijks rijden we een andere route. We komen dan ook op plekjes waar we met de taxi anders nooit gekomen zouden zijn. Niet omdat ze je er niet heen willen rijden, maar omdat je niet weet welke plekjes de moeite waard zijn. Zo ontstaat er langzaam maar zeker een beeld van Jomtien, Pattaya en Naklua dat totaal verschilt van het beeld dat we de afgelopen 25 jaar hadden. Zo blijken er overal mooie ommuurde woonparken aangelegd te zijn, waar zich de meest luxueuze optrekjes bevinden, die veelal leeg staan en wachten op een nieuwe koper of huurder. Overal is men nieuwe projecten aan het bouwen of oude aan het afbreken. Behalve de overvolle straten van de Beachroad en Secondroad ontdekken we idyllische achterafstraatjes waar het typische Thaise leven in al zijn aspecten volop te bewonderen is. Iedereen lijkt zo zijn eigen handeltje te hebben om de kost te verdienen. Zelfs in de meest afgelegen straatjes kom je eetkarretjes, lokale restaurantjes en laundries tegen. Straatventers lopen met van alles en nog wat te leuren.

Wat verder in het buitengebied van Jomtien en Pattaya wonen veel mensen in bouwvallen gemaakt van golfplaten en planken. De armoede hier staat in schril contrast met de luxueuze optrekjes die door de buitenlanders, invloedrijke Thaise politici, zakenlui of maffia bewoond worden. Kleine kinderen spelen er luidruchtig met elkaar. Speelgoed is niet voorhanden. Ze vermaken zich met elkaar en op hun smoezelige gezichtjes is een grote glimlach te zien. Nieuwsgierig gaan hun blikken onze kant op als we voorbij rijden. Ook de volwassenen volgen nieuwsgierig onze verrichtingen. Aan alles is te merken dat hier niet vaak buitenlanders komen. We bewonderen de landelijke omgeving. Het groene landschap, de diverse vegetatie, de vele grazende buffels, de vissende jongens…. Het is een lust voor het oog.

Tijdens een van onze uitstapjes komen we terecht op een authentieke overdekte foodmarket in Naklua. We kijken onze ogen uit. In grote manden worden allerlei soorten levende schelpdieren aangeboden. Sommige zien eruit als kleine steentjes. Ook worden er grote groen-zwart gekleurde mosselen aangeboden, en allerlei andere vreemdsoortige waterdieren. Andere stalletjes verkopen een enorme verscheidenheid aan kruiden en groenten, terwijl weer een ander zich heeft gespecialiseerd in vlees dat ongekoeld en onafgedekt op een stalletje ligt. Een oude vrouwelijke monnik in wit tenue zit met kaalgeschoren hoofd om zich heen te kijken terwijl zich langzaam maar zeker haar centenbakje vult met de donaties van de gelovige Thaise bevolking. Nadat we ons bij een van de vele eetstalletjes tegoed hebben gedaan aan een heerlijke dikke warme snee vers brood met een mengsel van eieren en suiker lopen we door het aangrenzende park naar de waterkant. Op het water dobberen kleurrijke oude houten vissersbootjes. Het water is zwart gekleurd door een dikke laag olie en slijk, achtergelaten door de motoren van de vissersboten. Niemand lijkt er aanstoot aan te nemen. En een enkeling doet zelfs nog een wanhopige poging een vis te vangen. Iets verderop liggen kleine visjes in de zon te drogen op een rek. Op het gras zitten groepjes mannen gezellig bij elkaar te keuvelen. Terwijl we ons vergapen aan de primitieve houten bouwvallen die op het water zijn gebouwd en waar het dagelijkse leven zijn gang gaat, staan we ineens oog in oog met een anderhalf meter lange groen-gele leguaan. Dat is even schrikken. Het dier beweegt zich traag over het gras naar de straatrand. Zijn kraaloogjes houden ons nauwlettend in de gaten en zodra we te dichtbij komen blaast hij zijn luchtzak onder zijn keel op. Het is een schitterend dier. Een hond komt nieuwsgierig dichterbij. De leguaan lijkt hier niet echt van gecharmeerd te zijn en blijft stil zitten terwijl zijn luchtzak nog groter word. Verwonderd vragen we ons af hoe dat beest hier terecht komt. Even later worden we uit de droom geholpen. Het dier blijkt van een Thaise jongen te zijn die hem als huisdier houdt.

Later die dag horen we van Sunny, een personeelslid van de Windmolen, dat het ongeluk brengt als je een dergelijk beest tegenkomt. Zou dat ook gelden als het beest iemands huisdier is??? Ha, ha….. 

Tijdens de weekenden word Jomtien iedere keer overspoeld met Thaise recreanten die geduldig in de file staan tot ze hun favoriete plekje aan het strand hebben bereikt. Het is een welkome afwisseling nu de meeste toeristen weer terug gekeerd zijn naar hun land van herkomst. De laadbakken van de grote auto’s zitten afgeladen vol met volwassenen en kinderen. Vaak zitten er veertien of meer mensen dicht op elkaar gepropt in de laadbakken. Sommigen van hen huren met z’n allen een goedkope kamer in een van de vele goedkope pensions om de nachten door te brengen, anderen slapen gewoon op het strand met hun hele gezin. Tot in de kleine uurtjes zitten ze gezellig met elkaar in groepjes te eten en drinken op het strand of op het plaveisel van de boulevard of op een van de vele stenen bankjes. Veel eten wordt ter plekke bereid op een kleine provisorische barbecue. Regelmatig worden we gastvrij uitgenodigd om aan te schuiven en iets te eten of te drinken. Beleeft en met een glimlach slaan we de vriendelijke uitnodigingen af. De Thaise whisky verdunt met water en de gebarbecuede rariteiten zijn niet echt aan ons besteed. Maar we waarderen de gastvrijheid van de inwoners van ‘Het land van de glimlach’ en vervolgen onze wandeling. In de duisternis zien we op het strand verschillende lampjes oplichten. Een tiental Thaise mensen zoekt iedere avond nauwgezet het strand af met een metaaldetector, op zoek naar iets kostbaars. De overvolle vuilnisbakken die een afschuwelijke penetrante geur verspreiden worden iedere avond intensief nageplozen door een enkeling, op zoek naar plastic flessen en ander bruikbaar materiaal dat een paar Bathjes oplevert. De strandstoelverhuurders zijn iedere avond druk in de weer alle stoelen en parasols weer in te klappen en aan grote kettingen te leggen. Ook de grote koelboxen vol drank, vergelijkbaar met een grote diepvrieskist in Nederland, worden afgesloten met een dikke ijzeren ketting. Auto’s en scooters rijden af en aan om de jetski’s op aanhangers te bergen en naar plekken buiten de stad te brengen, waar ze de volgende ochtend weer opgehaald zullen worden. Het strand en de paden worden iedere avond nauwgezet geveegd, geharkt en ontdaan van de meeste rondslingerende rommel. Jongeren vermaken zich in groepjes bij auto’s die voorzien zijn van enorme geluidsinstallaties en boxen waaruit oerverdovende muziek klinkt. De straathonden lijken zich niets aan te trekken van de herrie. Ze rekken zich uit, draaien zich om en slapen verder. Een enkele politieagent staat in een te strak bruin uniform met zijn bonnenboekje in de aanslag om ongehoorzame burgers en vakantiegangers te bekeuren die hun helm niet dragen op de scooter of om een fout geparkeerde scooter aan de ketting te leggen. Wantrouwend worden zijn verrichtingen gevolgd door de vele straatventers die op veilige afstand blijven. Niet geheel zonder reden. Het ontbreken van een ventvergunning kan ze namelijk een bekeuring van 2000 Bath opleveren, omgerekend dus 40 euro, en inbeslagname van de goederen. De weinige toeristen, die zijn overgebleven na het hoogseizoen, vermaken zich in een van de beerbars of restaurantjes of hebben zich een plekje veroverd op een van de stenen bankjes op de boulevard en genieten van het geroezemoes om zich heen tijdens de zwoele avonden.

Om de drukte overdag tijdens de weekenden enigszins te ontvluchten besluiten we op zoek te gaan naar een rustig strandje. Of dat zal lukken in Jomtien en Pattaya? Op de scooter rijden naar het grote Boeddhabeeld op de heuvel, tussen Jomtien en Pattaya. We slaan links een straat in. De hitte is overweldigend, de straten vrijwel verlaten. Grote hotelcomplexen worden afgewisseld met braakliggende stukken land waar de minderbedeelden in krotwoningen proberen te overleven. Naast de kant van de weg liggen mensen in een hangmat of op een verhoging van planken te slapen. Een enkeling die toch in deze hitte op weg is bedekt zijn hoofd met een jas, stuk papier of paraplu. Uiteindelijk komen we bij een klein park aan. Groepjes Thaise mensen zoeken verkoeling onder de bomen en genieten van het spectaculaire uitzicht over een rustige baai beneden hen. Heel in de verte zien we een paar bootjes dobberen. We dalen de supersteile trap af naar beneden en zien al snel de eerste parasols opdoemen. Er zijn slechts een handjevol toeristen te bekennen. De rust en kalmte die ons overspoelt is een heerlijke afwisseling met de drukte op Jomtien en Pattaya. We nestelen ons op een van de banken van een lokaal restaurantje en genieten van een ijskoude cola. Links van ons geeft een Thais meisje een ander meisje een massage. Het meisje ligt op haar buik op een rieten matje, terwijl het andere meisje bovenop haar bovenbenen staat. Ze beantwoorden onze nieuwsgierige blikken met een grote glimlach. Een straathond komt de rust verstoren. Dan verschijnen twee meisjes die horloges verkopen. Zoals altijd is Henk zeer geïnteresseerd. Een van de meisjes kijkt schichtig om zich heen. We hebben al snel door dat er politie in burger in aantocht is en ik bied aan de map onder mijn tas te verstoppen. Nadat de man en vrouw in burgerkleding weer uit zicht zijn word de map weer tevoorschijn gehaald. Henk is even later de tevreden eigenaar van een nieuw horloge. De meisjes pakken het geld aan en tikken ermee op de map met horloges. Dit is een gebaar dat je heel veel ziet in Thailand. Het moet geluk brengen en zorgdragen voor een snelle verkoop van de resterende spullen. We wensen ze veel geluk en nemen afscheid. Als we verzadigd zijn van de cola besluiten we weer de trap op te klimmen., Halverwege moeten we even pauzeren om op adem te komen. Zweetdruppels lopen van onze voorhoofden alsof we net in een tropische regenbui zijn beland. Een paar Thaise jongens hebben eveneens moeite met het steile pad en kijken ons lachend aan. We zetten even door en keren snel weer huiswaarts waar we verkoeling vinden bij de airco.

Inmiddels wonen we al een aantal weken in het huis op Jomtien en zijn al behoorlijk gesetteld. Het is een rustige zijstraat van soi 7. Naast ons woont een Duitser met zijn Thaise vrouw. Ze verhuren kamers in de twee woningen links naast ons. Tegenover ons worden eveneens in twee woningen kamers verhuurd. Van wie het huis aan de rechterkant is weten we niet. We krijgen er ook geen hoogte van wie er woont. De mensen bij ons in de straat lijken nooit te gaan slapen. Altijd zijn er wel mensen druk in de weer met een of ander. We realiseren ons dat we ons sinds ons vertrek uit Nederland ruim vier maanden op diverse plekken hebben beholpen in slechts één ruimte. Het is dus een verademing dat ieder van ons weer wat meer privacy heeft. Het huis waar we nu wonen, blijkt echter ook wel een aantal min puntjes te hebben. De grote keuken wordt door ons beiden nog steeds zoveel mogelijk gemeden. Vooral als het donker is en de supergrote vliegensvlugge kakkerlakken er hun intrek hebben genomen. Aan de vele kleine gekko’s zijn we inmiddels meer dan gewend, maar aan de kakkerlakken wennen lukt ons geen van beide. Heet water ontbreekt in de keuken, en we doen de afwas dan ook met lauw leidingwater dat niet bepaalt schoon te noemen is. Dagelijks vinden we een grote hoeveelheid keuteltjes in de keuken. Onze etenswaren bewaren we in de eetkamer en in de koelkast. Dan op een ochtend open ik de keukendeur om de bezem te pakken. Tot mijn verbazing staat de mop boven een van de afvoerputjes. Ik pak de mop en zie dat het ding voor de helft opgevreten is! Shit, ratten!!!! Dat verklaart dus de aanwezigheid van grote en kleine keuteltjes iedere dag. Ze blijken met hun snuit het dekseltje opgetild te hebben om zich zo toegang te verschaffen tot onze keuken. Wat een geraffineerde beesten. Ik ben blij dat we direct na onze intrek al besloten hebben onze etenswaren elders te bewaren. Henk besluit het overlastprobleem van de ratten uit de wereld te helpen door een grote steen op het putje te plaatsen. En inderdaad, het werkt. Ha, ha… De toiletten in het huis verdienen ook bepaalt geen schoonheidsprijs, om over de werking nog maar niet te praten. Het doorspoelen wil vaak niet echt lukken. We leggen onze klacht voor aan de beheerder van het huis. Hij denkt dat het probleem te verhelpen door de put leeg te laten maken. De volgende dag al staat er een grote auto bij ons in de straat die binnen vijf minuten de put leeggemaakt heeft. Helaas heeft het geen enkel effect gehad op het doorspoelprobleem van de toiletten. Tja. De extreem hoge luchtvochtig zorgt ervoor dat een broek, een paar schoenen en een riem van Henk helemaal verschimmelt zijn. Zonde hoor. Hij bewaarde zijn kleding op kamer zonder airco. En zelfs de openstaande kastdeuren konden het schimmelen niet voorkomen. Nu begrijpen we dus waarom een inwoonster van Costa Rica zei dat zelfs de matras weg zou rotten als ze geen airco hadden. Een deel van de Henk’s kleren word dus overgehuisd naar onze slaapkamer. De hoge luchtvochtigheid is er ook de oorzaak van dat de vloer in de kamer binnen de kortste keren echt nat is zodra we de airco uitzetten en de buitendeur open zetten. Dus we houden maar zoveel mogelijk de airco aan. Dan op een ochtend, na een fikse regenbui, werkt de airco beneden niet meer. Oei, en dat terwijl de temperaturen inmiddels al tot boven de veertig graden zijn opgelopen. Omdat het zondag is is de beheerder van het huis niet te bereiken. We besluiten ons te behelpen met de kleine ventilator. De volgende ochtend hangen we direct bij de beheerder aan de telefoon. Hij beloofd de volgende dag langs te komen. Nee, vandaag. Oké. Na een drietal uren verschijnt de man. Hij kijkt wezenloos naar de airco en besluit dat er een monteur aan te pas moet komen om het probleem te verhelpen. Na een uurtje verschijnen er twee Thaise jongens. Na veel gepruts en een paar uur later werkt de airco weer. In het gedeelte dat buiten staat was door de harde regenbui water gekomen, het ijzer bleek namelijk doorgeroest te zijn. Het doorgeroeste stuk werd op creatieve wijze door de beheerder gedicht door er een vuilniszak over te maken. We zijn benieuwd hoelang dit houd……

Verder hebben we veelvuldig te kampen met het uitvallen van de elektriciteit. Niet alleen wij, maar het hele blok huizen. Hier zijn we ondertussen al behoorlijk aan gewend, maar het is wel lastig dat we dan ook geen water in de keuken meer hebben of om te douchen of om de wc door te spoelen. Tja, dat werkt namelijk allemaal met een elektrische pomp en die werkt dus niet als er geen elektriciteit is, ha, ha. Ook de uitzendingen op teevee laten het regelmatig afweten. Zitten we net het Nederlandse nieuws te volgen of naar een spannende film te kijken valt het geluid weg en in het slechtste geval hebben we geruime tijd alleen grijs of zwart beeld. We berusten er maar in. Het is niet anders. Een aantal keren per dag zien op de locale nieuwszender het nieuws uit Jomtien en Pattaya. We zijn er nog steeds niet aan gewend dat de vaak gruwelijke beelden van mensen die slachtoffer zijn geworden van een dodelijke schietpartij, overval of ongeval vlak na de gebeurtenis volledig in beeld worden gebracht op teevee. Zelfs op de verwondingen worden nauwgezet ingezoomd. Op dezelfde wijze worden de daders in beeld gebracht en word op hun paspoort of identiteitskaart ingezoomd. Hoezo privacy???? Op een ochtend zien we een uur lange uitzending van een Zweed die gearresteerd is in verband met moord op een Thaise vrouw in Pattaya. De man is in tranen. Hij werd op straat aangesproken door een Thaise vrouw die met hem mee wilde naar zijn kamer. Aangekomen in het Sawadeecomplex waar hij sliep heeft de vrouw hem uiteindelijk verwond met een stuk glas en heeft hij haar de keel dicht geknepen. Niet met de bedoeling haar te doden, maar om haar rustiger te laten worden. Toen de man besefte dat de vrouw overleden was besloot hij bij de supermarkt Tops vuilniszakken te halen en haar daar in te wikkelen. Vervolgens heeft hij haar naar buiten gedragen en met behulp van een taxi naar een braakliggend stuk grond verderop in de straat gebracht. Daar heeft hij haar gedumpt en is naar Bangkok gevlucht waar hij een kamer boekte in een goedkoop hotelletje waar hij zich niet hoefde te identificeren. De argwanende taxichauffeur heeft echter contact gezocht met de politie en vervolgens was op de bewakingscamera van het Sawadeehotel te zien hoe de man met iets zwaars verpakt in vuilniszakken rond liep. Daarop heeft de politie op teevee een oproep gedaan dat de bewuste man zich zou melden. Dit heeft de Zweed dus inderdaad gedaan. De beelden op teevee laten nauwgezet de beelden zien van het lijk van de overleden vrouw. De vuilniszakken worden met een stok door de politie verwijderd. Een grote hoeveelheid dikke zwarte vliegen zit op het lichaam van de vrouw. Het is gruwelijk om te zien. De daarop volgende twee weken is regelmatig hetzelfde programma te zien op de teevee.

In onze straat zien we op een gegeven moment met hoge frequentie watertanks af en aanrijden die water brengen bij onze buren. Uit navraag blijkt dat er dat er grote schaarste aan water is ontstaan in Thailand. De overheid geeft iedereen nog maar een beperkte hoeveelheid water wekelijks dat verzameld word in de putten die ieder huis buiten heeft. Zodra dit op is moet je dus water bijbestellen. Naarmate het de daarop volgende weken steeds warmer word neemt de waterschaarste overal toe. Onze overbuurvrouw die kamers verhuurd en tevens een wasserij heeft krijgt slapeloze nachten als ze niet voldoende water heeft. Ze heeft een echte waterobsessie ontwikkeld. Dagelijks mogen we nu gemiddeld zo’n vier uur per dag genieten van het oorverdovende geronk van motoren van de waterwagens. Zelfs ’s-nachts rond twaalf uur staan de motoren nog te ronken. Tja, het leven in Thailand heeft ook zo zijn beperkingen.

Dan op een ochtend worden we wakker en begroet door een enorm rookgordijn. Shit, zou het huis in brand staan? Nee, gelukkig blijkt dat niet het geval te zijn. Waar komt dan toch in vredesnaam die rook vandaan? Even later blijkt dat ze begonnen zijn het braakliggende stuk land vol struiken met daartussen gedumpt afval achter ons huis op te ruimen. Of ja, opruimen….. Het wordt op verschillende plekken gewoon in brand gestoken. Tja, dat is dus ook een manier…… Om de rook tegen te houden draai ik de glazen lamellen boven dicht. Veel helpt het helaas niet. Na een aantal weken staken ze hun pogingen om het stuk land op te ruimen. Waarom? Geen idee…..

Ongeveer een maand nadat we onze intrek in ons huis hebben genomen krijgen we de eerste elektrarekening gepresenteerd. We blijken bijna 80 euro te moeten betalen en we komen tot de conclusie dat dat voor Thaise begrippen toch wel erg veel is. Navraag bij verschillende omwonende en bekenden leert ons echter dat elektra in Thailand inderdaad erg duur is. Bovendien hebben wij in ons huis oude airco’s die veel stroom vreten. Tja……….

We beschikken nu ook sinds enige tijd over internet thuis. Een en ander had nogal wat voeten in aarde. Ongeveer anderhalve tot twee weken hebben we gewacht op bericht van de beheerder van het huis. Hij had namelijk contact gehad met de telefoonmaatschappij. Op een dag komt de man echter vertellen dat we zelf een nieuw nummer moeten aanvragen. Oké, geen probleem. Samen gingen Henk en de man op pad. Bij de telefoonmaatschappij bleek dat de beheerder zelfs niet in staat was de ligging van ons huis uit te tekenen, ha, ha…. Helaas kon het nog wel een paar maanden duren eer we een nieuw nummer kregen. Geen probleem, de Thaise beheerder van ons huis heeft een oplossing. We kunnen de telefoonlijn van de ons onbekende buren aan de linkerkant lenen. Even kijken we elkaar aan. Zou dit wel een betrouwbare tijdelijke oplossing zijn? Maar de beheerder van het huis is ervan overtuigd dat dit de beste tussenoplossing is en dat het allemaal betrouwbaar is. Er werd een gat in de muur geboord en ze gingen testen of de telefoonlijn werkte. Een paar keer werd er naar Bangkok gebeld. Ja, het werkte dus. Volgens de man konden we nu internetten. Volgens ons niet, want we zullen ons eerst moeten aanmelden bij een internetprovider. Het stekkertje werd in de computer gestoken en de mannen zijn hoogst verbaasd dat het niet werkt. We doen nog een paar pogingen om het hun uit te leggen, maar geven het uiteindelijk maar op en begeven ons naar de telefoonwinkel. Voor ADSL dient het huidige telefoonnummer eerst geschikt worden bevonden door T&T of TOT. Te omslachtig dus, vooral omdat het maar een tijdelijk nummer is. Maar er is een andere oplossing. We kunnen voor 800 Bath (omgerekend 16 euro) per maand onbeperkt internetten met een snelheid van 56 kb. Het inbellen kost telkens 3 Bath. Oké, dat doen we. Het meisje is bereid onze laptop gebruiksklaar te maken. Dus we keren huiswaarts om de laptop op te halen. Thuis weer aangekomen, blijkt de internetverbinding inderdaad te werken. Hoera!!! Het had heel wat voeten in aarde, maar toch…. Ons wantrouwen ten aanzien van het tijdelijke gebruik van de telefoonlijn van de buren verdwijnt (helaas, naar later zal blijken) naar de achtergrond…..

Tijdens een van onze vele uitstapjes komen we op een dag terecht op een supergrote markt. Er is werkelijk van alles en nog wat te koop. Planten, kleding, speelgoed, elektronische apparaten, sieraden, schoenen, etenswaren en zelfs hondjes, vissen en allerlei andere kleine dieren. We kijken onze ogen uit. De markt wordt overlapt door grote groene doeken die de zon tegen moeten houden. Het resultaat is dat het eronder bloedheet is. De markt blijkt druk bezocht te worden door de lokale bevolking. Het is dringen geblazen. Voorzichtig wurmen we ons door de mensenmenigte. We moeten goed uitkijken waar we lopen want de zandgrond zit vol kuilen en andere onregelmatigheden. Bij een van de stalletjes koop ik een vijftal T-shirts voor 50 Bath (omgerekend 1 euro) per stuk. Ik ben in mijn sas. Het mag al een wonder heten dat ik grote maten heb kunnen vinden, en nog ook nog zo goedkoop. Voldaan en bezweet zakken we neer op het kleine terras van een lokaal kroegje, annex kapsalon, annex naaiatelier. Vrijwel alle stoelen en bankjes worden bezet door Europeanen. Het terras geeft uitzicht op de smalle drukke straat die aan de markt grenst. Terwijl ik zit te genieten van het geroezemoes om mij heen loopt Henk even naar de telefoonwinkel. Op de achtergrond klinkt muziek. Ik meen een aantal tonen te herkennen en luister nog eens goed. Dit kan toch niet??? Jawel hoor…. Het is muziek van André Hazes. Dat is toch werkelijk het laatste dat je verwacht aan de andere kant van de wereld in een lokale Thaise kroeg. Ik bestel nog een tweede Singha en terwijl ik het ijskoude flesje aan mijn zet lijkt ineens de hel los te breken. De mensenmenigte op de straat heeft het allemaal op een lopen gezet en ze roepen hysterisch iets in het Thais. Angst straalt van hun gezichten af. Ik probeer te ontdekken waar ze voor vluchten. Geen idee…. Ik vraag aan een aantal andere mensen wat er aan de hand is. Er blijkt ergens in de buurt van de telefoonwinkel een gasolinebom te liggen…. Tjezus, ik hoop maar dat Henk zich in veiligheid heeft gebracht. Het duurt wel erg lang voordat hij terug is. Een grote helikopter komt overvliegen… Het geheel doet denken aan de tsunami op Phuket. Getver….. Gelukkig verschijnt Henk ongedeerd na een klein half uurtje. Van de commotie heeft hij gelukkig niets mee gekregen. We drinken samen nog iets en brengen nog wat gezellige uurtjes door terwijl Hazes zijn liedjes nog steeds ten gehore brengt.

***********************************************************

De wereld van de beerbars en gogo-bars in thailand

Thailand staat bekent om de vriendelijkheid van zijn bewoners, de rijke cultuur, de prachtige afgelegen baaien en niet te vergeten het rijke aanbod op culinair vlak. Maar bovenal heeft Thailand, door invloed van de media, bij iedereen beroemdheid of juist beruchtheid verworven als land van de ongekende mogelijkheden ten aanzien van prostitutie. Toch is het volgens ons helaas nog steeds vaak een ontzettend eenzijdig beeld dat de media de mensen schetst. Op seksbeluste mannen zouden vooral misbruik maken van de gunsten van de vele Thaise meisjes die, door pooiers en armoede gedwongen, in de prostitutie werken. Met het onderstaande stuk probeer ik de lezer duidelijk te maken dat generalisatie van dit fenomeen in Thailand, zoals met vrijwel ieder ander onderwerp, tot een onvolledig en vertekend beeld leid.

Prostitutie in Thailand is niet, zoals velen denken, het product van de Westerse invloed maar komt voort uit de vroegere slavernijtijd. Vrouwen werden destijds als slaven gekocht en verkocht en polygamie (het hebben van meerdere partners) werd in de samenleving volop gepromoot en bestaat ook nu nog middels de mia noi (bijvrouwen). De prostitutie was van 1905 tot 1960 gelegaliseerd en stond middels vergunningen onder controle van de Thaise overheid. Meisjes moesten ouder dan vijftien jaar zijn en mochten niet gedwongen worden. Officieel is prostitutie dus sinds 1960 in Thailand verboden, maar de vertegenwoordigers van justitie kijken graag een andere kant op omdat er voor de landelijke economie teveel afhangt van deze inkomstenbron. Een ander, maar niet onbelangrijk aspect is dat seks in het leven van de Thaise cultuur net zo bij het leven hoort als eten en drinken, dit in tegenstelling tot in onze Westerse cultuur waar het vaak omgeven is met een soort schaamte en waar het gebruik maken van seksuele gunsten voor geld word gezien als machtsmisbruik en exploitatie van het zwakke geslacht. Het merendeel van de meisjes werkt bovendien in bars en clubs in Thailand die uitsluitend door Thaise mannen word bezocht en dus ook veel slechter verdienen. Desalniettemin is de huidige oorsprong van de prostitutie in Thailand, volgens mij, vooral te wijten aan de armoede in het land en het ontbreken van veel sociale voorzieningen die in de Westerse landen als vanzelfsprekend worden beschouwt, alhoewel ook hier momenteel ingrijpende veranderingen plaatsvinden. De lonen en verdiensten uit reguliere eenvoudige arbeid liggen extreem laag in Thailand. Veel boeren hebben zich diep in de schulden gestoken bij de landeigenaren om te zorgen dat er voldoende rijst op de plank is om het gezin te kunnen voeden. Het is dan ook niet voor niets dat veel meisjes die in beerbars en gogo-bars werken afkomstig zijn uit het armoedigste gedeelte van Thailand, de Isaan. Door het ontbreken van velerlei sociale voorzieningen, zoals WAO, AOW en WW zijn familieleden bovendien genoodzaakt voor elkaar te zorgen.

Bij de kleine beautysalons zien we dagelijks tientallen Thaise meisjes en Katouys (travestieten of transseksuelen) zitten die zich laten optutten alvorens ze weer in hun korte rokjes en hooggehakt naar een van de vele beerbars of gogo-bars gaan om te werken. De meeste gogo-bars en beerbars bevinden zich in Pattaya. In een gogo-bar dansen meisjes (en een enkele keer een katouy) met een bikini of topless op een verhoging. Veel verdienen ze meestal niet met hun reguliere werkzaamheden in een bar. We hebben ons laten vertellen dat een danseres in een gogo-bar gemiddeld 5000 Bath (omgerekend 100 euro) per maand verdient. Voor iedere keer dat ze echter te laat komt of zelfs helemaal niet komt opdagen word er over het algemeen een bedrag op haar salaris ingehouden. Is het meisje er bedreven in om andere acts op te voeren dan zal ze iets meer verdienen. Gaat een van deze meisjes uit vrije wil met een klant uit dan zal de desbetreffende klant aan de bar gemiddeld een bedrag van 500 Bath (omgerekend 10 euro) moeten betalen, de zogeheten bar fine. Het betreffende meisje krijgt hier meestal 100 Bath van mee. Gaat een meisje dus gemiddeld tien keer per maand met een klant mee en drinkt ze een aantal ladydrinks in de bar waar ze werkt, dan heeft ze zichzelf voor de bar voor die maand al terug verdiend. De eigenaar van de beerbar of gogo-bar moet dan nog opdraaien voor de kosten van de huur van het pand, elektriciteitskosten, waterkosten, inkoopkosten, andere personeelskosten, boekhoudkosten en belastinggeld afdragen. De verdiensten die het meisje verder overeenkomt met de klant bepaalt ze zelf en mag ze ook zelf houden ook de lengte van de tijd die ze met iemand door brengt bepaalt ze zelf. De meeste meisjes vragen echter een vergoeding van 1000 tot 3000 Bath (omgerekend 20 tot 60 euro) en brengen in ruil daarvoor een korte tijd of een hele nacht met iemand door. In tegenstelling tot de prostituees in Europa, zien en gedragen deze meisjes zich als

huur-vrouwen. Ze zorgen niet alleen voor de seksuele behoeften van een tijdelijke partner, maar zorgen voor het complete welzijn van de desbetreffende persoon. Zo begeleiden ze hem bijvoorbeeld bij uitstapjes, zorgen voor zijn innerlijk welzijn, geven massages en manicure enzovoort. Deze extra verdiensten maken dus dat sommige meisjes echt een vermogen per maand verdienen. Soms zijn meisjes ook bereidt om een aantal of weken met een en dezelfde persoon door te brengen en vragen ze een veel kleiner bedrag of zeggen: ‘Up to you’ (hangt van jou af). Vaak hebben ze bovendien in de loop der tijd meerdere mannen ontmoet die hen maandelijks een bedrag sturen om hen te ondersteunen of om ervoor te zorgen dat het meisje niet meer in een bar hoeft te werken. Onnodig te zeggen dat deze mannen geen weet van elkaars bestaan hebben. Ha, ha…. Wie exploiteert wie…… ?  Misschien onnodig te zeggen dat de prijzen in een beerbar een stuk lager liggen dan in de gogo-bars, terwijl de meisjes vaak een stuk mooier zijn.

Een deel van de meisjes die in een bar of gogo-bar werken hebben een vaste Thaise partner (die soms ook in de seksindustrie werkzaam is) en vaak een of meerdere kinderen. Een aantal anderen heeft hun relatie met hun Thaise partner op de klippen zien lopen. Hetzij om hij er meerdere mia noi’s (bijvrouwen) op na hield, veel dronk, gokte of haar sloeg, en bovendien van haar geld leefde. Deze laatste groep staat bekend als meng da, het Thaise woord voor pooier. Vaak zijn het in dit soort situaties de ouders van het meisje die gretig de zorg voor de kinderen op zich nemen, terwijl het meisje maandelijks een bedrag naar haar ouders stuurt en hoopt op een langdurige verbintenis met een farang, die haar en haar familieleden voldoende zekerheid voor de toekomst kan geven. Of een dergelijke verbintenis kans van slagen heeft? We hebben de afgelopen 25 jaar meerdere Westerse mannen gezien die getrouwd waren met een Thaise vrouw. In veel gevallen gaat dat goed, in veel gevallen ook niet. Maar of dat laatste altijd enkel te wijten is aan de Thaise vrouw? Zeker niet…

In de Thaise samenleving verdienen meisjes meer respect als ze enige tijd met een farang hebben doorgebracht, met een farang getrouwd zijn (geweest) of veel geld verworven hebben. Weer een andere groep gaat geen enkele verbintenis aan met een Thaise man of buitenlander en willen enkel in korte tijd zoveel mogelijk geld verdienen om vervolgens zelf een bar te kopen.

Het is de mamasan die een belangrijke plaats inneemt in de verschillende bars. Vaak is het een oudere vrouw die zelf in het werk heeft gezeten dat de meisjes nu doen. Een mamasan houdt toezicht op de meisjes, bemiddelt als er ruzies onderling zijn, spreekt ze aan op hun gedrag, bemoedert ze en controleert of de meisjes boven de 18 jaar zijn en een identiteitskaart hebben.

Dan zijn er nog de zogeheten Men’s Clubs. Soortgelijk opgebouwd als de gogo-bars waar de meisjes dansen, zij het dat er jongens of katoeys (travestieten of transseksuelen) dansen en soortgelijke diensten verlenen als de meisjes. Op de hoek van Pattayaland soi 2 is zelfs een gedeelte dat Boys Town heet. Ook de gogo-bars in Pattayaland 1 en Pattayaland 2 richten zich vooral op mannen, maar met vrouwen als klant hebben de meeste jongens ook geen enkel probleem. Veelal zijn het vrij jonge knap uitziende jongens die met hun charmes klanten naar binnen proberen te lokken. Zo’n dertig procent van de jongens die in dergelijke clubs werken zijn heteroseksueel, terwijl nog eens zo’n veertig procent biseksueel is. Veel van deze jongens hebben een Thais vriendinnetje die soms in een vrouwelijke gogo-bar werkt.

Jullie vragen je nu natuurlijk af hoe het zit met AIDS en seksueel overdraagbare aandoeningen? Een deel van de meisjes uit de gogo-bars moet zich wekelijks verplicht laten onderzoeken, vaak door een door de bar ingehuurde arts, en een up tot date stempelboekje bij zich dragen. Maar voor geld is in Thailand alles te koop, ook een stempel. Dus voorzichtigheid en condooms zijn natuurlijk altijd op zijn plaats. Voor eenieder die ooit overweegt een kijkje te gaan nemen in een gogo-bar (wat zeer de moeite waard is) is het van belang te weten hoeveel er voor een consumptie betaald moet worden en of er cover charge in rekening word gebracht. Dit laatste is een bedrag dat je bij een enkele gogo-bar extra moet betalen voor het dansen en de show van de meisjes. Dus, vraag dit even na bij een van de meisjes of jongens die je hun zaal in proberen te praten. Bij de meeste gogo-bars hoef je echter geen cover charge te betalen.

Tijdens ons verblijf in Thailand de afgelopen 25 jaar hebben wij meerdere bezoeken gebracht aan verschillende gogo-bars en beerbars in heel Thailand en ook verschillende werkers gesproken. Stelletjes worden er met veel respect behandeld en de Westerse vrouw word vaak op handen gedragen door de werkende meisjes.

Tijdens zijn eerste vakantie, vijfentwintig jaar geleden, ontmoette Henk in Bangkok het Thaise meisje Ann. Niet veel later verscheen Ann in Pattaya waar Henk de rest van zijn vakantie doorbracht. Een aantal maanden later bezochten we samen An in Zwitserland waar ze sinds kort in een gogo-bar werkte. Na onze aankomst in Zurich gingen we op zoek naar het appartementecomplkex waar Ann moest wonen. Ann was echter in geen velden of wegen te bekennen. Uit navraag bij een van de andere Thaise meisjes die er rond liepen bleek dat Ann in de loop van de dag weer thuis kwam. Ze was met een klant op stap. Ann heeft wel verteld dat we kwamen en haar vriendinnen verteld dat ze ons haar kamer moesten aanbieden om te overnachten. Een aantal uren later verscheen Ann inderdaad.

Ze begroete ons met een grote glimlach en nodigde ons uit die avond een kijkje te komen nemen in de gogo-bar waar ze werkte. Het bleek een donkere tent te zijn in een obscure buurt, vlak bij het appartementencomplex. Iedere avond moesten de meisjes hier, net als in Thailand, dansen voor een vast salaris. Tevens kregen ze nog een klein bedrag voor iedere lady-drink die ze aangeboden kregen. Terwijl wij toe keken hoe Ann haar danskunsten vertoonde op het podium verscheen er een grote glimlach op haar gezicht en vroeg ze aan mij of ik samen met haar wilde dansen op het podium. Ik verschoot direct van kleur. Echt niet !!! Toen de gogo-bar sloot zijn we met zijn drieën nog een hapje gaan eten. Ann betaalde de rekening, want zo hoorde het volgens haar, we waren toch haar gasten? De volgende dag zijn we samen gaan winkelen. Ann wilde een paar handdoeken kopen. Ze stapte zelfverzekerd een chique zaak binnen en begon onmiddellijk af te dingen met de verkoopster. Deze trok een misprijzend gezicht. Het koste mij enige overredingskracht om Ann duidelijk te maken dat afdingen hier, in tegenstelling tot in Thailand, niet gebruikelijk was. Mokkend verliet Ann de winkel, zonder de door haar begeerde felgekleurde handdoeken. Op naar het postkantoor. Ann wilde geld overmaken naar haar ouders in Thailand die de zorg voor haar kinderen op zich hadden genomen. Nadat we een hele tijd geduldig in de rij hadden staan wachten waren we dan eindelijk aan de beurt. Ann legde het geld op de balie en vertelde in gebrekkig Engels aan de baliemedewerkster dat het overgemaakt moest worden ‘to Ann in Bangkok Thailand’. De baliemedewerkster vroeg het exacte adres in Thailand en het bankrekeningnummer. Maar helaas Ann kwam niet verder dan ‘to Ann in Bangkok Thailand’. Ann begreep niet waarom dit niet voldoende was om geld op te kunnen sturen. Iedereen kende toch haar ouders in Bangkok??? Onverrichte zaken vertrokken we weer. Op naar de medische dienst waar Ann haar verplichte wekelijkse medische controle moest ondergaan op seksueel overdraagbare aandoeningen. Henk bleef keurig buiten wachten. Binnen bleek de wachtkamer bom vol te zitten met meisjes die eveneens voor een keuring kwamen. Ann liep wat heen en weer te drentelen en sprak af en toe met een van de aanwezige meisjes. Een grote forse man kwam binnenlopen en liep direct op Ann af. Wat hij precies vertelde kon ik helaas niet verstaan. Maar Ann reageerde furieus op zijn woorden en begon luidruchtig allerlei scheldwoorden uit te roepen die ze maar bedenken kon, en dat waren er nogal wat. Vol verbazing en enigszins geschrokken keek ik naar het spektakel. Ook de andere meisjes zaten doodsstil en met bleke gezichten te luisteren. Dan is voor de man, die waarschijnlijk haar werkgever is, de maat vol. In korte bewoordingen maakt hij Ann duidelijk dat ze haar grote mond moet houden want dat hij haar anders naar een andere wereld zal laten helpen. Ann laat zich echter niet imponeren door zijn forse bedreiging en huppelt de spreekkamer van de arts in. Bedremmeld blijf ik achter en kijk uit mijn ooghoeken nog eens naar de gevaarlijk uitziende man, die gelukkig net om de hoek verdwijnt. Na een vijftal minuten komt een lachende Ann weer te voorschijn uit de artsenkamer en voegen we ons bij Henk, die nog steeds buiten staat te wachten. Nog totaal onder de indruk doe ik hem uit de doeken wat er boven gebeurt is. Ann lijkt de ernst van de situatie niet in te zien en veegt met een lachend gebaar onze zorgen weg. Wij voelen er ons niet erg prettig onder. En onze zorgen blijken terecht te zijn geweest als we de volgende ochtend onze auto opzoeken en alle vier banden blijken te zijn lek gestoken. Shit! Dat kost ons een hoop geld. ‘No problem’, zegt Ann. Na een uurtje is het probleem verholpen en zonder blikken of blozen en met een vanzelfsprekend gebaar betaald Ann de forse rekening van de garagehouder. Nee, ze wil beslist niet dat wij de rekening betalen. Wij zijn haar gasten en door haar in de problemen gekomen. Ze laat zich niet op andere gedachten brengen.. En met gemengde gevoelens nemen we hartelijk afscheid van haar en begeven ons weer op weg naar Nederland……

We ontmoeten Ann weer op toevallige wijze tijdens onze eerste gezamenlijke vakantie in Thailand. Terwijl we in een of ander achteraf straatje in het hartje van Bangkok in een karaoketent naar de valse muziek luisteren klinkt ineens een stem die onze namen roept. We kijken om, en warempel het is Ann. Vol verbazing begroeten we haar. Ze is in het gezelschap van een aantal vriendinnen. Ann blijkt niet erg lang in Zwitserland gewerkt te hebben. Ze had heimwee naar haar ouders, familie, kinderen en het leven in Thailand. We spreken af dat we elkaar de volgende dag nog even zullen ontmoeten, alvorens wij doorreizen naar Pattaya. De volgende dag nodigt Ann ons uit om een bezoekje te brengen aan haar ouders. In een taxi begeven we ons in het drukke verkeer van Bangkok. In een van de buitenwijken van Bangkok zien we grote grauwe flatgebouwen opdoemen. Overal hangt bontgekleurd wasgoed buiten. Om de flats ligt veel rommel en afval. Spelende kinderen lijken hier geen aanstoot aan te nemen. We stoppen bij een van de flats. Ann’s ouders blijken op de vijfde verdieping te wonen. We banen ons een weg tussen de rond slingerende rommel. De Thaise mensen kijken nieuwsgierig naar ons. Als we boven in de flat aankomen, blijkt de hele flat vol mensen te zitten. Ann legt uit dat het allemaal familie van haar is. Ze leven met een twintigtal mensen in een ruimte die bij ons in Nederland nog te klein zou zijn voor een gezin met twee kinderen. We worden hartelijk ontvangen en krijgen wat te eten en drinken aangeboden dat we met een vriendelijk gebaar afslaan. We zijn enigszins ontdaan over de omstandigheden waaronder deze mensen in grote armoede moeten leven. Na een half uurtje slaken we een zucht van verlichting als we de bedompte flat met al zijn geurtjes weer kunnen verlaten. We gaan samen met Ann nog wat eten en drinken en nemen afscheid van haar. Misschien komt ze ons nog opzoeken in Pattaya komende weken. Helaas hebben we Ann niet meer gezien…………

Een groot deel van de werkende meisjes blijkt afkomstig te zijn uit de Isaan. Dit is het armste deel van Thailand. Een van deze meisjes luisterde naar de naam Chan. Het was een beeldschone meid die samen met een stuk of acht andere meisjes in een beerbar in Phuket werkte, waar (gezien de ligging) over het algemeen weinig klandizie kwam. De meisjes verschenen over het algemeen ook pas na tienen ’s-avonds, in de hoop snel door een farang uitgenodigd te worden waarna ze weer weg konden. Het dorp van Chan lag in Aranyaprated vlakbij de grens met Cambodja. Chan vertelde dat ze getrouwd was met een Thaise man die haar regelmatig sloeg en er andere vrouwen op na hield. Ze waren een tijd geleden ieder hun eigen weg gegaan, waarna Chan besloten had om in Phuket te gaan werken zodat er voldoende geld binnenkwam om hun gezamenlijke zoontje te voeden. Naar het zoontje keek haar man niet om. Het kind werd verzorgd door haar ouders. Verder had ze ook nog een gehandicapt broertje die eveneens bij haar ouders woonden. Gedurende een periode van een maand of acht had Chan een min of meer vaste relatie gehad met een Duitser. Tijdens een gezamenlijk uitstapje naar Pattaya is hij een natuurlijke dood gestorven. Chan kon schitterend vertellen over de gelukkige periodes die ze heeft gekend tijdens haar jeugd. Hoe ze bijvoorbeeld allerlei doldwaze streken uithaalde met de kinderen uit het dorp, in bomen klom en met apen speelde. We hadden een leuke tijd met Chan en besloten ook na terugkomst in Nederland het contact per mail met haar voort te zetten. Toen we een aantal maanden later opnieuw in Phuket kwamen hebben we haar opnieuw ontmoet. Deze keer vertelde ze dat ze niet een kind, maar drie kinderen had. De andere twee kinderen woonden bij haar schoonouders in Bangkok. Ze ging ze af en toe opzoeken. Op een avond brak ze uit in tranen. Haar man had haar laten weten dat hij een scheiding wilde. Hij wilde trouwen met zijn nieuwe vriendin die zwanger bleek te zijn. En hoewel ze al maanden niet meer samenleefden, kwam deze boodschap voor Chan toch hard aan. Ze had totaal andere idealen gehad toen ze een aantal jaren geleden met hem trouwde. Chan bleef de hele avond erg verdrietig en liet ons haar ticket zien waaruit bleek dat ze de volgende dag naar Bangkok moest om de scheidingspapieren te ondertekenen. Na twee dagen was Chang weer terug en we hebben nog een paar gezellige dagen met haar doorgebracht. Tijdens een van onze uitstapjes nodigden we haar uit voor een etentje. Waren we nu echt verbaasd dat ze een karbonade met friet bestelde? Toen we haar vervolgens de keus lieten om een leuke gelegenheid uit te zoeken waar we iets konden drinken waren we ervan overtuigd dat we in een karaokebar terecht zouden komen. Maar niets bleek minder waar. We kwamen terecht in een Ierse pub met livemuziek. Chan bleek niet alleen een knappe en redelijk intelligente meid te zijn, maar kon bovendien heel goed zingen. Ze verkeerde in een andere wereld als ze meezong met een van haar favoriete Westerse liedjes. Toen de dag van ons vertrek naar Nederland aanbrak hebben we haar uitgenodigd met ons mee te reizen tot Bangkok. Gretig maakte ze hier gebruik van. Op het vliegveld belde ze haar ouders. Natuurlijk moesten wij ook even met papa en mama praten. Helaas verstonden we niet wat ze zeiden want het was Thais. In het vliegtuig zat ze stil tussen ons in en hield mijn hand stevig vast. Later, toen we in de taxi zaten naar het busstation in Bangkok, had ze tranen in haar ogen. Het afscheid was hartelijk. Na terugkomst in Nederland onderhielden we opnieuw contact met haar en een paar maanden later ontmoete Henk haar opnieuw in Phuket. Van het lieve meisje bleek weinig over te zijn. Ze zeurde voortdurend om dingen die ze wilde hebben en waar ze wilde gaan eten. Het contact met Chan werd verbroken. We zagen haar een half jaar later nog een keer terug tijdens het festival van Loy Kratong. Zij was het enige meisje in de bar die zich uitgedost had in feestkledij, zoals het hoort, en ze zag er spectaculair uit. Ze kwam ons nog even bedanken voor alles wat we voor haar gedaan hadden, alvorens ze met een klant in de duisternis verdween.

Tijdens een andere gelegenheid ontmoeten we Nar, afkomstig uit Suratthani. Het was bepaald geen schoonheid, ze sprak vrijwel geen Engels, kon geen spelletjes zoals vier op een rij en werkte niet in een bar. Ze was slechts tijdelijk in Phuket en ging over een aantal dagen weer terug naar huis. De drukte van Patong beviel haar niet. Na een aantal maanden kwamen we haar opnieuw tegen. Deze keer was ze werkzaam in de Smileybar die gelegen is in het grootschalige Tigercomplex. Nar bleek inmiddels uit te blinken in het spelen van spelletjes en kon een redelijk woordje Engels. Nee, ze ging niet met mannen mee en leefde van haar schamele basissalaris en de verdiensten van de ladydrinks. Het werken in een bar beviel haar totaal niet en ze wilde binnenkort weer naar huis. Na een aantal maanden vertelde ze ons dat ze de volgende dag voor het laatst in de Smileybar zou werken. Ze begon samen met een vriendin een restaurant op de weg naar Kamala, boven op een heuvel. Het pand was eigendom van een oom van haar vriendin en de verdiensten mochten Nar en haar vriendin zelf houden. Nieuwsgierig geworden ging Henk een week later een kijkje nemen. Nar bleek inderdaad in het restaurant te werken en droeg een grote koksmuts. Er leek voldoende klandizie binnen te zitten. Na amper twee weken ging de telefoon. Nar was uit het restaurant gezet door haar vriendin en deze wilde haar ook niet het verschuldigde geld betalen dat ze verdient had. Bovendien was ze haar slaapplek nu kwijt, want ze deelden samen een kamer. Ze ging weer werken in het Tigercomplex. Ze belt ons nog steeds af en toe. Het laatste dat we van haar hoorden was dat ze naar Pattaya wilde komen werken want er waren te weinig toeristen in Phuket.

Wat waar en niet waar is van de verhalen die de meisjes vertellen zal altijd een raadsel blijven……

***********************************************************

Shopping………………….

We wonen nu al weer geruime tijd in Jomtien en hebben onze draai hier inmiddels behoorlijk gevonden. Mede dankzij het enorme winkelaanbod. Pattaya heeft namelijk ook op winkelgebied enorm veel te bieden. Zo zijn er bijvoorbeeld allerlei verschillende grote supermarkten te vinden zoals Tesco, Big C en Carrefour. Van Tesco en Big C zijn er zelfs twee filialen, zowel in het zuiden als het noorden van Pattaya. Wij tuffen er meestal op onze scooter naar toe. Maar je kunt natuurlijk ook een taxi nemen voor weinig geld of een scootertaxi. Deze laatste kun je overal langs de straatrand vinden en is beduidend sneller, maar helaas ook beduidend duurder dan een taxi. De supermarkten zijn allemaal erg ruim opgezet. Er is overal ruime parkeergelegenheid en ook hier zijn weer taxi’s of scootertaxi’s om je na het shoppen weer naar huis te brengen. In de supermarkten zelf zijn de schappen wel tien meter lang, en gevuld met heel veel verschillende merken van één product. Dat is, voor ons, een hele verademing vergeleken met de enorme beperktheid van het idyllische eiland Koh Chang.

We vergapen ons vaak aan het grote aanbod en de vreemde Thaise ingrediënten en producten die in de schappen liggen, naast de wereldbekende producten. Een grappig gezicht zijn de grote oranje emmers vol Chinese producten. Het lijken wel overlevingspakketten. Er zit werkelijk van alles en nog wat in. Wierook, matjes, lucifers, etenswaren enzovoorts.

Iedere winkel heeft, volgens ons, zo zijn eigen charme. Bij Tesco doen we ons bijvoorbeeld regelmatig te goed aan de overheerlijke warme choco of karamel popcorn. De roomboter croissantjes zijn ook niet te versmaden. Zelfs Pitt is er weg van, ha, ha… Af en toe hebben we geluk en keren we huiswaarts met een supervers knapperig stokbrood. Maar vaker dan een tot twee keer per maand komt dat beslist niet voor. Alle andere dagen van de maand is het stokbrood vreselijk oud. Jammer… Big C heeft als voordeel dat er tevens heel veel andere kleine winkeltjes zijn gevestigd. Bovendien hebben ze er heerlijke verse jus d’orange. Bij Tops, aan de Second Road,  hebben we een inmiddels een supergroot aanbod gevonden aan vleeswaren. Naast heerlijke yorkham, verkopen ze bijvoorbeeld verschillende soorten rauwe ham, paté, Hollandse kaas en gerookte zalm. Mmmmmm….. Dat is smullen. Ja, want dat soort dingen hebben we de afgelopen vijf maanden toch moeten missen. Tops is een erg gezellige winkel. Op de bovenste verdieping bevinden zich wat restaurantjes en een leuke zaak in nieuwe en tweedehandse boeken. Beneden bevind zich de supermarkt en een aantal kleine winkeltjes waar ze mobieltjes, sieraden, boeken en medicijnen verkopen. In alle supermarkten is een grote visafdeling. Hier worden tevens vissen en andere zeedieren gebakken op verzoek. Aan de andere kant van de winkel van Tops bevindt zich een restaurant en een grote afdeling met gebak en brood. Vooral de krokante vruchtenschelpjes met vanillevulling vallen erg goed bij ons in de smaak. Ja, de innerlijke mens komt niets te kort in Pattaya. De supermarkten in Thailand verschillen behoorlijk met die in Nederland. In positieve zin wel te verstaan. Zo hoef je bijvoorbeeld nooit je eigen boodschappen in te pakken aan de kassa. Het meisje haalt de boodschappen langs de scanner, sorteert ze en stopt ze direct in plastic tassen die open aan een ijzeren beugel hangel. Ideaal….. Evenals de openingstijden. ’s-Morgens in alle vroegte openen ze hun deuren en ze sluiten meestal pas rond tienen ’s-avonds. De kleine 7-eleven winkels zijn zelfs 24 uur per dag geopend. De grote supermarkten verkopen naast de individuele producten vaak ook grootverpakkingen, vergelijkbaar met de Makro in Nederland en beschikken over een afdeling voor allerlei soorten apparatuur, schoenen, dames-, heren-, en kinderkleding, een baby-afdeling, een speelgoedafdeling en een drogisterij. Wat ook grappig is dat je vaak nooit precies weet of je een bepaald product op de betreffende afdeling moet betalen of aan de algemene kassa. Maar een van de vele winkelbedienden helpen je vaak al snel uit de droom. Ook zijn er vaak allerlei soorten restaurants te vinden en voor de snelle vette hap kan men terecht bij KFC of Mc Donalds. Of wat dacht je van een bezoekje aan de bioscoop of een gamecentre? Er is werkelijk overal aan gedacht. Zelfs toiletten ontbreken nergens en ze zijn meestal ook nog schoon en voorzien van toiletpapier en bovendien gratis, ja, ja…. Wil men alcoholische dranken kopen in de supermarkt dan dient men er rekening mee te houden dat de overheid sinds kort een nieuwe wet heeft ingevoerd. Alcohol is slechts verkrijgbaar tussen 11.00 en 14.00 uur en tussen 17.00 en 24.00 uur. De Thaise overheid hoopt met deze regel Thaise jongeren te beschermen. Ha, ha….

Tijdens een van onze uitstapjes naar Big C zien we buiten een grote groep Thaise mensen in sportkleding, die bij zonsondergang, op de maat van de muziek aerobicoefeningen staan te doen. Ze vatten het behoorlijk serieus op en werken zich echt in het zweet. Het is een grappig gezicht. De supermarkt lijkt in Thailand echt een sociale spil te zijn. Als de Thais hun boodschappenkarretjes boordevol spullen geladen hebben is het altijd een grappig gezicht om te zien hoe ze alles op de scooter gaan vervoeren. Hun creativiteit is op dat vlak echt enorm. Meerdere plastic zakken worden achter aan de scooter geknoopt, aan iedere kant van het stuur worden meerdere tassen gehangen, tussenin kunnen nog wat tassen en dan moeten er ook nog vaak drie of vier mensen op de scooter zitten. De bezemstelen en dergelijke vinden een plaatsje achter de jas. Ja, wij hebben deze creativiteit graag van hun overgenomen en zijn er inmiddels ook al behoorlijk behendig in geworden op dergelijke wijze onze boodschappen naar huis te vervoeren. Tja, en dan zijn er natuurlijk ook nog de grote shopping malls, zoals Mike’s Shopping Mall, Robinson, Pattaya Bazaar enzovoort. Stuk voor stuk zijn het superluxe winkelcentra’s met airco waar naast allerlei topmerken ook allerlei andere spullen te koop zijn. Daar kan zelfs een V&D of Bijenkorf bij ons nog niet bij in de schaduw staan. Het zijn allemaal kleine zelfstandige winkeltjes ondergebracht in grote complexen. De winkels zijn stuk voor stuk kraakhelder en meestal staan er een of meerdere beveiligingsbeambten die met een vriendelijke glimlach, galant de deur voor je open houden.Ook in de shoppings malls zijn tal van restaurantjes en andere soorten vermaak te vinden. De rokers zullen buiten hun behoefte moeten bevredigen, want in geen enkele supermarkt of restaurant met airco mag gerookt worden. Dan is er nog een overvloedig aanbod aan gewone winkels, allerlei kleine kraampjes die overal langs de weg staan, de vele lokale markten, de Night Market en ga zo maar door…. Tijdens een van onze ontdekkingstochtjes op de scooter vergapen we ons aan tal van luxe winkels met allerlei soorten keukens, bankstellen, tafels en stoelen. Wat een weldadige keuze. Er hangt weliswaar een behoorlijk prijskaartje aan, maar daar heb je dan ook iets bijzonders voor.

Zelfs de meest verwende toerist komt in Pattaya aan zijn trekken, en wie hier niet kan slagen zal nergens in Thailand slagen.

*********************************************************** 

Vrienden uit Koh Chang op bezoek

In de laatste week van maart krijgen we onverwacht een telefoontje van Gino, onze Nederlandse vriend die in januari samen met zijn vriendin Katay een café-restaurant is begonnen op het idyllische eiland Koh Chang. Hij komt samen met zijn vriendin naar Pattaya om een pooltafel te bestellen en vraagt of ze kunnen blijven slapen. Natuurlijk kunnen ze blijven slapen, gezellig! Per slot van rekening hebben we nog drie slaapkamers over. Terwijl ik binnenshuis wat voorbereidingen tref voor het bezoek van onze vrienden maakt Henk voor het eerst een praatje met onze Duitse buurman. Het is niet echt een spraakzaam typ, vandaar dat het er nog niet eerder van gekomen is. De Duitser wil binnenkort weer voor drie maanden terug naar Duitsland. Dan krijgt hij meteen de gelegenheid zijn visum weer te regelen. De man kan amper rondkomen van zijn pensioentje en zijn Thaise vrouw runt de kamerverhuur in de twee aangrenzende woningen. Zelf heeft de man geen werkvergunning. Hij is de mening toegedaan dat buitenlanders in Thailand enkel en alleen goed zijn om te betalen en verder weinig tot geen rechten kunnen laten gelden. Tja…. Die indruk hadden wij ook al gekregen. Er blijkt een behoorlijke strijd gaande te zijn tussen de Duitser en zijn vrouw en onze overburen die ook kamers verhuren. De Duitser beschuldigt de overbuurvrouw ervan klanten voortijdig op te vangen in de straat om er vooral zeker van te zijn dat ze een kamer bij haar huren en niet bij de Duitser. Bovendien zouden de kamers van de overbuurvrouw niet afgesloten kunnen worden en zouden gasten regelmatig spullen missen. Ja, ja….. Wij denken dat het allemaal wel zal meevallen en besluiten ons er niet mee te bemoeien. Dat is wel zo veilig. Buiten breekt ondertussen een flinke regenbui los. We gaan in de deuropening staan en kijken hoe de regen met bakken uit de lucht komt vallen. Zelfs Pitt komt vol verbazing een kijkje nemen. De regen gaat gepaard met een flinke onweersbui. In amper vijf minuten tijd staan de straten blank. We zien een aantal Thaise mensen op creatieve wijze met de wateroverlast omgaan. Ze binden plastic zakken om hun voeten alvorens ze de straat op gaan, ha, ha…….. Om half vijf arriveren Gino en Katay. Onder het genot van een paar ijskoude Singha’s kletsen we heerlijk bij. Naarmate hij vanmiddag dichterbij Pattaya en Jomtien kwam kreeg hij weer het echte Phuketgevoel. Het is voor het eerst dat hij hier is en hij had zich er een totaal andere voorstelling van gemaakt. Katay is al eens eerder in Pattaya geweest. Gino verheugt zich al enorm op een lekkere vette hap van McDonalds. Tja, ook dat is er niet op Koh Chang. Nadat ze hun spullen op hun kamer op de derde verdieping hebben gezet begeven we ons op pad. We nemen voor aan de straat een taxi en laten ons afzetten aan de achterkant van Robinson, een groot winkelcentrum. Gino kijkt zijn ogen uit naar wat er allemaal te koop. Als we het winkelcentrum zijn doorgelopen laten we ons zakken op een van de stoeltjes van Mc.Donalds. Amper een kwartiertje later hebben we onze honger gestilt en begeeft Katay zich op pad om een slipje te kopen. Door de regen op Koh Chang wilde het wasgoed namelijk niet drogen. Terwijl ik buiten nog een sigaretje rook, wandelen Henk en Gino even langs de Beachroad. Het is er een drukte van belang. Taxi’s rijden in lange rijen de eenrichtingsstraat door richting Walking Street. Op de boulevard hebben zich de Thaise meisjes en de katoeys verzameld die op zoek zijn naar gezelschap. De mannelijke toeristen genieten van al deze aandacht en blijven soms staan om een praatje te maken. Als we weer compleet zijn lopen we richting Walking Street. Het is nog vroeg. Gino wil de kans dat hij in Pattaya is volledig benutten en wil graag naar een gogo-show. We stappen een willekeurige zaak binnen waar een tiental meisjes zich ritmisch probeert te bewegen op de muziek. Veel enthousiasme straat er niet van af. We drinken onze drankjes op en besluiten ergens anders heen te gaan. Dan schiet mij ineens een stukje te binnen dat ik gelezen heb op internet en in een pamflet. Een Russische gogo-show. Ja, weer eens iets anders. Het lijkt ons leuk eens te zien wat de blanke dames er in dit exotische land van terecht brengen. Na wat zoeken hebben we het dan toch gevonden. In een zijstraat van Walking Street hangt het verlichte reclamebord Las Vegas. We lopen een lange nauwe gang binnen en belanden in een ruimte waar een tiental bezoekers zitten te wachten op wat komen gaat. We nemen plaats en bestellen wat te drinken. Op het podium staat een blank meisje in sexy kledij met blonde haren en strak gezicht. Ze staat te staan….. Verbaas kijken we elkaar aan. Wat zou hier nu de bedoeling van zijn, vragen we ons af. Na een paar minuten loopt ze op haar extreem hoge hakken het kleine podium af en verschijnt een ander blank meisje. Ook zij doet niet meer dan staan zonder een enkele vorm van glimlach. Nou dat belooft niet veel goeds. We trekken onze wenkbrauwen op en schieten in de lach. Misschien is dat staan van die meisjes alles wat ze mogen doen in Thailand omdat ze waarschijnlijk geen werkvergunning hebben, ha, ha….  Na een minuut of tien hebben we alle meisjes stoïcijns op het podium zien staan, zonder glimlach. De muziek verandert en dan blijkt de echte show te beginnen. Vol verbazing kijken we toe hoe de ene wervelende act na de andere in hoog tempo vorm krijgen. Dan weer dansen de dames in schitterende kostuums een Moulin Rouge act. Gevolgd door een knap staaltje paaldansen. Dan is het de beurt van twee dames die een zusteract opvoeren en tot grote hilariteit van de aanwezigen een mannelijke kandidaat uit het publiek plukken en hem op het podium laten gaan liggen op zijn rug. Vol spanning kijken we toe. Ze voeren een erotisch dansje voor hem op. Helaas zonder het gewenste resultaat. In zijn ‘janneman’ is geen beweging te constateren. Ze nemen zijn temperatuur op. Oei !!! De dames besluiten de man te reanimeren. Dan staat even later een kunstmatige ‘janneman’ fier te pronken en de dames zijn tevreden. Gelach en applaus klinkt uit de zaal. De act word opgevolgd door twee dames die met een fles sterke drank en een paar glaasjes langs de aanwezigen loopt en iedereen uitnodigt iets met hun te drinken. Als ze na een tijdje weer achter het podium verdwenen zijn, verschijnen een aantal dames in babydolls. Het prikkelt de fantasie van de aanwezigen zichtbaar. Nadat de dames een tiental acts hebben opgevoerd begeeft een enkele van hen zich onder het publiek. Katay maakt van deze gelegenheid gebruik een van de dames een drankje aan te bieden om zo meer aan de weet te komen over de Russische dames. Het blonde Russische meisje neemt plaats naast Katay en beantwoord welwillend de vragen van Katay nadat ze heeft vernomen dat de rest van ons uit Nederland komt. Het blijkt dat de dames weinig basissalaris verdienen en het vooral moeten hebben van de fooien en de nachtelijke uurtjes met klanten. Het meisje dat met Katay aan de babbel is, heeft voorheen in Spanje gewerkt en zal tot juli in Pattaya blijven werken om daarna weer terug naar Spanje te gaan voor een half jaar. Hoe een en ander nu met de werkvergunningen geregeld is, geen idee…. Maar dat de Russische maffia hier een grote vinger in de pap heeft is ons allemaal wel duidelijk. Tja, zo werken die dingen hier….. Vrijwel iedereen is hier zo corrupt als maar kan en als je de ‘goede’ mensen voldoende geld of cadeautjes geeft is vrijwel alles te realiseren. De show begint weer opnieuw en we verlaten de gogo-bar. We besluiten met de taxi weer terug naar Jomtien te rijden en nemen nog een kijkje bij de Windmolen. Het is er rustig. Na een drankje gaan we nog even langs bij de Engelse Peter. Het is er gezellig druk. Jammer dat de muziek zo hard staat. Verkopers komen aan en afdraven om hun waren aan ons te slijten. Gino bestelt op de hoek van de straat nog een paar vleesstokjes. Ja, ook dit moet hij missen op zijn eiland. Voldaan keren we met z’n allen huiswaarts waar we nog een afzakkertje nemen alvorens ons bed op te zoeken. Het was een geslaagde en gezellige avond. Morgenvroeg zullen Gino en Katay weer huiswaarts keren.

Na een korte nachtrust worden we om zeven uur gewekt door het geluid van de wekker. Tijd om op te staan. Terwijl ik koffie zet gaat Henk Pitt uitlaten met de scooter. Amper een half uurtje later zijn ook Gino en Katay beneden en nadat ze hun spullen ingepakt hebben trakteren we hen op een lekker ontbijtje bij Papa David. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen….. Jammer……………..

Het ja – woord……….

Het is inmiddels alweer heel wat jaartjes geleden dat Henk en ik in het huwelijksbootje zijn gestapt. Om precies te zijn 1 april 1996. Ja, inderdaad een dag die je niet snel vergeet die eerste april. We vonden het destijds één grote grap om zoveel jaar nadat we elkaar leerden kenden uiteindelijk toch de weg naar het stadhuis in te slaan en enkel en alleen omdat we dan konden genieten van de belastingaftrek nadat we een huis samen gekocht hadden. Ha, ha…. Alleen al het idee naar het stadhuis te moeten bezorgde mij al tijden slapeloze nachten. Vreselijk…. En totaal niet aan mij besteed…. Ik stond er dan ook op dat we er zo min mogelijk mensen van in kennis zouden stellen, en enkel met de noodzakelijke getuigen en mijn schoonmoeder de verplichtingen zouden afhandelen en daarna gezamenlijk zouden gaan dineren. Mijn tante en een vriendin werden gevraagd als getuigen op te treden en ook hun werd op het hart gedrukt vooral geen ruchtbaarheid aan onze trouwdag te geven. Zelfs mijn collega’s van het psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze waren in het ongewisse. De ambtenaar van de Burgerlijke Stand zette rare ogen op toen ze tijdens een huisbezoek van onze plannen hoorde. Helaas voor mij bleek ze ook in het ziekenhuis in Wolfheze te werken, kleine wereld dus, en ook haar moest ik op het hart drukken vooral geen ruchtbaarheid aan onze plannen te geven. Mijn collega’s ging ik op het tijdstip van de huwelijkssluiting verrassen door twee grote taarten op de afdeling te laten bezorgen met een bijpassende zelfgemaakte een april kaart….. Zou het een grap zijn, of toch niet ???? Op het antwoord zouden ze nog even moeten wachten….. Tijdens het officiële gedeelte van de huwelijkssluiting op het stadhuis bleek al snel dat we het toch niet helemaal stil hadden kunnen houden. Een zwager en schoonzus stonden aan de overkant van de straat belangstellend te volgen wat er toch in vredesnaam aan de hand was….. Ha, ha…..

Normaliter laten we de herdenking aan deze dag, net als iedere dag, aan ons voorbij gaan. Maar dit jaar heeft Henk het initiatief genomen mij te willen verrassen en besloten iets bijzonders te doen. Het vindt allemaal wel plaats op twee april, maar alla….  Die ochtend word ik om half acht ruw gewekt door het geluid van de mobiele telefoon die naast ons bed ligt. Slaapdronken vraag ik mij af welke idioot er ’s-morgens zo vroeg belt…. Tegen de tijd dat mijn rug een beetje wil meewerken en ik mij in mijn kleren gehesen heb, is Henk al beneden. Hij loopt net de buitendeur uit als ik de trap af strompel. Waar zou hij nu op dit tijdstip heen gaan, vraag ik mij verbaasd af. In een poging de slaap en de rugpijn te verdrijven zet ik een kop koffie. Met een grote slok werk ik de aspirine naar binnen. Het vaste recept van de ochtend. Pitt loopt om mij heen te drentelen. Hij staat al gereed voor zijn ochtend uitstapje. Tja, hij zal toch echt even moeten wachten, want ik heb geen idee waar zijn baasje heen is. Terwijl ik langzaam voel hoe de aspirine hun werk doen hoor ik de buitendeur open gaan. Ik kijk om en zie Henk in de deuropening staan. Hij houdt de deur open voor een Thais meisje. Shit, wat moet dit nu voorstellen? Ik heb nog niet eens mijn haren gekamd? Dan zie ik dat het meisje een groot dienblad vol lekkernijen in haar armen houd. Verbaasd kijk ik toe hoe ze alles op de tafel installeert. Verse broodjes, vleeswaren, boter, jam, eitjes, jus d’orange en koffie….. Heerlijk… Het ziet er fantastisch uit.. Ze draait zich om en loopt weer naar buiten. Henk staat te glunderen. Dit is zijn verrassing voor mij om te vieren dat we gisteren acht jaar getrouwd zijn…. Ach, wat lief…………. We doen ons te goed aan het heerlijke ontbijt. Zelfs Pitt smult ervan. Dan krijg ik te horen hoe het idee is ontstaan. Tijdens zijn vaste avondrondje in de buurt kwam Henk de eigenaar en zijn Thaise vrouw van het Duitse restaurant om de hoek tegen in soi 8. Ook onze Duitse buurman was van de partij geweest. Onder het genot van een hoeveelheid Singha werden er allerlei verhalen uitgewisseld en ontstond bij Henk het idee mij te verrassen met een heerlijk ontbijtje op bed. Tja, dat laatste liep dus niet geheel volgens plan. Ha, ha….. Maar het feit dat Henk pas om half vier in de ochtend zijn bed op zocht, verklaart wel waarom de telefoon om half acht ging. Hij bleek zekerheidshalve de wekker van de telefoon te hebben gezet…… Het late tijdstip en de nodige Singha’s moet hij de rest van de dag bekopen met een gigantische kater……………… Pitt nestelt zich lekker naast hem op de bank. Ik gebruik de rust in huis om nieuwe foto’s op onze internetsite te zetten. Een klusje waar je erg veel geduld voor nodig hebt, want de internetverbinding is vreselijk langzaam………

Het duurt een dag of drie als mij ineens te binnen schiet dat we geen acht, maar negen jaar getrouwd zijn……. Wat een grap……… Ha, ha…. Ja, in het bijhouden van datums zijn we dus geen van beide een held……………

Straathonden……

Thailand wordt ermee overspoeld. Zelfs op de meest afgelegen plekken zijn ze in grote getallen aanwezig. Was het vooral op Baan Suan op Phuket waar we lastig gevallen werden door de agressieve straathonden, ook in Jomtien liegt het er vaak niet om. Tijdens onze eerste aankomst in Jomtien bij de Windmolen werden we direct al begroet door luid geblaf afkomstig van drie, min of meer geadopteerde, straathonden van Ben. Ieder moment van de dag dat Pitt zijn behoefte buiten moest gaan doen was het echt oppassen geblazen dat het geen ware veldslag werd. Ook toen Mary en Appie de zorg voor Pitt een dagje op zich namen, omdat wij naar Koh Chang moesten, moest onze trouwe viervoeter het bekopen met een aantal beten van een agressieve straathond uit de buurt.

En hoe dat nu in onze huidige buurt gaat ? Nou, niet veel beter helaas…. Als we rechtsaf slaan richting strand moeten we telkens weer op onze hoede zijn voor een grote witte hond die vol schurft en littekens zit. Hij heeft meestal zijn vaste plek op de hoek van het Opal restaurant.  Zodra hij Pitt ziet trekt hij zijn lippen op en gaat direct in de aanval. Met zijn enorm grote tanden lijkt hij warempel wel op een weerzinwekkende weerwolf. Nadat Pitt het een aantal keren flink aan de stok heeft gehad met zijn soortgenoot, heeft Henk uiteindelijk besloten een wandelstok aan te schaffen om de straathonden op afstand te houden. Dat blijkt toch beter te werken dan het oprapen van een steen om mee te gooien. De gemene grote witte hond dacht in het begin de wandelstok te kunnen negeren, maar heeft dit uiteindelijk moeten bekopen met een flinke klap op zijn neus. Henk schrok er zelf van…… Sindsdien blijft de hond op veilige afstand zodra hij Henk en Pitt ontwaart. Maar ja, je moet natuurlijk op je hoede blijven want je weet nooit…. Ze zijn niet te vertrouwen…

Slaan we linksaf, richting de locale markt, dan maken drie straathonden, die min of meer geadopteerd zijn door een Duitse restauranthouder, de straat onveilig. Zelfs als we Pitt niet bij ons hebben zit een van hen ons na tot bijna bij onze voordeur. En de Duitse restauranteigenaar zit op zijn terras rustig het geheel te aanschouwen. Je zou hem toch……….. Ook aan het einde van de straat maken een zestal honden de straat onveilig. Uiteindelijk heeft Henk dus besloten om Pitt op de scooter te zetten en twee keer per dag naar een afgelegen veld te rijden. Maar ook dat valt niet mee als de straathonden op de loer liggen. Het is zelfs een hele kunst om dan niet met scooter en al om te kieperen.

Niet alle honden in Thailand zijn natuurlijk agressief. Zo heeft Pitt op vrijwel iedere plek waar hij tot nu toe gewoond heeft wel een of meerdere vriendjes of vriendinnetjes ontmoet. En dat is natuurlijk dikke pret samen. Lekker samen stoeien en achter elkaar aan hollen over het bijna verlaten strand. Dat is het ware hondenleven…………….

Jullie vragen je natuurlijk af waarom Thailand zoveel straathonden kent. Nou, even voor alle duidelijkheid, een grote hoeveelheid straathonden hebben wel degelijk een eigenaar. Maar door de hoge temperaturen in Thailand, is er voor deze honden geen noodzaak om binnenshuis te leven. Integendeel zelfs…. Net zoals het leven van de Thaise mensen zelf, speelt ook hun leven zich vooral buiten op straat af. En geef de dieren eens ongelijk, want daar valt tenminste iets te beleven, ja toch? De honden die geen echte eigenaar hebben worden veelal min of meer geadopteerd door een of andere hondenliefhebber, door ze dagelijks een portie eten te geven. Dit zijn zowel  blanke Westerlingen als Thaise mensen. Bij slechts een enkeling gaat de liefde voor de dieren echter zover dat ze het dier laten castreren of steriliseren, of meenemen naar de dierenarts voor andere ongemakken en inentingen. En zo gebeurt het dus dat wel doorvoedde, maar onopgevoede honden de straten in grote getallen onveilig kunnen maken, zich in rap tempo vermeerderen en allerlei ziekten overdragen.

Verspreid over heel Thailand zijn er verschillende organisaties die hun best doen deze honden te vangen en door dierenartsen te laten behandelen en castreren of steriliseren. Maar helaas is het maar een druppel op een gloeiende plaat.

Onnodig te zeggen misschien, maar er zijn natuurlijk ook hondenliefhebbers die hun hond wel goed verzorgen, aan een riem uitlaten en mee naar de dierenarts nemen. Deze mensen zijn in Thailand echter meer uitzondering dan regel helaas…….

***********************************************************

Vliegmaatschappij en passagiers in de problemen……..

Zoals ik al berichtte in het voorgaande hoofdstuk, hebben Annie en Bennie de primeur gehad om vanuit Nederland voor het eerst met de Thaise vliegmaatschappij Phuket Air te mogen vliegen. Henk en ik hadden al weinig vertrouwen in deze maatschappij en niet zonder reden. De afgelopen weken hadden we namelijk al veelvuldig berichten in de kranten en op internet gelezen over wanprestaties van deze maatschappij. Ook de terugreis van Annie en Bennie naar Nederland werd verzorgd door Phuket Air. Helaas was er al direct sprake van een vertraging van twaalf uur. En daar bleef het helaas niet bij……

De ochtend nadat we uitgebreid afscheid van hen hadden genomen stapten ze in alle vroegte de bus in die hun naar het vliegveld in Bangkok zou brengen. Opvallend was al wel dat de chauffeur onderweg veelvuldig telefoneerde…. Ja, en toen ging de bus steeds langzamer rijden….. Uiteindelijk kreeg iedereen te horen dat de vlucht opnieuw vertraging had en alle passagiers naar een hotel in Bangkok zouden worden gebracht. Daar kregen ze een kamer aangeboden en een excursie. Net toen iedereen zich gereed had gemaakt voor de excursie werd iedereen gesommeerd zijn bagage te halen want ze zouden toch die middag om twee uur kunnen vliegen. In alle haast werd de bagage weer opgehaald en vertrok iedereen met de bus weer naar het vliegveld. Daar aangekomen duurde het echter meerdere uren voordat iedereen in gecheckt was. Het tijdstip van twee uur kon dus helaas niet meer gehaald worden. Nee, ze zouden om vier uur vertrekken…. En jullie raden het al….. Ook dat werd niet gehaald……

Uiteindelijk werd het elf uur in de avond voordat het vliegtuig richting Nederland kon vertrekken!  Onnodig te zegen hoeveel onrust en commotie dit bij de vele passagiers teweeg heeft gebracht. Die onduidelijkheid, die onzekerheid….. Het bellen met het thuisfront…… Vreselijk…… Een regelrechte nachtmerrie…..

De daarop volgende weken zijn Annie en Bennie druk in de weer geweest om te achterhalen tot wie ze zich moesten wenden voor schadevergoeding. Reisorganisatie Kras verwees hun naar Phuket Air. Vreemd…. Want het was toch juist deze reisorganisatie bij wie ze hun reis hadden geboekt? Uiteindelijk kregen ze toch van Kras per post een bloemenboeket en waardebon aangeboden….. Leuk, maar weegt het op tegen de overlast die ze hebben ondervonden? Nee dus….. Vanuit Thailand volgden wij nauwlettend de berichtgevingen over Phuket Air in de kranten en op het internet. Ook in een aantal andere landen bleek Phuket Air niet meer welkom te zijn na mankementen aan hun vliegtuigen. Een aantal artikelen werden per post verstuurd naar Nederland, andere artikelen werden per email doorgestuurd. Of de schadevergoeding inmiddels al geregeld is ???? Nee, helaas niet……

Wel het vermelden waard is dat Annie en Bennie een flinke geldprijs hebben gewonnen via Kras. Maar of ze ooit nog met Phuket Air vliegen, vast niet!

***********************************************************

Van Pattaya naar Cambodja

We worden die ochtend om vijf uur ruw uit onze slaap gehaald door het doordringende geluid van de telefoon die we als wekker gebruiken. Het vreselijke geluid gaat vrijwel direct gepaard met een opkomende misselijkheid. Oei! Dat beloofd een lange zware dag te worden. De kater van het waterfeest blijkt in alle heftigheid aanwezig te zijn en zal ons, als ongenode gast, vergezellen op onze reis naar Cambodja waar we ons visum voor de tweede keer gaan verlengen. Behoefte aan koffie hebben we deze ochtend geen van beide. Brrrrr. De gedachte eraan al bezorgt ons kippenvel. Pitt geniet zoals altijd van zijn ochtendwandelingetje. Hoewel hij wel wat vreemd opkijkt van het extreem vroege tijdstip. Nadat we snel onze spullen bij elkaar gezocht hebben rijden we op de scooter richting Mikes Shopping Mall. Het is te hopen dat we de zijstraat waar we in moeten rijden direct kunnen vinden. Op straat is er al volop bedrijvigheid. Zouden deze mensen dan nooit slapen? Het lukt ons zonder problemen de zijstraat te vinden waar we af moeten slaan. En na wat zoekwerk vinden we ook het guesthouse waar we moeten zijn. We blijken niet eerste te zijn nemen. Na overhandiging van onze paspoorten ploffen we neer aan een tafeltje buiten. Het gratis Engelse ontbijt is aan mij deze ochtend niet besteed. Ook de koffie sla ik af. Amper twee minuten later zit Henk haastig een ontbijtje naar binnen te werken. Ik kijk vol afschuw naar de glibberige bonen in tomatensaus en de friet die naast een worstje en wat toast met een gebakken ei liggen. Hoe krijgt hij deze combinatie naar binnen ? Ik steek nog maar een sigaret op, hoewel ook die niet smaakt. Een onhandige beweging van Henk is er debet aan dat even later zijn koffie van de tafel afdruipt. Wat een goed begin van de dag! Als de serveerster alles droog geveegd heeft  lijkt iedereen gearriveerd te zijn. Er zullen nog drie knapen van rond de dertig mee gaan. Ik kijk hoe de wijzers van mijn horloge langzaam zeven uur aangeven. Onder de Thaise meisjes van het visumbureau lijkt enige commotie te zijn ontstaan. De telefoon wordt gepakt en ze bellen wat heen en weer in het Thais…. Geen touw aan vast te knopen. Wel hebben we al snel door dat er iets niet in de haak is. Tja, wat hadden we anders verwacht een dag na de sublieme afsluiting van het waterfeest ?? Maar het is wel balen. Volgens een van de meiden heeft het busje de accu leeg en regelt de chauffeur nu een andere minibus. Tja, het zou kunnen natuurlijk…. Maar allemaal wel erg toevallig…. Bijna drie kwartier later dan afgesproken kunnen we eindelijk aan de reis naar Cambodja beginnen. De andere passagiers maken het zich gemakkelijk in het busje en proberen nog wat uurtjes slaap in te halen. Weldra heerst er een overdadige rust in de bus. Ik bekijk het straatbeeld….. De drukte heeft in rap tempo toegenomen… Overal zie je ouders die op hun scooter hun kinderen naar school brengen. Alle kinderen dragen nette gestevende schoolkleren. Sommigen stoppen nog snel even bij een van de vele eetstalletjes aan de kant van de weg om wat versnaperingen te kopen. De bushalten worden eveneens bevolkt door grote groepen kinderen. De bushalten zijn al in de verte te herkennen aan hun grappige spitse daken. Weldra verlaten we Pattaya en begeven we ons op de snelweg. De open laadbakken van de vrachtauto’s zijn volgestouwd met arbeiders. Een enkeling heeft zijn gezicht bedekt met een wollen muts en doeken. Weer een ander probeert nog wat te slapen. Al snel word het uitzicht als maar groener. Aan beide kanten van de weg zie ik uitgestrekte landbouwvelden waar groenten worden gebouwd. De palmbomen die er tussen staan buigen zacht heen en weer in de wind. Helemaal verscholen in het weelderige groen zie ik soms een glimp van een typisch houten Thais huisje. Een aantal kleine slaperige dorpjes glijden aan ons voorbij. Het leven lijkt hier stil te staan. Alles straalt een overdadige rust uit. Onwillekeurig vergelijk ik deze beelden met een willekeurig dorpje in Nederland, en ik besef dat de verschillen extreem groot zijn. Waarschijnlijk hebben de dorpjes in Nederland voor het laatst een soortgelijke rust uitgestraald in de jaren vijftig. Met een soort weemoed probeer ik, zolang mogelijk, de beelden op mijn netvlies vast te houden.

Zodra we een van de grotere plaatsen naderen, zie ik de grote grauwe contouren van de fabrieken opdoemen die aan de rand liggen. We blijven even staan voor een verkeerslicht. Een verkoper verkoopt prachtige bloemenkransen van jasmijn aan de wachtende automobilisten. Ze krijgen een prominent plekje aan de binnenspiegel en zijn bedoelt om boeddha gunstig te stemmen en geluk te brengen. Ze verspreiden een heerlijke geur. Omdat ze helaas snel verwelken hebben een aantal chauffeurs de echte bloemenkransen ingeruild voor lelijke kransen van plastic. Jammer hoor….. Dan verschijnt er een krantenverkoper die zich behendig een weg baant tussen de rijen auto’s. Het verkeerslicht springt op groen en we vervolgen weer onze weg. Aan de linkerkant van de weg staan kleine trucks die volgeladen met allerlei vers fruit. Dat geeft aan dat we in de provincie Rayong zijn, dat net als het iets verder gelegen Chanthaburi bekent staat om zijn fruitteelt. De durians, in de grote van een flinke voetbal, liggen met hun scherpe stekels hoog opgestapeld. Weer andere auto’s hebben hun laadbakken vol jackfruit of rode stekelige vruchten. Het mag een wonder heten dat het er niet van af rolt. Zo hoog ligt alles op elkaar gestapeld. Het is wel duidelijk dat dit de fruitsoorten van het huidige seizoen zijn.

In de bus heerst nog steeds een serene stilte. Iedereen is in diepe rust. In een poging het misselijke gevoel te verjagen, zoek ik in mijn tas een zuurtje.

Bij het dorp Bang Ta Phang doemen lange rijen fruitstalletjes op. Het lijkt haast wel alsof de hele provincie verandert is in één grote fruitstal. Het is een lust voor het oog om te zien hoe vakkundig de mensen deze vruchten ook in de stalletjes hoog opgestapeld hebben.

De omgeving wordt verderop steeds groener en bergachtiger. Lange uitgestrekte wouden doemen aan weerskanten op. Grote groene klimplanten woekeren om de hoge bomen en reiken zelfs tot in de toppen. Lange lianen hangen windstil naar beneden, alsof ze lijken te wachten op de gibbons of andere aapsoorten die ermee van boom naar boom gaan slingeren. Heel in de verte weerkaatsen de gouden randjes van smalle hoge tempels in het zonlicht. Zodra de omgeving even iets vlakker word verschijnen tal van kleine meertjes die omgeven worden met wuivend riet. Grote bonte waterlelies hebben in al hun kleurenpracht bezit genomen van het wateroppervlakte. De meertjes worden omsloten door kleine mangrovewouden. Hier staan de verschillende soorten bomen en planten met lange wortels in het zompige water. Iets verderop staan op een vlakke helling een aantal waterbuffels te grazen in het weelderige groen. De lokale bevolking heeft zich hier vooral gericht op de teelt van grote lange slappe cactussen die langs houten of betonnen palen groenen. Aan de uiteinden van een aantal cactussen hangen plastic zakjes. Waar deze voor dienen? Geen idee….

De borden langs de weg geven de talrijke watervallen en de hete waterbronnen in de omgeving aan die een bezoekje waard zijn. We zijn vlakbij Maekham. Af en toe passeert ons een songhtaew (bathbusje). De bekende donkerblauwe kleur van de busjes die we kennen van Pattaya en Jomtien heeft plaats gemaakt voor wit. Bij de kleine schamele huisjes zien we grote aardewerken kruiken staan die bestemd zijn om water in op te slaan. Het is duidelijk dat deze mensen niet aangesloten zijn op de watervoorziening van een nabijgelegen stad.

We naderen het grensplaatsje waar we de verplichte visastempels kunnen bemachtigen. De verharde weg gaat over in een rode zandweg. Er blijven grote stofwolken achter die de tegemoetkomende scooterrijder verblinden. In de verte zijn mannen aan het werk op de akkers. We rijden een klein armoedig dorpje binnen. De chauffeur parkeert de bus op een grote parkeerplaats die vrijwel leeg is. Blijkbaar is dit een heel kleine grensovergang. Dat heeft zeker zijn voordelen, want het zal er minder druk zijn en ook zullen er minder bedelaars zijn. De hitte slaat ons tegemoet zodra de deur geopend word. We lopen een twintigtal meter en steken een zandweg over. Aan de overkant zien we een paar superkleine kantoortjes met loketjes. Het meisje van het visumbureau maakt ons duidelijk dat we daar onze paspoorten moeten afgeven. De beambten bestuderen nauwgezet de stempels in onze paspoorten. Twee van onze medepassagiers moeten het kantoortje binnen. Wij hebben onze paspoorten al terug terwijl zij nog binnen zijn. Toch begeven we ons al naar de houten brug die ons naar Cambodjaans grondgebied brengt. Ik vraag het meisje waarom de andere jongens bij de douane naar binnen moeten. Ze legt vriendelijk uit dat deze jongens een overstay hebben, dat wil zeggen dat ze hun visum een paar dagen hebben laten verlopen. Hiervoor moeten ze een relatief lage boete betalen. Bovendien hebben ze hiermee riskeert dat ze gearresteerd worden en het land uitgezet kunnen worden. Op de houten brug zit een handjevol mensen te bedelen. Kleine kinderen klimmen op de brugleuning en plonzen lachend in het water dat een drietal meter onder hen ligt. Vol bewondering kijken we naar de capriolen die ze uithalen. Ze genieten van de aandacht. Iets verderop zien we een dikke roestige ketting over de weg hangen. Een oud vrouwtje trekt een grote houten kar voort. Een beambte in een houten gebouwtje laat de ketting zakken zodat het vrouwtje er door kan…. Het ziet er allemaal erg primitief uit, maar is wel effectief. Wij lopen naar de houten gebouwtjes aan onze rechterkant en nemen plaats op een houten bank waar al een viertal Cambodjaanse douanebeambten zitten. Het visummeisje loopt met onze paspoorten een van de houten kantoortjes binnen. De douanebeambten vermaken zich met handje drukken. Geamuseerd kijken we toe. Erg handig lijken ze er niet in te zijn, dus Henk kan het niet nalaten ze voor te doen hoe het officieel hoort. En natuurlijk moet hij vervolgens de uitdaging uitgaan…. Hij wint met gemak en vol bewondering voelen de schriele beambten aan zijn stevige armen. Ha, ha…. Ik kijk hoe vrouwen van allerlei leeftijden behendig allerlei goederen op hun hoofd vervoeren terwijl ze lopend de grens passeren. Knap hoor…. Na een half uurtje verschijnt het meisje weer met onze paspoorten en lopen we de houten brug weer over. Een drietal meisjes met smoezelige gezichtjes en jurkjes vragen om vijf Bath. Nee….. Wel krijgen ze van mij ieder een kleurige ballon en een fluitje. Ze zijn er blij mee en maken een wai gebaar. Bij de loketten van de Thaise douane worden onze paspoorten opnieuw uitgebreid bestudeerd. Dan krijgen we eindelijk de felbegeerde stempels en kunnen we terug naar de bus. In de restarea nuttigen we eerst een lichte maaltijd die bestaat uit een sandwich, een sinaasappel, een cakeje en een blikje ijskoude cola. Snel nog een sigaretje en dan kunnen we weer aan de terugreis beginnen.

De andere reisgenoten hebben nu duidelijk de slaap uit en zin in een praatje. Een Canadese jongen is aan een stuk door aan het woord en raaskalt hoe belangrijk Canada is voor de rest van de wereld en wat het land allemaal wel niet te bieden heeft. Hij probeert ook duidelijk de Amerikaanse jongen de loef af te steken. Na anderhalf uur hiernaar geluisterd te hebben vraag ik mij toch werkelijk af wat hij dan in Thailand te zoeken heeft. Het lukt mij gelukkig nog een klein beetje te slapen. Zodra ik weer in het land der wakenden ben besluit ik onze paspoorten eens te inspecteren. Het kost mij wat moeite om wijs te worden uit de vele stempels die er inmiddels al instaan. Even denk ik dat ik mij vergist heb….. Ik kijk nog een paar keer naar de laatste stempels die erin gezet zijn door de douane… Dit zal toch niet waar zijn….. Ze hebben ons slechts een visum voor een maand gegeven in plaats van twee maanden!!!! Dat betekend dus dat ze geen gebruik hebben gemaakt van onze derde entry die we in Nederland al gekocht hadden en dus over een maand weer de grens over moeten!!! Shit!!! Ik probeer er achter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Al snel blijkt dat we de drie entries voor een bepaalde datum gebruikt hadden moeten hebben en het dus totaal overbodig is geweest dat we de een week of vier geleden een maand verlenging hebben gevraagd en betaald !!!! Tja, hoe hadden we ook kunnen verwachten dat men ons daarop attent had gemaakt bij de immigratie in Pattaya? Per slot van rekening gaat het hun enkel om ons geld….. Ik baal als een stekker…. Niet alleen omdat we nu dus extra geld kwijt zijn, maar ook omdat we nu maandelijks de grens over moeten. Als alles naar behoren was verlopen had dit namelijk nog drie maanden geduurt…… Tja, het is even slikken…..maar het is helaas niet anders…..

Het is uiteindelijk half vier als we weer thuis zijn en onze trouwe viervoeter eindelijk uit kunnen laten… Het was een lange dag………

***********************************************************

Het is begin mei als onverwacht de telefoon gaat. Nieuwsgierig als altijd neemt Henk de telefoon op. Ik hoor hoe hij in zijn beste Engels iemand te woord staat. Als hij ophangt weet hij te vertellen dat de Thaise meisjes Nar en Joy uit Phuket in Pattaya zijn gearriveerd en ons willen opzoeken. Goh, leuk !! Nar had al eerder laten weten dat ze van plan was naar Pattaya te komen. Maar ja….. Ze zeggen vaak zoveel…. Nu zijn ze dus inderdaad gearriveerd. Henk heeft afgesproken dat hij ze aan de Beachroad zal opwachten. Over een half uurtje zullen ze er zijn. Ik wens Henk succes met het wachten, want meestal als een Thai iets afspreekt moet je er rekening mee houden dat ze Thaise tijden hanteren. Onze ervaring is dat ze meestal pas veel later komen opdagen, tenzij er een financieel gewin is, ha, ha…. Maar een half uurtje later hoor ik inderdaad de poort piepen en zijn de meiden gearriveerd. We begroeten elkaar uitbundig en drinken samen iets. Joy blijkt een vreselijk dikke wang te hebben waar een blauwe gloed over ligt. Ze heeft een scooterongeluk gehad. Ja, dat is hier in Thailand schering en inslag. Gelukkig heeft ze er niet al teveel last meer van. Het is wel de reden waarom ze een tijd niet kon werken en dus besloot om samen met Nar hun familie op te zoeken. De meiden komen net van Bangkok af waar ze een nachtje zijn geweest. Voor Nar was het de eerste keer dat ze iets van Bangkok heeft gezien. Onvoorstelbaar…. Het is hetzelfde als een Nederlander

Die nog nooit in Amsterdam is geweest….. Belangstellend vraag ik hoe ze Bangkok vond. Nou, daar is ze heel duidelijk in. Ze vond het in een woord vreselijk !!!! Er was veel te veel verkeer en het was er heet en vies. Tja, dat klinkt naar Bangkok… Hoewel Henk en ik zeer gecharmeerd zijn van het typische karakter van deze wereldstad. De bedrijvigheid, de driewieler tuktuks, de sloppenwijken, de klongs, de longtailboten, de vele kleurrijke markten, de schitterende tempels, de Chinese wijk China Town en ga zo maar door….. Het is heerlijk om zo maar wat door de stad te slenteren of op een gammel krukje op het trottoir te gaan zitten en te genieten van een bak noodlesoep en te aanschouwen hoe de Thais opgaan in de bezigheden van alledag. Nieuwsgierig vragen we de meiden hoelang ze willen blijven en of ze al onderdak gevonden hebben. Ze blijven slechts drie dagen en hebben nog geen onderdak. Dankbaar nemen ze ons aanbod aan om te blijven logeren. Even later nemen we de meiden mee naar de Windmolen om daar iets te gaan drinken en eten. Het is gezellig. ’s-Avonds

gaan we met z’n vieren nog even naar Walking Street. Nar kijkt haar ogen uit. Voor haar is het de eerste keer dat ze in Pattaya en Jomtien is. En de aanblik van de vele toeristen doet haar goed na de stilte op het mooie eiland Phuket, waar de toeristen nog steeds massaal wegblijven na de verwoesting door de tsunami. Aansluitend brengen we op verzoek van de meiden nog een bezoek aan disco Hollywood. Dit is ongetwijfeld de grootste disco van Pattaya. Als we buiten aan komen lopen schalt de luide muziek ons al volop tegemoet. Binnen de kortste keren worden we omringd door vriendinnen van Joy. We verbazen ons er iedere keer weer over dat iedereen iedereen schijnt te kennen in Thailand, en voor zover ze elkaar nog niet kennen, dan duurt het niet lang of ze zijn druk met elkaar in gesprek, alsof ze elkaar al jaren kennen. Tja, toch een heel andere mentaliteit dan in Nederland waar iedereen altijd druk, druk, druk is en men soms nog niet eens weet wie zijn buurman is. We betalen een behoorlijk bedrag aan entree, maar krijgen daar wel ieder twee consumptiebonnen bij. Binnen is de muziek oorverdovend. Het is vrijwel onmogelijk elkaar te verstaan. De grote ruimte is geheel gevuld met uitgelaten mensen die dansen op de ritmische klanken van de muziek. Op verhogingen tussen het publiek staan meisjes en jongens te dansen. De muziekband op het grote podium geeft complete shows weg. Laserstralen hullen iedereen in groen, blauw, geel en rood…. Het is adembenemend… Wat een spektakel. Na een aantal muzieknummers wisselt de band en word er een dynamische dansact opgevoerd door een tiental mensen. Ze zijn werkelijk erg goed. Toch ben ik blij dat we een uurtje later de disco kunnen verlaten… Onze trommelvliezen hebben het zwaar te verduren gehad en eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat ik dergelijke activiteiten een beetje ontgroeit ben, ha, haa….. We keren met de taxi huiswaarts en gaan genieten van een welverdiende nachtrust……..

***********************************************************************************************

Net als vorig jaar viert Henk zijn verjaardag in Thailand. Het verschil met vorig jaar is dat hij er toen in zijn uppie iets van moest zien te maken. Wat hem uiteindelijk beslist wel gelukt is, naar ik aanneem. Dit jaar wordt Henk even na twaalven uitbundig gefeliciteerd door mij, direct gevolgd door de gelukwensen van Nar en Joy. Hun aanwezigheid gooit onze plannen voor die dag een klein beetje in de war. We hadden namelijk het plan opgevat om in het rond draaiende restaurant van Pattaya Tower te gaan eten met zijn tweeën en te genieten van het overweldigende uitzicht over de baai van Jomtien. Maar of we de meiden hier een plezier mee zullen doen? We betwijfelen het en passen dus onze plannen aan. We zullen die avond met z’n vieren uit gaan eten bij een knus restaurant aan de Beachroad en aansluitend de verjaardag verder gaan bij De Windmolen.

De dag begint voor mij ’s-morgens al om even na zessen. Ik word wakker met vreselijke buikpijn…. Gelukkig zakt het na een paar uurtjes af en kunnen we met z’n tweeën bij de Duitser gaan genieten van een uitgebreid ontbijt. Heerlijke verse broodjes, allerlei vleeswaren, jam, sinaasappelsap en koffie…. Mmmmmmm…. We maken er een relaxte dag van en laten bij terugkomst eerst het eten even zakken. De meiden blijken er ondertussen vandoor te zijn. Waarheen? Geen idee…. Wanneer ze terug zullen komen? Geen idee….. Er komt een sms-je binnen met gelukwensen van Sunny. Even na drieën gaan we samen naar het internetcafé om de post te bekijken. Er blijken veel grappige felicitatiekaartjes gestuurd te zijn door familie en vrienden. Erg leuk…. Dan gaat de telefoon…. De meiden zijn thuis gekomen. Ze blijken de scooter die ze gehuurd hadden weggebracht te hebben. Als het gesprek even later over olifanten gaat, blijkt dat Nar in haar hele leven nog nooit een olifant in het echt heeft gezien. Onvoorstelbaar toch?? We stellen de meiden voor de scooter van Henk te lenen en een bezoek te brengen aan een van de olifantenkampen. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Even later gaan ze enthousiast op weg en beloven rond zessen weer terug te zijn. Het ia al bij half zeven als van de meiden nog ieder spoor ontbreekt. Tja, dat bedoelde ik nu met Thaise tijd. Toch stoort het een beetje want we hebben Sunny beloofd tussen zeven en half acht bij De Windmolen te zijn. En we moeten ook nog eten. Henk besluit niet langer te wachten en belt de meiden op. Ze zijn onderweg naar huis, nadat ze ook nog een bezoek hebben gebracht aan een markt en zijn gaan bidden bij de grote Boeddha op de heuvel. Voor Henk hebben ze een enorm boeket roze rozen meegebracht. Ze zijn werkelijk schitterend. Terwijl ik de rozen in een vaas zet gaan de meiden zich douchen en omkleden. Een half uurtje later zitten we in het restaurant te genieten van een heerlijke maaltijd. De meiden hebben een hotpan besteld. Een hotpan bestaat uit een gloeiend hete gietijzeren pan met daarin een houten bord vol heerlijke ingrediënten. Ze smullen ervan. Ik hou het bij verse garnalen in een deeglaagje met sesamzaadjes en Henk heeft trek in spaghetti. Daarna vertrekken we naar De Windmolen. Sunny en haar vriendin, Ben en Freddy zitten al buiten op ons te wachten. Al na enige seconden zijn de vier Thaise meiden in diepgaande gesprekken verwikkeld alsof ze elkaar al jaren kennen. Nar koopt bij een straatventer twee heerlijk geurende bloemenkransen voor 100 Bath (omgerekend 2 euro) en hangt ze om onze nek. We genieten van onze drankjes tijdens deze zwoele avond. Niet veel later horen we van mijn jongste schoonzusje uit Nederland dat de gezondheid van mijn oudste schoonzus nu toch wel heel erg achteruit is gegaan. Ja, we wisten dat dit er ooit aan zat te komen, maar toch valt de berichtgeving ons erg ruw op ons dak. Tranen vloeien…. De meiden proberen mij te troosten. Henk wil naar Nederland om zijn oudste zus op te zoeken…. Maar wie moet dan onze viervoeter uitlaten? Ik heb nog steeds de schrik flink in de benen nadat Pitt verschillende keren flink is gebeten door de straathonden die overal volop aanwezig zijn. We overleggen koortsachtig en komen uiteindelijk tot de conclusie dat het waarschijnlijk beter is dat ik de reis naar Nederland maak. Als deze beslissing gevallen is bellen we nog snel even met mijn schoonzusje. We beëindigen de avond bij De Windmolen en lopen nog even naar soi Mermaid. Maar de sfeer komt niet meer terug. De stemming is bedrukt en zowel Henk als ik zijn ieder in gedachten verzonken…..

Een half uurtje later keren we huiswaarts om nog een paar telefoontjes naar Nederland te plegen. Even later hebben we geregeld dat ik bij mijn tante zal logeren tijdens mijn verblijf in Nederland. Ze reageerde verrast en blij, maar ook zorgelijk, omdat de reden van mijn komst erg naar is……. Ik lig die nacht nog lange tijd wakker…..

***********************************************************************************************

Drie dagen later stap ik ’s-avonds om negen uur in de taxi die mij naar het vliegveld in Bangkok zal brengen. De voorliggende dagen zijn werkelijk omgevlogen. Er moest nog van alles en nog wat geregeld worden. We waren samen overeengekomen dat ik voor zeven dagen naar Nederland zou gaan. Een open ticket zou mij de mogelijkheid geven mijn verblijf te verlengen mocht dat nodig zijn. Een bezoek aan een plaatselijk reisbureau wees uit dat ik pas dinsdagsnachts kon vertrekken. Helaas, daar valt niets aan te veranderen. Het ticket bleek bijna 600 euro te kosten. We deden alvast een aanbetaling en konden de volgende dag het resterende bedrag brengen. Daarna terug naar huis om afscheid te nemen van de meiden uit Phuket. We beloven elkaar rond september weer te zien op Phuket. Ik voelde me de hele dag al vreselijk beroerd. Alsof ik een vreselijke griep onder de leden kreeg. Al tijdens het verjaardagsfeestje merkte ik dat ik een klein scherp bultje op het achterhoofd had waar veel vocht uit kwam. Zaterdags moest ik constateren dat er meerdere bultjes zaten waar vocht uit kwam. Veel aandacht besteedde ik er echter niet aan. Iedereen heeft wel eens uitslag en het zou wel weer overgaan. Vervolgens moesten we eerst een taxi regelen en het weeshuis laten weten dat ik de komende week niet beschikbaar ben. In de loop van de zaterdagmiddag raakten mijn beide ogen ontstoken. Ze traanden vreselijk, zagen rood en er kwam gelig spul uit…. Bah !!!! ’s-Avonds om kwart voor zeven lukte het mij een half broodje salami naar binnen te werken. Henk had ondertussen mijn dichte schoenen uit de kast opgediept. Ze bleken onder de witte schimmels te zitten door de hoge luchtvochtigheid en waren hoognodig aan een schoonmaakbeurt toe. Een klein half uurtje later stonden ze weer te glimmen. Daarna volgden nog een paar telefoontjes naar Nederland. Bij Garage Vos kan ik gelukkig na aankomst een auto lenen en Trees en Rinus zijn zo lief om mij van schiphol af te halen. Ja, het is nog een heel geregel allemaal. Phoe……. We besluiten daarna om naar het internetcafé te gaan om onze mail na te kijken en geld over te boeken. Helaas, het overboeken van het geld lukt niet. Dan maar naar een ander internetcafé. Gelukkig lukt het hier wel. Dan komt er nog een telefoontje vanuit Nederland. Een schoonzus vraagt of we voor haar nog een broek willen ophalen bij de kleermaker hier en twee mobieltjes willen kopen en of ik deze mee kan nemen naar Nederland. Tuurlijk, geen enkel probleem…. Het zal wel moeten wachten tot morgen want de winkels zijn al gesloten. Ik besluit mijn paspoort en rijbewijs alvast op te zoeken en te kijken hoeveel contact geld in euro’s ik nog heb. Tot mijn grote schrik zit mijn rijbewijs er echter niet in. Shit! Koortsachtig probeer ik te achterhalen waar het gebleven kan zijn….. Dat valt niet mee….. Het is al meer dan een half jaar geleden dat ik mijn rijbewijs gebruikt heb. Tja, het zat lange tijd in mijn paspoort zoals altijd….. Maar waar is het nu dan….. Mijn hart klopt sneller als ik bedenk dat het rijbewijs er misschien een keer uitgegleden is bij de douaneambtenaren tijdens een visarun….. Dat zal toch niet……… Ik besluit boven een map vol papieren aan een zorgvuldige inspectie te onderwerpen….. En jawel hoor…… Hij blijkt onder het rijbewijs van Henk verstopt te zitten…… Heel handig…….. Opgelucht ga ik weer naar beneden….. Ik vul nog snel een visumformulier in en maak een kleine reiskoffer leeg… Zo, voor vandaag is het genoeg geweest….. Die nacht lig ik nog uren wakker…… Ik ben onrustig en mijn hele hoofd doet pijn…….

De volgende ochtend voel ik mij eerder slechter dan beter….. Bah !!! Het liefst was ik de hele dag in bed gebleven, maar er is nog zoveel te regelen. Als eerste staan we die ochtend de man van ons huis weer te woord….. Jawel…. Over de telefoonrekening….. De dag begint dus al goed…. Vervolgens inkopen doen bij Tesco. Het lukt ons gelukkig wel een heerlijk vers stokbrood te bemachtigen en alvast wat eten voor Pitt voor de komende week. Daarna moeten we voor Henk pasfoto’s regelen…. Helaas zit de zaak dicht….. Tja, dan kunnen we dus ook de visarun voor Henk niet regelen…. Morgen maar weer…. Het schiet niet echt op… Bij True duurt het meer dan een uur om de fotokopieën van internet te bemachtigen. Maar oké, het is gelukt. Als we bij de kleermaker aan komen zien we dat hij pas om vier uur open gaat, dus dan moeten we straks nog een keer terug. Bij het reisbureau gaan we het resterende bedrag voor het ticket betalen en het ticket ophalen.. Dan naar huis….. Eerst kleding bij elkaar zoeken en inpakken en wat spulletjes wassen, daarna naar het internetcafé, en vervolgens weer naar de kleermaker. We zijn woedend….. Hij zit nog steeds dicht, terwijl het toch echt al half zes is….. We eten even een hapje bij Opal en maken met Pitt nog een strandwandeling. Dan is het tijd om Sunny de nodige instructies te geven over de telefoonrekening, want zij zal indien nodig een en ander regelen als ik in Nederland ben. Zekerheidshalve heb ik een en ander ook voor haar op papier gezet, want het is alles bij elkaar een ingewikkelde toestand. Sunny gaat direkt druk aan het bellen met de man van het huis. Uiteindelijk horen we dat we morgen met z’n allen toch naar TOT gaan. We zitten hier beslist niet op te wachten, maar als het het probleem oplost…… We drinken nog even iets op een terrasje en gaan thuis nog even teevee kijken en dan naar bed, want ook morgen is er nog voldoende te regelen….

Die nacht slaap ik opnieuw erg slecht. Mijn ogen tranen nog steeds verschrikkelijk, mijn hoofd doet pijn en jeukt en ik voel mij beroerd. Na een paar uurtjes lichte slaap is alweer tijd om op te staan. Even na negenen zitten we al bij De Windmolen om vervolgens te horen dat Sunny het gesprek met de manager van TOT telefonisch heeft kunnen afhandelen. Hè, hè….. Zijn we daarvoor voor niets dus ons bed uitgekomen…. Afijn, na een ontbijtje vertrekken we met de scooter naar Naklua om een pakje op te halen op het postkantoor en nieuwe formulieren te regelen voor een pakje dat we weer willen versturen naar Nieuw Zeeland. De dame achter de balie is niet echt behulpzaam om de gevraagde formulieren te geven en verwijst Henk naar een andere rij waar een lange rij wachtenden staat…. Ja, ja…. Gefrustreerd verlaat hij het postkantoor… Dan op naar North Pattaya om de mobieltjes voor Annie te kopen. Met volle tassen verlaten we de winkel weer. Dan gaat de telefoon….. Sunny weet te vertellen dat TOT de telefoonlijn van de buren wil gaan controleren… Nou, ze doen maar…. Thuis pak ik de laatste spulletjes in en ga nog wat rusten. Het zal een lange avond en nacht worden…. Helaas voelt Pitt dat er iets te gebeuren staat…. Hij is gigantisch onrustig…. Dan nog maar een keer naar de kleermaker….. Hè, hè, na een half uurtje verlaten we de winkel met de broek van Annie…… We eten nog snel een hapje bij de Deen en dan staat de taxi al voor de deur. Buiten is het inmiddels zacht beginnen te regenen. De beloofde metertaxi blijkt een gewone luxe auto te zijn. Terwijl ik naar buiten loop vertelt Henk mij dat de jongen extra geld voor deze auto wil hebben. Nou, dat zullen we nog wel eens zien. We nemen snel afscheid en dan begint de ruim twee uur durende rit naar het vliegveld. Onderweg probeer ik nog een gesprekje aan te knopen met de chauffeur, helaas vergeefse moeite, want de jongen blijkt vrijwel nets te verstaan. We stoppen nog een keer om te tanken. Als we Bangkok naderen zie ik in de verte al een aantal imposante gebouwen opdoemen die we in het verleden al eens bezocht hebben. Herinneringen komen boven aan de heerlijke tijd die we al vaak in deze stad hebben doorgebracht. Voor ik het weet naderen we het vliegveld al. De chauffeur haalt mijn bagage uit de kofferbak en ik neem afscheid. Het is een drukte van belang binnen. Mijn ogen zijn ondertussen alleen maar meer gaan tranen. Dat maakt het wel heel erg moeilijk de vertrekborden te lezen en de incheckbalie te vinden. Eerst maar naar de wc en genieten van een koud pilsje en een sigaretje…. Om 00.30 uur sluit het café zijn deuren. Ik breng eerst nog een bezoek aan het toilet om mijn ogen te reinigen. Net als ik mij vooroverbuig naar de grote spiegel hoor ik een zware mannenstem achter mij….. "Am I in the wrong place?" Ik draai mij half om, zie ik een flits de urinoirs en antwoord ad rem in het Engels: "Nee hoor….", en ga weer verder met mijn ogen. Ik zie in de spiegel dat er nog een man binnenkomt die mij verbaasd aankijkt… Schijnbaar onverstoord ga ik verder met mijn ogen. De man die mij aansprak staat ondertussen zijn blaas te ledigen en vraagt mij of alles oké is…. Ja hoor, stel ik hem gerust, ik heb alleen een oogontsteking. Vervolgens draai ik mij om en verlaat met opgeheven hoofd het herentoilet. Een Thaise man kijkt mij verbaasd na… Terwijl de roltrap mij weer naar beneden brengt bedenk ik dat dit weer echt iets voor mij is…. Ik heb Bangkok nog niet verlaten of de eerste blunder is al gemaakt. Beneden vind ik gelukkig zonder problemen de incheckbalies. Het is er een drukte van belang. Nieuwsgierig neem ik de andere passagiers in mij op. Een jongen met blonde verwarde haren, die waarschijnlijk een maand geleden al aan een wasbeurt toe waren, duwt een oude roestige fiets vol vlaggetjes naar voren… Zijn andere bagage bestaat enkel uit een halflege versleten rugzak waar een groot paars pluchen knuffelbeest uitsteekt…. Ik had graag het verhaal willen horen dat hier achtersteekt, want wie keert na een verblijf in Thailand nu terug naar Nederland met enkel een roestige fiets en een halfvolle rugzak met een knuffelbeest??? Maar mijn aandacht wordt alweer getrokken door een patserig type met spierballen en een lange paardenstaart. Luid en duidelijk maakt hij zijn ongenoegen kenbaar over de lange wachttijden bij het inchecken…. Ja, ineens valt mij ook op dat er al meer dan een half uur verstreken is zonder dat de rijen korter lijken te worden…. De enige rij die korter is geworden is de rij voor de businessclass passagiers…. Demonstratief verlaat de man de rij en loopt naar die balie…. Ik ben benieuwd of zijn plan lukt…. Hij kijkt ondertussen met een voldane blik naar de andere rijen wachtende passagiers. Na een tiental minuten is hij dan aan de beurt…. Maar zijn plan mislukt. De dame achter de balie weigert hem in te checken. Tja, dan zit er voor hem niets anders op dan weer in achter een van de lange rijen aan te sluiten. Luidkeels uit hij opnieuw zijn ongenoegen…. Dit keer is het zijn beurt om voldane blikken van de andere passagiers in ontvangst te nemen. Een blik op mijn horloge verteld mij dat het al bijna half twee is…. Of het vliegtuig ook inderdaad om half drie vertrekt betwijfel ik… Als ik eindelijk aan de beurt ben begrijp ik wat er aan de hand is…. Het hele computersysteem is op het vliegveld uitgevallen. Alles moet handmatig gebeuren en dat zorgt dus voor lange wachttijden. Gehaast loop ik vervolgens naar het loket om de 500 Bath vertrekbelasting te betalen en hol daarna naar de vertrekgate…. De passagiers staan al in lange rijen te wachten tot ze het vliegtuig in kunnen. Ik besluit eerst nog een sigaretje te roken in een van de stinkende glazen rookgelegenheden die op een aquarium lijken. Een Engels sprekende passagier begint een gesprekje en uit zijn ongenoegen over de ingezetenen van het Land van de Glimlach…. Hij raakt er maar niet aan gewend dat in de handelswijze van de Thaise mensen soms iedere vorm van logica lijkt te ontbreken…. Ja, ik kan het mij voorstellen…. Het tijdstip van verstrek is al ruimschoots verstreken als ik mij eindelijk in de vliegtuigstoel laat zakken. Het geluk is aan mijn kant…. Ik heb twee stoelen voor mij alleen….. Heerlijk….. Dan kan ik nog een paar uurtjes proberen te slapen…. Als we zijn opgestegen en iedereen een kleine maaltijd heeft genoten, installeer ik mij met een deken op de stoelen en ben even later vertrokken naar dromenland. Op de achtergrond hoor ik nog even het doordringende gekakel van een Nederlandse dame die alles beter schijnt te weten. En even denk ik….. Oh ja, ook dat is Nederland……

Het is alweer vele uren later als ik ontwaak…. Een Nederlands stel kijkt mij nieuwsgierig aan…. Waarschijnlijk vragen ze zich af waarom ik alleen reis….. Ik zal ze het antwoord schuldig blijven….. Ik draai mij om en val weer in een diepe slaap…. Als ik weer wakker word blijkt driekwart van de vliegtijd er al op te zitten…. Mijn hoofd doet pijn en jeukt…. Mijn ogen tranen nog steeds…… Het lijkt erop dat ik echt iets onder de leden heb…… Lezen lukt niet….. Na de maaltijd ga ik nog maar wat liggen soezen….. Ik kom pas weer in beweging als de landing aangekondigd word. Ik kijk naar beneden en zie beneden groene hokjes… De weilanden….. In tegenstelling tot alle vorige keren, bekruipt mij nu een prettig gevoel. De hokjes zijn voor mij het teken dat ik weer in een gestructureerde overzichtelijke wereld kom…. Behendig werk ik mij als een van de eerste een weg naar buiten…. Het vliegtuig blijkt een half uur later geland te zijn dan gepland was. Naar de bagageband hoef ik gelukkig niet…. Het is toch wel een voordeel als je enkel handbagage bij je hebt.

Van Rinus en Trees, de mensen die mij op zullen halen, ontbreekt helaas elk spoor. Eerst maar rustig een sigaretje roken. Terwijl ik stevig inhaleer speur ik de omgeving af. Een tiental minuten later heb ik ze nog steeds niet kunnen ontdekken. Ik besluit om eerst maar een pinautomaat op te zoeken en naar het toilet te gaan. Als ik een tijdje later weer terug keer zijn ze er nog steeds niet. Ik besluit naar de uitgang te lopen om te kijken of ze daar wachten. Nee…. Ik inhaleer de frisse lucht en geniet…… Dat heb ik toch gemist het afgelopen half jaar….. Dan maar weer terug…. Ik neem plaats in een restaurant en bestel iets te drinken terwijl ik wacht. Misschien hebben ze met hun nieuwe auto pech onder weg gekregen. Weer een half uurtje later zijn ze er nog steeds niet. Ik neem nog een kijkje bij het Meeting Point. Nee, daar zijn ze ook niet. Misschien is het handig als ik eerst mijn tante maar bel om te zeggen dat ik later kom. Helaas blijkt de openbare telefoon alleen te werken op een telefoonkaart. Tja, die heb ik dus niet. Ik merk dat ik gefrustreerd raak. Sta je uiteindelijk in je eigen land, kun je niet eens bellen met contact geld!!!! Ik besluit naar de infobalie te lopen. Misschien kunnen ze hun daar omroepen…. Als ik eindelijk aan de beurt ben wil de dame achter de balie weten met vliegtuig ik aangekomen ben en door welke aankomstdeur ik gekomen ben. Er gaat bij haar al snel een lichtje branden. Ik ben bij aankomsthal twee binnengekomen omdat ik alleen handbagage heb. Mensen die anderen moeten halen staan echter te wachten bij aankomsthal drie!!!! Tja, dat heb ik nou weer….. Ik haast mij naar aankomsthal drie, en inderdaad….. Daar staan ze…… Opgelucht begroeten we elkaar….. Ze waren al bang geweest dat ik onderweg een tussenlanding had gehad en in een verkeerd vliegtuig was gestapt….. Ha, ha…… De rit naar de Achterhoek verloopt zonder problemen…. We hebben veel bij te praten.... Ik geniet van de wederzijdse belangstelling die in de Nederlandse cultuur als gewoon gezien word…. Dit heb ik echt gemist de afgelopen zes maanden. En toen was er koffie...... Ik verbaas mij over de luxe inrichting in de woonkamer van Rinus en Trees en de helderheid die het huis uitstraalt. Ik was gewoon vergeten hoe luxe de meeste mensen in Nederland leven. Na een paar kopjes koffie haal ik de huurauto op bij de garage. Het is erg onwennig om na zes maanden weer achter het stuur van een auto te kruipen en deel te nemen aan het rechts rijdende verkeer. Ik bereik heelhuids mijn woonplaats en begroet mijn tante en de uitgelaten hond. Ook hier sta ik weer versteld van de weldaad in huis, en hoewel ik zelf dacht dat we nu toch redelijk luxe woonden in Jomtien, realiseer ik mij dat het toch wel erg primitief is vergeleken met de normen in Nederland. Als eerste doe ik mijn contactlenzen uit…. Mijn ogen tranen nog steeds…. Eerst maar een paar dagen mijn ogen laten rusten en een bril dragen….. Ik open de brillenkoker….. In plaats van de mij vertrouwde bril blijkt er echter in een leesbril van Henk in te zitten…. Dat schiet dus niet echt op….. Oké, dan maar een paar uur geen lenzen en geen bril….. Ik ben gelukkig nog wel in de staat de prachtige rozen van vriendin Monique te bewonderen. Door de vertraging van het vliegtuig heb ik haar helaas gemist. Jammer, maar dat halen we beslist nog wel in…

Een uurtje later zit ik te genieten van echte Hollandse bloemkool met rundvlees. Mijn tante heeft zichzelf overtroffen….. Heerlijk…… We hebben veel bij te praten. Dan gaat de telefoon. Monique…. Ze wil dolgraag met mij wat gaan drinken een dezer dagen. Oké, als ik mij goed voel doen we dat. Rond achten rinkelt de telefoon op nieuw. Het is Reindert die tijdelijk in ons huis woont en wil weten wanneer ik wat winterkleding wil ophalen. Ik besluit dit meteen maar te doen. Even heb ik de neiging om links te gaan rijden. Een vreemd gevoel bekruipt mij als we de straat in rijden waar ik woon. De witte bestelauto van Reindert staat op de oprit. Ik parkeer de auto op een nabijgelegen parkeerplaats. Terwijl ik naar de voordeur loop bewonder ik de uitbundige lange gele trossen van de Gouden Regen die in de voortuin staat. Prachtig…. Het weer zien met Reindert is hartelijk. Terwijl mijn tante nog een kijkje neemt in de achtertuin zoek ik alvast wat kleding bij elkaar. Nu nog kijken of ik mijn reservebril kan vinden. Helaas, zonder resultaat. Als ik even later weer in de woonkamer zit verbaas ik mij over mijn eigen inrichting. De grote bank, teevee, DVD, etc.. Ik was helemaal vergeten hoe het er allemaal uit zag. Mooi hoor…. Zelfs de planten hebben het redelijk goed gedaan. Toch verwonder ik mij erover dat we dus schijnbaar ook zonder veel moeite buiten al deze luxe kunnen. Grappig… We wisselen wat nieuwtjes uit en dan is het weer tijd te vertrekken. Het was een eigenaardige belevenis om op bezoek te gaan in je eigen huis.

Bij mijn tante aangekomen pak ik eerst de windmobieltjes voor haar uit mijn koffer. Natuurlijk moeten ze direct opgehangen worden. Even later klinkt een luid gerinkel en ligt er een op de grond. De kanarie wordt als schuldige aangewezen…. Het arme beestje…. Ha, ha…. De uitslag heeft zich ondertussen helemaal over mijn lichaam uitgebreid. Het ziet er niet uit en jeukt vreselijk. Uiteindelijk laat ik mij overhalen om morgenochtend een bezoek aan de huisarts te brengen. De belangrijkste reden hiervoor is dat ik mijn schoonzus niet wil besmetten nu ze al zo weinig weerstand heeft. Oei, dat zou toch echt vreselijk zijn…. Ik wil er nog even niet aan denken dat het besmettelijk kan zijn…. Dan zou ik dus niet eens bij haar op bezoek kunnen…. We kletsen samen nog wat en zoeken rond tweeën ons bed op.

De volgende ochtend zijn we alle twee rond zessen al weer uit de veren. Ik besluit onder het genot van een bak koffie eerst mijn mail na te kijken. Ook nu verbaas ik mij weer…. Wat werkt de internetverbinding in Nederland toch super snel vergeleken met Thailand….. Een bezoek aan de huisarts wijst uit dat ik een snel verspreidende bacteriële huidinfectie heb. Hoe ik er aan kom? Dat weet ook de huisarts niet, maar ik ben al lang blij dat het niet een of andere enge ziekte is die ik in Thailand heb opgelopen. Een bezoek aan mijn schoonzus kan volgens hem weinig kwaad mits ik huidcontact vermijd. Tja, daar wil ik toch nog even goed over na denken. Na een bezoek aan de apotheek keer ik weer huiswaarts met een antibioticakuur en huidzalf. Zo, dat hebben we alvast gehad. Nu eerst de winkels af….. Naar de bloemisterij een bloemetje halen voor schoonzus en schoonmama. Nieuwe lenzen en vloeistof halen en niet te vergeten, de damesslips… Nu we toch onderweg zijn besluiten we meteen maar een bezoekje te brengen aan schoonmama….. Het wordt een emotioneel weerzien. Tranen vloeien…. Ze blijkt erg veel bezig te zijn met de ziekte van haar oudste dochter. Ja, begrijpelijk….. Een ergste wat een moeder overkomen kan, is waarschijnlijk een van haar kinderen te verliezen. Het is ons ook snel duidelijk dat ze liefst vandaag wil dat Henk en ik terug komen uit Thailand. Ze haalt hiervoor werkelijk alles uit de kast….. We proberen haar een beetje op te vrolijken door een traditie weer in ere te herstellen en nodigen haar uit voor een brunch op eerste Pinksterdag. Het lijkt te lukken. Ze is blij verrast. We nemen afscheid en gaan naar huis. Mijn huid brand en jeukt vreselijk. Ook mijn smaakvermogen blijkt niet meer alles te zijn. Ik proef weinig van de anders zo heerlijke verse broodjes van de bakker. Jammer, en ik had mij er zo op verheugd. Dan belt vriendin Sonja met de vraag of ik donderdagnacht bij hun blijf slapen. Ik ben blij met de uitnodiging, maar het kan, omdat ik mij zo beroerd voel, helaas niet doorgaan. Een uurtje later zitten we aan de koffie bij Monique en Adrie…. De tijd vliegt…. We hebben zoveel bij te praten en nieuwtjes uit te wisselen. Als ik een hap neem van de overheerlijke toostjes en andere hapjes realiseer ik mij dat we dat in Thailand ook helemaal ontwent zijn…. Grappig…. En we missen het niet eens…. Het is alweer bij tweeën als we uiteindelijk ons bed inrollen. Snel werpen we nog een blik in het boek met alle antwoorden dat we van Monique mochten lenen. Het werkt op onze lachspieren en het duurt nog de nodige tijd voor we in slaap zijn………

We ontwaken na vier uurtjes in dromenland te hebben verkeerd. Onder het genot van een sterke bak koffie bekijk ik de mailtjes. Vervolgens ga ik aan de slag om nieuwe foto’s op onze internetsite te zetten en de post van de afgelopen zes maanden na te kijken. Ik verbaas mij over de snelheid waarmee ik de foto’s op de site kan zetten. Het is werkelijk een wereld van verschil met de internetverbinding in Thailand. Heerlijk !!!! Na amper anderhalf uur zijn alle foto’s vervangen. In Thailand had mij dat zeker vijf tot zes uur gekost. Rond elven verschijnt mijn jongste schoonzusje Helma. We zullen samen een bezoek brengen aan de zieke Annie. We komen overeen dat ik het zekere voor het onzekere neem en niet naar binnen zal gaan om besmetting te voorkomen. Het is voor mij een geluk dat ze beneden voor het kamerraam slaapt, zo kan ik haar toch nog zien. Ik vraag Helma of ze het ziet zitten een paar foto’s van zus Annie te nemen, zo heeft Henk ook nog de kans zijn zus te zien. Natuurlijk alleen als Annie dit zelf wil. Helma ziet er tegenop het haar te vragen….. Ik kan het mij voorstellen. We spreken af dat ze zelf kijkt of en wanneer ze het Annie vraagt. Na amper twee minuutjes rijden staan we voor de deur van Annie en Harrie. Ik blijf even in de auto wachten terwijl Helma haar zus voorbereid op mijn komst. Gespannen wacht ik af. Even later staat Helma weer bij de auto met de mededeling dat Annie het prima vind als er foto’s gemaakt worden. Zo zie je maar weer….. Terwijl Helma weer naar binnen gaat om de foto’s te maken loop ik naar het kamerraam. Tranen rollen over mijn wangen als ik zie hoe breekbaar en kwetsbaar ze daar in dat grote bed ligt. Ik voel me machteloos…. Wat is het toch een vreselijke ziekte…. Door een waas van tranen zie ik een immens grote glimlach op haar gezicht verschijnen…. Ze ligt werkelijk te stralen…. De wind waait mijn haren door elkaar…… Annie kijkt mij aan en wijst mij erop dat ik wel eens hoognodig naar de kapper mag gaan….. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht…. Ja, dit is echt een opmerking die bij Annie past….. Een vijftal minuten later neem ik zwaaiend afscheid van haar en rij ik samen met Helma weer terug naar het huis van mijn tante. Ik hoop dat ik voor mijn terug reis naar Thailand nog in staat zal zijn echt bij haar op bezoek te gaan. Dat zou fijn zijn…… Die middag doen we nog wat inkopen op de plaatselijke markt. Als we weer thuis zijn komen Annie en Bennie langs om de broek en de mobieltjes op te halen. De rest van de dag breng ik door met het plegen van telefoontjes naar de verschillende familieleden. Later op de avond belt vriendin Sonja nog om te vragen of ik volgende dag bij hun kom eten, voor het vervoer zal gezorgd worden. Oké, doe ik. Het is waarschijnlijk de laatste mogelijkheid die heb om hun verbouwde boerderij te bewonderen alvorens hij verkocht word en hun naar Thailand vertrekken.

De volgende dag moet ik helaas constateren dat de rode bulten zich steeds verder over mijn lichaam uitspreiden. Bah… Het jeukt bovendien vreselijk…. Ik besluit de huisarts te bellen voor een extra tubetjes zalf. Daarna moet ik pasfoto’s maken voor mijn visum. Ik kijk in de spiegel en schrik van mijn opgezette gezicht vol rode bulten. Ik probeer een en ander te camoufleren met gekleurde dagcrème. Tja, het helpt een heel klein beetje. Toch maar zwart-wit foto’s maken in plaats van kleur. In de winkels is het een drukte van belang…. Iedereen is druk bezig om Pinksterinkopen te doen… Verwondert bedenk ik dat er niet echt dingen blijken te zijn die ik de afgelopen zeven maanden gemist heb. Ik heb dan ook geen behoefte aan een inhaalslag. Als we weer thuis zijn krijg ik een telefoontje van schoonzus Maria. Heb ik zin om morgenavond naar Ulft te komen? Schoonzus Irene en Helma en echtgenoten zullen ook van de partij zijn. Ja, leuk !!!! Daarna bel ik met China Airlines om te informeren of mijn vlucht eventueel uitgesteld kan worden mocht er iets tussen komen. Een erg vriendelijke en behulpzame medewerker laat mij weten dat ik mijn vlucht tot dinsdagochtend negen uur kan verzetten. Nou, dat is toch perfect. Er stopt een witte auto voor de deur. Zwager Fons staat onverwachts op de stoep. Wat leuk !!!! We kletsen samen even lekker bij. Ik heb nog net tijd om mij snel te douchen en om te kleden en dan is Sonja er al. We hebben elkaar veel te vertellen tijdens de rit naar Breedenbroek. Jan heeft ondertussen een heerlijke maaltijd klaar gemaakt. Even later zitten we te genieten van een pittig mihoengerecht met cashewnoten, pindasaus en een eiergerecht. Heerlijk !!!! Ik pak mijn fototoestel om de laatste foto’s van de boerderij te maken. Het ziet er werkelijk allemaal schitterend uit. Er zitten ontzettend veel werkuren in, maar het resultaat mag er dan ook beslist zijn. We kletsen nog wat over mijn ervaringen hier in Nederland en hun Thailand plannen. Ze staan beide te popelen om te kunnen vertrekken, maar eerst zal Jan samen met zoon Leroy nog een drietal weken naar Thailand komen in juli. De tijd vliegt en voor we het weten is het alweer tijd om afscheid te nemen. Jammer…..

De zaterdag voor Pinksteren halen we de laatste boodschappen voor de brunch in huis en probeer ik nog wat familieleden en kennissen te bellen die ik tot nu toe nog niet heb kunnen bereiken. Bovendien zijn gisteren schoonzus Doris en zwager Frans aan de deur geweest toen ik in Breedenbroek was. Jammer….. Maar een telefoontje maakt veel goed. Zwager Gerard en Josje blijken in de buurt van Doetinchem te zijn als ik hun bel. Nou, dat komt goed uit. Kunnen ze meteen even op de koffie komen. Het is toch wel erg leuk om iedereen na zo lange tijd weer terug te zien. Na hun vertrek kijk ik nog snel de emails na. Dan rinkelt de telefoon… Henk belt vanuit Thailand…. Hij klinkt afwezig en chaotisch…. Ik kan er weinig mee….. Wat zou er aan de hand zijn????? Dit ken ik beslist niet van hem???? Een paar minuten later belt hij opnieuw. Deze keer klinkt hij echter helder. Ik begrijp er niets van….. In gedachten verzonken rij ik naar Ulft. Schoonzus Maria en zwager Harrie herkennen de verwardheid van Henk wel. Ik kijk hun vol verbazing aan. Harrie weet zelf een aantal momenten op te noemen… Ik heb niet veel tijd om de onrustbarende informatie op mij in te laten werken want Irene en Theo en Helma en Harrie komen binnen. We kletsen wat over ditjes en datjes….. Dan vraagt schoonzus Maria waarom Henk zoveel heimwee heeft….. Ik kijk haar perplex aan…. Heimwee ???? Daar weet ik niet van…… Ja, natuurlijk hebben we beide af en toe zo onze momenten gehad waarop we terug verlangden naar het geregelde leventje in Nederland. De Aziatische cultuur en levenswijze is behoorlijk afwijkend van de onze, en het vraagt behoorlijk veel aanpassingsvermogen wil je er langere tijd kunnen leven. Het is dan ook zeker niet te vergelijken met de ervaringen die je er op doet tijdens een paar weken vakantie. En naast alle leuke momenten hebben we natuurlijk ook een aantal behoorlijk vervelende ervaringen opgedaan. Ik hoef daarbij enkel maar te denken aan de alles verwoestende tsunami of het gezeur rondom die torenhoge telefoonrekening… Toch schrik ik behoorlijk als ik hoor dat Henk ook soms gebeld heeft met Nederland en huilde…… Ik probeer ze er allen van te overtuigen dat we beslist terug naar Nederland komen als dit is wat Henk echt wil. Pas op de terugweg naar huis die nacht heb ik voldoende gelegenheid om na te denken….. Ik maak mij grote zorgen….. Verwardheid, chaotisch, huilen, heimwee……… Alle ingrediënten zijn er, om mij zorgen te maken. Ik probeer situaties en gebeurtenissen van de afgelopen jaren terug te halen. Ja, een aantal jaren geleden was er een moment waarop ik vraagtekens zette achter het gedrag van Henk. Tijdens onze verhuizing viel mij ineens op dat Henk niet de oude was. Het lukte hem niet meer om bijvoorbeeld een spiegel in elkaar te zetten en op te hangen. En de verhuizing veroorzaakte bij hem zoveel stress dat hij een vreselijke huilbui kreeg. Ja, inderdaad….. Nadien heb ik mijn zorgen nog besproken met Sonja…… Maar nadat ons leventje weer zijn normale gang ging en er niets abnormaals meer aan te merken was aan het gedrag van Henk heb ik er verder ook geen aandacht meer aan geschonken. De telefoontjes naar Nederland baren mij ook zorgen…… Waarom weet ik hier niets van???? Wat zegt dit over mijn relatie ?????? Bij mijn tante aangekomen barst ik weldra uit in tranen…… Tja, wat moet ik hier nu allemaal mee ????? We praten tot vroeg in de ochtend, maar een oplossing lijkt ver weg te zijn….. Uiteindelijk vallen we beide in een rusteloze slaap……

Na een korte slaap van een drietal uurtjes zitten we weer aan de koffie. Mijn bezorgdheid over de hele situatie heeft enkel toegenomen. Ik besluit extra informatie in te winnen bij de familie en verstuur een aantal emailtjes. Nu maar wachten…… Even voor elven haal ik mijn schoonmoeder op voor de brunch. Ze verheugt zich er op…. Natuurlijk probeer ik mijn zorgen op de achtergrond te plaatsen en ik richt mij op het hier en nu. Het laatste wat ik wil is mijn schoonmoeder extra belasten in deze voor haar toch al moeilijke tijd. Moeders geniet gelukkig van de brunch, de extra aandacht en het cadeautje. Ze praat veel over haar zieke dochter en de moeite die ze heeft met het op handen zijnde definitieve afscheid. Ja, hoe kunnen wij ons voorstellen wat het voor een moeder betekend haar kind te verliezen? Het is vreselijk….. Gelukkig heeft ze afgelopen week een fijn gesprek met haar dochter gehad en al min of meer afscheid kunnen nemen. Ook dat zijn dingen die beslist niet meevallen……… En al helemaal niet voor mensen van een andere generatie die zijn opgegroeid in een tijd waarin men niet openlijk zijn gevoelens uitte. Rond enen zet ik haar thuis weer af en nemen we afscheid van elkaar. Ze is emotioneel……….

’s-Middags bekijk ik de binnengekomen mailtjes nog even. Tja, sommige leveren iets op, anderen weer niet….. Die middag ga ik eerst nog langs bij mijn zieke schoonzusje en haar man. Ik laat mij uiteindelijk overhalen om toch naar binnen te gaan in plaats van voor het raam te zwaaien. Het volgende uur blijkt het meest waardevolste moment te worden die ik ooit met haar of met wie dan ook gedeeld heb. We hebben een lang gesprek over hoe zij de dingen op dit moment ervaart, hoe ze aankijkt tegen het leven na de dood, het afscheid nemen, de tijd die achter haar ligt en haar wensen. Het is werkelijk heel ontroerend. Dit is een van die momenten uit mijn leven die mij altijd bij zullen blijven. In de wetenschap dat ik haar niet meer in levende lijve zal terug zien nemen we afscheid van elkaar……….

Ik bel die middag nog even met schoonzus Annie uit Didam. Ze komen nog even op de koffie om alles rustig te kunnen bespreken. Fijn….. Ook Doris en Frans komen nog even langs en hebben een aantal tips en adviezen waar ik zelf nog niet aan gedacht had. De dag vliegt om. Een telefoontje met Henk leert mij dat hij inderdaad graag naar Nederland terug wil. Hij klinkt erg opgelucht. Ik vraag hem om hier de komende dagen eens zorgvuldig en rustig over na te denken en mij het definitieve antwoord te geven als ik weer in Thailand ben. Morgenvroeg vertrek ik alweer naar Schiphol…... Met gemengde gevoelens denk ik aan de achterliggende week en mijn ophanden zijnde vertrek….. Tja, het is wel even heel anders gelopen dan ik verwacht had…….. Sonja en Jan komen ’s-avonds nog even onverwachts langs. Alle belangstelling en gedeelde bezorgdheid doen een mens goed. Ik probeer de verschillende adviezen die ik krijg ter harte te nemen en overdenk een gepaste strategie….. Snel pak ik alvast wat spulletjes in zodat ik morgen in alle vroegte kan vertrekken….. Ik lig die nacht nog lang te piekeren…….

***********************************************************************************************

De dinsdag na het Pinksterweekend ben ik alweer in alle vroegte in de weer om de laatste spulletjes in te pakken. Het past allemaal net in de kleine reiskoffer. Het afscheid van mijn tante is moeilijk. Ik heb er geen idee van of we elkaar op korte termijn weer zullen zien of pas na negen maanden. Trees en Rinus zullen mij vandaag weer naar Schiphol brengen. Een half uurtje later stap ik bij hun binnen. Al snel vloeien de tranen weer…. Ik voel mij diepongelukkig met de hele situatie rondom Henk’s gezondheid en gedrag. Na een paar koppen koffie ben ik weer voldoende gekalmeerd om de auto terug te brengen naar de garage en begeven we ons de snelweg op richting Schiphol. Het is druk op de weg. Lange rijen auto’s kruipen als mieren achter elkaar over de weg. Mensen rijden gehaast naar hun plaats van bestemming en schuwen daarbij niet anderen de weg af te snijden of verwoed op de claxon te drukken ten teken dat ze er door willen. Een typisch Nederlands trekje…. Iedereen is altijd druk, druk, druk en gehaast…. Zonder noemenswaardig oponthoud arriveren we twee uur later bij Schiphol. Het afscheid is kort. Ik kan direct inchecken. Ik probeer de norse baliemedewerkster van de vliegmaatschappij ervan te overtuigen dat ik enkel handbagage bij mij heb. Maar helaas, ze trapt er niet in. De bagage moet gewogen worden en word te zwaar bevonden voor handbagage. Zonder een discussie aan te gaan laat ik de reiskoffer achter en loop door de paspoortcontrole en de detectiepoortjes. Vervolgens links de trap op naar boven naar mijn favoriete café. Hoewel het net middaguur is besluit ik een grote pul Heineken te bestellen. Zo, dat heb ik wel verdiend na alle perikelen van afgelopen week en die ongetwijfeld nog zullen komen. Ik zoek wat afleiding door de dagbladen door te spitten terwijl ik geniet van het ijskoude bier. Een blik op mijn horloge vertelt mij dat ik nog net tijd heb om er nog een te bestellen, mits ik de aandacht van het bedienende personeel weet te trekken. Het kost even wat moeite, maar het lukt. Tegenover mij aan tafel zit een man in blauw kostuum zich te beklagen dat ze geen uitsmijters meer in deze zaak verkopen. Onwillekeurig denk ik dat dit een goed voorbeeld van typische Nederlandse pietpraat is. Waar maakt hij zich nou helemaal druk om, terwijl er op de wereld miljoenen mensen zijn die nooit een fatsoenlijke maaltijd binnen krijgen of een fatsoenlijk dak boven hun hoofd hebben? Vijf minuten voor ik aan boord van het vliegtuig moet haast ik mij de trappen af op zoek naar de betreffende gate. Het blijkt nog een lange weg te zijn. Het inchecken is nog niet begonnen en ik neem plaats op een van de lege stoelen. Ik observeer de andere passagiers. De meeste mensen lijken zich te verheugen op een welverdiende vakantie in het Land van de Glimlach en ik realiseer mij dat dit in schril contrast staat met mijn eigen situatie. Amper een kwartiertje later nestel ik mij in de zachte vliegtuigstoel. Heerlijk, ik heb deze keer zelfs drie vliegtuigstoelen voor mij alleen. Na het opstijgen neem ik een paar foto’s van het Hollandse landschap. Opnieuw tuur ik naar de welbekende hokjes van de akkers en weilanden beneden bij. Het is ook wel weer heerlijk dit in te ruilen voor het ongestructureerde en chaotische leven in Thailand. Ik merk dat het land mij onwillekeurig toch behoorlijk in zijn greep heeft gekregen……

Even dwalen mijn gedachten af naar de hachelijke situatie waarin mijn partner en ik momenteel lijken te verkeren en naar wat misschien komen gaat. Wat is er op dit moment over van onze lang gekoesterde droom om eenmalig voor langere tijd in Thailand te gaan wonen? Een droom waarvan we beide wisten dat het een unieke en eenmalige kans zou zijn gezien onze gezondheidsperikelen. Het heimweeverhaal heb ik inmiddels rigoureus naar het land der fabelen verwezen. Nee, dat past echt niet bij Henk. Maar wat kan dan wel de reden zijn van zijn wens om terug naar Nederland te willen? Ik overdenk opnieuw hoe ik de verwardheid van mijn partner het beste ter sprake kan brengen en hoe hij hierop zal reageren. Het is altijd zijn grootste angst geweest vergeetachtig te worden. Ik besluit dat het toch het beste is om er open en eerlijk samen over te praten, omdat alleen dat er waarschijnlijk voor kan zorgen dat we beide alert zijn op signalen en er zoveel mogelijk rekening mee kunnen houden. Maar wat zou het betekenen voor onze toekomst? Zou de verwardheid toenemen in de toekomst? En dan zijn er natuurlijk nog de geheimzinnige telefoontjes naar Nederland….. Zou de gedachte van een zwager juist zijn… Zou hij het inderdaad hebben gedaan om mij niet te willen teleurstellen met zijn wens om terug naar Nederland te willen? Maar hoe zit het dan met het begrip vertrouwen? Realiseert hij zich bovendien voldoende dat we bij een vroegtijdige terugkeer, de komende negen maanden in Nederland tijdelijk elders onderdak moeten gaan zoeken? Dat ik overhaast en zonder enige voorbereiding een bron van inkomsten zal moeten gaan zoeken? En ook daarin heb ik momenteel behoorlijk veel beperkingen door de hernia. Dat hij tevens aangewezen is op zichzelf om de dagen door te komen? Dat het leven in Nederland behoorlijk veel kosten met zich meebrengt en zich voornamelijk binnenshuis afspeelt? Zou mijn partner in staat zijn een weloverwogen en gedegen keuze te maken om terug naar Nederland te gaan of zou het weer een impulsieve ingeving zijn waar hij naderhand spijt van krijgt? En wat als dat laatste het geval is? Moet ik hem dan steunen en direct mee gaan naar Nederland of zou het dan beter zijn als hij eerst alleen terug naar Nederland ging om te kijken hoe het hem bevalt? Dat beperkt in ieder de kosten als mocht blijken dat hij toch terug naar Thailand wil. Zou ik met onze trouwe viervoeter alleen in Thailand willen blijven? Het heeft beslist mijn voorkeur niet, maar lijkt vooralsnog de beste oplossing tot duidelijk is dat hij echt in Nederland wil blijven.

Een vriendelijke stem haalt mij uit mijn overpeinzingen. Een exotisch uitziende stewardess vraagt vriendelijk wat ik wil eten en drinken. Ik besluit een omelet te nemen en een rode wijn. Het smaakt boven verwachting. Nadat ik mijn lege glas nog een keer heb laten vullen en met een grote teug heb leeggemaakt installeer ik mij languit op de drie stoelen voor een dutje. Een vijftal minuten later ben ik in dromenland. De gebeurtenissen van de afgelopen week trekken in flarden aan mij voorbij. Af en toe word ik even wakker en draai ik mij in een makkelijke houding om mij weer over te geven aan mijn vermoeidheid. Ik word weer wakker door het geroezemoes van medepassagiers die zich een weg banen naar het toilet. Ik kijk op mijn horloge en besef dat ik vrijwel de hele elf uur geslapen heb. Heerlijk… Ik fatsoeneer mijn uiterlijk enigszins, trek mijn coltrui uit en wacht op de landing. Beneden zie ik de rijstvelden voorbij glijden. Het voelt heerlijk om weer terug te zijn. Terwijl ik mij een weg baan naar de aankomsthal om mijn bagage op te halen word ik omhuld door de zwoele warmte die direct als een elektrische deken om mij heen hangt. Ik neem uitgebreid de tijd om een sigaret te roken in een als aquarium uitziend rookhol. Een half uurtje later verlaat ik met bagage het vliegveld naar een van de vele gereedstaande taxi’s. Ik geniet van het bonte spektakel om mij heen. De naar jasmijn geurende bloemenslinger en boeddhabeeldjes die aan de binnenspiegel van de auto hangen en de taxichauffeur moeten behoeden voor ongeluk. De vrachtauto’s die volgestouwd zijn met werklui. De dampende groezelig uitziende eetstalletjes langs de weg met hun potten en pannen. De exotische bloemen die overal groeien. De hoge moderne kantoorgebouwen en luxe hotels die een schril contrast vormen met de krottenwijken die er pal aangrenzen. Een stadsbus die voorbij rijd. Ramen en deuren wijd open, mensen die op de treeplanken staan en ieder moment naar buiten lijken te kunnen vallen. De gouden glimmende spitse daken van de schitterende tempels. Monniken in oranje gewaden gehuld, op de terugweg naar de tempels, met in hun handen de zilveren schalen vol etenswaren die dagelijks door de vele gelovigen geschonken worden. Geleidelijk aan verandert het stadsbeeld en rijden we over de brede Chao Praya rivier. Op de groene vlaktes zijn de boeren druk in de weer met de gewassen. Voor de houten huisjes zitten mensen fruit schoon te maken. Een kind wordt heen en weer gewiegd in een versleten hangmat die tussen twee palmbomen is gespannen. We stoppen onderweg even voor een versnapering. Even later neem ik een ferme teug van een blikje ijskoud Singhabier. Heerlijk…. De taxichauffeur neemt uitgebreid tijd voor de pauze. Een half uur later zit ik nog op het gammele bankje te wachten. Onwillekeurig haal ik mijn schouders op en denk ‘mai pen rai’, of te wel ‘wat maakt het uit’. Na drie kwartier vervolgen we onze weg naar Jomtien. Tegen half tien rijden we onze vertrouwde straat in en ik word uitgebreid verwelkomd door Henk en onze trouwe viervoeter. Als eerste pak ik het lekkers uit dat ik voor hen beiden heb meegebracht. Voor Henk heb ik een ontbijtkoek met kandijsuiker meegenomen en een paar Bifi worstjes, voor Pitt allerlei knabbelspul. Even later smullen ze beiden……..

De dagen erna voeren we een aantal intensieve gesprekken samen, die soms confronterend, begripvol, maar ook emotioneel zijn. Ik doe uitgebreid verslag van de fijne gesprekken die ik met zijn oudste zus heb gevoerd en de contacten met de andere familieleden. Tijdens een van deze gesprekken komt ook onlosmakelijk het thema verwardheid en vergeetachtigheid ter sprake. Mijn partner blijkt inderdaad al langere tijd last te hebben van enige verwardheid en vergeetachtigheid, wat hem behoorlijk angstig maakt. Soms blijkt hij zelfs niet meer te weten hoe hij op een bepaalde plek is terecht gekomen, betaald hij te weinig geld of is in de veronderstelling dat ik iets gezegd hebt wat niet zo blijkt te zijn. Deze informatie slaat bij mij in als een bom. Toch probeer ik er zo nuchter mogelijk op te reageren en benadruk het belang om hier open en eerlijk over te zijn. Dan begeven we ons eerst op weg naar een goede opticien om voor hem een leesbril aan te schaffen. Amper een uur later staan we buiten met een leesbril van de goede sterkte. Vervolgens gaan we naar de drogist om een goede bloeddrukmeter te kopen. Tesamen met de bloedsuikerprikkers zijn we nu in ieder geval in staat zijn bloeddruk en suikerspiegel regelmatig in de gaten te houden. Uit de gesprekken over een vervroegde terugkeer naar Nederland komt al snel naar voren dat mijn partner het leven in Nederland behoorlijk geïdealiseerd heeft. Zo heeft hij er inderdaad niet echt bij stil gestaan dat het leven daar weldra zijn normale gang weer zal nemen, behoorlijk kostbaar is waardoor ik snel een baan zal moeten gaan zoeken en hij geacht word zijn eigen dagen in te vullen. Ook heeft hij er veel moeite mee om zelf voor een hoge huurprijs tijdelijk elders te moeten gaan wonen. Al snel komt hij tot de conclusie dat hij niet naar Nederland terug wil voorlopig ook al speelt ook hem de dagelijkse hitte in Thailand parten. Met de nodige achterdocht luister ik naar deze totale ommekeer. Meerdere keren toets ik op onverwachte momenten zijn beslissing en ga zelfs op huizenjacht via het internet, maar hoe ik ook probeer hij blijft bij zijn besluit in Thailand te willen blijven…………… De dagen na mijn aankomst in Thailand geniet ik dubbel van alles wat het leven ons hier momenteel te bieden heeft en ook mijn partner lijkt zich hier als nooit te voren bewust van te zijn. Soms zijn er momenten waarop de vergeetachtig weer even naar de voorgrond komt. Maar steeds weer lijkt het gelukkig om weinig noemenswaardige gebeurtenissen te gaan waar mee te valt. De alertheid echter blijft bij beiden aanwezig…….

***********************************************************************************************

Helaas word ons weinig tijd gegund te genieten van onze beslissing in Thailand te blijven. Ik ben amper drie dagen terug als ik rond half vijf midden in de nacht ruw door mijn partner uit de slaap word gehaald. Er klinkt paniek in zijn stem. Slaapdronken kijk ik hem aan en probeer helder te krijgen wat er aan de hand is. Hij kan niet meer plassen…. Is daar al die ophef midden in de nacht voor nodig, vraag ik mij af. Ondertussen loopt hij gehaast heen en weer tussen de aangrenzende badkamer en de slaapkamer. Al snel is mij duidelijk dat er echt iets mis is. Ik probeer te achterhalen wanneer hij voor het laatst naar het toilet is geweest en hoeveel hij sindsdien gedronken heeft. Hij blijkt gisterenavond nog terug te zijn gegaan naar De Windmolen en heeft daar samen met Ben en Freddy nog gezellig een paar flessen bier gedronken. Het plassen was toen al moeilijker gegaan. Een uur of drie geleden had hij thuis opnieuw aandrang gekregen en lukte het niet meer……. Vervolgens heeft hij beneden nog twee flessen bier gedronken, misschien dat het daarna wel zou lukken…. Tja, niet zo handig dus….En dan ook nog alcohol….. Ik probeer hem wat rustiger te krijgen en minder gefixeerd te laten zijn op het plassen, mogelijk dat het dan wel lukt. Maar het lijkt erop dat ik beter de muur kan praten. Wat ik ook zeg, het lijkt helemaal niets uit te halen. De paniek en fixatie worden bij hem alleen maar groter. Waarschijnlijk is de alcohol hier ook debet aan. Ik schiet snel mijn kleren aan en loop alvast naar beneden om koffie te zetten zodat hij wat meer bij positieven komt. Helaas de koffie blijft onaangeroerd staan. Oké, dan moeten we maar naar het ziekenhuis. Snel zoek ik boven nog wat medicijnen van Henk bij elkaar, want in het ziekenhuis zullen de artsen vast willen weten welke medicijnen hij al neemt en bovendien zit is de kans groot dat hij moet blijven. Daarna kijk ik nog snel op de plattegrond waar we het ziekenhuis precies kunnen vinden. We lopen de straat uit en zien in de verte de scootertaxi’s al staan. Ze schieten ons direct te hulp en begrijpen dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten. Even vraag ik mij af of dat gaat lukken op een scooter, maar Henk is vastbesloten. Toch moet hij hier weldra op terugkomen als hij achterop de scooter heeft plaatsgenomen. Het lukt niet…. De pijn heeft inmiddels toegenomen. De jongens houden behulpzaam een songtaew aan en maken de chauffeur in Thais duidelijk dat we naar het ziekenhuis moeten. Een meisje zit in de passagiersruimte en kijkt verbaasd naar ons farangs die op dit onmogelijke tijdstip al onderweg zijn. De taxi zet zich in beweging. Waarschijnlijk heeft de chauffeur niet echt de ernst van de situatie in geschat want onderweg doet hij nog pogingen om andere passagiers mee te nemen. Het geduld van Henk is ten einde en wanhopig slaat hij met alle kracht tegen het metaal van de taxi. Het werkt. De chauffeur geeft flink gas en stormt de kruising over terwijl het verkeerslicht op rood staat en de politie iets verderop staat te kijken. Gelukkig overwegen ze niet ons staande te houden. We verlaten de Second Road en slaan linksaf een zijstraat in. Even later arriveren we bij het Pattaya International Hospital. Een viertal Thaise meisjes zit ingedut achter de balie. Henk gaat als eerste het toilet opzoeken om te kijken of het plassen alsnog wil lukken. Ondertussen probeer ik uit te leggen wat er aan de hand en verstrek de benodigde gegevens. In alle rust gaat het meisje aan de slag om een en ander op papier te zetten. Ik ben blij dat Henk lange tijd op het toilet blijft, want hij was beslist uit zijn vel gesprongen. Vlak nadat hij weer gearriveerd is worden we aangesproken door een arts. Heeft Henk soms last van diarree, is de vraag…. Nee, ik probeer nogmaals kort en bondig te vertellen wat het probleem is. Oké, we kunnen meelopen naar de onderzoeksruimte. Niet veel later is er een katheter aangebracht en kan Henk weer opgelucht ademhalen. De arts maakt duidelijk dat hij voorlopig in het ziekenhuis moet blijven. Henk kijkt wat ontdaan, maar hij realiseert zich dat hij geen keus heeft. Ik mag beslissen in welk soort kamer Henk zal verblijven, een standaardkamer of een superiorkamer. Tja, geen idee. Wat zou het verschil zijn? Ik besluit te kiezen voor de standaardkamer. Mocht het niet naar wens zijn dan kunnen we altijd nog veranderen. Ik verstrek nog wat informatie en doe alvast een aanbetaling van 6000 Bath (omgerekend 120 euro). Daarna worden er röntgenfoto’s van de buik gemaakt. De arts vertelt ons dat ze eerst met medicijnen zullen proberen om de prostaat te verkleinen, want die drukt de urineleider dicht. Mocht dat onvoldoende lukken dan zal een operatie volgen. Oei, dat is schrikken voor Henk. Maar ook nu heeft hij geen keus. Een kwartiertje later gaan we met bed en al in de lift naar de vijfde verdieping. De ziekenhuiskamer lijkt eerder op een luxe hotelkamer dan op een ziekenhuiskamer. We kijken onze ogen uit. Het is een ruime lichte eenpersoonskamer met een deur die toegang geeft naar een mooi balkon met zitje. Tegen de wand staat een ruime leren tweepersoons bank met een salontafel ervoor. Een minikoelkast zit vol met allerlei blikjes koude limonade en flesjes water. Er liggen meerdere Engelstalige tijdschriften en er staat een kleurenteevee. Een andere deur geeft toegang tot de aangrenzende badkamer en toiletruimte. Het ziet er schitterend uit. Een donkerblauw tasje bevat een kam, doucheschuim en shampoo, en scheerspulletjes. Er is dus werkelijk overal aan gedacht. Fantastisch!!!!Zodra de verpleegkundige zich ervan overtuigd heeft dat het Henk aan niets ontbreekt, verlaat ze de kamer. Henk is echter nog steeds niet blij met zijn onverwachte ziekenhuisopname. Ik kan het mij levendig voorstellen. Desalniettemin lukt het mij hem ervan te overtuigen dat hij hier in de beste handen is en ze echt wel weten wat ze doen. De ziekenhuizen in Thailand staan namelijk erg hoog aangeschreven. Hij legt zich neer bij de situatie en maakt het zich gemakkelijk in bed. Even later neem ik afscheid met de belofte dat ik een paar uur later weer op bezoek kom. De lift brengt mij naar beneden. De deur opent zich als ik op de beganegrond ben aangekomen. Verbaasd kijk ik de gang in. Dit lijkt niet de uitgang te zijn. Overal heerst een bedrijvigheid van jewelste. Ik besluit de eerste verdieping te proberen. En jawel, even later loop ik het zonlicht tegemoet. De zon staat al hoog aan de hemel te stralen en de temperaturen zijn in snel tempo opgeklommen. De hitte omgeeft mij als een warme deken en beneemt mij de adem. In rustig tropentempo loop ik de smalle straat uit naar de Beachroad. Eerst maar even 1000 Bath wisselen bij de buurtsuper want de taxichauffeurs kunnen vrijwel nooit wisselen. Songtaews rijden af en aan dus het is niet moeilijk een taxi te bemachtigen. Een klein kwartiertje later stap ik op de Beachroad in Jomtien weer uit. De jongens van de scootertaxi’s vragen belangstellend in hun beste gebrekkige Engels hoe het met papaaa gaat. Ik vertel ze dat hij voorlopig in het ziekenhuis moet blijven. Een meervoudig aaaaahhhhh is het antwoord. Zodra ik thuis ben laat ik eerst Pitt op de hoek van de straat uit. Gewapend met de wandelstok probeer ik de drie aanstormende grote straathonden van hem vandaan te houden. Wat een vervelende beesten. Het ontbreekt er nog net aan dat Pitt gebeten word. Gelukkig weet ik het in banen te leiden en zit ik even later aan de koffie. Tijd om tot mijzelf te komen en de dingen op een rijtje te zetten. Ik hoop dat de medicijnen zullen aanslaan en een operatie hiermee afgewend kan worden. Want een operatie zal ongetwijfeld voor een lange ziekenopname zorgen. Nog een geluk dat Henk afgelopen donderdag zijn visum in Cambodja gehaald heeft. Zou de immigratie daar anders een oplossing voor gehad hebben? Waarschijnlijk wel. Ik besluit snel het huis wat op te ruimen en spullen voor Henk bij elkaar te zoeken en dan is het alweer bijna tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ga deze keer met een scootertaxi. Eerst laat ik mij naar Tuckom brengen waar ik 20.000 Bath kan pinnen. Shit, ik weet niet eens de pincode van Henk! Wat vervelend nou. Dat betekend dat ik vanavond nog een keer terug zal moeten. De ziekenhuisrekening zal namelijk in ras tempo oplopen en bovendien moet ik de maandelijkse huur betalen, dus het is een noodzakelijk kwaad dat ik een aantal keren met beide bankpasjes ga pinnen. Nou ja, eerst maar naar het ziekenhuis. Na aankomst betaal ik de scooterjongen de gevraagde 100 Bath (omgerekend 2 euro). Goedkoop is het niet als je het vergelijkt met de 10 Bath die ik normaal gesproken voor songtaew betaal. Maar het is wel lekker snel en ze brengen je tot voor de deur. Henk heeft sinds mijn afwezigheid bijna ieder kwartier bezoek gehad van verpleegkundigen en artsen en een grote hoeveelheid medicijnen en drankjes moeten slikken. Van slapen is niet echt veel terecht gekomen, maar hij voelt zich verder prima en heeft geen hinder van de aangebrachte katheter. Waarschijnlijk zal hij een dag of twee moeten blijven als de prostaat reageert op de medicijnen. We zullen zien…. Een van de verpleegkundigen heeft hem een uitgebreide menukaart van een nabijgelegen restaurant gebracht. Hij kan zelf uitzoeken wat hij wil eten. Wat een luxe !!!! Nadat ik hem een uurtje gezelschap heb gehouden keer ik met een songtaew weer huiswaarts. De overbuurvrouw wil weten waar papaaa is….. Ik probeer haar uit te leggen dat hij in het ziekenhuis ligt. Of ze het begrijpt? Daarna laat ik Pitt weer uit. Het dier is behoorlijk van slag en begrijpt er niets van. Dan eerst maar een bezoek aan het internetcafé brengen om familie en vrienden op de hoogte te brengen van de laatste gebeurtenissen. Ze zullen wel schrikken….. Sunny van De Windmolen belt. Henk had beloofd vandaag de rekening van gisteren te komen betalen. Oké, ik zal later op de dag de rekening komen betalen, nu is het eerst tijd voor een korte rustpauze. De tijd vliegt en voor ik het weet is het weer tijd naar het ziekenhuis te gaan. Ik drink bij De Windmolen nog een glas cola en betaal de openstaande rekening. Dan voor de derde keer die dag de rit naar het ziekenhuis. Belangstellend bekijk ik een album dat op een kastje in de ziekenhuiskamer ligt. Er blijken van allerlei handgeschreven en getypte brieven van ex-patiënten in te zitten die hun lofzang uiten over de behandeling die ze in het ziekenhuis genoten hebben. Ik schiet in de lach. Typisch een door de Thais overgenomen Amerikaans trekje….. Er valt weinig nieuws te melden. Morgen zal de arts opnieuw komen. We wachten gespannen af. Op de terugweg maak ik nog even een stop bij een van de vele eetstalletjes om wat kip voor Pitt te halen. Het is die avond al bij elven als ik mij, na de lange strandwandeling, realiseer dat ik zelf die dag niet eens gegeten heb. Het is er helemaal bij in geschoten door alle drukte. Morgenvroeg sta ik vroeg op. Ik ga proberen om met Pitt op de scooter achter naar het veld te rijden. Oei, dat zal wat worden, want ik heb maar ooit een keer eerder op de scooter een stukje gereden, en al helemaal niet met de hond erop. Ik zet de wekker op vijf uur, want dat geeft mij de meeste kans niet door iedereen bekeken te worden als ik onhandig de straat uit rij. Ha, ha…..

De wekker maakt een oorverdovend lawaai. Buiten is het nog aardedonker. Eerst maar het water koken voor de koffie. Aan de overkant zit al een man buiten. Hè, dat heb ik nou weer… Waarom kan nou niet gewoon iedereen in bed liggen op dit onchristelijke uur! Een half uurtje later zit te man nog steeds onverstoorbaar buiten. De pijnstillers die de rugpijn moeten verminderen beginnen hun werk te doen. Tja, het is nu toch echt tijd om een poging te wagen op de scooter, want straks is de hele straat op de been. Eerst de scooter maar eens keren. Oei, wat is dat ding loodzwaar. Gelukkig zit er een zijstandaard aan. Het starten lukt zonder problemen en een tel later zit Pitt er al op. Ja, voor hem is dit bekende kost. Dan hobbel ik door de kuilen onwennig de straat uit. Zodra ik een rustig gedeelte met weinig verkeer heb bereikt haal ik opgelucht adem. Het gaat perfect. Pitt steekt zijn kop in de wind en kijkt belangstellend naar de vele straathonden die overal liggen. Dan besef ik ineens dat ik mijn helm vergeten heb. Helemaal niet aan gedacht! Nou ja, hier buitenaf is de kans toch klein dat ik politie tegen zal komen. Even later rent Pitt lekker rond tussen de struiken. De terugweg verloopt prima. Nog wat onwennig probeer ik de vele diepen kuilen in Soi 7 te ontwijken en slakker door de inmiddels druk bevolkte straat. Een paar oude Thaise gerimpelde vrouwtjes in een sarong gehuld kijken nieuwsgierig naar die blanke farang op de scooter. Als ze Pitt zit breekt er een grote tandeloze glimlach door op hun verweerde gezichten. Dan zie ik vanuit mijn ooghoeken in de verte de witte agressieve straathond van het Duitse restaurant lopen. Shit, als dat maar goed gaat. Ik ga nog langzamer rijden in de hoop dat de hond verdwenen zal zijn tegen de tijd dat ik er ben. Maar de hond lijkt er een speciale neus voor te hebben en blijft rondscharrelen om vervolgens als een gek achter ons aan te rennen om te bijten, precies op het moment dat ik moet afremmen om de bocht te nemen. Tot bij de voordeur blijft hij met zijn grote lange hoektanden en opgetrokken lippen verwoede pogingen doen te bijten terwijl ik angstvallig Pitt onder controle probeer te houden Wat een rotbeest !!! Het is een hele opluchting als ik weer veilig de voordeur achter ons dicht kan trekken. Direct daarna meldt de man van het huis zich voor de tweede keer om de huur in ontvangst te nemen. Tja, hij zal toch echt even moeten wachten tot ik weer terug ben uit het ziekenhuis. Ik zoek nog snel de papieren van onze reisverzekering bij elkaar en stap daarna in een taxi. Henk ligt prinsheerlijk in bed en blijkt al een American Breakfast achter de kiezen te hebben. Jammer dat het eten wel een beetje koud was. Ook de afgelopen avond en nacht had hij veel bezoek gehad van verpleegkundigen. Een van hen had vanochtend tot vier keer toe gevraagd hoe vaak hij had moeten plassen. Pas toen was de onnozelheid van haar vraag tot haar doorgedrongen en had ze de katheter gezien. Ha, ha…. Het gesprek komt weldra op de Thaise gezondheidszorg zoals we daar hier mee in aanraking zijn gekomen. Met sommige dingen zijn ze hier erg nauwkeurig, maar met andere weer helemaal niet. De verpleegkundige had bijvoorbeeld bloedsuiker geprikt zonder plastic handschoenen. Onvoorstelbaar toch? Naast het ziekenhuisbed ligt een nieuwe Bangkok Post krant. Ik blader hem snel door, maar niets kan mijn belangstelling trekken… Als ik een uur later weer op weg naar huis ben loop ik nog snel de buurtsuper 7-Eleven binnen en haal de allernoodzakelijkste boodschappen. Thuis aangekomen bel ik de man van het huis om te laten weten dat hij de huur kan komen innen. Een paar minuten later is hij er al. Als hij hoort dat mijn partner in het ziekenhuis ligt vraagt hij bezorgd of ik mij wel alleen kan redden in huis. Toch wel zorgzaam…. Ik kan hem te allen tijde bellen als er iets is. Dan maar weer een bezoek brengen aan het internetcafé. Helaas lukt het mij niet om de binnengekomen mails te bekijken. Na de zesde poging geef ik het maar op en wandel weer terug naar huis om Pitt uit te laten. Voor de zoveelste keer die dag belt een onbekende op die alleen Thais spreekt… Tja, wat moet je daar nu mee?? Ik zet Pitt op de scooter en we tuffen nog een keer naar het veld. Deze keer gaat het al een stuk beter. Ik bel Henk nog even om te vragen of hij misschien broodjes van De Windmolen wil en loop nog een keer naar internet. Deze keer lukt het wel de post te bekijken en te beantwoorden. Bij De Windmolen neem ik twee broodjes ham en een broodjes salami mee. Freddy vraagt waar Henk uit hangt. Ik breng hem snel op de hoogte van de ziekenhuisopname. Dan maak ik voor de zoveelste keer de rit naar het ziekenhuis. In Pattaya is goed te merken dat het vandaag Visakha Bucha Day is. Dit is een van de vele nationale boeddhadagen die Thailand kent en waarop geen alcohol geschonken mag worden. De bars zijn dan ook vrijwel allemaal gesloten en in donker gehuld. Een schril contrast met de grote hoeveelheid felle neonreclameborden die je normaal gesproken altijd tegemoet schijnen. Er staat een lange file en de rit die normaal gesproken amper vijftien minuten duurt, duurt nu zeker drie kwartier. In het ziekenhuis aangekomen geniet Henk van de verse broodjes ham, terwijl ik het broodje salami voor mijn rekening neem. Heerlijk…. Een van de artsen heeft Henk verteld dat de katheter er morgenochtend om negen uur uit mag en hij vervolgens naar huis mag mits het hem zelf lukt om te plassen. Hoera!!! Even later verschijnt een verpleegkundige die vertelt dat de katheter er ’s-Middags uit mag…. Tja, wat is nou waar? We wachten af. Op de terugweg naar Jomtien rinkelt de mobiele telefoon aan een stuk door. De eerste keren heb ik aangenomen, maar hoorde ik alleen Thais gebrabbel. Inmiddels had ik al wel begrepen dat het Narh is, het schuchtere meisje dat ooit bij ons geslapen heeft, die iedere keer belt. In mijn simpelste Engels probeer ik haar duidelijk te maken dat Henk in het ziekenhuis ligt en ze voorlopig even niet meer moet bellen. Helaas, zonder resultaat. De telefoon rinkelt aan een stuk door. Wanhopig besluit ik uiteindelijk de telefoon uit te zetten. Hè, hè, wat een rust. Pitt en ik staan net op het punt een strandwandeling te maken als er op de deur geklopt word. Narh staat met nog een meisje aan de deur. Gelukkig spreekt het andere meisje wel een beetje Engels. Ik leg nogmaals uit wat er met Henk aan de hand is. De meiden schrikken en willen direct een bezoek brengen aan het ziekenhuis. Tja, dat lijkt mij een beetje overbodig aangezien hij morgen misschien alweer thuis komt en het bovendien inmiddels al tien uur is. Ze lijken het te begrijpen. Op het strand is het erg druk. Een grote hoeveelheid Thaise gezinnen hebben het zich gemoedelijk gemaakt op het strand en zitten gezellig te barbecuen of vermaken zich in het zwoele water. Ik zoek een rustig plekje en even later rent Pitt als een dolle rond over het strand. Als hij een wegschietende rat ontdekt weet hij even niet meer hoe hij het ermee heeft. Verbaasd kijkt hij naar het kleine gaatje onder aan de stoeprand waarin het beestje verdwenen is. Het duurt een vijftal minuten voordat hij het opgeeft en zijn spel weer hervat. Een grappig gezicht. Een grote groep vleermuizen scheert rakelings over mij heen op zoek naar insecten. Dan valt mijn blik op twee jonge Thaise mannen die een klein stukje verderop rondscharrelen en zich wat verdacht gedragen. Ik steek een sigaret op en inhaleer diep, terwijl ik ze zijdelings in de gaten hou. Het blijkt wederzijds te zijn. Nee, ik voel mij niet echt op mijn gemak meer en besluit gehoor te geven aan mijn intuïtie en terug te wandelen. Ik zwaai mijn tas over mijn linkerschouder en hou in mijn linkerhand de stevige wandelstok vast, terwijl ik de riem van Pitt in de rechterhand hou. Als ik even moet wachten voordat ik de drukke straat kan oversteken, zie ik dat je mannen mij gevolgd zijn. Geen fijn gevoel. Ze volgen mij een tiental meter de straat in, maar geven het dan schijnbaar op en lopen terug. Waarschijnlijk heeft onze trouwe viervoeter ze op afstand gehouden. Het is namelijk algemeen bekend dat de meeste Thais bang zijn voor honden.

De volgende ochtend loopt opnieuw de wekker af om vijf uur. Bij de buren zitten een jongen en meisje op de stoeprand. Na de koffie met pijnstillers start ik de scooter en rij met Pitt naar het veld. De hond van de Duitser staart ons aan…… Pitt verdwijnt op het veld al snel in het hoge struikgewas. Mijn blik word even later getrokken naar een boom waar de takken wel heel erg van heen en ween zwiepen. Ik probeer te ontdekken wat de oorzaak is. Dan schrik ik mij een hoedje. Er staat een kolossale olifant met zijn lange slurf energiek de takken heen en weer te zwiepen en amper een meter verder staat Pitt verbaasd te kijken naar het immense beest. Ik roep Pitt en gelukkig luistert hij deze keer direct. Genoeg spanning voor vandaag. We rijden met de scooter via soi 5 terug, zo kunnen we tenminste de hond van de Duitser ontwijken. Als ik de hoek om ga bij de Beachroad rij ik bijna een monnik omver. Oei, dat ging nog net goed….. Waarom loopt die man dan ook niet netjes op het trottoir, vraag ik mij af, terwijl ik opgelucht adem haal. De straat is die ochtend oranje gekleurd van de vele monniken die giften ophalen in hun zilveren schalen. Een prachtig gezicht. Het is even na negenen als henk opbelt om te vertellen dat de katheter eruit gehaald is. Ik besluit een scootertaxi te regelen die mij naar het ziekenhuis brengt. Daar aangekomen zit er niets anders op dan te wachten tot het verlossende woord komt dat Henk naar huis mag. Om kwart over elf krijgen we te horen dat hij nog tot twee uur moet wachten. Phoe, dat duurt nog een hele tijd…. Ik steek nog maar een sigaret op om de honger te verdrijven en we kijken samen wat teevee. Dan is het eindelijk twee uur en draagt een verpleegkundige Henk’s tas naar beneden. Wat een service! Hij mag de toilettas met noodspulletjes houden en heeft zelfs een gratig t-shirt meegkeregen. Ik betaal beneden de rekening en we krijgen drie verschillende soorten medicijnen en een afspraak voor zaterdag mee. Prima geregeld. Op de hoek besluiten we eerst onze honger te stillen bij Deutsches Haus. Een kwartiertje later genieten van verschillende soorten sandwiches en aardappelsalade. Heerlijk. Pitt is blij dat zijn baasje weer thuis is. Opgelucht versturen we het goede nieuws naar familie en vrienden. Die avond lig ik vroeg in bed na de strandwandeling, terwijl Henk zijn vertrouwde rondje weer loopt…… Ons leven heeft weer zijn normale gang genomen…..

**********************************************************************************************

We verbazen ons telkens weer over dit wonderbaarlijke land met zijn kleurrijke inwoners. Iedere avond zien we aan het strand tal van Thaise families die druk in de weer zijn om kleine krabben uit te graven. Het duurt soms wel een half uur voordat ze er een gevangen hebben. Het gat dat ze hiervoor graven is niet zelden zo diep dat alleen het schouderblad nog te zien is. De kleine kinderen kijken de kunst van de ouderen af en gaan zelf aan de slag. Jong geleerd, oud gedaan, zullen we maar zeggen. Zodra de krab gevangen is klinkt er opgewonden geroep en word hij bewonderd door iedereen waarna hij een plekje in een kleine plastic emmer of zak krijgt.

Een dergelijke soort sanuk (Thaise woord voor vermaak en plezier) draagt bij aan de saamhorigheid van de familie, het zorgt voor voedsel en is bovendien kosteloos. Andere families zitten met z’n allen op het strand te eten en drinken. Het eten wordt vaak eigenhandig klaar gemaakt op de meest kleine en primitieve barbecues die we ooit gezien hebben. Soms gebruiken ze hiervoor een soort stenen ronde potten met kooltjes er onderin en een rekje van draad erboven of ze gebruiken in plaats daarvan een ijzeren verroeste bak van dertig bij twintig centimeter. Als de magen verzadigd zijn vermaken ze zich, met al hun kleding aan, in het helverlichte azuurblauwe water of spelen een bordspelletje met behulp ven bierdoppen. Tot in de late uurtjes vermaken de families en groepen jongeren zich op deze wijze op het strand alvorens ze zich op het strand nestelen voor wat nachtrust. Meestal zijn dit de mensen die voor een paar dagen de grote stad Bangkok zijn ontvlucht. Een enkeling van hen heeft de financiele middelen om een goedkope kamer in een van de vele pensions te huren. Het is dan heel gewoon dat tien mensen een en dezelfde kamer delen. Voor ons Westerlingen is zoiets moeilijk voor te stellen. Oh, wat zijn wij toch gesteld op onze privacy. Een Thai zal hier echter helemaal niets van begrijpen. Ze vinden het over het algemeen afschuwelijk om alleen te zijn. Dit vindt zijn oorsprong al bij de geboorte. Kinderen vormen altijd het middelpunt van de samenleving. En dat beperkt zich niet enkel tot de familieleden, maar ook de buren en andere dorpsgenoten ontfermen zich over elkaars kinderen. Kinderen leren al heel jong rekening met anderen te houden, te delen en respect te tonen voor ouderen. Dit respect is onlosmakelijk verbonden met gehoorzaamheid. Ook op latere leeftijd zal een Thai slechts heel zelden in verweer komen tegen een opdracht op opmerking van een oudere of iemand die superieur is. Dit staat in schril contrast met onze Westerse opvoeding, waar we zoveel waarde hechten aan democratie en waar kinderen al op jonge leeftijd leren hun mening te geven. Voor een Thai is het eveneens onbegrijpelijk dat in de meeste Westerse landen oudere mensen in aanleunwoningen, bejaardenhuizen en verzorgingshuizen wonen. In Thailand is het namelijk niet meer als normaal dat de kinderen de financiële en lichamelijke zorg voor hun ouders en grootouders op zich te nemen. De eigen behoeften worden hierbij belangeloos ter zijde geschoven. Voor menig Westerling stuiten deze cultuurverschillen dan ook onlosmakelijk op grote problemen zodra zij in een relatie verwikkelt zijn met een Thai. In de praktijk gebeurt het dan ook regelmatig dat het huishoudgeld verdwenen is in de zakken van de familieleden of dat het huis regelmatig gevuld is met tientallen familieleden die voor onbeperkte tijd op bezoek komen of zelfs hun intrek in het huis nemen. Het koste ons vele jaren om te ontdekken dat het begrip broer of zus in Thailand erg ruim gezien moet worden. Vaak hebben we ons erover verbaasd hoeveel broers en zussen iemand toch wel niet had. Nadien bleek echter dat het heel gebruikelijk is zelfs vrienden of bekenden of zelfs een kelner aan te spreken met broer. Gastvrijheid staat eveneens hoog in het vaandel binnen de Thaise cultuur. Iedereen is altijd meer dan welkom aan te schuiven met eten of te blijven slapen, ongeacht hoe weinig eten er is of het feit dat er geen slaapplekken zijn. Niet zelden zal een Thai zijn eigen eten of bed afstaan aan een onverwachte gast. Wij hebben dit regelmatig persoonlijk aan den lijve mogen ondervinden. Het was Didi die ons tijdens de tsunami in december 2004 kosteloos eten en drinken gaf en belangeloos haar eigen bed afstond, om zelf de nacht in de bergen door te brengen. Ook als we over straat lopen of ergens zitten worden we altijd veelvuldig uitgenodigd een hapje mee te eten. Op deze wijze hebben we de meest exotische en soms ook bizarre gerechten, snacks en vruchten kunnen proeven. Wat te denken namelijk van gebakken varkenskloten, gekookte vissenkoppen, gefrituurde kevers, meelwormen en sprinkhanen, of levende guppies en garnaaltjes? Nee, niet al deze rariteiten hebben we uitgeprobeerd, want we weten inmiddels uit ervaring dat een aantal van deze zaken echt niet aan ons besteed zijn. Maar de gefrituurde sprinkhanen en meelwormen kon ik toch echt niet weerstaan. Na een paar alcoholische drankjes had ik echt geen aanmoediging meer nodig toen mij een plastic zakje vol van deze beestjes voorgehouden werd door een Thaise vriendin. Na een paar minuutjes begreep ik waarom ik eerst de pootjes van de sprinkhaan had moeten trekken voordat ik hem verorberde. Ze bleven namelijk steken in mijn keel en zorgden voor een heftige hoestbui.De Thais keken geamuseerd naar die gekke Farang (blanke buitenlander), maar knikten goedkeurend toen ze zagen dat ik doorslikte en nog een handje vol gefrituurde beestjes naar mijn mond bracht. Jullie willen nu vast weten hoe zoiets smaakt. Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken, het smaakt naar de maggi die er royaal overheen gespoten is en de meelwormen hebben een vreemd soort weeïge smaak die ik echt weg moest spoelen met bier. Bah!

Tijdens een van onze bezoeken aan een dure grote supermarkt word ik aangeklampt door een vrouw in verwassen kleren. In haar houden houd ze een pak babymelkpoeder vastgeklemd. Al snel word mij duidelijk dat ze geld wil om dat pak melkpoeder te kunnen betalen want om een of andere onbekende reden is ze niet in staat voldoende borstvoeding aan haar kind te geven. Ik weersta de smekende blikken van de vrouw en draai mij om. Het feit dat zij dit doet in een van de duurste supermarkten van Pattaya maakt mij namelijk argwanend. Op een van onze eerdere reizen zagen we ooit een gehandicapte man in smoezelige lappen op een voetgangersbrug liggen bedelen. Daar waar ooit zijn benen gezeten hadden, bevonden zich nu enkel bloedige stompjes vol korsten. Dikke zwarte vliegen zoemden rond. Net toen we de hoek om wilden lopen zagen we hoe de man zijn bloederige stompjes hardhandig onder handen nam door het bloeden te verergeren om op deze wijze waarschijnlijk meer medelijden te wekken en meer geld te verzamelen. Gruwelijk. Ook nu zie je nog ’s-avonds laat jonge kinderen langs de straten in uitgaansgelegenheden bloemenkransen, pakjes kauwgum of sleutelhangers verkopen. Meestal moeten deze jonge kinderen op deze wijze een bijdrage leveren aan de beperkte financiën van het gezin. Het komt echter ook nog regelmatig voor dat deze kinderen voor een financiële vergoeding door hun arme ouders uitgeleend zijn aan een ‘Madam’ die de kinderen op deze manier grof geld laat verdienen dat ze vervolgens zelf opstrijkt. De Madam of de een van de ouders van de kinderen houden zich vaak schuil in de directe omgeving en houden nauwlettend in de gaten wat de kinderen doen. Sommige ‘Madam’s’deinzen er zelfs niet voor terug deze jonge kinderen uit te lenen aan op seks beluste pedofielen. Persoonlijk vind ik het daarom niet verstandig iets van deze kinderen te kopen. Het houdt namelijk de vicieuze cirkel van kinderarbeid, kinderprostitutie en kindermishandeling, onder de meest erbarmelijke omstandigheden, in stand en het belet deze kinderen het kind zijn en enige vorm van onderwijs te genieten, zodat ze zelf later een beter toekomstperspectief hebben. Een maand of acht geleden zagen we tijdens een verjaardag op Phuket ook een moeder met haar dochtertje heerlijk geurende bloemenkransen verkopen. Een van de aanwezigen, een Engelsman, vond dat het jonge meisje eindelijk allang in bed moest liggen en kocht het kind daarom alle bloemenkransen af. Zo, nu kon ze dus eindelijk naar bed. Amper een vijftal minuten later was het meisje echter terug met een arm vol nieuw bloemenkransen.

Tijdens een van onze avondwandeling met onze viervoeter worden we ineens overvallen door een flinke plensbui. In slechts enkele minuten staat hele straten onder water. Wij hebben het geluk bij een restaurant te kunnen schuilen. Ook Thaise mensen die zich op het strand vermaakten zijn met al hun spulletjes naar binnen gevlucht en zoeken een plekje aan de lege tafels. Bestellen doen ze niets. De meegebrachte whisky met water en zakjes met etenswaren vinden gretig aftrek. Voor het bediende personeel lijkt dit heel normaal te zijn. Terwijl de regen met bakken naar beneden klettert, zien we een aantal watertankwagens de straat inrijden. Even verderop stoppen ze, rollen de plastic slang uit, zetten de motor aan en voorzien een aantal gezinnen van water. Verbaasd vragen we ons af waarom al dat regenwater niet opgevangen word door de locale bevolking, nu er toch zo’n waterschaarste schijnt te heersen. In heel Pattaya en Jomtien hebben we zelfs geen huis kunnen ontdekken dat zelfs maar een dakgoot heeft. Zonde toch? En dat terwijl we ook nog in de plaatselijke krant lazen dat de watermaffia zijn tanken dagelijks illegaal vult met rivierwater dat vervuilt is door de aangrenzende varkenshouderijen, om het vervolgens duur te gaan verkopen aan de bevolking.

Als de regen na een half uur afneemt lopen we naar huis. Een deel van onze straat is er weer erg aan toe. Het bruine water staat hier wel dertig centimeter hoog. We trekken onze broekspijpen omhoog en banen ons voorzichtig een weg langs de onzichtbare obstakels en kuilen. Pitt kan nog net zijn kop boven water houden. Ook de ingang van een hotel wordt door het water geblokkeerd. Uit de putten die het overtollige regenwater moeten afvoeren borrelt bruin afvalwater omhoog. Een bron van bacteriën dus. Verbaasd vragen we ons af waarom de bewoners geen klacht indienen bij de gemeente zodat het probleem verholpen word. We weten ondertussen uit ervaring dat de betreffende autoriteiten vaak snel ter plaatste zijn als er voldoende klachten komen en ook in korte tijd een oplossing kunnen realiseren. Was het niet amper een paar dagen geleden dat leden van het gemeentebestuur een bezoek hebben gebracht aan Soi 3 en Soi 5 om de situatie in ogenschouw te nemen na klachten over wateroverlast en parkeerproblemen? Ook de opengebroken straten aan de Second Road en tussen de Second Road en de Walking Street werden in een paar dagen tijd bijna volledig hersteld nadat het oponthoud de publiciteit van de media kreeg.

De volgende ochtend hebben onze overburen bezoek van een in oranje gehulde gerimpelde monnik en een statige vrouw die geheel in het wit gehuld is. De hele familie heeft zich van jong tot oud op de uitgerolde kleedjes voor de tafel verzameld, terwijl de monnik en de vrouw in het wit op de banken hebben plaatsgenomen. Nu volgt een twee uur durende ceremonie van verschillende, voor ons onbegrijpelijke, rituelen vergezelt met allerlei lekkernijen en cadeaus in de ons inmiddels welbekende oranje monnikbaskets (monniksemmers). De monnik doet zich te goed aan al het lekkers. Als hij verzadigt is eet de familie de rest van het lekkers. Henk die buiten staat foto’s te nemen word hartelijk uitgenodigd door de buurvrouw. Nee, toch maar niet. De oude monnik sprenkelt, met groene takjes, gewijd water over de aanwezigen. Gebeden volgen. Dan voert de vrouw in het wit een soort bezweringsritueel uit bij een van de aanwezige vrouwen. Een luid geschreeuw klinkt, zodra de vrouw in het wit haar hand op haar hoofd legt, en gaat over in een soort langdurig jammeren. Dan lijkt de vrouw in onmacht te vallen en ze komt pas weer tot zichzelf nadat de andere familieleden zich om haar bekommert hebben. Waarschijnlijk heeft de vrouw in het wit zogeheten boze Phi’s (geesten) verdreven. Hoewel het geloof in allerlei boze geesten beslist geen onderdeel vormen van het Boeddhisme is het in Thailand en andere Aziatische landen wel nauw verweven met elkaar. Er zijn dan ook tal van gebruiken en amuletten die gebruikt worden om zich tegen het kwade te beschermen. Zo is bijvoorbeeld de geboorte van een kind een erg belangrijke gebeurtenis in de familie en directe omgeving. Men gelooft dat ieder kind bij de geboorte vergezeld word door een geest. Deze geest kan gewoon aanwezig zijn, maar kan ook ziekte of voorspoed bewerkstelligen. Men gelooft dat het kind vooral tijdens de eerste maand van zijn leven het kwetsbaarste is en zal het dan ook nauwlettend in de gaten houden. Om het te beschermen tegen kwalijke invloeden hangt men boven het bedje wat beschilderde lappen. Als het kind een maand is komen familie en bekenden bij elkaar en voert een monnik een ceremonie uit. Het kindje wordt vervolgens gewassen en in nieuwe kleren gehuld. Ook op Pkuket is het geloof in geesten momenteel volop te merken. Sinds de dag van de rampzalige alles verwoestende tsunami die aan zoveel mensen het leven koste, zijn vooral tal van Aziatische toeristen weggebleven. Niet uit angst voor een nieuwe tsunami, zoals bij veel Westerse toeristen het geval is, maar uit angst voor de rusteloze geesten van de overleden mensen die nooit terug gevonden zijn en die wachten tot ze andere mensen mee in diepte kunnen sleuren. Ook de ontelbare bezweringsrituelen die sinds 26 december 2005 zijn gehouden hebben er tot nu toe niet toe kunnen leiden dat de Aziatische toeristen weer in grote aantallen teruggekeerd zijn.

Als ik het mij op een bloedhete middag bij de airco comfortabel heb gemaakt en de krant opensla staar ik direct in het brede grijnzende gezicht van het Hoofd van Politie van Pattaya. Nieuwsgierig lees ik het bijbehorende krantenartikel. JRD Motoren blijkt een nieuw filiaal in Pattaya geopend te hebben en heeft ter gelegenheid daarvan een splinternieuwe JRD Tornado 1500cc cadeau gedaan aan het Hoofd van de Politie. De directeuren van dit filiaal zullen zich voorlopig dus geen zorgen hoeven maken over problemen met de locale politie. Een ander artikel meld dat de Expatclub een donatie van 640.000 Bath (omgerekend ruim 12000 euro) heeft gedaan aan het Hoofd van Politie om nieuwe politieauto’s te kunnen kopen. Ja, het lijkt goed te gaan met het politieapparaat van Pattaya. In een van mijn eerdere verhalen gaf ik al aan dat het woord corruptie in Thailand met hoofdletters geschreven moet worden, zoals in de meeste Aziatische landen ook het geval is. Inmiddels is mij echter ook de ware toedracht hierover bekend. Alle steekpenningen die dagelijks in de zakken van beambten vloeien maken namelijk een vanzelfsprekend deel uit van hun anders zo lage maandelijkse salaris. Het is dan ook niet voor niets dat de politiemensen op Phuket na aanvang van de maand de eerste 10.000 Bath (200 euro) mochten houden die ze aan bekeuringen uitdeelden. Enkele heren in de regering zijn er nu voorstander van de corruptie terug te dringen door de basissalarissen van beambten drastisch te verhogen. Dit zal echter nog op veel weerstand stuiten, want niet zelden ontstaan er geruchtmakende grote schandalen waarbij ook hoge pieten zijn betrokken en die vaak zelfs deel uitmaken van de maffia. Wekelijks zijn hierover berichten te zien in de media. Niet zelden gebeurt het dat journalisten of anderen die dergelijke praktijken aan de kaak stellen op onverklaarbare wijze in het niets verdwijnen.

Een paar dagen later rijden we op de drukke weg van de Trepphasitroad als we met onze motorbike een lekke band krijgen. We hoeven amper twintig meter te lopen om werkplaats te vinden waar hij ter plekke en zonder wachttijd gemaakt word. Dan horen we ineens harde sirenes. Nieuwsgierig kijken we naar de richting vanwaar het geluid komt. Een aantal

politiemensen op grote zware motoren met zwaailichten stuiven met hoge snelheid voorbij. We vragen ons af of er op Sukhimvitroad misschien weer eens een ongeval gebeurt is. Dan zien we met een snelheid van minstens 180 kilometer per uur een viertal crèmekleurige mercedessen voorbij stuiven. Ah, dat beeld kennen we inmiddels al. Het zijn een stel hoge pieten van de regering die op bezoek zijn geweest. We moeten er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als voetgangers de straat hadden willen oversteken. Vreselijk.

Een paar dagen later komen ons de maatregelen van de overheid ter ore die ertoe moeten bijdragen dat mensen bezuinigen op het verbruik van elektra en brandstof. Zo word chauffeurs gevraagd niet harder dan 90 kilometer per uur te rijden en speciale duurdere brandstof te tanken, ’s-avonds na tienen moeten alle reclameborden in het donker gehuld zijn, benzinepompen aan doorgaande wegen mogen tussen 21.00 en 05.00 uur niet meer geopend zijn en tussen 12.00 en 13.00 uur gaan de airco’s in overheidsgebouwen uit. Geen verkeerde initiatieven denken we zo. Of de minister-president van Thailand en andere overheidsmedewerkers het goede voorbeeld geven aan zijn burgers? Nee, niet bepaalt. Hij en andere regeringsmedewerkers maken nog dagelijks met ongekende snelheden de Thaise wegen onveilig en hun auto’s rijden op gewone brandstof. En wat te denken van het schitterende strand van Jomtien dat sinds een paar weken iedere avond en nacht helemaal felverlicht is? Het plan om het reizen op alle maandagen helemaal te verbieden staat voorlopig nog in ijskast. Maar zoals we weten lopen de temperaturen hier in ras tempo op, dus wie weet.

We lopen ’s-middags naar het internetcafé aan het einde van onze straat als we al van verre luide Thaise muziek door de straat horen schallen. Naarmate we dichter bij komen word de muziek werkelijk oorverdovend. Bij het café ernaast, dat toebehoord aan een Nederlander met zijn Thaise vriendin, is een feestje. De Zweden, die eigenaar zijn van het internetcafé, trekken een zuur gezicht. Nee, ze zijn beslist niet blij met al die overlast, want ze hebben ook kamers verhuurd boven de zaak en het is tevens een bar annex restaurant. Een van de gasten heeft die dag al voortijdig uitgecheckt en een aantal mensen die zaten te internetten hebben ook al afgehaakt. Wij storen ons er niet echt aan en gaan aan de slag. In tegenstelling tot de Westerse landen kent men hier geen vestigingseisen of bestemmingplan. In ieder woonhuis of ander pand kan men morgen een restaurant, bar of zelfs een garage beginnen. Ook zul je nergens politieagenten met meetapparatuur zien staan om geluidsoverlast te meten. Voor alle ondernemers uit de Westerse landen moet dit als een paradijs op aarde klinken. Maar wat dacht je ervan als je met veel inzet en middelen een goed lopend restaurantje heb opgebouwd en naast je verschijnt opeens bijvoorbeeld een karaokezaak die avond aan avond vermaak bied aan groepen Thais, die met volle borst hun stembanden forceren en jou klanten hiermee wegjagen? Of zoals bij een aantal goedlopende pensions in onze straat die binnenkort een heuse girliebar als buren krijgen. Gedaan is het met de nachtrust van de gasten. Tja, en van nachtrust is toch al een week of zes geen sprake meer, want vanaf zes uur ’s-morgens tot diep in de nacht klinkt iedere minuut het lawaai van de muren die gesloopt worden. Afijn, wij proberen ons er niet aan te storen, nog maar een paar weken en wij zijn vertrokken naar Koh Samui.

**********************************************************************************************

Vlak nadat Henk weer ontslagen is uit het Thaise ziekenhuis is onlosmakelijk de dag aangebroken dat ik afscheid moet nemen van de Thaise weeskindertjes en hun toegewijde verzorgers. Het heeft mij heel wat hoofdbrekens gekost om te bedenken op welke passende wijze ik dat vorm kan gaan geven. Snoep vind ik uit den boze en speelgoed is meer dan voor handen. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik kleine enkelbandjes ga maken van kleine gekleurde kraaltjes met een klein belletje eraan, die tingelt als de kinderen bewegen. Ik ben op het idee gekomen nadat ik in een van vele grote warenhuizen een kindje van een ongeveer een jaar ermee rond zag lopen. Voor de kinderen is het een vrolijk geluid en de ouders of verzorgers kunnen op deze manier horen waar de kinderen uithangen. Een fenomenale oplossing. Met een dertigtal enkelbandjes in mijn tas vertrek ik die ochtend in alle vroegte naar het weeshuis. Afscheid nemen is nooit mijn sterkste punt geweest dus ik heb besloten het zo snel mogelijk af te wikkelen. De kleintjes hebben hun ontbijt al gehad als ik arriveer. Grote donkere ogen volgen nieuwsgierig mijn verrichtingen als ik mijn open maak. De reactie van de kleine hummeltjes op het getingel van de vele belletjes is werkelijk schitterend. Een grote glimlach verschijnt op hun gezichtjes en de oudsten proberen wie het hardst kan tingelen. De allerkleinsten worden meegezogen in de ontstane opwinding en steken hun voetjes in de lucht zodat ook van die kant een vrolijk getingel te horen is. Ja, ik ben tevreden over mijn afscheidscadeautjes. Het klinkt een heel stuk beschaafder dan het vreselijke gepiep van de piepschoentjes die het kleine buurmeisje bij ons in de straat aanheeft. Bij iedere stap die het kind neemt klinkt er namelijk een doordringend hard gepiep die je uiteindelijk behoorlijk op de zenuwen gaat werken. Ik drink nog samen een beker groene thee met een viertal verzorgers en dan is het echt tijd voor het definitieve afscheid. Van verschillende kanten word er een wai-gebaar naar mij gemaakt en klinkt het inmiddels bekende: "Pa punta", gevolgd door "Thank you very much for helping the children and teaching us English. Take care off yourself and have a nice trip to Koh Samui". Het is duidelijk dat ze hier samen op geoefend hebben. Ja, het heeft zeker iets. Ik zwaai naar de ukkies en trek de deur achter mij dicht. In het felle zonlicht haal ik opgelucht adem. Zo dat hebben we achter ons. Voldaan keer ik huiswaarts en maken ons gereed voor een trip naar een van de grootste tropische tuinen van Thailand, Nong Nooch. We hadden er natuurlijk voor kunnen kiezen deze trip te boeken bij een van de vele travelagency, maar vonden het leuker om het op eigen gelegenheid te doen. Na een minuut of veertig bereiken we de afslag naar de tropische tuinen. Aan weerszijden van de lange brede weg staan allerlei vreemdsoortige palmbomen. In het park aangekomen worden we overweldigd door de vele kilometers aangelegde tuinen. Het is ons al snel duidelijk dat we meerdere dagen nodig zouden hebben als we alles zouden willen bekijken. In de verte zien we grote rotsformaties met allerlei vreemde rotsplanten. Overal zie je kleine bordjes die uitleg geven over de grote verscheidenheid aan planten, bloemen en bomen. Hoge Thaise houten huizen staan verscholen tussen de hoge bomen. Een vakkundig aangebrachte brug geeft bezoekers de mogelijkheid tussen de boomkruinen te wandelen. Even verderop zijn verschillende soorten dieren te bewonderen. We wandelen door een zwaar ijzeren gordijn en staan ineens oog in oog met vreselijk grote bontgekleurde neushoornvogels. Hun felgekleurde snavels zien er indrukwekkend uit. Iets verderop staat een pauw te pronken met veren. Kleinere vogels vliegen vrolijk heen en weer en schudden hun felgekleurde verenkleed. Het is adembenemend. In de grote vlindertuin zien we een enorme verscheidenheid aan grote vlinders genieten van de nectar van de aanwezige tropische bloemen. Een zestal gibbon apen vermaakt zich met allerlei kapriolen aan de touwen. De watervogels kijken of ze iets van hun gading kunnen vinden in het troebele water. De grote takken van de vreemde palmbomen zorgen voor de nodige verkoeling. We kijken onze ogen uit. Een tiental meters verder worden we geconfronteerd met een viertal grote struisvogels. Hun prachtige verenkleed is vrijwel verdwenen en we kijken op hun gehavende huid. Zielig hoor. Waarschijnlijk hebben ze elkaar de veren uitgetrokken. Een grote panter loopt zenuwachtig heen en weer in zijn kooi. Grote roofvogels houden ons nauwlettend in de gaten. We lopen verder en nemen plaats in een van de restaurantjes voor een versnapering. Voor de ijsblokjes in de cola blijken we extra te moeten betalen. Tja. Een tiental olifanten komt voorbij. De toeristen in de zitjes schijnen zich uitstekend te vermaken. Een treintje staat te wachten op passagiers. Verderop zijn Thaise dansen en ceremonies te zien, gevolgd door een olifanten en apen show. De olifanten hebben zelfs leren fietsen en voetballen! Nee, dit heeft niet echt onze voorkeur. Persoonlijk zijn we de mening toegedaan dat deze dieren in hun natuurlijke omgeving, de jungle, thuis horen. Maar zoals in veel landen hebben deze dieren vrijwel geen mogelijkheid van bestaan in Thailand, tenzij ze werken voor de dagelijkse 350 pond voedsel die ze nodig hebben.

Voldaan keren we huiswaarts……..

***********************************************************************************************

Na een lange strandwandeling lopen we nog even de buurtsuper binnen voor een paar boodschappen. Het is handig dat deze 24 uur per dag geopend is. Je hoeft je nooit zorgen te maken dat je iets niet in huis hebt en bovendien zit er altijd een bij je in de buurt. Het vrolijke ping pong geluid van de deurbel klingelt. Een opgewekte stem zegt: ‘hello!’. Ik draai mij om en zie Sunny staan. Het is voor het eerst dat ik haar tegenkom nadat ze oneervol is ontslagen door de Nederlandse eigenaar van guesthouse annex restaurant De Windmolen. Ik weet even geen raad met deze situatie als ik mij realiseer dat het voor een Thai vreselijk beschamend en vrijwel onoverkomelijk is om door een werkgever op directe wijze ontslagen te worden. Een Thaise werkgever is zich hier terdege van bewust en zal er dan voor kiezen om iemand te adviseren voor langere tijd bijvoorbeeld een familielid op te gaan zoeken. Zonder doorbetaling van salaris. Het personeelslid beseft op dat moment dat zijn diensten niet langer gewenst zijn en het behoed hem of haar voor gezichtsverlies. Ik vraag haar voorzichtig hoe het met haar gaat. Ze lost het probleem handig op door te antwoorden dat ze vaak erg moe is en daardoor ook niet meer kon werken. Opgelucht haal ik adem. Ons gesprek wordt onderbroken door het melodietje van de mobiele telefoon. Het is zoals gewoonlijk Henk die hem beantwoord. Ik hoor hem wat in het Engels brabbelen en begrijp eruit dat hij niet weet wie hij aan de lijn heeft. Dan krijg ik de telefoon, zonder dat ik het wil, aangereikt. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik mijn partner aan. Hij weet als geen ander dat ik de pest heb aan telefoongesprekken maakt niet uit met wie of wanneer. Hulpeloos haalt hij zijn schouders op want de persoon aan de andere kant van de lijn heeft toch echt mijn naam genoemd. Terwijl ik nors de telefoon aan neem vraag ik mij ondertussen af wie er in vredesnaam naar mij gevraagd kan hebben. Even later vraagt een Thaise meidenstem in gebrekkig Engels hoe het met mij gaat en waar we op dit moment zijn. Als ik haar duidelijk heb gemaakt dat we op Jomtien verblijven, antwoord ze dat zij op Pattaya is. Omdat ik erop gebrand ben het gesprek zo snel mogelijk te beëindigen vraag ik of ze ons misschien op wil komen zoeken. Yes, klinkt het enthousiast aan de andere kant. Ik spreek met haar af dat ze naar Jomtien Soi 5 komt en even belt als ze er weer is en breek het gesprek af. Verbaasd kijken Henk en ik elkaar aan terwijl we overleggen wie het geweest kan zijn. Henk denkt dat het de vriendin van de Belgische Italiaan Aldo uit Phuket is. Nee, ik weet zeker dat dit niet haar stem is. Maar wie dan wel. Misschien de tijdelijke Thaise vriendin van de gezellige rondborstige Ijmuidenaar die in december met zijn vriend Arie op vakantie was op Phuket. Ja, dat zou mogelijk zijn. Maar dan begrijpen we nog steeds niet hoe ze ons na zeven maanden plotseling kan opbellen en in Pattaya kan zijn, want zelfs wij wisten niet dat we hier terecht zouden komen toen we haar voor het laatst zagen in januari. We begrijpen er helemaal niets van. Afijn, maar afwachten wie er straks verschijnt en dan horen we het vast wel. We zoeken snel onze boodschappen bij elkaar en rekenen af. Buiten vraagt een zware stem ons: "Ten Bath please???’. Zoals gewoonlijk heeft een zwervende verslaafde ladyboy haar vertrouwde plekje op de grond weer ingenomen en spreekt iedereen aan die naar buitenkomt. Hoewel Henk ook alleens met zijn hand over zijn hart heeft gestreken zijn het toch vooral de Thaise mensen die hem/haar geld geven. Nee sorry, een verslaving aan lijm snuiven wil ik in ieder geval niet in stand houden. Regelmatig zien we in de wijken buitenaf kinderen en jongeren met potjes of plastic zakjes lijm onder hun neus. Het doet ze even hun dagelijkse sores vergeten. Het is een gebruik die in veel arme landen word gezien, als goedkoop alternatief voor andere verdovende middelen. Pasgeleden is er nog een oude vrouw door de politie opgepakt voor het handelen in de lijm en de bijbehorende plastic zakjes. Haar klanten waren inderdaad de minstbedeelden kinderen en jongeren uit de sloppenwijken. We keren de ladyboy onze rug toe en wandelen over het trottoir, midden door een knus restaurant vol toeristen, naar huis. Altijd weer een aparte ervaring vind ik zelf. Het restaurant heeft er namelijk voor gekozen zijn terras uit te breiden op een smalle strook tegenover het trottoir. We werpen een blik op de overheerlijke gerechten die op de tafels staan te pronken. Heerlijke grote rode garnalen en andere visgerechten, currygerechten, vers fruit en ga zo maar door. Ja, het is een restaurant waar je werkelijk voortreffelijk kunt eten voor weinig geld. Op de hoek staan de scootertaxi’s te wachten op klandizie. Een paar meter verder zitten in een open girliebar, op een vuurrode bank, twee Thaise meisjes met een bakje noedels voor zich. Ja, het is nog steeds dezelfde bank waar ik met Sonja, Jan en Henk drie of vier jaar geleden ook heb gezeten. Als ik mij goed herinner was dat hun eerste vakantie in Thailand. Nieuwsgierig geworden door onze enthousiaste verhalen die we altijd vertelden besloten ze zelf de proef op de som te nemen. En, hebben we teveel gezegd? Schijnbaar niet, want sindsdien zijn ze jaarlijks terug geweest en ze willen zich er nu zelfs gaan vestigen. Een paar andere Thaise meisjes zit gezellig met elkaar te kletsen op formica stoeltjes. Hun hooggehakte voetjes deinen mee op de zachte klanken van een liedje van Madonna. Ook aan de overkant zitten in een girliebar een zevental meisjes met korte rokjes op de eerste klanten te wachten. De gekleurde verlichting verhult dat sommige niet bepaalt moeders mooiste meer zijn en de beste jaren van hun leven al ver achter zich hebben liggen. Een paar kleine pluizige jonge hondjes dartelen over een van de tafeltjes. Het zijn rashondjes die schijnbaar perfect verzorgd worden. Het voordeel van het bar- en restaurantleven in Thailand is dat je altijd ongegeneerd naar binnen kunt kijken om te zien wat zich er af speelt. Er zijn namelijk geen muren die iets kunnen verhullen. De man van het primitieve pannekoekenkraampje heeft het druk. Behendig laat hij het deeg op een grote ronde platte plaat vallen, strijkt het zo dun mogelijk uit en voegt er desgewenst Nutella, jam, bananen of ander fruit aan toe. Daarna word het vakkundig in een wit schaaltje van piepschuim verpakt, het deksel wordt dichtgeklapt, elastiekje er om en het krijgt een plekje in een doorzichtig plastic zakje. Verderop zien we een verlicht karretje aan komen hobbelen die allerlei andere Thaise gerechten verkoopt. Ja, het leven speelt zich hier echt buiten op straat af. Dan staat Pitt ineens stokstijf stil. We kijken verbaasd om ons heen. Ah, het is zijn vriendinnetje die ons weer eens opgezocht heeft. Pitt heeft er al een aantal liefdesavonturen mee beleefd. Het is geen mooie hond om te zien, maar wel een schat van een beest. Zodra een van ons zich in Soi 7 of Soi Mermaid of de Beachroad laat zien is ze er. Ze draait om ons heen en volgt ons. Zodra we ergens plaats nemen nestelt ze zich trouw onder de stoel en valt in slaap. Langzaam maar zeker denkt iedereen al dat de hond va ons is. Nee, aan een hebben we werkelijk onze handen vol. Ze loopt blij voor ons op naar huis. Bij de poort nemen we afscheid van haar. Deze keer mag ze niet mee naar binnen.

Ik besluit even te gaan rusten terwijl Henk wacht op het telefoontje. Als ik anderhalf uur later weer wakker word en naar beneden loop hoor ik opgewekt gekakel beneden. Ik ben nu toch erg nieuwsgierig wie er zal zitten. En jawel hoor, ik had gelijk. Het is Lamoen waar we zeven maanden geleden afscheid van hebben genomen op Phuket en sindsdien geen contact meer met gehad hebben. Er volgt een hartelijke begroeting die verlegen word gadegeslagen door een lang slank meisje. Ze word door Lamoen voorgesteld als ‘sister’ en luistert naar de naam Mickey. Nou is het algemeen gebruikelijk in Thailand dat zelfs verre kennissen worden gezien als ‘brothers’en ‘sisters’, dus dat nemen we maar even met een korreltje zout. We hebben veel bij te praten, maar allereerst wil ik weten hoe ze wist dat wij in Jomtien waren. Nou, dat word al snel duidelijk. Lamoen blijkt ons een keer gezien te hebben toen we door de drukke Walking Street liepen te flaneren. Het had haar toch nog een week gekost om te bedenken waar ze ons nu van kende en toen het kwartje eenmaal gevallen was had ze ons direct gebeld. Een ander zusje van haar blijkt in Bangkok in het ziekenhuis te liggen. Over een dag of drie willen ze bij haar op bezoek gaan. Hoe Lamoen nu precies in Bangkok is gekomen krijgen we niet echt helder. We laten het ook maar zo. Het leven van een Thai is en blijft voor ons Westerlingen vaak ondoorgrondelijk. We besluiten met zijn allen bij Ben nog wat te gaan eten en drinken. Als we uitleggen waar we heen gaan blijkt Mickey de zoon van Ben, die over is voor vakantie, al te kennen. Ze is dus helemaal in haar nopjes. Wat een wonderbaarlijke wereld toch. Zodra we de poort uitlopen merkt Lamoen op dat er mensen zijn die denken dat Mickey een ladyboy is omdat ze zo lang is. Direct wimpel ik het van tafel, maar het geeft mij wel te denken. En nu ik iets beter kijk is ze inderdaad wel erg lang voor een Thaise. Onbewust glijd mijn blik naar haar schoenen. Ze heeft platte slippers aan dus het is moeilijk in te schatten welke maat ze heeft. Dan verwerp ik het idee, want ladyboys zijn over het algemeen alles behalve verlegen. Als we bij Ben aankomen zit Ben met een klant buiten, terwijl zijn zoon met de rug naar ons toe naar het supergrote televisiescherm zit te kijken naar een spannende film. De dames bestellen een Thais gerecht en frisdrank, terwijl wij ieder een Singha bestellen. Lamoen vertelt dat ze een man in Pattaya tijdelijk helpt om zijn bar te runnen. Het lukt ons uiteindelijk met behulp van de plattegrond helder te krijgen waar de bar precies gevestigd is. Het blijkt een stukje verder te zijn dan de Nightmarket aan de Second Road. We komen overeen dat we morgenavond met z’n vieren samen gaan stappen. Nieuwsgierig vraag ik of ze de laatste dagen wel onderdak hebben. Zoals ik al dacht blijkt dat niet het geval te zijn, dus vanaf morgen hebben we voor twee nachten twee logeetjes. Gezellig. De zoon van Ben heeft ondertussen ontdekt dat Mickey aanwezig is en trekt een verbaasd gezicht. Je hoort hem denken hoe komt zij nu in vredesnaam hier en waar kennen hun haar nou van. Tja. Uiteindelijk kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en komt erbij zitten. We kletsen nog een uurtje samen en nemen dan afscheid.

De volgende dag verschijnen Lamoen en Mickey op de afgesproken tijd. In hun handen ieder een kleine plastic. Een Westerse jongen volt hun met een zwaardere tas. Hij spreekt vloeiend Engels. Ik vraag galant wat ze drinken willen. De dames houden het bij water terwijl de jongen niets wil. Hij maakt een complimentje over het huis waarin we wonen. Ik vraag mij ondertussen verbaasd af waar ze deze jongen opgescharreld hebben en waarom ze hem mee naar ons huis genomen hebben. Maar afijn, het zal zich wel oplossen, zoals met alles in Thailand. En inderdaad, een tiental minuten later neemt de jongen afscheid en beloofd Mickey ’s-Avonds nog te bellen. Een lacherige Mickey vertelt later dat de jongen uit zichzelf aangeboden had haar tas te dragen toen ze uit de taxi waren gestapt maar dat ze hem verder niet kent. Vreemd hoor. Maar ook dat zijn we inmiddels al gewend in Thailand. Hier kan alles. Nadat ik de meiden hun kamer heb laten zien en ze hun spullen hebben uitgepakt en gedouched begeven we ons naar de Walking Street. Narh heeft zich bij ons clubje aangesloten en in een mum van tijd zijn de meiden, die elkaar nooit eerder gezien hebben, in een druk gesprek verwikkelt. We besluiten een terrasje te pakken in de Walking Street en ons te amuseren met toeristen kijken. Grote groepen Japanners dribbelen met hun camera’s als een grote schare ganzen achter elkaar door de straat. Sommige heren hebben zich gehuld in felgele of felblauwe shorts bedrukt met poppetjes of beestjes. Het is een lachwekkend gezicht. Ze kijken hun ogen uit naar de vele mooie jonge langharige slanke Thaise meisjes, die soms, in erg weinig verhullende en superstrakke kleding rond huppelen, al dan niet vastgeklemd aan de hand van een, vaak veel oudere ‘Farang’ (blanke buitenlander). Nadat we ons een tijdje prima vermaakt hebben merk ik toch dat ik moe begin te worden. Lamoen merkt het al snel. De opmerkzaamheid van de Thais is werkelijk wonderbaarlijk. We komen overeen dat we met z’n allen naar huis gaan terwijl Mickey haar vrienden gaat bezoeken in de disco iets verderop in de straat. In Soi 7 nemen we afscheid van Narh en een kwartier laten liggen we op een oor te genieten van een welverdiende nachtrust.

De volgende dag, tegen twaalven, zien we Mickey de poort binnenkomen. Ze blijkt de hele nacht niet thuis geweest te zijn. Ja, het levenspad van een Thais is, voor ons Westerlingen, ondoorgrondelijk. Een paar uur later verschijnen beide dames weer beneden. Wij gaan een hapje eten en brengen een bezoek aan het internetcafé terwijl de dames hun eigen weg gaan. Als we uren later weer thuis komen blijkt en hele huis een grondige schoonmaakbeurt gekregen te hebben. Heerlijk toch zulke logees. ’s-Avonds kijken we samen nog naar een paar spannende filmen op de teevee. Tegen tienen maken de dames zich gereed om het nachtleven te gaan verkennen. Henk maakt zijn rondje door Soi Mermaid en ik vertrek naar boven met een spannend boek. Even laat ik mijn gedachten gaan over de hernieuwde kennismaking met Lamoen en haar ‘zusje’. En ik moet eerlijk bekennen dat haar gedrag mij niet helemaal lekker zit. Op de een of andere manier straalt ze deze keer iets geheimzinnigs uit. Mijn intuïtie zegt mij dat ze niet meer dezelfde persoon is die wij rond de jaarwisseling hebben leren kennen en ik zal er dan ook niet rouwig om zijn morgen afscheid van haar te nemen.

De volgende ochtend zijn we al weer vroeg uit de veren. Vandaag zullen onze vrienden uit Nederland aankomen. Voor Jan zal het een soort werkvakantie worden ter voorbereiding op de plannen om voor langere tijd in Thailand te gaan wonen en werken. Zijn zeventienjarige zoon zal hem deze keer vergezellen, terwijl Sonja in het koude Nederland is achtergebleven. Appie zal deze keer ook alleen komen en verder zal Leo nog anderhalve week vakantie vieren in het ‘Land van de Glimlach’. Ik bespreek ik mijn gevoelens ten opzichte van Lamoen met Henk, en ook hij voelt zich niet echt prettig in haar gezelschap. We gaan ontbijten en brengen voor Jan alvast het tweepersoons koffiezetapparaat, koffie, koffiemelk, suiker, koekjes, water en wat boeken over Thailand naar het Nederlandse guesthouse van Ben. Het is bij tienen als Henk besluit te gaan kijken of de dames al, volgens hun eigen planning, opgestaan zijn. Nee, het huis verkeert nog in diepe rust. Tegen half twaalf hebben de dames dan eindelijk hun roes uitgeslapen en nemen we afscheid van elkaar. Zij maken zich op voor hun reis naar Bangkok terwijl wij bij Ben gaan wachten op de aankomst van onze vrienden.

***********************************************************************************************

We bestellen allereerst wat te eten bij de Nederlandse Ben en bladeren ondertussen op ons gemak de Telegraaf door. Ja, een Nederlands guesthouse in de buurt heeft zeker zo zijn voordelen. Het is bij enen als een minibus voor de deur stopt. Even later begroeten we Jan met zoon Leroy, Appie en maken kennis met Leo. Het zijn Jan en Appie die amper een paar maanden geleden de reis van Thailand terug naar Nederland maakten met hun vriendinnen en nu weer terug zijn in het land dat zo’n enorme aantrekkingskracht op hun heeft gekregen. Hun partners zijn deze keer echter in Nederland gebleven om het reilen en zeilen in het thuisfront draaiende te houden. Voor Jan zal het deze keer een soort werkvakantie worden omdat hij alvast wil rondkijken naar woningen en een en ander wil uitzoeken rondom het opzetten van een zaak in Thailand. Het weerzien is hartelijk en weldra worden gezellig de eerste nieuwtjes uitgewisseld.

We zijn nu toch wel heel nieuwsgierig waarom Appie in vredesnaam in Bangkok een boete van 2000 Bath (omgerekend 40 euro) heeft gekregen. Zou het inderdaad zijn, zoals we denken, omdat hij een sigarettenpeuk of iets dergelijks heeft weggegooid? Ja hoor. Veertig euro boete voor een weggegooide sigarettenpeuk. We liggen in een deuk van het lachen. Ook dat is het Land van de Glimlach. Zelf ben ik altijd heel voorzichtig geweest om iets op straat weg te gooien. Ik had uit de kranten al vernomen dat je dan namelijk hoge boetes riskeert. Het regelmatig lezen van locale kranten is hier in Thailand trouwens geen overbodige luxe want de wetgeving kan hier van dag tot dag veranderen. Een voornemen van de overheid kan soms, in tegenstelling tot de Europese landen, in enkele dagen al tot uitvoering gebracht zijn. Zo is het bijvoorbeeld sinds kort ook verboden in openbare parken te roken, ben je verplicht een legitimatiebewijs bij je te dragen en een kopie van je visum en mogen jongeren onder de 21 jaar geen alcoholische dranken drinken. Tja, je moet het allemaal maar even weten. Appie vraagt zich af of hij misschien teveel betaald heeft aan de agent. Ja, dat zou kunnen, je weet het nooit. Maar even later lees ik in de locale krant dat het om een standaardboete gaat. Nou, dat valt toch weer mee. De mannen bestellen iets te drinken en wij verbazen ons over de enorme ontwikkeling die Leroy het laatste jaar heeft doorgemaakt. Onvoorstelbaar hoe hij in korte tijd verandert is van een puber in een echte vent. Je schiet hem zijn zeventien jaar beslist niet af. De mannen hebben zich al prima vermaakt sinds hun aankomst. Gisterenavond hebben ze met z’n allen Bangkok onveilig gemaakt tot in de vroege uurtjes, waarbij ook het beruchte Patpong niet overgeslagen is. Er is vrijwel geen toerist in Thailand die zich er niet al eens vergaapt heeft aan de vele gogo-bars en de lange rijen marktkraampjes. Vooral voor Leroy moet dit een hele belevenis zijn geweest. Het is zijn eerste kennismaking met Thailand. Leo blijkt ooit in een grijs verleden eens een paar dagen in Thailand te zijn geweest, dus ook voor hem gaat deze keer een wereld open. Dankbaar neem ik de grote hoeveelheid Bifi-worstjes in ontvangst die mijn dierbare vriendin aan Jan heeft meegegeven. Heeeeerlijk!!! Als de mannen hun bagage naar hun kamers hebben gebracht en zich wat hebben opgefrist maken ze zich op om naar de elektronicawinkel Tukcom te gaan met de taxi. Ja, deze winkel schijnt een onverklaarbare aantrekkingskracht op vooral mannen en Thais te hebben. Henk besluit dus logischer wijs de mannen te vergezellen terwijl ik thuis een time out ga nemen. Het misselijke gevoel dat langzaam kwam opzetten neemt in alle heftigheid toe, zoals de laatste tijd wel vaker het geval is. De oorzaak? Onbekend.

Als Henk een paar uur later weer thuis is blijken we te zijn uitgenodigd voor een echte Thaise verjaardag in de Jiwaree-bar waar Nahr werkt. Waarschijnlijk zal ik verstek moeten laten gaan als de misselijkheid niet snel verdwijnt. Veel meer dan stil op de bank liggen lukt namelijk niet. Dan klinkt een tik tegen het kamerraam. Nahr en de jarige job, die tevens haar meerdere is, komen zich ervan vergewissen of ik naar de verjaardag kom. Ik probeer ze uit te leggen dat ik mij niet lekker voel en de dames willen meteen met mij naar de dokter. Met moeite kan ik ze er vanaf brengen. De dames maken pas weer aanstalten om te vertrekken als ik beloofd heb dat ik zal komen. Tja. Helaas voel ik mij een drietal uren alleen maar beroerder en vertrekt Henk alleen naar de verjaardag terwijl ik mij naar boven sleep om doodstil in bed te gaan liggen met als enige hoop dat de misselijkheid snel mag verdwijnen.

De volgende ochtend is de misselijkheid echter nog steeds prominent aanwezig. Desondanks besluiten we de omgeving nog wat te gaan verkennen. We besluiten deze keer om de drukke snelweg van Sukhumvit over te steken en rijden een rustig weggetje in. Weldra zitten we midden in het groen. Uitgestrekte landbouwakkers wisselen zich af met wuivende palmbomen. Kleine dorpjes trekken aan ons voorbij. Alles straalt een sirene rust uit. Het is voor mij altijd weer een welkome afwisseling met de drukte op Jomtien. Oude vrouwtjes vegen de houten vloeren van hun huisjes. Baby’s en kleine kinderen worden heen en weer gewiegd in hangmatten die vastgeknoopt zijn aan de palmbomen. Kokosnoten worden vakkundig van hun sap en vruchtvlees ontdaan. Een grote bruine hagedis ligt te zonnen op de zandweg en trekt een sprintje zodra hij ons opmerkt. Kinderen met blauw witte schoolkleren aan spelen op een schoolpleintje. Een monnik sloft op zijn slippers de naastgelegen tempel in. Zodra we de eerste luxe villaparken bereiken weten we dat het gedaan is met de rust en we weldra weer in de drukte van Pattaya en Jomtien zullen verkeren. We besluiten bij Ben onze dorst te gaan lessen met een ijskoud glas frisdrank. Onze vrienden hebben zich verzameld op het terras en maken zich gereed om weer eens een bezoek aan Tukcom te brengen. Wij besluiten naar de locale markt in Pattaya te gaan. Zoals gewoonlijk is het er een drukte van belang. Nadat we ons vergaapt hebben aan de vele marktkraampjes nestelen we ons tegenover de markt op een bankje en bestellen iets te drinken. Onder het genot van een Singha kijken we naar het geroezemoes op straat. Een tweetal uren later rinkelt de telefoon. Appie zit in zijn eentje bij de bar van Peter in Soi Mermaid en vraagt of we hem gezelschap komen houden. Gezellig. We maken kennis met een vriendelijke Hollandse jongen die op Jomtien een duikschool gestart is met twee vrienden. Hij blijkt een goede gesprekspartner te zijn met de nodige diepgang. Heerlijk, na al dat vaak oppervlakkige gebabbel met mede landgenoten. Terwijl Henk en Appie besluiten zich wat te gaan opfrissen neem ik nog een kijkje in de bar waar Nahr werkt. Zoals altijd word ik vergezeld door de trouwe witte straathond. Ze nestelt zich meteen onder mijn stoel zodra ik ga zitten en strekt zich lang uit om een dutje te gaan doen. Aan de overkant van de straat zijn een aantal ladyboys druk in de weer om de verliefde straathonden op afstand te houden. Maar ze laten zich niet snel ontmoedigen. Zelfs een bezem lijkt ze niet echt af te schrikken. Ondanks het vroege tijdstip is het gezellig in de bar. De stemming zit er goed in. Een paar uur later verschijnt Henk weer en nadat we samen nog wat gedronken hebben hou ik het voor gezien en vertrek naar huis, op de voet gevolgd door de trouwe witte straathond. De misselijkheid is nog steeds prominent aanwezig.

Ik word wakker door hard lawaai in de straat. De buren zijn weer gestart met hun verbouwingsactiviteiten. Zodra ik een poging doe om op de bedrand te gaan zitten krijg ik een vreselijke pijnscheut in mijn onderrug die gepaard gaat met een golf van misselijkheid. Wat een ellende toch om iedere dag zo je dag te moeten beginnen. Nadat ik een aantal minuten doodstil ben blijven zitten probeer ik mij in mijn lange broek te wurmen. Phoe, dat valt niet mee. Ook nu weer protesteren mijn rug en maag in alle heftigheid. Eerst maar een paar aspirines slikken om de ergste pijn te laten verdwijnen. Ik sla het ontbijt maar over want ik krijg al spontane braakneigingen zodra ik aan eten denk. Henk gaat bij Ben ontbijten. Appie heeft de vorige avond kokkels gegeten en heeft dit vreselijk moeten bezuren met een alles overweldigende uren aanhoudende diarree en braken. Gatver. Even denk ik terug aan Phuket. Een aantal Thaise meiden waarschuwden mij ook voor het eten van deze schelpdieren en wisten zeker dat ik de volgende dag vreselijk ziek zou worden nadat ik mij te goed had gedaan aan een royale portie. Gelukkig liep het goed af, maar of het te wijten was aan de kwaliteit van de kokkels, aan mijn sterke maag, of aan de ruime hoeveelheid alcohol die alle ziektekiemen bedwelmd heeft is onbekend gebleven. Rond enen die middag arriveren we in het Pattaya International Hospital waar Henk verwacht word voor de zoveelste controle van zijn prostaat. Ik heb mij net verdiept in een tijdschrift als we al naar binnen worden geroepen bij de arts. We nemen plaats en de arts vraagt Henk hoe het nu met zijn ogen gaat. Verbaasd kijken we hem aan. Dan blijkt er sprake van een vergissing te zijn. De man is oogarts en heeft het verkeerde dossier in handen gekregen. Ach ja. De vriendelijke assistente overlaadt ons met excuses. Dan vernemen we dat er nog een fout gemaakt is. De arts van Henk zal pas tegen twee uur aanwezig zijn. Oké, maakt niet uit, dan gaan we eerst maar boodschappen halen bij Tops. Drie kwartier later zijn we weer in het ziekenhuis en kunnen deze keer direct doorlopen. De arts is tevreden over het verloop van de situatie. Henk mag de hoeveelheid medicijnen halveren en nog een keer terugkomen voor controle voor we over twee weken naar Koh Samui vertrekken. Opgelucht halen we adem en lopen de verzengende hitte weer in. We besluiten ons maar weer eens heerlijk bij de airco thuis te nestelen. Ik werk met veel moeite een broodje kaas naar binnen in de hoop dat ik daar iets van op knap. Helaas vergeefs. Zodra de zon ondergaat bekijken we onze mailtjes in het internetcafé. Van buiten klinkt een oorverdovend lawaai. Bij de zaak van Hollandse buurman staat vier grote geluidsboxen buiten opgesteld die het dreigen te begeven. Iemand zingt uit volle borst en met valse stem een Thais liedje mee. Het is werkelijk niet om aan te horen en waarom moet het in vredesnaam zo hard dat je het zelfs een aantal blokken verder nog kunt horen? Onbegrijpelijk. De Zweedse eigenaren van het internet beklagen zich over zoveel onbenulligheid en de consequenties die dit heeft voor hun zaak. Ja, dat is een andere kant van de vrije regelgeving in Thailand. Maar ook hun kunnen er niets aan veranderen en zullen het moeten accepteren zoals het is.

Later op de avond maken we nog een lange strandwandeling met onze viervoeter, waarna ik mij heerlijk in bed nestel en hoop dat de misselijkheid morgen over zal zijn.

Mijn hoop wordt de volgende ochtend in alle vroegte al meteen de bodem in geslagen. Toch probeer ik maar een kopje koffie naar binnen te werken. Het lukt met veel moeite. Zodra Henk beneden is hoor ik dat Nahr bij ons geslapen heeft. Ook dat nog. Ik kan het nu echt niet opbrengen met haar te gaan zitten beppen over ditjes en datjes. Dan valt Henk ineens op dat de ventilator weer beneden staat. Die had Narh toch echt mee naar boven genomen. Ze heeft namelijk zoals de meeste Thaise mensen een hekel aan een airco. Nieuwsgierig gaat Henk boven kijken. Ze blijkt al weg te zijn. Dan loopt hij buiten naar zijn scooter om te kijken of ze de huissleutel daar, zoals afgesproken, heeft neergelegd. Inderdaad dat heeft ze, ze heeft schijnbaar dus wel begrepen wat Henk bedoelde. Opgelucht haal ik adem en geef mij de rest van de dag over aan de misselijkheid. Ik besluit om voorlopig te stoppen met de aspirine tegen de rugpijn. Ergens moet die misselijkheid toch zijn oorzaak vinden? De volgende dag gaat het echter niets beter en ben ik niet in staat iets te ondernemen. Het is alweer dinsdag als ik mij weer iets beter voel en eindelijk weer een klein beetje kan eten. Direct maak ik plannen wat we die dag zullen gaan doen want ik ben blij dat ik eindelijk weer iets kan ondernomen na dagen binnen te hebben gezeten. We besluiten eerst de verplichte zaken af te werken en gaan onze mailtjes bekijken. Bij ons vaste internetcafé worden we verrast door de aanwezigheid van twee nieuwe eigenaars die zich direct joviaal komen voorstellen en ons uitnodigen voor een drankje zodra we met de mail klaar zijn. Een half uurtje later zijn we gezellig aan de babbel met de twee Ieren. De vorige eigenaars voegen zich ook bij het gezelschap en even later schuift nog een Deen aan die pasgeleden een restaurantje heeft geopend om de hoek. De volgende twee uur is het een gezellige boel waarin veel ervaringen worden uitgewisseld op zakelijk vlak en de totaal andere levenswijze van de Thais. We nemen hartelijk afscheid en gaan een hapje eten bij Ben, daarna brengen we nog een bezoekje aan de kroeg van de andere Hollander, gaan nog even bij Nahr langs en bij Peter. Het is alweer laat in de avond als we huiswaarts keren, het was een supergezellige dag.

De volgende dag komt Appie op bezoek. Hij heeft gelukkig geen restverschijnselen meer van de opgelopen voedselvergiftiging en heeft zich voorgenomen nooit kokkels meer te eten. Tja, misschien wel zo verstandig. Hij voelt zich wat verlaten nu Jan met Leroy en Leo een uitstapje is gaan maken naar de River Kwai. Ze zijn vanmorgen al in alle vroegte opgehaald en worden pas morgenavond weer in Jomtien verwacht. De mannen zullen vandaag beslist een moeilijke dag hebben want ze zijn, na een gezellige avond bij Peter, pas diep in de nacht gaan pitten. Henk en Appie besluiten samen op stap te gaan met de scooter. Ik ga energiek achter mijn laptop zitten en vermaak mij met schrijven. Hoogste tijd om een en ander weer eens bij te werken want de tijd vliegt en ik kom steeds verder achter op schema. Later die dag halen we nog wat boodschappen en gaan uitgebreid eten in het Duitse restaurant bij ons om de hoek.

Het is nog vroeg in de ochtend als de eigenaar van de Windmolen mij verrast met een heerlijke nieuwe haring met uitjes. Dat is nou nog een echt een verrassing! Wie verwacht in vredesnaam Hollandse Nieuwe te eten in Thailand. Ik neem lekker de tijd om het op te peuzelen. Hij smaakt echt verrukkelijk! Appie laat het zich ook goed smaken. Jan is vermoeid van de trip naar de River Kwai. Hij moppert erop los en is niet te stuiten. Na een korte nachtrust en superlange rit en vermoeiende dag hadden ze hun ’s-Avonds bovendien een hotelkamer willen geven waar ze met z’n drieën in hadden moeten slapen! Luidkeels had Jan protest aangetekend en uiteindelijk voor Leo een andere kamer weten te regelen. Desondanks had hij die nacht, volgens eigen zeggen, vrijwel niet geslapen. Hij was telkens wakker geworden door het luide gesnurk van Leo dat volop te horen was geweest door de dunne wanden. Leory had op zijn beurt slecht geslapen door het gesnurk van zijn vader. Grappig. Met een grote glimlach keren we even later huiswaarts en kijken naar een nieuwsuitzending. In London is veel commotie na meerdere grote terroristische aanslagen. Vol verbazing kijken we naar de beelden die chaotische taferelen laten zien van vluchtende en bebloede mensen. Gruwelijk! Waarom doen mensen elkaar zoiets aan? Welke overtuiging is het waard een ander van het leven te beroven met als doel middels macht anderen hun waarden en normen op te leggen? Hoewel ik mij vaker verdiept heb in intensieve onderzoeken naar de achtergronden en werkwijze van verschillende terroristische bewegingen en ook de berichtgeving rondom de dader van de moord op Theo van Gogh heb gevolgd, blijft hun handelen voor mij onbegrijpelijk. Ook Thailand heeft de nodige ervaring met terroristische aanslagen, die ook nu dagelijks nog het leven van mensen kost in de meest zuidelijke provincies van het land. Hun motieven zouden vooral samenhangen met het willen vormen van een zelfstandig Moslimgebied. De terroristen hebben het in die gebieden vooral voorzien op politici, hoeders van de wet, maar vooral ook leraren van scholen. Een harde actie vanaf de kant van de overheid heeft ooit ook tot veel slachtoffers aan de zijde van de terroristen geleid, maar desalniettemin gaan de onlusten dagelijks door. Het gevaar van het leven te worden beroofd heeft er bij veel leraren al toe geleid dat ze niet meer hun werk durven te doen en elders in het land werk hebben gezocht of verzocht hebben om overplaatsing. Even heeft de overheid overwogen de leraren uit te rusten met pistolen en kogelvrije vesten, dat laatste zijn ze nog steeds van plan, maar het plan van de pistolen is van de baan. In plaats daarvan worden de leraren nu dagelijks op hun weg van huis naar school beveiligd door militairen en overweegt men grote lerarentekorten op te vangen door militairen in te zetten die zich hier vrijwillig voor aanmelden. Je vraagt je soms af in welke wereld we leven.

De volgende avond nemen we al weer afscheid van Appie. Wat is de tijd toch omgevlogen. Appie hoopt met heel zijn hart zijn vriendin Mary te kunnen overhalen om in september weer naar Thailand op vakantie te gaan in plaats van naar Mallorca waar ze heen wil. Maar of Mary zich daarvoor laat porren? We wachten het af. Inmiddels is duidelijk dat ook Leo zijn hart heeft verloren aan dit schitterende land vol tegenstrijdigheden en enorme culturele verschillen, die soms tot een glimlach leiden en soms tot grote frustratie. Leo heeft nog een dag de kans te genieten van dit land en dan zal ook hij in het vliegtuig naar Nederland stappen. Even heeft hij nog een poging gedaan zijn vakantie met een week te verlengen, maar het lukte hem niet op korte termijn een ander opvangadres te vinden voor zijn trouwe viervoeter. Zowel Appie als Leo zien het totaal niet zitten terug naar Nederland te moeten. Jan en zoon Leroy aanhoren het zich met een brede glimlach op hun gezichten. Zij hebben nog een volle week voor de boeg. Als we Appie nazwaaien besluit ik nog wat locale kranten te kopen bij 7-Eleven op de hoek. Leo vertrekt in gezelschap vroeg naar bed, terwijl Jan en Leroy hun vaste gewoonte aanhouden en naar de kroeg van Peter vertrekken. Zoals iedere dag zit dezelfde ladyboy weer bij 7-Eleven op de grond te bedelen. Een Thais meisje buigt zich voorover en stopt hem wat toe. Even later verlaten we de winkel weer met een drietal kranten. Ja, er gebeurt in alle opzichten veel in Pattaya en Jomtien en er valt dus iedere week weer heel wat over te schrijven. Een uurtje later ben ik weer op de hoogte van het nieuws van de afgelopen week. Een Australiër heeft zelfmoord gepleegd door van een hoge condo af te springen, een Brit wilde geen vijf Bath betalen voor een openbaar toilet en moest dat bekopen met een paar flinke klappen op zijn gezicht, het levenloze onthoofde lichaam van een blanke man is in zee gevonden, er zijn meerdere mensen opgepakt die in het bezit waren van yaba en ganja (verdovende middelen) en een pistool, en er hebben tal van liefdadigheidsfeesten plaatsgevonden waarvan de opbrengsten ten goede komen aan de minderbedeelden. Nou dat was dus al bij al toch nog een redelijk rustige week.

Die nacht word ik wakker van een heftige buikpijn. Jawel, diarree. Ondanks de ingenomen tabletjes blijven de darmkrampen en diarree ook gedurende de ochtend aanhouden. Ik kan op het nippertje het toilet bij Tesco bereiken waar we boodschappen wilden gaan doen. Dat is een opluchting. Een deel van de winkel is omgetoverd in allerlei verschillende oranjetinten. Ik kijk mijn ogen uit. Overal staat de schappen en gangpaden vol met cadeauspullen bestemd voor de monniken, die ze volgende week van de mensen zullen krijgen ter ere van de aanvang van drie maanden durende Buddhist Lent. Weer thuis aangekomen gaat Henk eerst de rekening va het water betalen bij 7-Eleven. Het blijft een grappig idee dat je rekeningen van water en elektra bij de buurtsuper kunt betalen. Heel handig. Rond negenen gaan we na onze strandwandeling naar Ben om Leo uit te zwaaien. De Thaise vriendin van Freddy heeft een schitterende beige wijde broek aan. Prachtig. Ik geef haar complimentje over haar broek, die ze met een grote glimlach in ontvangst neemt en vraag waar ze de broek gekocht heeft. Volgens haar zijn de broeken momenteel te koop bij Big C in Pattaya Tai en in een winkel vlakbij Carrefour. Ik neem mij voor om morgen te gaan shoppen en eenzelfde broek te proberen te bemachtigen. Zoals vaak gebruikelijk in Thailand is de taxichauffeur van Leo veel te vroeg. Nadat Leo liefdevol afscheid heeft genomen van zijn vriendinnetje Nin, schudden we elkaar de hand en zwaaien hem na terwijl de taxi de straat uitrijdt. Jan en Leroy gaan naar Peter terwijl wij een taxi pakken naar de Walking Street. Vanavond gaan we een bezoek brengen aan de Caroussel. Dit is een gogo-bar die ons aanbevolen werd door de Nederlandse jongen van de duikschool op Jomtien. Het blijkt nog een heel gezoek te zijn voor we net die ene bar tussen de vele bars kunnen ontdekken. Maar we laten ons niet snel van de wijs brengen en manoeuvreren behendig door de mensenmassa en langs de straatstalletjes in de smalle straatjes. Dan horen we een stem onze namen roepen. We draaien ons om en zien Lamoen staan. Het is voor ons onbegrijpelijk hoe ze ons heeft kunnen vinden in deze drukte. Ze wil weten waar Leroy, de zoon van Jan is. Het flitst door ons heen dat ze Leroy graag zou willen koppelen aan haar jongere ‘zusje’. We leggen haar uit dat hij in de kroeg van Peter zit op Jomtien. Lamoen nodigt zichzelf en haar ‘zusje’ uit om morgen bij ons langs te komen. Nog voor we kunnen reageren is ze weer verdwenen in de mensenmassa.

Ba een vijftal minuten hebben we dan eindelijk de bedoelde gogo-bar gevonden. Binnen is het een drukte van belang. We krijgen een plekje aangewezen direct aan het podium. Op het ronddraaiende podium voeren een zestal meisjes in een hoog tempo verschillende erotisch getinte acts op. De Nederlandse jongen blijkt niets teveel gezegd te hebben. De acts wijken inderdaad totaal af van degene die je normaal gesproken in gogo-bars ziet. Deze keer geen meisjes die met hun intieme delen sigaretten roken, colaflesjes openmaken, ballonnen stuk schieten en wat al niet meer, maar meisjes verkleed als cowboygirls, dienstmeisjes en wat al niet meer die een toneelact weggeven op het podium. Nadat we hebben genoten van de acts en onze twee drankjes verlaten we de zaak en begeven ons weer in de verzengende hitte. We lopen door een smal straatje naar de Second Road waar we een taxi kunnen bemachtigen. Overal zitten mensen gezellig bij elkaar te kletsen of te eten. Ladyboys laten zich vakkundig opmaken in een van de vele piepkleine schoonheidssalons. Farangs (blanke buitenlanders) lopen trots hand in hand met hun vaak veel jongere Thaise vriendinnetje of homoseksuele vriendje. Gogobarmeisjes haasten zich in ochtendjas en op hoge hakken naar een eetstalletje om snel iets lekkers te bemachtigen. Uit de vele barretjes klinkt oorverdovende muziek en van alle kanten horen we: "Hello, come in please! Were are you going? Sit down please!". Net als we de Second Road willen oversteken worden we plotsklaps opgeschrikt door gierende banden en luid geschreeuw. Even verderop springen een zestal politieagenten uit de laadbak van een poltieauto met sirene en rennen een bar binnen. Een kleine jonge olifant schiet hollend rakelings langs mij heen, op de voet gevolgd door een mahout. We laten tot ons doordringen wat er aan de hand is. Waarschijnlijk is de mahout gewaarschuwd voor de komst van de politie en met zijn olifant op de vlucht geslagen om te voorkomen dat hij een bekeuring krijgt. De politie was echter helemaal niet op zoek naar hem, maar deed in inval in een bar verderop. Phoe, daar had weinig aan gescheeld of ik had een flinke botsing gehad met een olifant, en dat midden in de stad. Wie verwacht nou zoiets?

We maken ons de volgende ochtend al vroeg op pad voor de speurtocht naar de broek. Vele uren later hebben we beide Big C’s afgestroopt en tientallen kleine boetiekjes maar nog steeds de broek niet gevonden. Teleurgesteld, vermoeit en met veel rugpijn zet ik mij weer achter op de scooter en tuffen we naar huis. Dan rijden we naar de dierenarts voor kalmeringstabletjes voor Pitt. Het is namelijk voorschrift van de Thaise vliegmaatschappij dat een dier kalmeringstabletjes toegediend krijgt voor een vlucht. En volgende week is het al zover en zullen we naar Koh Samui vliegen. Het lukt mij redelijk snel de man uit te leggen wat we willen hebben en een vijftal minuten later verlaten we de winkel weer met een achttal pilletjes. Twee uur voor vertrek moeten we hem een half tabletje geven, kijken hoe hij reageert en indien nodig later nog een half tabletje. De middag breng ik verplicht rustend door op bed. Rond zessen is de rugpijn weer zover afgenomen dat ik weer naar beneden kan gaan. Ik zit net beneden als er op de deur geklopt word. Lamoen en Mickey staan voor de deur. Bah, hier heb ik nu echt geen zin in. Toch maak ik met een vriendelijk gezicht de deur open en laat hen binnen. Ik weet dat het in Thailand beslist ‘not done’ is om bezoek te vertellen dat het je niet uitkomt. Zodra de dames met elkaar in gesprek zijn probeer ik Henk over te halen om ze mee te nemen naar Ben, want ze komen tenslotte enkel voor Leroy. Gelukkig hij doet het. Ik kijk nog wat teevee en probeer mij af te sluiten voor het oorverdovende lawaai in de straat. De bouwwerkzaamheden gaan door tot diep in de nacht. En worden na een paar uurtjes rust in alle vroegte alweer hervat. Die mensen schijnen echt onvermoeibaar te zijn. Henk zal vandaag met Jan op huizenjacht gaan in Jomtien. Volgens ons is er voor ieders wensen wel iets te vinden want er staan ontzettend veel huizen en condo’s te huur in Jomtien in allerlei prijsklassen. Van prachtige royale optrekjes met zwembad tot eenvoudige huizen die vaak allen volledig gemeubileerd zijn. Na een aantal uren hebben de mannen de zoektocht afgeblazen. Jan had niets kunnen vinden wat aan zijn wensen voldeed ondanks het gigantische aanbod. Nou ja, misschien had hij er vandaag niet echt trek in om te gaan zoeken. Jammer.

Jan weet mij nog wel met de nodige zekerheid te vertellen dat de broek die ik zoek bij Robinson te koop is. Ae schijnt namelijk dezelfde broek als cadeau voor Sonja te hebben gekocht. Oké, dan ga ik morgen naar Robinson. Tegen half zeven vertrekken we naar Peter. Er valt weinig te beleven, het is er stil. De witte straathond ligt zoals gewoonlijk onder onze stoelen. We drinken ons pilsje op en besluiten Nahr een bezoek te brengen. We worden op de voet gevolgd door de hond. We worden hartelijk ontvangen en wisselen met handen en voeten wat nieuwtjes uit. Nahr viert dertien augustus haar vierendertigste verjaardag. Tja, dan zitten wij al een paar maanden op Koh Samui. Ik overleg even met Henk en we besluiten haar een verjaardagscadeau aan te bieden. Ze mag op onze kosten een week naar haar ouders en zoontjes in de Isaan of ze mag een week naar Koh Samui komen. Ze reageert helemaal uitgelaten en blij. Ze wil dolgraag naar Samui maar ze heeft nog nooit gevlogen en is bang alleen te vliegen. Oké, dan mag ze haar collegaatje Lek meenemen. Lek valt bijna van haar stoel van enthousiasme. We geven Nahr 48 uur de tijd om te bedenken wat ze wil en zullen er dan met haar op terugkomen.

De volgende dag zetten we onze speurtocht voort naar de bewuste broek. Allereerst Robinson afgestroopt. Er hangen allerlei soorten broeken in vele kleuren, maar niet de bewuste broek die ik zoek. Zekerheidshalve lopen we nog een keer alle drie verdiepingen af. Niets. Dan maar kijken voor een topje bij Carrefour. Vorige week hadden ze daar namelijk schitterende handgemaakte topjes. Helaas blijken alle stalletjes verandert te zijn. Met lege handen vertrekken we naar Tesco om een zelfde witte broek te halen als die ik thuis al heb. Helaas, geen broek meer te vinden. Het zit niet mee vandaag. Na de verlichte middagrust om de rugpijn te laten wegebben besluiten we onszelf te trakteren met een etentje bij ‘Ons moeders’. Bijna alle tafeltjes buiten blijken vol te zitten. We kunnen nog net een lege tafel bemachtigen. Aan twee andere tafels zit een achttal oudere Nederlanders te bridgen. Al snel vliegen de scheldwoorden over tafel. Tja, met verlies omgaan, kan voor sommige mensen moeilijk zijn. Even later zitten wij te genieten van een supergrote dikke biefstuk met sla, friet en gebakken aardappelen. Heerlijk… De Nederlandse eigenaar komt vragen of alles naar wens is. Ja, dat is het zeer zeker. Het lukt mij echt niet alles naar binnen te werken. Zelfs Henk heeft er veel moeite mee. Als de eigenaar mijn halfvolle bord onaangeroerd zit staan trekt hij zijn wenkbrauwen op. Ik weet hem ervan te overtuigen dat het superlekker was, maar veel te veel voor mij. Tevreden neemt hij de borden mee naar de keuken. De rest van de avond hang ik verzadigd en lui voor de teevee.

Ik word ’s-morgens wakker van de regen die met bakken uit de lucht valt. De hele lucht zit vol donkere wolken. In de straat zijn de bouwwerkzaamheden rond zevenen al in volle gang. Zodra het regenen stopt springt Henk op de motorbike om vers stokbrood en warm popcorn bij Teco te gaan halen. Drijfnat keert hij naar een half uurtje weer thuis. De regen komt inmiddels weer met bakken de lucht uit, het onweert en bliksemt en de hele doorgaande straat staat blank. We brengen de dag door met opruimen en luieren. Tegen de avond klaart de lucht op en gaan we zoals afgesproken naar Nahr. Het is gezellig druk in de bar. We krijgen alltwee een donker borreltje aangeboden door de mamasang van de bar. Nieuwsgierig neem ik een nipje. Het smaakt als dropwater! Ik vraag aan de mamasang of ik de fles mag zien. Natuurlijk, geen probleem. De fles heeft een Russisch etiket, maar ik ben ervan overtuigd dat het dropwater is. En hoewel dat prima smaakt weet ik ook dat ik er iedere keer vreselijk ziek van word, dus vriendelijk sla ik het volgende borreltje af. Dan weet de Big Bos van de zaak mij over te halen om samen met haar een Franse cognac te drinken. Het is moeilijk ook dit af te slaan, dus snel kiep ik de goudkleurige vloeistof achterover. Brrrr. Vreselijk. We zijn benieuwd wat Narh besloten heeft. Verlegen kijkt ze ons aan, maar na de nodige aanmoediging vertelt ze dat ze besloten heeft dat ze naar huis gaat. Ze wil dolgraag naar Samui, maar dan zou ze alleen blij zijn, als ze naar huis gaat is ze zelf blij, maar zijn ook haar kinderen en ouders blij. Tja, daar zit logica in, het zou ons tegengevallen zijn als ze anders had beslist, want iedereen weet dat voor een Thai de familie op de eerste plaats komt. Bovendien wil ze zich thuis nuttig maken door te helpen met rijstplanten op de akkers. Grappig om je voor te stellen dat zo’n tenger meisje zulke zware arbeid op zich neemt.

Nahr wil dolgraag nog een foto van ons voor we vertrekken naar Samui, zodat ze die aan haar kinderen en ouders kan laten zien. Tja, hoe gaan we dat oplossen, want ze heeft zelf geen camera. We spreken af dat ze de volgende dag bij ons thuis langskomt en wij de foto zullen laten ontwikkelen in de fotoshop. Het is al in de late uurtjes als we, op de voet gevolgd door de witte straathond, weer huiswaarts keren.

De volgende dag worden we verrast door bezoek van de eigenaar van het huis. Hij heeft een Thaise vrouw bij zich. Misschien iemand van de buren? Tenslotte is het verhaal van de hoge onbetaalde telefoonrekening nog steeds niet uit de wereld. Al snel word ons duidelijk dat het de echtgenote van de man is. Gespannen wachten we op wat komen gaat. De vrouw spreekt redelijk goed Duits en verteld ons dat ze al dertig jaar regelmatig in Duitsland werkt en woont in hun goudwinkel en ook beursen bezoekt. Weldra komt het gesprek op ons aanstaande vertrek naar Samui. Ze wil graag weten waarom we naar Samui willen, hoelang we er denken te blijven en of we nog terugkomen in dit huis als we weer terug zijn. We besluiten een leugentje om bestwil te vertellen in de hoop dat we onze 300 euro borg terug krijgen bij ons vertrek, en vertellen haar dat we op Samui vrienden gaan opzoeken en dat de planning is dat we twee maanden blijven en daarna weer dit huis willen huren, mits het al niet verhuurd is. Henk kan het niet laten toch een aantal kritische punten bij het huis te plaatsten en merkt op dat er hoognodig iets aan de keuken gedaan moet worden. Hij benoemt het vieze plafond, de door de ratten aangevreten pijp en het feit dat we sinds enige dagen ratten achter het raam, tussen ons en de buren, hebben zitten. Ze trekt een gezicht van verbazing en wil de ratten weleens zien. Ik neem haar mee naar de keuken en wijs naar de dikke volwassen rat en de jonge rat die zich zit te wassen. Ze trekt haar neus op en ik schiet in de lach. Ze beloven de keuken te gaan renoveren in de tijd dat wij weg zijn. Ik voel mij nu toch wel wat ongemakkelijk, want we zijn dus echt niet plan nog terug te keren in dit huis na alle toestanden rondom die rekening die we hebben gehad. Nee, beslist niet. Gelukkig nemen ze spoedig daarna afscheid en ze beloven maandag om 10.00 uur langs te komen om de borg terug te betalen en de elektriciteitsrekening te verrekenen. Nou, we zijn benieuwd. Zouden we dan echt de borg terug krijgen? Dat zou dan echt een meevaller zijn die ons weer het gevoel van rechtvaardigheid teruggeeft. We wachten het maar af.

Ze zijn net vertrokken als Nahr verschijnt om de foto’s te maken. Nou dat is snel geregeld. Dan maakt ze ons duidelijk dat ze er ook nog heel graag een wil die ze op onze laptop heeft gezien. We zijn benieuwd welke ze dan zo mooi vind. Het blijkt een foto te zijn van de sneeuw in Nederland. Ja, we hadden het ook kunnen weten. Voor iemand die nooit in haar leven sneeuw heeft gezien moet dat ook erg indrukwekkend zijn. Amper een paar uur later heeft Henk ze al laten ontwikkelen voor het bedrag van 36 Bath (omgerekend 40 eurocent).

Die avond treffen we alvast de voorbereidingen voor onze zoveelste trip naar Cambodja om ons visum te verlengen. Ja, de dertig dagen vliegen telkens om. Wel een raar idee dat dit voorlopig onze laatste trip naar Cambodja zal zijn, want volgende maand zullen we naar Birma moeten. Op het internet hebben we al kunnen lezen dat die trip veel meer tijd in beslag zal gaan nemen dan die naar Cambodja. Volgens de informatie ben je dan op pad van 05.00 uur tot 19.30 uur mits alles volgens planning verloopt. We moeten toch nog maar eens uitzoeken of er geen snellere visatrips zijn als we op Samui aankomen, want voor onze viervoeter is dat wel een enorm lange ruk om binnen te zitten.

Hoewel ik de vorige avond al rond half elf in mijn bed lag lukte het mij niet de slaap te vatten en lag ik uiteindelijk om twee uur nog wakker. Amper drie uur later loopt de wekker af. Zoals te verwachten was ben ik doodop. En alsof dat nog niet genoeg is voel ik mij ook nog supermisselijk. Gatver. Terwijl Henk onze viervoeter uitlaat zet ik koffie en pak onze laatste spullen in. Rond kwart over zes rijden we met de motorbike naar guesthouse Valentine in Pattaya. Het is altijd weer een leuk gezicht om te zien hoe de mensen zich in alle vroegte gereed maken voor de dag. Henk geniet even later van het typisch Engelse ontbijt met bonen en gebakken tomaat, spek en worst terwijl ik het aan de veilige kant hou en van mijn koffie nip. Deze keer rijd er maar een minibus die, als we vertrekken, helemaal vol blijkt te zitten. In totaal gaan er zes mensen hun visum verlengen en we moeten onderweg nog iemand oppikken. Daarnaast zit natuurlijk de chauffeur nog in de bus en het meisje dat de visaformaliteiten voor ons afhandelt. Gelukkig is het deze keer wel een nieuwe minusbus met voldoende vering en koptelefoons voor de mensen die de film willen volgen. Henk is net als de meeste anderen al snel in dromenland. Ik hou angstvallig mijn buik vast en voel hoe mijn darmen steeds onrustiger worden en de misselijkheid toeneemt. Ik zou toch geen diarree krijgen? Snel zoek ik in de tas twee pilletjes die ik zonder water naar binnen slik. Gelukkig weet ik het vol te houden tot we bij een benzinepomp kort pauzeren. Ik haast mij naar de openbare toiletten. Er is echter nog maar een toilet vrij die er vreselijk smerig uitziet en die is enkel bedoelt is om boven te plassen. Ernaast staat een grote blauwe ton met water met een bakje erin waarmee je het toilet moet doorspoelen. Wat nu? Een grote boodschap kun je daar echt niet op doen want die kun je niet wegspoelen. Mijn darmen maken mij snel duidelijk dat ze zich nu toch echt willen legen, dus ik moet snel een oplossing vinden. Mijn blik gaat naar een afvalemmertje met daarin een plastic zak waarin gebruikte tissues liggen. Ik bedenk mij geen seconde meer en leeg mijn darmen boven het afvalemmertje. Zorgvuldig bedek ik daarna alles met wat toiletpapier dat ik altijd in mijn tas heb, duw de zak dicht en spuit wat geurtjes rond om de doordingende stank te laten verdwijnen. Tja, in noodgevallen kan men ineens erg creatief worden. Opgelucht en met het klamme zweet nog op mijn voorhoofd loop ik weer naar de bus terug. Ik heb nog net tijd voor een trekje van mijn sigaret. Mijn gedachten gaan naar Maria een schoonzusje van mij. Ook zij kreeg ooit eens vreselijk last van haar darmen toen ze met haar familie op vakantie was in Thailand. Haar situatie was echter nog veel nijpender want ze bevond zich met ander gezelschap op een kleine boot. Toch was de nood zo hoog dat ze echt niet meer kon wachten tot ze aan land zouden zijn, en moesten ze de boot aan de kant laten stoppen. Haar man Harrie was gelukkig zo galant om Maria uit het zicht van de andere passagiers te houden terwijl zij haar darmen leegde aan de kant. Ik kan mij levendig voorstellen hoe dat eruit gezien moet hebben en kan een glimlach niet bedwingen. De rest van de trip houden mijn darmen zich gelukkig rustig, hoewel het misselijke gevoel blijft aanhouden en kan ik weer wat genieten van het uitzicht. De vele cactussen die ik op eerdere trips heb gezien dragen nu grote gele bloemen. Sommige zijn in plastic zakjes verpakt. Waar dat voor is? Geen idee. Op de fruitstalletjes liggen nu ook grote groene vruchten gestapeld die lijken op pompoenen. Weldra bereiken we de grens en drie kwartier later genieten we van een versnapering en zijn onze paspoorten weer gestempeld. De straatkinderen zijn dankbaar voor de lunch die we zelf niet gebruiken. Als iedereen verzadigd is vertrekken we weer richting Pattaya. Rond tweeën belt Jan om te vragen of Henk met hem meegaat naar de stad. Hij was helemaal vergeten dat we vandaag naar Cambodja moesten. Ze zullen dus later op de dag gaan. Tegen drieën openen we weer onze huisdeur en worden begroet door een uitgelaten Pitt. Nadat hij zijn wandelingetje heeft gemaakt probeer ik met een beetje yoghurt en een stukje stokbrood opnieuw de misselijkheid te verdrijven. Helaas het lukt niet. Dan maar even rusten, terwijl Henk een bezoek brengt aan het internetcafé. Tegen zevenen ben ik weer beneden. Het is Henk vanmiddag niet gelukt onze mailtjes na te kijken. Een kind zat spelletjes te downloaden waardoor de verbinding zo traag word dat je geen pagina’s kunt openen. Jammer. Ik breng de avond door voor de teevee met rommelende darmen terwijl Henk met Jan en Leroy naar Pattaya is gegaan om een horloge voor zichzelf te kopen.

De volgende dag staat in het teken van de grote schoonmaak van ons huis. Het nieuwe horloge van Henk blijkt allemaal condens te bevatten. Hoezo goede kwaliteit? Ja, daar zal hij toch echt mee terug moeten gaan. Henk gaat eerst met Narh naar Tesco om grote kaarsen te halen voor Boeddha. Ze zal de kaarsen mee naar haar ouders en kinderen namen in Surin om ze daar in de tempel aan te steken als volgende week de Buddhist Lent begint. Helemaal gelukzalig keert ze terug met een grote doos waar twee kaarsen van wel een meter lang inzitten. Heel voorzichtig maakt ze de doos open om ze door mij te laten bewonderen. De kaarsen waren volgens Henk behoorlijk duur geweest en hij haar voorgesteld een pak goedkopere kaarsen te kopen, zodat ze meer geld voor haar ouders, kinderen en zichzelf zou overhouden. Vol onbegrip had Nahr hem toen aangekeken. Voor Boeddha is per slot van rekening niets te duur. Heel zorgvuldig plakt ze de doos weer dicht en bied mij aan te helpen met de schoonmaak. Heel lief, maar ik sla het aanbod vastberaden af want Nahr zal vandaag, net als anders, zelf ook moeten werken tot in de kleine uurtjes. Na een aantal uren hou ik het voor vandaag voor gezien en gaan we bij Ben ontbijten. Jan en Leroy zitten al buiten op het terras. Vandaag willen ze een bezoek brengen aan Eve’s Coffeeplanet, die gerund word door een Nederlands stel, in de hoop wat nieuwe informatie op te doen met betrekking tot hun plannen een zaak te starten op Jomtien. Ik leg hun uit waar ze Eve kunnen vinden. Morgenavond zullen ze weer terugkeren naar Nederland. Jan heeft behoorlijk veel last van zijn rug en bovendien heeft hij zijn vriendin Sonja de afgelopen week erg gemist. Ja, dat kunnen we ons goed voorstellen. We nemen afscheid van elkaar en rijden met de motorbike naar Pattaya. De verkoper van het horloge vraagt ons om ’s-Avonds tegen zevenen terug te komen want dan heeft hij een soortgelijk horloge. Natuurlijk wil hij graag dat Henk het horloge waar condens is zit bij hem achterlaat. Nee hoor. We weten heus wel dat de verkoper zelf het condens eruit zal gaan halen zodra we vertrokken zijn en ons ’s-avonds hetzelfde horloge weer zal meegeven. We brengen een bezoek aan het winkelcentrum van Royal Garden om toch maar twee andere broeken mee te nemen. Zoals we al dachten blijken Jan en Leroy zich inderdaad vergist te hebben wat de broek betreft die ik zo mooi vond. Dan brengen we nog een verplicht bezoek aan het ziekenhuis voor de laatste controle van Henk. Hij krijgt nog voor een maand medicijnen mee en mag er daarna mee stoppen. De arts noteert nauwkeurig wanneer we weer in Pattaya zullen zijn en maakt ons duidelijk dat hij Henk dan beslist weer moet onderzoeken. Oké, doen we.

Zodra we thuis zijn belt Sunny. Ze nodigt ons uit om naar de zaak te komen waar ze sinds een aantal dagen werkt. Ik schrijf nauwkeurig op waar we het vinden kunnen en beloof dat we rond negenen even langs zullen komen. Als we rond zevenen weer bij de verkoper van de horloges aan komen blijkt het hem niet gelukt te zijn een soortgelijk horloge te bemachtigen. Ja, dat hadden we al wel verwacht. Na veel gezoek neemt Henk genoegen met een ander horloge. Sunny is inmiddels al ongeduldig geworden en heeft al een aantal keren gebeld. We nemen weer een taxi en laten ons afzetten bij Soi 8 op Pattaya en lopen de tegenover gelegen straat in. Na enig zoeken vinden we de bar waar Sunny werkt. Het is een typische Thaise bar. Erg klein met formica tafeltjes en stoeltjes, felle TL-verlichting en loeiharde muziek. Behalve Sunny is ook haar vriendin aanwezig en een viertal andere meisje. Ongemakkelijk nemen we plaats op de harde stoeltjes. Sunny straalt en is enthousiast dat we er eindelijk zijn. Vol trots troont ze mij mee en we lopen via een tussendeur naar het aangrenzende pand. Het is de bedoeling dat er een restaurant in geopend word. Verward vraag ik mij of wie de eigenaar van deze zaak is. Het lijkt haast wel of Sunny dat is. Nee, dat kan beslist niet. Ze troont mij mee de trap op en we komen in een ruimte waar een viertal computers staan. In een kleine kantoorruimte zit een blanke man en een Thais meisje. Even later maak ik kennis met de Nederlandse Ron, eigenaar van het pasgeopende café, en binnenkort dus ook restaurant en internetcafé. We gaan met z’n allen naar beneden en brengen nog een paar gezellige uren door. Ron is een spraakzaam type die er niet genoeg van krijgt over zijn ervaringen te spreken. Hij stelt zijn vrouw aan ons voor en laat ons de schitterende trouwfoto’s zien. Eigenlijk had Ron haar over willen laten komen naar Nederland voor een paar maanden, maar op het laatste nippertje bleek ze geen visum te krijgen omdat ze onvoldoende kon aantonen dat ze voldoende binding met Thailand had zodat ze ook daadwerkelijk weer naar Thailand zou krijgen. Een bekend verhaal. Ron had toen halsoverkop besloten zijn baan als manager bij een grote firma aan de wilgen te hangen en besloten naar Thailand te gaan om hier met zijn vrouw een horecazaak te beginnen. Ervaring in de horeca heeft hij zelf niet, maar zijn vrouw heeft voorheen in een bar gewerkt. Terwijl wij zitten te kleppen leegt een van de meisjes de volle asbak in een plastic vuilnisbak. Niet echt handig. Henk wijst Ron op de gevaren voor brand. Sunny maakt met haar mimiek duidelijk dat ze helemaal met Henk eens is, maar niet geacht word zich ermee te bemoeien. Nieuwsgierig vraag ik of het hem gelukt is alle benodigde vergunningen te bemachtigen, of hij een werkvergunning heeft en iets heeft gemerkt van corruptie. Nee, hij heeft nog niet alle vergunningen voor de zaak en geeft regelmatig wat steekpenningen aan een politieagent om te voorkomen dat de zaak weer gesloten word. Een werkvergunning heeft hij ook niet en volgens hem moet hij erg op zijn hoede zijn want er zijn een honderdtal Nederlanders en Duitsers die erom bekend zouden staan landgenoten die zonder vergunning werken erin te luizen bij de immigratiepolitie. Verbaasd kijk ik hem aan. Of het waar is? Geen idee. Ron blijkt zelfs zo snel Nederland te hebben verlaten dat hij geen entries heeft gekocht op het Thaise Consulaat in Amsterdam en enkel met een dertig dagen visum Thailand binnen is gekomen. Via de immigratiedienst op Pattaya heeft hij wat verlening kunnen regelen, maar komende week moet hij toch echt een visarun gaan maken wil hij niet in de problemen komen. Het is al na twaalven als we afscheid nemen en met de taxi naar Jomtien rijden. We besluiten nog kort een bezoekje te brengen aan de bar waar Nahr werkt. De hele bar is al in duisternis gehuld maar we worden hartelijk verwelkomd. Amper een uurtje later rekenen we onder protest een veel te hoge barrekening af en lopen huiswaarts.

De dag voor ons vertrek pakken we zoveel mogelijk onze spullen in. Oei, wat is het veel. De spullen die we zelf niet meer nodig hebben worden aan Nahr cadeau gedaan, die er erg blij mee is. De rest beland bij de overbuurvrouw die er even blij mee is. Uitgeput wandel ik even later naar het internetcafé. De Ierse eigenaar is alweer vergeten dat we morgen naar Koh Samui zullen vertrekken en herinnert mij aan de uitnodiging voor zijn veertigste verjaardag op 24 juli. Ik leg hem nog maar eens uit dat we morgen naar Samui vertrekken, maar hem beslist weer op komen zoeken als we weer terug zijn. ‘s-Avonds lopen we naar Ben om Jan en Leroy uit te zwaaien en een hapje te eten. Ik geef voor Sonja nog een leuk boek mee met wetenswaardigheden over het leven in Thailand en in het bijzonder in Pattaya en Henk neemt een aantal DVD’s in ontvangst en beloofd een aantal filmen bij Peter af te geven. Ik heb net soep besteld als de taxi van Jan en Leroy er al blijkt te zijn. Een uur eerder dan afgesproken! Voor de zoveelste keer die week nemen we afscheid en zwaaien ze na terwijl de taxi de straat uitrijd. Die avond lig ik al vroeg in bed. Morgen rond zevenen loopt de wekker af en moeten de laatste schoonmaakklussen voor tienen gedaan worden.

De volgende ochtend om half negen staat Nahr al op de stoep. Zij zal vanavond de bus naar Surin nemen zodra wij vertrokken zijn. We nemen even de tijd om samen nog wat te kletsen en ik geef haar de laatste overbodige spullen mee. Om 10.20 uur verschijnt de eigenaar van het huis met in het kielzog zijn vrouw. Ze is erg spraakzaam, maar wij zijn gespannen en op onze hoede. De standen van de elektriciteitsmeter buiten op straat worden opgenomen en we tellen uit hoeveel we moeten betalen. Terwijl ik met de vrouw nog een bezoekje breng aan het ‘aquarium’ in de keuken waar de ratten zitten, begint de eigenaar zorgelijk over het parket te wrijven in de kamer. We voelen de bui al aankomen. Henk wijst de eigenaar erop dat hij die plekken direct benoemt heeft tijdens het afsluiten van het huurcontract. Even lijkt het alsof de man wil doen alsof hij van niets weet, maar zijn vrouw grijpt in en wijst hem erop dat hij ons het geld moet teruggeven. Opgelucht halen we adem zodra Henk het geld in zijn portemonnee laat verdwijnen. We spreken af dat ze ’s-Middags nog even zullen langskomen om de huissleutels op te halen en wandelen naar Ben om iets te eten en afscheid te nemen. Helaas, als we ons ontbijt al achter de kiezen hebben is Ben er nog steeds niet Ik besluit een briefje aan zijn hoogzwangere Thaise vriendin te geven en neem afscheid van haar. We besluiten snel nog even de post in het internetcafé na te kijken en lopen dan samen met Nahr naar ons huis. Pitt krijgt zijn eerste halve kalmeringspilletje, die ik behendig in een klein stukje kaas heb verstopt. Het gaat zonder problemen naar binnen. Na een uurtje besluit ik hem de andere helft te geven. Dan is het moment van afscheid aangebroken. De taxi staat al voor de deur en de eigenaren zijn er om de sleutels in ontvangst te nemen. We nemen hartelijk afscheid van Nahr en schudden de handen van de eigenaren. Het is raar maar het kost mij toch steeds meer moeite afscheid van mensen te nemen. Terwijl de taxi de straat uitrijd richting vliegveld, denk ik aan het gezegde: Partir c’est mourir un peu…..

**********************************************************************************************************************